ตอนที่ 4 ระยะทางที่ไม่อาจเข้าใกล้

ค่ำคืนอันมืดมิดราวกับว่าเต็มไปด้วยน้ำหนักบน ท้องฟ้า มีดเสียจนแทบจะมองไม่เห็นทาง……..

หยางเมิ่งฉีเพิ่งลงจากรถเมล์เที่ยวสุดท้าย มือทั้ง สองซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุม มุ่งหน้าก้าวเดินไปทาง โรงเรียน

เมื่อตอนเย็นหากไม่ใช่พบกับร่างเงาอันคุ้นเคยนั้นโดย บังเอิญ เธออาจจะลืมไปแล้วว่าเมื่อสองปีก่อนผู้ชายคน นั้นเคยใกล้ชิดกับเธอ

ไม่มีใครเอาเรื่องที่ตัวเองทำความดีจดจำไว้ในใจได้ ตลอดเวลาหรอก เธอก็เช่นเดียวกัน

เมื่อกลับถึงหอพัก เธอเปิดกล่องนิรภัยออก หยิบเสื้อ คลุมของผู้ชายออกมาตัวหนึ่ง คราบเลือดที่ฝังอยู่ตอน นั้นถูกทำความสะอาดไปเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้จะไม่เคย คิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่ได้พบเขา แต่เธอกลับเก็บรักษา เสื้อคลุมตัวนี้เอาไว้อย่างดี

เหตุการณ์ไม่ปกติในค่ำคืนนั้น เธอก็ไม่กล้าถามเขาว่า ทำไมถึงถูกคนตามฆ่า เขาก็ไม่ได้ถามชื่อของเธอเอาไว้ บางทีเวลา 2 ปีมานี้ เขาก็คงเหมือนกับเธอ อาจจะลืมไป แล้วว่าเคยพบกันโดยบังเอิญในเหตุการณ์คืน……

เธอเปิดคอมพิวเตอร์ ใส่คำสามคำหานจวิ้นซือลง ในBaidu แล้วจึงกดปุ่มค้นหา แสดงข้อมูลออกมาอย่างรวดเร็ว

เธอค่อยๆไล่อ่านลงมา สีหน้าที่เรียบเฉยในตอนแรก เริ่มไม่เป็นอย่างนั้น เธอทำราวกับสืบค้นประวัติบุคคล แล้วเธอต้องตกใจเมื่อพบว่าเรื่องราวเบื้องหลังชีวิต ประวัติครอบครัวของเขาที่ฉาวโฉ่ เมื่อเธออ่านเนื้อหา ทั้งหมดจนจบ สรุปได้ว่า เขาเป็นนักธุรกิจที่ค่อนข้าง ลึกลับซับซ้อน มีทั้งเงินและอำนาจอยู่ในมือ แต่ก็ยัง ปิดบังความลับบางอย่างเอาไว้ไม่ให้ใครรู้

หยางเมิ่งฉีถอนหายใจออกมายาวๆ โชคดีของเธอ ที่วันนี้เธอไม่ได้ทักทายเขา เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็น เศรษฐีชาวจีนที่ร่ำรวยที่สุด เป็นลูกชายคนเดียวของ ตระกูลหานซื่อ ในชีวิตอันเรียบง่ายโปร่งใสดังกระดาษ สีขาวของเธอ เขาและเธอ มีช่องว่างที่ไม่อาจมีวันใกล้ ชิดกันได้….……..

ถึงแม้วันนี้ที่ไล่ตามเขาไปแล้วยังไงล่ะ? จะให้เขาทำ ตามสัญญาที่เคยให้ไว้ ทวงถามบุญคุณที่เธอเคยช่วย ชีวิตเขาอย่างนั้นหรือ?

