ตอนที่7 สารภาพกะทันหัน

เขาดาวได้เรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม เพียงแค่เขารักฉันมาก เลยไม่อยากรู้ แค่อยากอยู่กับ ฉันตลอดชีวิต

เป็นไปได้ ทำเป็นไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นและอยู่ กับเขาจนสิ้นชีวิตได้

ฉันกัดริมฝีปากและจ้องมองเขา ในสมองกำลังมี สองคนเล็กๆเถียงกันอยู่

คนเล็กสีขาวบอกกับฉันว่า ฉันเป็นผู้หญิงที่ สกปรกแล้ว ไม่สามารถคู่ควรวินัยได้แล้ว สิ่งที่ฉันต้อง ทำในตอนนี้คือปล่อยมือ ให้เขาไปตามหาความสุขของ ตนเอง

คนเล็กสีดำบอกกับฉันว่า ถึงแม้ฉันกับอนุสิทธิ์เกิด เรื่องแบบนั้นไปแล้ว แต่ขั้นตอนสุดท้ายก็ยังไม่ได้ทำ เพียงแค่ล้างร่างตนเองให้สะอาดก็ยังอยู่กับวินัยได้

สองคนเล็กๆนั้นเถียงจนฉันปวดหัว แต่ใจของฉัน เอียงไปข้างคนเล็กสีดำไปแล้วอย่างไม่รู้ตัว

ฉัน…..ฉันมีความโลภ ฉันอยากอยู่กับวินัยจนสิน

ชีวิต ฉัน……

“วินัย อนาคตคุณคงโทษฉันได้ คุณคงโทษฉัน

ได้…………….
ที่จริงในใจอยากเข้าใกล้เขา แต่ฉันกลับส่ายหน้า และถอยหลังไป

ทันใดนั้น วินัยก้าวมาข้างหน้าลากฉันไว้”ฉันไม่ โทษคุณจะไม่โทษคุณตลอดกาล ทิพย์ อย่าหย่า นะ อย่าไปจากฉัน ฉันมีแค่คุณ ชาตินี้มีแค่คุณคนเดียว เท่านั้น ถ้าคุณไปจากฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนหาผู้ หญิงที่เหมือนคุณอีก”

“ทิพย์ ฉันสาบาน ฉันจะดีต่อคุณตลอดชีวิต เรา อย่าหย่ากันนะ”

ความสารภาพมาอย่างกะทันหันความสุขก็มา แบบคาดไม่ถึง

คำพรอดรักแบบนี้วินัยพูดน้อยมาก ฉันฟังแล้วจน น้ำตาไหลลงเหมือนฝน

คนเล็กดำในสมองได้ปกครองฉันแล้ว ฉันกอด เขาและร่ำไห้ไม่อั้น

“นัย ฉันจะไปจากคุณได้ยังไง ฉันรักคุณ ฉันไม่เคย อยากไปจากคุณ………

ไม่รู้ร้องไห้ไปนานแค่ไหน ฉันค่อยเสียสติไป ตอนตื่นขึ้นมา แสงอาทิตย์สว่างจ้า เมื่อคืนลืมปิดม่าน หน้าต่างไปแล้ว

วินัยนอนอยู่ข้างๆฉัน นอนแบบเรียบร้อย เรายังแบ่งคนละผ้าห่มเหมือนเดิม

ฉันมองดูร่างของตนเอง ยังคลุมเสื้อคลุมอาบน้ำ ตัวนั้น ข้างในไม่ได้ใส่อะไร

ใบหน้ารู้สึกร้อนนิดๆ ฉันคว่ำอยู่บนหมอน ใช้ ดวงตาที่บวมแดงเหลือแค่ช่องเล็กๆมองไปยังวินัย ที่นอนอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ

ใบหน้าที่ปกติดูแล้วซื่อตรง ตอนนี้กลับขมวดคิ้ว ราวกับเด็กที่กำลังงอนอยู่

เขาไม่หล่อเหมือนอนุสิทธิ์ แต่จุดเด่นของเขาคือ ซื่อตรง ฉันชอบคนที่แบบเขา มองดูก็รู้ว่าเป็นคนที่เพิ่ง พาได้ ไม่เหมือนกับอนุสิทธิ์

“ถุย”ฉันแอบด่าตนเองในใจ ฉันจะเอาวินัยไป เปรียบเทียบกับอนุสิทธิ์ได้ยังไง

แต่พอนึกถึงอนุสิทธิ์ ฉันก็อดนึกถึงเรื่องที่เขาทำ กับฉันไม่ได้ คิดถึงมือที่กำเริบเสืบสานของเขา

