ตอนที่11ดูดีจริงๆ

แสงจันทร์สาดส่องใบหน้าของวี่เฉิงรับกับเครื่องบน ใบหน้าทั้งห้าจนดูน่าหลงใหลยิ่งขึ้นรอยแผลบนหน้า ผากไม่ได้ลดทอนความงดงามของเขาลงได้อานซินเริ่ม หลงใหลมองๆไปเขาก็เหมือนกับผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้เหมือนคนปัญญาอ่อนเลยแม้แต่น้อย

มองใบหน้าเกลี้ยงที่กำลังหลับสนิทและหายใจอย่าง สม่ำเสมอ…ทันใดนั้นเธอก็นึกไปถึงความรักที่เคยตาย จากคนที่ทอดทิ้งเธอไปอย่างเฟิงเฉิน

เฟิงเฉินของเธอก็มีใบหน้าเกลี้ยงเช่นเดียวกันใบหน้า ยามหลับสนิทกับร่างกายที่แข็งแกร่ง

เธอนึกถึงเย็นนั้นที่เฟิงเฉินมาที่บ้านของเธอตอนนั้น เธอกำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียนปู่โทรมาบอกเธอด้วยความ ชื่นมื่นว่าเธอมีพี่ชายแล้ว

พี่ชายอย่างนั้นตอนที่ได้ยินเช่นนั้นเธอหาได้มีความ สุขไม่แถมยังผิดหวังอีกด้วยเธอรู้ว่าผู้หญิงที่พ่อคั่วอยู่ ด้วยคือคนในที่ทำงานและมีลูกติดเธอเกลียดผู้หญิง คนนั้นเกลียดพี่ชายที่ไม่เคยพบหน้าและคัดค้านการ แต่งงานของพ่อมาโดยตลอด

เธอไม่มีทางแบ่งพ่อให้กับใครทั้งนั้นต่อให้อีกฝ่ายเป็น ชายร่างใหญ่ก็ตาม

แต่พ่อก็พาเข้าบ้านมาโดยที่ไม่บอกเธอแม้แต่คำ
จำไม่ได้เหมือนกันว่าตอนนั้นโกรธขนาดไหนจำได้แค่ ว่าวันนั้นเป็นวันสอบไฟนอลเธอถึงกับวิ่งออกจากห้อง สอบเพื่อตรงกลับบ้านและปรี่ไปยังห้องนอนของพี่ชาย ทันที

ห้องนอนของพี่ชายมีเตียงใหม่โต๊ะใหม่ตู้ใหม่ทั้งห้อง เต็มไปด้วยกลิ่นใหม่ๆจนอบอวลและพี่ชายก็นอนฝัน อย่างเงียบสงบอยู่บนเตียงตรงนั้น

พี่ชายสวยกว่าหญิงสาวหลายๆคนและดูอันตรายกว่า ชายหนุ่มหลายๆคนเช่นกันผมนุ่มสลวยคิ้วเข้มดกดำ จมูกคนเป็นสัน…

เธอถูกความงามนั้นดึงดูดในทันที…

ทุกอย่างมันมากกว่าสิ่งที่เธอคิดไว้เธอนึกมาเสมอว่าพี่ ชายของเธอคงจะเหมือนกับลิงมีดวงตาเล็กเหมือนกับ หนูและทุกวันคงเอาแต่สุมหัวกับแม่ของตัวเองว่าจะทำ อย่างไรเพื่อให้ได้แต่งเข้าตระกูลอาน

ณเวลานั้นเธอลืมสาดความกรุ่นโกรธในท้องไปเสีย สิ้น

เหม่อลอยเหม่อมองเขาอยู่กับที่จนเขาเข้ามาเรียกยิ้ม ให้เธอบางๆพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า“ไงคุณน้องสาวในที่สุด ก็ได้เจอกันแล้วนะ”

น้ำเสียงทั้งน่าหลงใหลและดูมีความสุขเขายิ้มไป

จนถึงดวงตา
พี่ชายของเธองดงามมากและความงดงามเช่นนั้นวันนี้ เธอกลับมาพบเห็นบนใบหน้าของคนปัญญาอ่อนคนนี้

อานซินเคลื่อนร่างไปทับร่างของวี่เฉิงโดยไม่รู้ตัว เพียงเพราะต้องการสังเกตอย่างถี่ถ้วน

จ้องมองเขาราวกับจ้องมองพี่เฟิงเฉินของเธอ

ทุกครั้งที่เธอมองพี่เฟิงเฉินของเธอเธอมักจะไร้แรง ต้านทานเสมอดั่งเช่นตอนนี้

บางทีเพราะโดนจ้องเป็นเวลานานคุณชายรองวี่ถึงได้ ลืมตาขึ้นมาทันพลันท่ามกลางความมืดดวงตาคมกริบ ที่ฉายแววล้ำลึกสุดหยั่งอานซินตกใจกลัวก้าวถอยหลัง โดยที่จ้องเขาไปด้วยโดยอัตโนมัติ

สายตาเช่นนั้นแปลกไปสำหรับเธอความใกล้ชิด ตลอดทั้งวันนี้อานซินเห็นเพียงความไร้เดียงสาของเด็ก โง่จากดวงตาของวี่เฉิงเท่านั้นไม่เคยได้เห็นแววตาที่ ปองร้ายราวกับจะฆ่าคนตายดั่งเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย

เธอหนาวจนจับสั่นแต่ทันใดนั้นสายตาของวี่เฉิงก็แปร เปลี่ยนกลายเป็นอบอุ่นและยิ้มแย้มตามประสาของ เขา”พี่สาวอานทับผมทำไมหรือหรือผมรบกวนการนอน ของพี่หรือ”

นี่ต่างหากคือเจ้าโง่ที่เธอคุ้นเคย

“ใช่…ถ้านายกรนอีกทีฉันจะบี้จมูกนายให้หัก”อานซินกล่าวจบก็ดึงผ้าห่มคลุมโปงทันที