ตอนที่3 ลองเพื่อความสุข

เพื่อนสนิทเพ็ญแขนัดฉันไปช้อปปิ้งพอดี ฉันเลย ตัดสินใจทันทีนัดเธอเจอกันที่ห้าง

เมื่อเห็นเธอ ฉันก็เป่านกหวีดอย่างดีใจ“แข มานัด กับฉันยังแต่งตัวสวยขนาดนี้ อยากจะไปทำอะไรล่ะ”

“ถุย ใครเหมือนแกล่ะ วันๆไม่ใช้สีดำก็สีเทา ทิพย์ แกนี่เพิ่ง24เท่านั้นนะ วันๆแต่งตัวเหมือนคุณป้า เธอ รู้ตัวไหมล่ะ”

ฉันก้มหน้ามองตัวเอง ชุดทำงานสีดำ เป็นวินัย เตรียมให้ฉัน ไซส์ใหญ่กว่าไซส์ปกติหนึ่งไซส์ ใส่ในตัว ฉันก็ใหญ่ไปนิด

ไม่เห็นรูปร่างและไม่สวยด้วย แต่ก็ไม่เป็นไร ไม่มี ใครสนหรอก

“สามีฉันชอบ ทำไม เธออิจฉาหรอ”ฉันเบะปาก อวด กับเธออย่างอาละวาด

“นี่ ทิพย์สุดา แต่งงานมันเก่งนักหรอ มีผัวมันเก่งนัก หรอ ถ้าเธอทำแบบนี้อีก ฉันจะตัดขาดกับแกนะ”เพ็ญ แขเขม็งฉัน

ฉันแลบลิ้น แล้วเราสบสายตายิ้มให้กัน

เดินไปๆ เราเดินเข้าห้องขายเสื้อชั้นใน

เพ็ญแขมองไปพลางใช้แขนตบฉัน“ทิพย์ แกกับวินัยตอนนี้ เป็นยังไงบ้าง”

“อะไรเป็นยังไงบ้าง”

“ก็ตอนกลางคืนไง”เพ็ญแขเลิกคิ้ว“เรื่องนั้นแหล่ะ

เธอรู้ ยังคงเหมือนเดิมไหม”

“เพ็ญแข” ฉันรีบหันไปมองรอบๆ รู้สึกหน้าร้อน มาก”แกเอาเรื่องแบบนี้มาพูดข้างนอกได้ยังไง”

“กลัวอะไร ก็ไม่ใช่เรื่องหา นี่เป็นหัวข้อปกติ ระหว่างเพื่อนสนิทกัน”เพ็ญแขเบะปาก ดึงเสื้อชั้นในสี ขาวในมือฉันไป “แกนี่ วันๆเอาแต่ใส่สไตล์แบบนี้ เชย มาก”

ฉันพูดด้วยหน้าแดง“จะกลัวอะไร ก็ใส่ข้างในนี่ ใครจะเห็นเล่า”

“ผัวแกเห็นไง แกคิดดูสิ หลายปีมานี้ วินัยมองเธอ เป็นแบบนี้มาตลอด คงเบื่อแย่แล้วสิ ฉันว่านะ แกต้องใส่ ตัวนี้”เพ็ญแขยื่นชุดเสื้อชั้นในสีม่วงมา

ฉันหน้าแดงกว่าเดิม”ไม่เอา นี่…นี่จะให้ใส่ยังไง

ล่ะ”

“ก็ใส่ข้างในไง จะกลัวอะไร มีแต่วินัยของแกเห็น เท่านั้น แก่ผิวขาว เหมาะกับสีม่วงนี้มาก ฉันรับรอง นะเมื่อวินัยของแกมองเห็น ต้องกลายเป็นหมาป่าแน่เลย เธอพูดไปหัวเราะไป

จริงหรอ

ใจฉันหวั่นไหวไปนิด

เพ็ญแขไม่รู้ว่าฉันกับวินัยไม่เคยทำเรื่องนั้นเลย เธอแค่คิดว่าชีวิตทางเพศของเราไม่กลมกลืนกัน

แต่ที่เธอพูดก็ถูก อาจจะเป็นฉันกับวินัยคบมานา

นมากๆ ขาดความแปลกใหม่เขาเลยไม่อยากเอาฉันมั้ง

อาจจะเป็นฝันในเมื่อคืนให้ความกล้าให้ฉัน ฉัน กัดฟันและมือที่จับเสื้อชั้นในสีม่วงอยู่ในมือก็ไม่ปล่อย เลย

