ตอนที่2 ชนช่องปืน

ฉันยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าหวาดผวา จนถึง ห้องออฟฟิศเปิดออกมา เลขาพวกนั้นเดินออกมาอย่าง เร็วๆ ทุกคนต่างก็หน้าม่อยคอตก ทำให้ฉันกลัวยิ่งขึ้น

ฉันคิดว่า เรื่องรายงานเลื่อนไว้ก่อนก็ไม่เป็นไร แต่เอกสารที่ต้องรีบเซ็นใบนี้….

“เอ๋อ…..คุณเลขาพิมพ์ใจ”ฉันเดินไปหาพิมพ์ ใจ เลขาที่ประธานอนุสิทธิ์ให้ความสำคัญที่สุด ยิ้ม ประจบ “ผู้จัดการอานนท์บอดว่ามีเอกสารใบหนึ่งต้อง ให้ท่านประธานเซ็นค่ะ คุณ….. ”

พิมพ์ใจเขม็งฉันและพูดว่า “เอาไว้คราวหลังเถอะ”

“แต่ผู้จัดการอานนท์บอกว่า ต้องรีบ….

“งั้นเธอเข้าไปเองเลย”พิมพ์ใจโบกมือ แล้วขมวดคิ้ว กลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตนเอง

โธ่เอ๋ย นี่จะบีบเอาคนตายหรือไง ฉันยืนอยู่ตรง กลางห้องออฟฟิศเลขา มองไปยังพวกเลขาที่ก้มหน้า อยู่อย่างใจร้อน

พวกเขาทำเหมือนมองไม่เห็นฉัน ไม่มีใครมาช่วย เลย ฉันยืนอยู่พักใหญ่ สูบหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไป ถึงหน้าประตูของห้องออฟฟิศประธานและเคาะไป
ยังไงก็ต้องตาย โดนบอสด่าออกไปดีกว่าไม่ทำ สักอย่างแล้วโดนผู้จัดการอานนท์ด่าตั้งเยอะ

“เข้ามา”

เสียงเย็นยะเยือกดังออกมา ฉันอดตัวสั่นไม่ได้ แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปอย่างหัวแข็ง

“ท่านประธานอนุสิทธิ์ ฉันคือทิพย์สุดาของแผนก

ธุรกิจ ฉัน…..”

“ทิพย์สุดา”

ประธานอนุสิทธิ์ที่ยืนอยู่หน้าต่างหันตัวกลับมา แสงอาทิตย์ผ่านกน้าต่างเข้ามา ส่องบนตัวเขาเหมือน ชุบคลุมแสงให้เขา

ความสูง185ซม. รูปร่างสัดส่วนสูงใหญ่ ใบหน้า หล่อเหลาเหมือนแกะสลัก

ฉันใจลอยไปนิด แต่ก็ต้องยอมรับว่าประธานอนุ สิทธิ์คือผู้ชายที่หล่อที่สุดที่ฉันเคยเห็น หล่อกว่าวินัย ของฉันด้วย

“ผู้จัดการของแผนกธุรกิจคงไม่ใช่เธอมั้ง”อนุสิทธิ์ เดินเข้ามา วิเคราะห์ฉันไปมาและถามขึ้น

เขาเข้ามาอย่างกะทันหัน และยังพากลิ่นที่ทั้ง คุ้นเคยทั้งแปลกมาด้วย คือกลิ่นหญ้าที่ไม่รู้เคยได้ดมที่ไหนมา

“คือผู้จัดการอานนท์ …….

“ในเมื่อคือผู้จัดการอานนท์แล้วเธอมาทำอะไร”อนุ

สิทธิ์พูดด้วยน้ำแสงเย็นชา ฉันนึกว่าเขาถามฉันอยู่ เลยรีบตอบว่า”คือผู้

จัดการอานนท์ให้ฉัน…..….……..

“ฉันไม่เคยรู้เลยนะ พนักงานของฉันไปเรียนแบบ รายงานข้ามตำแหน่งมาตั้งแต่เมื่อไหร หรือว่า….”อนุ สิทธิ์ยื่นมือมาจับคางฉัน น้ำเสียงยังคงเย็นชา หรือว่า เธอตั้งใจจะมายั่วยวนฉัน”

มือเขามีแรงมาก ฉันรู้สึกว่าคางฉันจะแตกแล้ว

โธ่เอ๋ย มิน่าไม่มีใครยอมเข้ามา เข้ามาก็เท่ากับ

หาความตายชัดๆเลย

“ท่านประธาน คุณ คุณคงเข้าใจผิดแล้ว”ฉันกลัว จนขาสั่น เสี่ยงสั่นราวกับใบไม้ที่ลอยตามลม“ผู้จัดการ อานนท์ให้ฉันเอาเอกสารใบนี้มาให้คุณเซ็นค่ะ”