โธ่ ทิพย์สุดา เธอบ้าหรือไง วินัยดีต่อเธอขนาด นี้ เรื่องที่แล้วก็แล้วกันไป เธอยังมาคิดผู้ชายคนอื่นอยู่ นี่ ฉันด่าตนเองในใจอย่างรุนแรง อยากตบหน้าตนเองที่ หนด้วยซ้ำ

ฉันส่ายหน้า ตัดสินใจลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อ คืนกับทิพย์สุดา มองไปยังวินัยอย่างเงียบๆ คิดถึงคำสารภาพของเขา ในใจทั้งปวดทั้งโศกเศร้า

ถ้าหากเขาบอกกับฉันเร้วกว่านี้ว่าฉันสำคัญกับ เขาขนาดนี้ ฉันคงอาจไม่ไปทดลองขีดจํากัดของเขา

แอบดึงผ้าห่มของเขาขึ้นมา ฉันค่อยๆขยับเข้าไป อย่างเบาๆ เมื่อขาของฉันแตะถึงขาของเขา ใจฉันเต้น เร็วมาก ลมหายใจก็เร่งรีบขึ้น

แต่งงานมาหนึ่งปี นี่เป็นครั้งแรกที่เราสัมผัส ใกล้ชิดกันขนาดนี้

ฉันอยากอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วตื่นมากับ เขาและต้อนรับแสงอาทิตย์ด้วยกัน

ในขณะที่ฉันเพิ่งแตะถึงวินัย ขาของเขาก็ขยับ

ออกไป

ฉันตกตะลึงแล้วยื่นมือไปอยากจะลากเขาด้วย

จิตใต้สำนึก

แต่เขากลับเปิดผ้าห่มออกมา ลงจากเตียงแล้ว ขมวดคิ้วมองฉัน“คุณทำอะไรอยู่”

ฉันรู้สึกหน้าร้อนมาก”ไม่ ไม่ได้ทำอะไร….ฉันแค่ อยากปลุกคุณขึ้นมา ตอนนี้ก็ไม่เช้าแล้ว”

วินัยมองดูนาฬิกา สีหน้าเปลี่ยนทันที“อุ๊ย สาย ขนาดนี้แล้ว รีบลุกขึ้นเถอะ เรายังต้องไปทำงานนะ”เขาพูดจบ ก็หันหลังพลางหาวพลางเดินไปยังห้องน้ำ

การยั่วยวนในเมื่อคืน ความใกล้ชิดในเช้านี้ เป็น การริเริ่งครั้งแรกของฉันที่มีต่อวินัยในหลายปีมานี้ แต่ถูกเขาปฏิเสธต่อเนื่อง ในใจฉันรู้สึกเศร้าโศกมาก เขา….รังเกียจฉันสกปรกแล้วหรื

ลุกขึ้นด้วยความไม่ดีใจ พับผ้าห่มให้ดี รอให้วินัย ออกมาฉันถึงเข้าไปห้องน้ำอาบน้ำ ตอนใส่เสื้อผ้า ฉัน เผลอเห็นร้อยนิ้วสีแดงที่อยู่หน้าอก หน้าฉันซีดขาวทันที

วินัยเห็นแล้วใช่ไหม

แล้วเขาจะมองฉันยังไง และเขาจะคิดยังไง

ฉันยืนอยู่ในห้องน้ำอย่างงุนงง เสียความกล้าที่ เดินออกไปทันที

ในขณะนี้ นอกประตูมีเสียงตะโกนของวินัยดัง เข้ามา“ทิพย์ รีบออกมากินอาหารเช้าเถอะ จะสายแล้ว นะ”

เสียงของเขายังคงเหมือนเดิม ฉันดูดจมูกที่ ระคายเคืองแล้วตอบรับไป รีบใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เดินออกมา

แค่สองสามคำก็กินไข่เจียวและขนมปังรองท้อง ดื่มนมเสร็จ ฉันกับเขาก็รีบเดินไปถึงป้ายรถเมล์ แล้วขึ้น รถเมล์ไปทํางาน
เดิม เป็นวันที่ปกติเหมือนเมื่อก่อน นั่งรถเมล์ ตอกบัตร ทํางาน แล้วกินอาหารกลางวันที่ห้อง อาหาร แต่วันนี้กลับเปลี่ยนไปไม่เหมือนเมื่อก่อน

“ทิพย์สุดา ขอแสดงความยินดีให้นะ”