นั่นมีเพียงคนโลภเท่านั้นที่ทำได้ลง คนอย่างเธอหยาง เพิ่งฉีไม่ใช่คนแบบนั้นแน่

เธอคิดแล้วคิดอีก วันต่อมา เธอตัดสินใจว่าจะนำ สิ่งของที่ไม่ใช่ของของเธอไปคืนให้เจ้าของ

“ต๊ะ เมิ่งฉี เธอจะส่งของคืน”
หลินวานวานเพื่อนร่วมห้องของเธอถามขึ้นด้วยความ เป็นห่วง หลินวานวานและเธอเรียนอยู่สาขาเดียวกัน และมาจากประเทศจีนเหมือนกัน แต่ว่าเธอมาจากปักกิ่ง

“อืม” เธอพยักหน้า

“ทำไมถึงเป็นเสื้อคลุมของผู้ชายล่ะ? ของแฟนเธอ หรือ?”

หลินวานวานรู้สึกประหลาดใจ เธอกำลังคิดอยู่ว่าเท่า ที่คบกับหยางเมิ่งฉีมา ถ้าเธอจะมีแฟน หล่อนก็น่าจะรู้ บ้าง

“ไม่ใช่ แค่เพื่อนธรรมดาๆคนหนึ่งน่ะ”

เธอค่อยๆเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋า ลังเลอยู่นาน แล้ว จึงหยิบเอาหยกล้ำค่าชิ้นหนึ่งออกมากำไว้ในมือ ในใจ พลางนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้น เขาเอาหยกวาง ไว้ในมือของเธอพร้อมกล่าวเตือนว่าในอนาคตหากมี เรื่องเดือดร้อนอะไรให้มาหาเขา แต่ว่าเธอมีเรื่องทุกข์ ร้อนอะไรบ้างไหม? ยังเหลือเวลาอีกครึ่งปี เธอก็จะเรียน จบแล้ว ออกจากสถานที่แห่งนี้ที่เธอเคยอยู่มาแล้ว 3 ปี แต่ยังคงไม่คุ้นเคยอยู่ดีสำหรับเธอ

ในเมืองแห่งนี้ สองปีที่ผ่านมาเปลี่ยนแปลงไปได้ ตลอดเวลา คาดว่าในอนาคตนั้นก็คงไม่เหมือนกันกับ ตอนนี้

เมื่อตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว เธอเอาหยกชิ้นนั้นใส่ลงไปในกระเป๋าของเสื้อคลุม จากนั้นแพคลงในกล่อง ปิดผนึก คัดลอกที่อยู่จากอินเตอร์เน็ตที่เธอค้นหาเมื่อ คืน ส่งคืนไปให้ผู้ชายคนนั้นที่เธอคิดว่าจะไม่ติดต่อไป อีก

ที่อาคารหานซื่อ

ภายในสํานักงานที่งดงามอร่ามตา หานจวิ้นซือกำลัง จมอยู่กับการอ่านเอกสารกองหนึ่ง………

“ท่านประธานครับ มีพัสดุด่วนส่งมาถึงท่านครับ ด้าน บนไม่ได้เขียนชื่อผู้ส่งไว้

หานจวิ้นซือเหลือบมองทีหนึ่งพลางตอบว่า : “คุณเปิด ดูสิ”

“ครับ” กู้เฟิงเหยนพยักหน้า เขาเป็นบอดี้การ์ดของ หานจวิ้นซือ และเป็นคนใกล้ชิดที่สุดของหานจวิ้นซือ ดัง นั้นหลายๆเรื่องเขาจึงได้รับมอบหมายให้ทำแทนได้

“ก็แค่เสื้อคลุมตัวหนึ่งเท่านั้นครับ” สายตาของกู้เฟิง เหยนมองผู้ชายที่หล่อเหลาสมบูรณ์แบบตรงหน้าเขา ด้วยความประหลาดใจ

หานจวิ้นซือเงยหน้ามองด้วยสายตาดุร้าย เมื่อเห็น เสื้อผ้าที่ถืออยู่ในมือของกู้เฟิงเหยนเข้า เขาลุกขึ้นยืน ด้วยความรีบร้อน : “ใครเป็นคนส่งมาให้?”

“บุรุษไปรษณีย์ครับ ดูจากตราประทับบนกล่องแล้วน่าจะมาจากมหาวิทยาลัยซูริค”