ตอนที่ 5 เลือกคู่ครอง

หานจวิ้นซือรับเอาเสื้อคลุมที่อยู่ในมือของกู้เฟิงเหย นมา เขาลืมไปเสียสนิทเลย รู้สึกได้ว่าสภาพของมันดูดี ขึ้นมาก

“เธอนั่นเอง”

กู้เฟิงเหยนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย : “ท่านหมายถึง ผู้หญิงคนนั้นที่ช่วยชีวิตท่านบนเรือในคืนนั้นเมื่อ2ปีก่อน หรือครับ?”

“อืม….”

“แต่ว่าทำไมเธอถึงไม่เอามาคืนท่านด้วยตัวเองละครับ ทําไมถึงส่งไปรษณีย์มาให้?”

หานจวิ้นซือก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ตอนนั้นเขาก็บอก กับเธออย่างชัดเจนแล้วว่า หากมีเรื่องเดือดร้อนอะไร ให้มาหาเขาได้ทันที และยังบอกชื่อของตัวเขาเอาไว้ ด้วย เสียดายอยู่อย่างเดียว ลืมถามชื่อของเธอ 2 ปีมา นี้ เขามอบหมายให้กู้เฟิงเหยนตามหาหลายรอบแล้ว แต่เนื่องจากเขาอธิบายรูปพรรณสัณฐานของเธอได้ไม่ ชัดเจนนัก การตามหาคนคนหนึ่งในเมืองซูริคที่ใหญ่โต ขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หลังจากได้ฟังคำตอบอันน่าผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า หานจวิ้นซือคาดเดาไปต่างๆนานา ข้อเท็จจริงเพียงหนึ่ง เดียวที่เขามีคือเธอเป็นนักท่องเที่ยว 2ปีก่อนได้ออกไปจากที่นี่แล้ว

ตอนนี้เสื้อผ้าชิ้นนี้ที่อยู่ในมือทำให้เขานึกย้อนกลับ ไปถึงการคาดเดาต่างๆที่ผ่านมา เขาสั่งการลงไป ทันที……..

“Yu Jie คุณไปเตรียมการให้ผมหน่อย พวกเราจะ ไปมหาวิทยาลัยซูริคกัน”

“ได้ครับ”

หลังจากกู้เฟิงเหยนออกไปแล้ว หานจวิ้นซือหวน นึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นอีกครั้ง ทันใดนั้นเขานึกถึง อะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง รีบเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า ของเสื้อคลุม เป็นไปตามคาด มือของเขาสัมผัสโดน ของที่ระลึกที่เขาให้เธอไว้ในตอนนั้น หยกล้ำค่าสมบัติ ประจำตระกูลมู่ ขณะนั้นเธอยินดีเสียความบริสุทธิ์ก็ เพื่อปกป้องเขาไว้ นับว่าเป็นการกระทำที่กล้าหาญเกิน จะอธิบาย แม้แต่หยกชิ้นนี้ก็ไม่อาจทดแทนได้ เขามอบ ให้เธอเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่า เขาขอบคุณเธอจากใจจริง แต่เป็นที่ชัดเจนว่าผู้หญิงคนนี้ได้รับการอบรมสั่งสอน มาเป็นอย่างดี เธอไม่คิดที่จะให้เขาตอบแทนอะไรเธอ

ตอนเย็นนั้นเอง ใบของต้นมะเดื่อฝรั่งเศสใน มหาวิทยาลัยซูริคถูกลมพัดดังเสียงกรอบแกรบๆ

“เมิ่งฉี ผู้อำนวยการโรงเรียนแจ้งมาว่าให้นักเรียนทุก คนที่มาจากประเทศจีนมารวมตัวกันที่สนาม!
หลินวานวานวิ่งกระหืดกระหอบมาที่หอพักแจ้งข่าว ของโรงเรียนให้กับหยางเมิ่งฉีที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ให้ รับทราบ

“รวมตัวกัน? ทำไมหรือ?”

“ไม่รู้เหมือนกัน รีบไปก่อนเถอะ!”

“วันนี้ตอนบ่ายฉันไม่มีเรียนนี่นา ไม่ต้องไปหรอ กมั้ง..……….

“เธอไม่มาจากประเทศจีนหรือยังไงต๊ะ?”