เพื่อพิสูจน์ตนเอง ฉันยกมือที่จับเอกสารอยู่ขึ้นมา

ให้เขาดู

อนุสิทธิ์ขมวดคิ้วยังคงจ้องมองฉันอยู่ ไม่มี อารมณ์อะไรสักนิด
นี่มันเป็นอะไรกัน กลัว”ท่านประธาน

ฉันมองเขาอย่างหวาด

“อย่าขยับ” เขาสั่ง แล้วก็มหัวไปบริเวณคอของฉัน ดมไปดมมา ลมหายใจที่ร้อนๆพ่นอยู่คอฉัน รู้สึกคันๆ

ไม่เคยมีประสบการณ์ใกล้ชิดแบบนี้กับผู้ชายมา ก่อน ฉันรู้สึกขาสองข้างอ่อนเพลีย เลยกรีดร้องอย่าง หวาดผวา”ท่านประธาน คุณจะทำอะไร”

“ใช่เธอ”เขาเงยหน้า ดวงตาดำมืดจ้องมองฉัน

“อะไร”ฉันรีบผลักมือของเขาออกไป สุดท้ายก็ได้ หลุดพ้นจากมือที่แข็งราวกับเหล็กของเขา ถอยไปสอ งก้าว มองเขาอย่างระมัดระวัง

เขาหน้ามืดลง “ทิพย์สุดา เมื่อคืนเธออยู่ที่ไหน

“ฉันหรอ”

ทำไม ไม่เข้าใจว่าประธานอนุสิทธิ์จู่ๆถามแบบนี้มา แต่ฉันรู้สึกว่าถ้าไม่ตอบความจริงไป ต้องมี เรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ

ไม่ได้คิดมาก ฉันรีบตอบไป“ฉัน เมื่อวานฉันกับ

สามีฉลองการแต่งงานครบรอบหนึ่งปี” “เธอแต่งงานแล้วรี” ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของอนุสิทธิ์มีความตกตะลึงแวบไป

ฉันพยักหน้า”ใช่ค่ะ ฉันแต่งงานมาหนึ่งปีแล้ว”

“งั้นไม่ใช่เธอ” อนุสิทธิ์พูดด้วยเสียงต่ำ

ฉันไม่เข้าใจเขาหมายความว่าอะไร แต่รู้สึก ว่าเขาไม่ได้โกรธมากแล้ว เลยรวบรวมความกล้ายื่น เอกสารในมือไปให้เขา”ท่านประธานอนุสิทธิ์ ผู้จัดการ อานนท์ให้ฉันมารายงานกับคุณ และเอกสารใบนี้ ต้องการให้คุณเซ็นชื่อด้วยค่ะ

อนุสิทธิ์รับไปแล้วอ่านคร่าวๆ และรีบเซ็นชื่อแล้ว โยนให้ฉัน“หากพนักงานเล็กๆทุกคนต้องมารายงานกับ ฉันหมด งั้นพวกผู้จัดการที่ฉันใช้เงินเยอะๆจ้างมาก็ต้อง ไล่ออกหมดเลย ออกไป

โธ่เอ๋ย นิสัยของบอสนี่แปลกประหลาดจริงๆ ฉัน หน้าซีดขึ้นและตอบรับไป แล้วก็วิ่งออกห้องออฟฟิศ ประธาน

พอออกมา ตาหลายคู่ก็จ้องมองมาที่ฉัน

ฉันหยุดชะงัก แล้วฝืนยิ้มให้พิมพ์ใจ”คุณเลขา พิมพ์ใจ ฉันเซ็นชื่อเรียบร้อยแล้ว ลงไปก่อนนะ”

“อิ่ม”พิมพ์ใจอาจจะดูออกว่าฉันก็โดนด่าไปใหญ่ เลยพยักหน้าอย่างเห็นใจ
นั่งลิฟท์ลงไปกลับถึงแผนกของตนเอง ฉันเอา เอกสารใบนั้นให้ผู้จัดการอานนท์ เขาอ่านดูแล้ว พยักหน้าอย่างพอใจ “ทิพย์สุดา เอทำงานได้ดีมาก ทีหลังต้องพยายามต่อนะ”

เมื่อกี้ยังบอกว่าฉันมีปัญหาในด้านธุรกิจ แล้วตอน นี้กลับมาบอกว่าฉันทำงานได้ดีแล้ว เขาอยากหาคน ไปชนช่องปืนมากกว่า

ฉันพูดปราศรัยกับเขาไปกี่คำแล็วก็ออกไป

มาก โดนผู้จัดการอานนท์หลอกใช้ ฉันรู้สึกไม่พอใจ เลยอ้างไปทำธุระนอกบริษัทเพื่อไปเที่ยว