ตอนที่9 เธอคงชัดเจนกว่าฉัน

ใจฉันเกือบเต้นออกจากลำคอ ฉันเหมือนถูกอะไร บางอย่างต่อย รีบกระโดดไปอีกข้างหนึ่ง

“ประ, ประธานอนุสิทธิ์..………….

ห่างออกสองก้าว อนุสิทธิ์มองฉันด้วยสีหน้าไร้

อารมณ์

ฉันไม่สามารถมองทะลุดวงตาของเขา แค่รู้สึกว่า สายตาที่เขามองฉัน ทำให้ฉันตื่นเต้นจนหายใจไม่ออก

ในห้องออฟฟิศที่ใหญ่โต ทันใดนั้นก็คับแคบขึ้น มาจนอยู่สองคนไม่ได้ ออกซิเจนก็น้อยลง

ฉันตัวสั่นเทาและถอยหลังไปอีกสองก็าว อยาก

ลากระยะระหว่างเราให้ออกห่างไป

แต่ฉันถอยไปสองก้าว เขาก็เดินเข้ามาสาม ก้าว พริบตาเดียว ฉันก็โดนเขาบีบไปถึงข้างหน้าโซฟา รับแขก ยัดอยู่ระหว่างกลางเขากับแผ่นหลังโซฟา ไม่มี ช่องว่างเลยแม้แต่น้อย

ร่างที่สูงใหญ่ของเขา ทำให้ฉันมีความรู้สึกกดขี่ ที่แน่นหนา ฉันใช้มือผลักเขาออกไป พูดอย่างหวาด กลัว“ประ ประ ประธานอนุสิทธิ์….

“นอกจากประธานอนุสิทธิ์ เธอยังพูดอะไรได้อีก
เสียงของอนุสิทธิ์ดังอยู่บนหัว ลมหายใจที่ร้อนๆ ของเขาพ่นออกมา เส้นผมที่เส้นของฉันขยับไปนิด ทำให้หน้าผากฉันคันไปนอด อยากยกมือขึ้นไปเกา

ทันใดนั้น บนหน้าผากก็มีมือใหญ่โผล่ขึ้นมา นิ้ว ปลายที่เย้นๆทำให้ฉันรู้ว่าหน้าฉันตอนนี้ร้อนขนาดไหน

วินัย…….

ในสมองมีภาพที่วินัยดวงตาแดงก่ำโผล่ออกมา อย่างกะทันหัน ฉันทั้งอายทั้งโกรธถึงสุดขีด ไม่รู้แรก ที่มาจากไหนทำให้ฉันได้ผลักอนุสิทธิ์ออกไป แล้วรีบ หลบไปข้างหลังโซฟา มองเขาอย่างระมัดระวัง

“ประธานอนุสิทธิ์ ผู้จัดการอานนท์ให้ฉันมารายงาน กับคุณ คุณ…….

“สามีเธอเลื่อนตำแหน่งแล้ว”

อนุสิทธิ์ตัดบทคำพูดของฉัน ยืนอยู่ที่เดิม เลิกคิ้ว มองมายังฉัน

คำพูดของฉันเหมือนก้านอยู่ในคอ

“เธอไม่มีอะไรอยากจะพูดแล้ว”พูดจบ อนุสิทธิ์ก็ นั่งไปโซฟาคนเดียวที่อยู่ตรงข้าม นั่งไขว่ห้างมองยัง ฉัน

ฉันมองกลับเขาอย่างเงียบ
ที่จริงตอนที่ได้ยินเรื่องที่วินัยได้เลื่อนตำแหน่งฉัน ก็รู้ว่าเพราะเหตุใด เพียงแต่ฉันยังมีความหวังที่เปราะ

“ประธานอนุสิทธิ์ ขอบพระคุณมากที่บริษัทให้ ความเชื่อถือและความสำคัญต่อวินัย เขามีความ สามารถมากในการทํางาน ฉันคิดว่าเขาต้องขยันทำงาน กว่าเดิม ไม่ให้บริษัทผิดหวังแน่ๆ”

อนุสิทธิ์หัวเราะเยาะขึ้นมา และการแสร้งทำเป็น นิ่งสงบของฉันก็ถูกเสียงหัวเราะนี้ตีพังไป

เขามองฉันด้วยสายตาอันเสียดสี”พูดกับฉันด้วย น้ำเสียงทางการแบบนี้ ทิพย์สุดา เธอคงไม่คิดจริงนะ ว่าสามีของเธอมีความสามารถเก่งถึงขนาดที่เพิ่งเข้า มาทำงานหนึ่งปีก็สามารถรับหน้าที่ตำแหน่งรองหัวหน้า แผนกบุคคลไปแล้วมั้ง”

