ตอนที่13ลงมือ

แต่อานซินกลับไม่มีท่าทีกลัวเลยแม้แต่น้อยตั้งแต่ที่ แต่งเข้ามายังตระกูลวี่เธอไม่ได้รู้สึกว่าตำแหน่งของหรง ฉีจะสูงส่งอะไรสักนิดยิ่งมาเห็นสิ่งที่เธอทำในวันนี้ก็รู้สึก ว่าไม่มีอะไรให้ต้องเกรงใจกันอีก

ก็แค่ดาราชั้นสามดาดๆทั่วไปเท่านั้น

มุมปากกดลึกมองเธอด้วยยิ้มอ่อนๆ”พี่สะใภ้คุณเป็น สะใภ้ใหญ่ของตระกูลวี่นะคะไม่มีสมบัติผู้ดีของหญิง สาวชนชั้นสูงเลยหรือคะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าก็ไม่ถูก ต้องแล้วการนั่งที่แผ่นหลังของชายหนุ่มนี่มันควรกระทำ หรือคะไม่กลัวพี่ใหญ่หรือคุณพ่อจะมาเห็นแล้วไม่สบ อารมณ์หน่อยหรือคะ”

หรงฉีนั้นมีอายุใกล้เคียงกับอานซินแต่คงมีจิตใจ หรืออารมณ์ที่ไม่ปกติถึงได้มาสุมหัวเล่นอยู่กับพวกลูก คนรวยตั้งแต่เช้าจรดค่ำและทำเรื่องที่เกินคาดฝันเช่นนี้

แต่เธอกลับไม่รู้สึกว่าตัวเองแปลกไปตรงไหนกลับเลิก คิ้วและเอ่ยเสียงดัง “วี่เฉิงยินยอมและมีความสุขดีวี่เฉิง พูดสิว่าใช่ไม่ใช่”

กล่าวจบก็เหลือบสายตามองวี่เฉิงวี่เฉิงเองก็พยักหน้า ให้ไม่หยุด“สนุกสนุกมากผมยังอยากเล่นอีก”

“ได้ยินหรือไม่เขายังอยากเล่น”หรงฉียิ้มเยาะอานซิ นเดือดจัดสายตากรุ่นโกรธตวัดมองวี่เฉิงโกรธจนไม่เข้าใจว่าจะยังต้องสนใจคนโง่นั่นอีกทำไมต่อให้เขาถูก กระทําเยี่ยงม้าจนหนาวตายก็ช่างมันซะสิ

แต่เมื่อเห็นวี่เฉิงนอนขดตัวเพราะว่าถูกโกรธมองดูเข่า และแขนของเขาที่เปียกและสกปรกแผลเก่าที่ฝ่ามือก็ ถลอกปอกเปิกจนเลือดซิบเธอจึงต้องสูดลมหายใจเสีย ยืดยาวเพื่อให้ตัวเองเย็นลงเย็นลง…

วี่เฉิงเป็นเพียงเด็กน้อยเป็นเด็กโง่ที่ถูกพวกลูกคนรวย แกล้งจนเคยชินหากเธอไม่สนว่าเขาจะเป็นจะตายแล้ว ใครจะมาสนกันไม่มีใครมองเขาเป็นคนหรือหวังดีต่อ เขาด้วยซ้ำและเมื่อแต่งงานกับเขาการปกป้องศักดิ์ศรีที่ มีอยู่น้อยนิดของเขาก็คือการปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเอง ด้วยเช่นกัน

เมื่อเห็นหรงฉีไปยืนตรงหน้าวี่เฉิงและทำท่าจะขึ้นขี่ อีกครั้งเธอจึงกระชากวี่เฉิงขึ้นมาจากพื้นแล้วผลักให้ มาหลบที่หลังก่อนจะเอ่ยกับหรงฉีเสียงเย็น“พี่สะใภ้คะ ขออภัยที่ต้องเอ่ยเตือนแต่วี่เฉิงเป็นสามีของฉันจะเป็น วัวเป็นม้าอย่างไรคนขี่ได้ก็มีแค่ฉันหากคุณต้องการจะ ขี่ม้าจริงๆก็ไปขี่คุณท่านของคุณเถอะค่ะหากท่านเป็น ขี้อายก็คงจะไม่ยินยอมก็ไปจัดการเอาเองเถอะค่ะพวก เรากลับ”

อานซินลากวี่เฉิงไปยังทางเดินกลับห้องหรงฉีกระทืบ เท้าโดยความโกรธโกรธจนต้องเอ่ยขู่วี่เฉิง วี่เฉิงนายก ล้าไปอย่างนั้นนายลองเดินอีกก้าวดู”

เห็นได้ชัดว่าวี่เฉิงกลัวขนาดไหนหยุดฝีเท้าไม่ยอมเดินต่อและพยายามแกะมือของอานซินให้หลุด“พี่สาว อานผมไม่ไปผมอยากเล่นกับพวกน้องๆ…

“กลับห้องไปเล่นกับฉัน”อานซินกล่าวพร้อมยิ้มหวาน

“วี่เฉิงถ้านายไปก็ไม่ต้องมาเล่นกันอีก”หรงฉีตะโกนขู่

เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้วี่เฉิงยิ่งไม่ยอมไปอานซินพ ยายามอดทนยังคงสวมร่างคนใจดีและพยายามยื้อ สงครามชักเย่อนี้ไว้กอดวี่เฉิงไว้พร้อมยิ้มหวาน“สามี คะหากผ่านช่วงหลังเข้าหอสามวันไปฉันจะพาคุณไป เที่ยวและไปเล่นอะไรที่คนเขาเล่นกันจริงๆที่ที่ต่ำช้า เช่นนี้…พวกเราอยู่ห่างๆไว้ดีกว่านะคะแบบนี้มันทำร้าย ร่างกายและจิตใจรู้ไหมคะ”

“พี่สาวอานจะพาผมไปเที่ยวข้างนอกจริงๆหรือไปเล่น ที่ข้างนอกนั่นใช่ไหม”

“แน่นอนวันมะรืนไปกัน”เมื่อเห็นว่าเขาสนใจอานซินก็ รีบรับปากและทั้งสองก็เดินกลับห้องไปด้วยกันอย่างมี ความสุขโดยไม่ได้สนใจว่าพวกลูกคนรวยพวกนั้นจะ โมโหจนควันออกจมูกหรือไม่