หลินวานวานไม่พูดพร่ำทำเพลงดึงแขนของเธอให้ รีบออกไป เมื่อมาถึงที่ข้างสนามก็มีคนจำนวนหลายสิบ คนยืนอยู่แล้วที่ด้านหน้า ทั้งหมดเป็นนักเรียนที่มาจาก ประเทศจีน หยางเมิ่งฉียืนอยู่ข้างหลังสุดด้วยสีหน้าไม่ ค่อยสบายใจ รู้สึกว่าตัวเองนั้นอยู่ไกลเกินเอื้อม เธอเป็น นักเรียนแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนแห่งนี้มาเป็นเวลา 3 ปี แล้ว เพิ่งจะเคยได้ยินเป็นครั้งแรกว่าให้มารวมตัวกันซึ่ง มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆ…….

ผู้อำนวยการโรงเรียนเห็นว่าทุกคนมากันครบแล้ว จึง ใช้ภาษาจีนที่แข็งแกร่งเริ่ม………

“สวัสดีนักเรียนที่รักทุกคน ที่เรียกทุกคนมารวมตัวกัน ที่นี่ ก็เพราะหนึ่งในผู้ให้การสนับสนุนโรงเรียนของพวก เรา คุณหานจวิ้นซือแห่งตระกูลหานซื่อต้องการหาคนที่ เคยรู้จักเขาคนหนึ่ง ทุกคนไม่ต้องกังวล เมื่อคุณหานหาจนพบแล้วก็จะไป ไม่ส่งผลกระทบกับการเรียนและการ ดำเนินชีวิตของทุกคน”

ทันใดนั้นหยางเมิ่งฉีเมื่อได้ยินคำสามคำว่าหานจวิ้นซื อก็ตกตะลึงอ้าปากค้าง วันนี้เธอเพิ่งจะนำสิ่งของคืนเขา ไป ตอนนี้เขากลับมาหาถึงที่โรงเรียน จะทําอย่างไรดี

ถ้าให้บรรดานักเรียนรับรู้ว่าตอนนั้นเธอเปลือยกาย อยู่บนเรือกับผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง เธอต้องตาย

“คุณหานครับ นักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาจากประเทศ จีนทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้วครับ เชิญคุณพิจารณาดูได้เลย ครับ”

ผู้อำนวยการโรงเรียนแสดงท่าทางเชิญเชื้อด้วยความ เคารพ หยางเมิ่งฉีรีบก้มหน้าก้มตา ประสานนิ้วมือทั้ง สิบเข้าหากัน แต่กลายเป็นว่าหลินวานวานนั้นร้องอุทาน ออกมาอย่างต่อเนื่อง : “ว้าว อันที่จริงเขาก็เป็นผู้ชายที่ หน้าตาดีคนหนึ่งเลยนะ…..หยางเมิ่งฉีเธอดูสิ เร็ว เขา หล่อจังเลยอะ………..

หลินวานวานดึงแขนเธอดึงแล้วดึงอีก เธอไม่ทัน สังเกตเห็นสีหน้าของเพื่อนรักที่เปลี่ยนไป

“พระเจ้า ผู้ชายคนนี้ช่างหล่อเหลาเอาการซะจริงจนผู้ หญิงอย่างเราๆแทบจะละลายแล้ว……
หยางเมิ่ง ได้ยินแต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์ไม่หยุด หย่อนจากเพื่อนร่วมชั้นเรียนหญิงทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ คนเดียว มีก็แต่เพียงเธอที่ราวกับเป็นมัมมี่ ก้มหน้าก้ม ตาไม่พูดอะไรสักคำ

ทันใดนั้นหลินวานวานกำลังกลั้นหัวเราะ เธอจึงมอง ค้อนด้วยความสงสัยว่า : “เธอข่าอะไร?”

“ไหนว่าจะตามหาคนรู้จักไง ดูสิทำอย่างกับฮ่องเต้ สมัยโบราณเลือกนางสนมอย่างนั้นแหละ…….

หยางเมิ่งฉ่ค่อยค่อยเงยหน้าขึ้น จ้องมองไปที่กลุ่มคน ที่อยู่ด้านหน้าอย่างระมัดระวัง จนได้เห็นใบหน้าหล่อ เหลาจริงใจเข้าขณะกำลังเดินสำรวจอยู่อย่างดึงดูด ความสนใจของผู้คน เมื่อสำรวจมาจนถึงแถวสุดท้าย เธอรีบก้มหน้าลงทันที ภาวนาอยู่ในใจอย่างเงียบเงียบ : “จำฉันไม่ได้ จำฉันไม่ได้ จำฉันไม่ได้..…….….….…..