เพ็ญแขพูดอย่างประหลาด“ทิพย์ แกคิดแบบนี้ ดีแล้ว โอเค ชุดนี้คือฉันช่วยเลือกให้ ฉันส่งให้แกละกัน พรุ่งนี้แกต้องขอบคุณฉันดีๆนะ”

พูดจบ เธอก็ดึงชุดชั้นในในมือฉันไป ให้ฉันรออยู่

ที่เดิม เธอไปจ่ายเงิน

เพราะชุดชั้นในนี้ ฉันใจลอยไปทั้งวัน หลังจาก แยกจากกับเพ็ญแขและกลับถึงบ้าน ฉันแกะกล่องนั้น ออกมา ปรากฏข้างในนอกจากชุดชั้นในสีม่วง ยังมี กระโปรงสลิงสั้นสีม่วงตัวหนึ่งด้วย มีผ้าน้อยและบาง มาก ฉันรู้สึกว่าหน้าฉันร้อนจนจะไหม้

ฉันใจสั่นและรีบเอาเสื้อนั้นยัดเข้าตู้เสื้อผ้า แล้ว วิ่งไปห้องครัวทำอาหารเย็นให้วินัย ผัดผักไหม้ไปจานหนึ่ง ตุ๋นซุปจนแห้งไปหม้อหนึ่ง ฉันปรากฏว่าฉันไม่มี ใจในกานทําอาหารเลย ในสมอง ฉันมีแต่เสื้อชั้นใน ชุด นอนและฝันในเมื่อคืน…….

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ฉัน ตกใจไปใหญ่ ฉันรีบเช็ดมือและวิ่งออกไป

“ทิพย์”

เป็นแม่สามี ฉันเลียริมฝีปากและยิ้มแบบ แห้งๆ คุณแม่.……….

“ทิพย์ ช่วงนี้ร่างกายเป็นยังไงบ้าง มีข่าวดีไหม”

“ยัง ยังค่ะ “ฉันตอบอย่างหวาดผวา แต่สาย โทรศัพท์โดนวางไปเสียแล้ว

ฉันถอนหายใจ แล้วค่อยๆวางโทรศัพท์ลง

ตั้งแต่ฉันหมั้นกับวินัย แม่สามีก็จับตามองเรื่องนี้ ตลอด อยากให้ฉันรีบคลอดหลานออกมาให้ท่านอุ้มเลย หลังแต่งงานแล้ว ท่านจับตามองเรื่องนี้หนักกว่าเดิม ทุก วันก็ต้องโทรมาถามหนึ่งรอบ ช่วงนี้เหมือนใกล้จะหมด ความอดทนแล้ว

จนถึงตอนนี้ฉันกับวินัยยังไม่เคยทำเรื่องนั้นเลย จะคลอดลูกได้อย่างไรกัน แต่นี่เป็นเรื่องที่น่าอาบอายฉันไม่กล้าพูดกับคนอื่น

ฉันเม้มปากแล้วเดินเข้าไปห้องนอนอย่างแน่วแน่ อาบน้ำแล้วใส่ชุดชั้นในและชุดนอนนั้นขึ้นมา

เพื่อความสุขในวันหลัง ฉันต้องลอง

มองดูตัวเองในกระจก ฉันรีบหลบไป ไม่กล้ามอง ดูอีกครั้ง น่าเขินอายจริงๆ

จับชุดนอนแขนยาวคลุมตัวไว้ เหมือนใส่แบบนี้ถึง จะรู้สึกปลอดภัย ใจฉันเต้นเร็วมาก

นั่งรอที่ห้องรับแขกอย่างกระวนกระวายใจ จนถึง3ทุ่มกว่าจึงได้ยินเสียงกุญแจเสียบเข้าล็อคประตู ฉันรีบลุกจากโซฟา

“ตัวเอง”

“ทิพย์ คุณกลับมาแล้ว ฉันคิดว่าคุณกับเพ็ญแข ต้องเล่นไปถึง4ทุ่มกว่านะ”

มองเห็นฉันอยู่บ้าน วินัยรู้สึกแปลกมาก แล้วมอง เห็นฉันใส่ชุดนอน ก็พูดอยากรู้สึกผิด“ขอโทษนะ ฉัน กลับมาดึกไป ถ้าคุณเหนื่อยแล้วก็ไปนอนก่อนนะ”

เขาวางกุญแจ พลางพูดพลางเดินเข้าหาฉัน

ฉันจ้องมองเขาอย่างนิ่งๆ กัดฟันแล้วลุกขึ้นยืนตรงๆ ถอดชุดนอนที่คลุมตัวออกมา