นิ้วมือสั่นเทา ฉันหยีบโซฟาที่อยู่ข้างหน้าอย่าง แรงๆ เม้มปากมองไปยังเขา“ท่านประธานอนุสิทธิ์ ท่าน หมายความว่ายังไง”

“ทิพย์สุดา อย่าแสร้งทำโง่เลย ทำไมเขาถึงได้ ตำแหน่งนี้ เธอคงชัดเจนมากที่สุด”

ความหวังที่เปราะบางราวกับฟองสบู่ ถูกอนุสิทธิ์ เจาะแตกสลายไปอย่างโหดเหี้ยม
ฉันรู้สึกมือเท้าเย็นยะเยือก มองไปยังเขาอย่าง หอแข็ง “ท่านประธานอนุสิทธิ์ ท่านคงเข้าใจผิดบาง อย่างไปแล้ว………

“เข้าใจผิดหรื เมื่อคืนเธอถอดเสื้อผ้าต่อหน้าฉัน ก็ เพื่อนี่ไงไม่ใช่หรื หรือว่าฉันเข้าใจผิดไปแล้วจริงๆ งั้นฉัน เรียกคืนการแต่งตั้งตำแหน่งครั้งนี้ไป ให้วินัยไสหัวออก ไปจากบริษัทฉัน ยังไง”

“อย่า “ฉันรีบตะโกนด้วยเสียงดังออกมา

ทั้งบริษัทล้วนรู้ว่าวินัยได้เลื่อนขึ้นตำแหน่งแล้ว ถ้าอนุสิทธิ์เรื่องคืนการแต่งตั้งจริงๆ งั้นหลายชั่วโมงที่ สั้นๆนั้นก็กลายเป็นเรื่องที่ขบขันที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของ เขา แล้วคนอื่นจะมองเขายังไง ถ้าโดนไล่ออก เขาจะ ได้รับการโจมตีแรงขนาดไหน

ไม่ได้….ฉันจะให้เขาได้รับความไม่เป็นธรรมแบบ นี้ได้ยังไง เขาไม่ได้ทำผิดอะไร คนที่ทำผิดคือฉัน

“ท่านประธานอนุสิทธิ์” ฉันไม่รู้ควรพูดอะไร แค่ อยากจะขอร้องให้อนุสิทธิ์ปล่อยเรื่องนี้“ท่านทำแบบนี้ ไม่ได้ วินัยเป็นคนที่ขยันมาก ท่านทำแบบนี้….ท่านจะ เสียพนักงานที่ดีไป…”

“ทุกคนที่ในบริษัทฉันล้วนขยัน คนที่เข้าบริษัทเช้า กว่าเขาตั้งห้าปี ตอนนี้ยังขยันทำงานอยู่ตำแหน่งเล็กๆ เลย “อนุสิทธิ์พูดเย็นชา
ใจของฉันเย็นยะเยือกไปหมด

“อนุสิทธิ์ ตกลงคุณอยากจะเอายังไง”ฉันอดต่อไม่ ได้จึงตะโกนออกมา

อนุสิทธิ์ลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ร่างที่สูงใหญ่ ของเขาพาความกดขี่มาทันที อารมณ์ที่หวั่นไหวของฉัน ในเมื่อกี้ราวกับพบเจอผนังเลหล็ก เหมือนควันหายไป

“ดูไม่ออกเลยนะ เธออารมณ์ก็โหดด้วย”เขาพลาง ไปพลางเดินเข้าใกล้ฉัน

ฉันตื่นเต้นและจับพนักพิงของโซฟาอย่างแรงๆ มองดูเขาเดินมาถึงข้างหน้าฉัน

“ท่าน ท่านประธานอนุสิทธิ์ ท่านอยากจะทำ

อะไร”ลักษณะพลังของฉันหายไปหมด ถามไปอย่างติด

อ้าง ฉันยังได้ยินน้ำเสียงของฉันที่สั่นไป

“เธอว่าล่ะ”พูดจบ อนุสิทธิ์ก็ยกแขนยื่นมายังฉัน

ฉันหลบด้วยจิตใต้สำนึก กลับมองเห็นสีหน้าเขา เย็นชาลง“ถ้าเธอหลบอีก ตำแหน่งรองหัวหน้าฉันจะให้ คนอื่นไป”

ฉันจึงทำได้แต่เม้มปากและยืนแข็งทื่ออยู่นั่น มองดุ เขาจับคางของฉัน แล้วลูบไปยังบริเวณคอ นิ้วมือที่เย็น เยือกของเขา นำพาความอ่อนแอที่ทำให้คนหวาดกลัวมา ฉันอดกลืนน้ำลายลงไม่ได้