ตอนที่ 7มีเรื่องกับผู้มีอิทธิพล

นี่มันเป็นงานที่ไม่ค่อยถูกต้องสักเท่าไหร่ อย่าง น้อยหยางเมิ่งฉีก็รู้สึกว่าอย่างนั้น

ถึงแม้จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ก็ยังเป็นนักเรียน นักศึกษาอยู่ดี สถานบันเทิงนั้นเป็นที่อโคจร เหมาะ สำหรับพวกคนรวยมาใช้เงินก็จริงแต่ไม่น่าจะเหมาะกับ ผู้หญิงอย่างพวกเธอ

ไม่ว่าอย่างไรหลินวานวานก็ยืนยันหนักแน่นอยู่อย่าง นั้น ไม่ว่าเธอจะชักแม่น้ำทั้งห้าหาเหตุผลร้อยแปดมา อธิบาย หล่อนก็ยืนกรานว่านั่นเป็นแหล่งขุมทรัพย์ของ หล่อน

ในสถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือกเช่นนี้ หยางเมิ่งฉีจึง ได้แต่เตือนสติเธอให้ระวังตัวในทุกๆเรื่องเมื่อเจอปัญหา ต้องรู้จักหาทางออกให้เป็น อย่าเอาชนะเพียงอย่าง เดียว

ในช่วงแรกๆหลินวานวานก็จดจำคำแนะนำของเธอไว้ ทุกอย่าง ผ่านไปได้ด้วยดีราวครึ่งเดือนก็มีปัญหาตาม มา เรื่องราวไม่สบายใจต่างๆเริ่มมากขึ้น พอกพูนขึ้น ในใจเธอ

คืนวันศุกร์เธอเพิ่งเลิกงานจากร้านกาแฟก็ตรงกลับไป หอพัก แต่กลับพบว่าในห้องไม่มีใครอยู่เลย ปกติใน เวลานี้หลินวานวานน่าจะกลับมาถึงแล้ว
เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร หาเพื่อนรัก แต่ว่ากลับติดต่อไม่ได้

เธอรออยู่ในห้องด้วยความกระวนกระวายใจราวครึ่ง ชั่วโมง หลินวานวานก็ยังไม่กลับมาอีกเธอแทบนั่งไม่ ติดแล้ว รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปท่ามกลางความมืดมิด……….

ไปถึงยังไนท์คลับเตเลอ เธอตรงไปที่ผู้จัดการ ร้านถามเขาว่า “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าหลินวานวาน ทำงานอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ?”

“ใช่”

“แล้วอยู่ไหนคะ?”

ผู้จัดการร้านโมโหขึ้นมาฉับพลัน : “อย่าพูดถึงเธอ เลย คืนนี้เธอดันไปขัดใจลูกค้าที่มีอิทธิพลเข้า เลย ถูกลูกน้องเขาจับตัวไปแล้ว”

หยางเมิ่งฉีตกใจมาก : “จับตัวไป? แล้วเธอจะเป็น อะไรไหมคะ? พวกคุณไม่ช่วยเธอเลยหรือคะ?!”

“ก็บอกแล้วไงว่าเป็นผู้มีอิทธิพล พวกเราจะมี ปัญญาไปช่วยอะไรได้

เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ : “คนแบบไหนกันนะ? ทำไมถึงไม่มีใครกล้าขัดใจได้?”

ผู้จัดการร้านเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เธอฟังที่แท้ วานวานเพื่อที่จะโปรโมทสินค้าให้ขายได้จํานวน มาก เธอจึงหลงกลลูกค้าดื่มเหล้าที่พวกเขาเทให้ไป หลายแก้ว แถมชมว่าเธอคอแข็งอีก เลยอยากให้เธอ มานั่งเป็นเพื่อนดื่มหน่อย แต่ว่าเธอไม่ยอม ในขณะที่ กำลังมีเรื่องกันอยู่นั้นเธอควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ได้เอา ขวดเบียรตีลงไปที่ศีรษะของเขา ผลสุดท้ายก็รู้ๆกัน อยู่………

“สถานบันเทิงเตเลอแห่งนี้เป็นที่ที่มีชื่อเสียงมาก แขกของร้านส่วนใหญ่เป็นสายเปย์ทั้งนั้น ถ้ากล้ามี เรื่องกับผู้มีอิทธิพลแล้วละก็ เธอคงจะลำบากแล้วล่ะ”

ผู้จัดการร้านเตือนด้วยความหวังดี หยางเมิ่งเอ่ย ถามด้วยความกระวนกระวายใจ : “แล้วคนที่จับตัวเธอ ไปอยู่ที่ไหนละคะ?”

“อย่ามาหาว่าผมไม่เตือนคุณนะ พวกเขาต่างก็เป็น เฒ่าหัวงูร้อยเล่ห์ คุณไปหาเขาก็เหมือนอ้อยเข้าปาก ช้าง ไม่เพียงช่วยเพื่อนคุณไม่ได้ ยังหาเรื่องใส่ตัวเอง อีกด้วย”

เธอมืดแปดด้าน ถ้างั้นทำอย่างไรดีล่ะ?

“ผมแนะนำคุณได้นิดหน่อย วิธีแรก คุณอาจจะ เลือกไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ แต่วิธีนี้เพื่อนคุณอาจ จะตกอยู่ในอันตรายได้ วิธีที่สอง คุณพอจะรู้จักใคร ที่มีอำนาจบ้างไหมล่ะ ก็อาจจะพอช่วยได้

ผู้มีอำนาจ……
ในสมองของหยางเมิ่งฉืนึกถึงคนเพียงคนเดียวขึ้นมา ได้ทันที นั่นคือ หานจวิ้นซือ แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น เธอคิดแล้วคิดอีกว่าจะใช้เหตุผลอะไรดี เพื่อตอบแทน บุญคุณหรือ? หรือควรใช้เหตุผลอะไรดีนะที่จะกลับไป หาเขาอีก……

ไม่ได้ ไม่ได้ เธอคิดทบทวนกลับไปกลับมาหลาย รอบ รีบวิ่งออกจากไนท์คลับไป

เธอนอนไม่หลับทั้งคืน เป็นห่วงวานวานว่าจะถูกพวก อันธพาลเหล่านั้นทำร้ายเอา ฟ้าใกล้สางแล้ว เธอ ตัดสินใจแน่วแน่ลุกออกไป ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ก็ตาม เธอทนไม่ได้ที่จะเห็นเพื่อนของเธอตกอยู่ใน อันตราย

หานจวิ้นซือ หวังว่าคุณคงยังจำฉันได้นะ……