บทที่ 1 ฉันอยากซื้อที่ตรวจครรภ์สักอันหนึ่ง

“คุณผู้หญิง ค่ารถทั้งหมดเป็นเงิน 23 หยวนครับ”

หลังจากสังเกตคนเบาะหลังนั่งเงียบไม่ไหวติงนานสัก พักใหญ่แล้ว คนขับรถอดไม่ได้ที่จะหันไปถามกมิดาที่ กำลังมองไปร้านขายยาขนาดใหญ่ข้างนอกหน้าต่าง อย่างสนใจ “คุณผู้หญิงครับ คุณอยากจะให้ผมแวะ ร้านขายยาไหมครับ?

“ห้ะ !! ” เธอเพิ่งรู้สึกตัวขึ้นได้

เธอพบสีหน้าคนขับรถดูเหมือนจะไม่พอใจที่เธอทำให้ เขาล่าช้า ใบหน้าเล็กแสดงออกมาอย่างอึดอัดใจ เธอจึง ลนลานรีบควักแบงก์ห้าสิบหยวนให้คนขับ และลงจาก รถอย่ารวดเร็ว

“จริงๆเลย ทำให้รถคันอื่นต้องช้าไปด้วย” คนขับรถ บ่นพึมพำและขับรถออกไป

เมืองแวโซนอยู่ในเขตภาคตะวันตกเฉียงเหนือ อากาศ จะหนาวมากตั้งแต่เดือนตุลาคม ซึ่งไม่ต้องพูดถึงเดือน ธันวาคมเพราะขณะนี้หิมะสีขาวกำลังปลิวว่อนราวกับ ขนเป็ด แม้ว่ากมิดาสวมเสื้อแจ็คเก็ตหนาๆลงมาจากรถ ก็ยังทำให้เธอหนาวจนสั่นได้

เธอแหงนมองป้ายนีออนร้านขายยา “ร้านยาฟางยัก อยู่ๆเธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าว ลังเลครั้งแล้ว ครั้งเล่าสุดท้ายเธอทนอากาศหนาวข้างนอกไม่ไหว จึงดึงผ้าปิดจมูกแล้วมุ่งหน้าวิ่งเข้าไปในร้าน

หญิงสาวที่ยืนอยู่เคาน์เตอร์คิดเงินพูดและยิ้มอย่าง มารยาท “ยินดีต้อนรับค่ะ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิง ต้องการอะไรคะ?”

คำพูดของหญิงสาวทําเอากมิดาหน้าแดงกว่าเดิมและ ดึงผ้าปิดปากลงมา ตาที่กะพริบถี่ดั่งใบไม้ร่วงแสร้งทำ เป็นวางท่านิ่ง “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันขอเดินดูก่อน”

พูดเสร็จ ร่างบางเดินพุ่งไปที่ชั้นวางของด้านใน

กมิดาตบหน้าอกตัวเอง เพื่อไล่ความคิดน่ารำคาญ “จริงๆเลย ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ น่าจะให้พี่ซวี่มาน่าจะดี ถึงยังไงซะเธอก็เป็นคนมี ประสบการณ์มาก่อน ไม่หน้าบางเหมือนเรา

ว่าแต่ว่าที่ตรวจครรภ์วางบนชั้นไหนกันนะ?

กมิดาก้มลงค้นหาบนชั้นวาง ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือ ในกระเป๋าของเธอดังขึ้นอย่างไม่รู้จักเวล่ำเวลา

เธอรีบรับสาย “จันทร์สุดาตอนนี้ฉันอยู่ร้านขายยา แล้ว เธออย่าเร่งสิ!”

เสียงในสาย “อ้อ ไม่มีอะไรหรอกน่า” จันทร์สุดาพูด ด้วยน้ำเสียงอึ้ง “ฉันแค่อยากจะบอกว่าวันนี้อากาศไม่ ค่อยดี เธอกลับมาก็ระวังหน่อยละกัน และที่สำคัญอย่า ให้ปาปารัสซี่จับได้ก็แล้วกัน”
“รู้แล้วน่า” กมิดายิ้มพลางนึกไปถึงการเผชิญหน้า เพื่อนสาวคนสนิทของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะบ่น “เธอนี่ นะ ทำอะไรแล้วทำไมถึงไม่รู้จักป้องกัน ?”

“เพราะฉันชอบเขาไง และยิ่งไปกว่านั้นพวกเราอยาก มีลูกด้วยกัน” จันทร์สุดาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแต่ เต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง “เธอก็อาจจะชอบคน อย่างเขาก็ได้ แต่ว่าตอนนี้เธอต้องรีบกลับมาเร็วๆล่ะ”

ในขณะที่กมิดาคุยโทรศัพท์ สายตาก็พลันเห็นของ บางอย่างบนชั้นวางของ “ฉันขอซื้อของก่อน แล้วค่อย คุยกันนะ”

มือขาวเรียวกำลังจะยื่นไปบนอากาศ กลับไม่ทันระวัง ไปจับมือข้างๆอย่างบังเอิญ

ทั้งสองคนชะงัก

“หืม ที่ตรวจครรภ์หรอ?” เสียงทุ้มต่ำลอยผ่านศีรษะ ของกมิดา น้ำเสียงเย็นชาคล้ายกับหยอกล้อ ดูเหมือน ว่าของที่อยู่ชั้นวางของด้านบนถูกหยิบลงมาวางบนมือ กมิดา “ไม่เป็นไร”

ไม่…ไม่เป็นไรงั้นหรอ?

…”กมิดารู้สึกตัวแข็งทื่อไปทั้งตัว มือเล็กของเธอถือ ที่ตรวจครรภ์อย่างประหม่า

จะคืนก็ไม่ใช่ จะรับก็ไม่ได้
หรือว่าผู้ชายคนนี้มีเจตนาไม่ดี !

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กมิดาก็ไม่พูดอะไรออกมา ทั้งยังหัน ไปจ้องหน้าเขาคนนั้นผ่านปีกหมวกอย่างขุ่นเคือง

ยุ่งไม่เข้าเรื่อง !

ชายรูปร่างสูงคนนี้ สวมแจ็คเก็ตสีดำยาว เช่นเดียวกับ กมิดา ทั้งยังสวมหมวกและผ้าปิดจมูกอย่างมิดชิด แต่ ก็ยากที่ปกปิดดวงตาสีเข้มและรอยยิ้มขี้เล่นที่โดดเด่น ออกมาก

เพียงแวบเดียว กมิดาก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็ว อย่างไร้สาเหตุ เมื่อรู้สึกตัวก็รู้สึกถึงของบางอย่างที่อยู่ ในมืออันแข็งทื่อ เสียงเล็กๆพูดขึ้นมาว่า ” ไม่…นี่ไม่ใช่ สิ่งที่ฉันต้องใช้

เธอแค่มาซื้อให้เพื่อนรักของเธอเท่านั้น