ตอนที่ 9 เกลียดตัวเองที่โง่ขนาดนี้

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ตอนแรกชนุตต์จะพาจรีภ รณ์ไปเที่ยวสักหน่อย แต่ว่าพอเห็นจรีภรณ์อารมณ์ไม่ ดีก็เลยไม่กล้าที่จะพูด อะไร ก็เลยเรียกให้คนขับรถพา เธอกลับไป

“จรีภรณ์ ไม่งั้น ผมจะไปนั่ง…

ชนุตต์ยังพูดไม่ทันจบ จรีภรณ์ก็รีบลงจากรถทันที

ทำให้ชนุตต์ถึงกับพูดไม่ออก และในใจก็ทนไม่ได้ที่ จะระแวง สักวันจะต้องทำให้เธอฟังฉันหรือทำตามที่ฉัน ต้องการ

กลับมานึกถึงตอนที่กินข้าวเมื่อกี้ ริมฝีปากที่เปิด ออกมาของจรีภรณ์ ทำให้ใจของชนุตต์คันขึ้นมาตลอด

เวลา

“ดูเหมือนว่า จะต้องรีบจัดการกับแม่สาวสวยคนนี้ให้

ได้ละ”

ในตอนกลางคืน แสงจันทร์สลัวขุ่นมัว

ขาที่เรียวยาวตรงทั้งสองข้างของจรีภรณ์ที่อยู่บน รองเท้าส้นสูง ได้เดินขึ้นตึกเสียงดัง

ทันทีนั้นก็มีเงาหนึ่งเดินตามออกมา ทันใดนั้นเองก็ ลากจรีภรณ์เข้าไปที่อ้อมอก
จรีภรณ์พยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากการกอดของ เขา แต่ไม่คาดคิดว่ามันจะยิ่งแน่นมากขึ้น ตอนที่เธอ กําลังคิดอยากจะกรี๊ด เธอ ก็ถูกจูบอย่างรุนแรง

จรีภรณ์ถูกจูบจนรู้สึกจะคลื่นไส้ สมองของเธอขาด ลมหายใจจนเธอไม่สามารถได้ รสชาติที่คุ้นเคยทำให้ เธอนึกถึงตอนที่เธออยู่ กับคนรักของเธอในปีนั้น

เธอลืมการถูกบังคับให้รับเอาจูบไป

เมื่อมองดูคนที่กอดเธอ ก็พบว่าคือจิรภาสที่กำลังยิ้ม พราวเสน่ห์ที่เธอเองก็ยังลืมไม่ลง

ทางเดินของชุมชนเล็กๆเก่าแก่แห่งนี้แออัดมาก และร่างกายของคนสองคนก็แนบชิดติดอยู่ด้วยกัน จิร ภาสมีความโลภที่จะดม กลิ่นตัวของจรีภรณ์ เธอถูกกั้น อยู่ระหว่างหน้าอกของเขาและกำแพงจนกระทั่งเธอ สามารถได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจ ของเขา

“ปล่อยฉัน” จรีภรณ์พูดหลังจากได้สติและรู้สึกกลัว

ในความมืดมิด เขารู้สึกว่าในใจของจรีภรณ์นั้น อยากจะหลบหนี เธอดูเหมือนว่าจะตื่นตกใจกลัว

ไม่เป็นไร เขาพอใจมากกับการแสดงออกทาง ท่าทางและสีหน้าของเธอ เขาไม่สนใจที่จะมาอีก

แต่คนที่อยู่ในอ้อมดูเหมือนจะกระวนกระวายใจจึง พยายามที่จะดิ้นรนออกมาอย่างสุดกำลังจากอ้อมกอด
จิรภาสก้มหน้าลงและมองที่ตาของเธอ ในความมืด มิด ดวงตาทั้งสองข้างมองมา จรีภรณ์มองมาที่จรีภรณ์ ด้วยสายตาที่เต็มใจ พร้อมกับกลืนน้ำลายด้วยความ กลัว

จิรภาสมองสายตาที่สวยงามคู่นั้นของเธอ ราวกับ กระต่ายน้อยที่ตกใจกลัว ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรัก และสงสาร จึงทำให้ ควบคุมตัวเองไม่ได้

จรีภรณ์ตกใจและออกมาพร้อมพูดว่า “คุณจิรภาส คุณเป็นบ้าอะไรของคุณ”

เธออยากจะต่อต้าน แต่จับมือเธอไว้อย่างแน่น และ ถือโอกาสเปิดประตูเมือง เข้าโจมตีเมืองทันที

จูบที่รุนแรงของเขาดูดริมฝีปากที่บอบางของเธอ ราวกับว่ากำลังกินอาหารที่อร่อยและเสียดายที่จะ วางมือ

รสชาติที่คุ้นเคย เหมือนกับตอนนั้น สามปีที่แล้ว นอกจากคืนนั้นแล้ว เขาก็ไม่ได้เจอใครอีกเลย เขา หักห้ามความอยากได้มา สามปี จนถึงตอนนี้ผู้หญิงที่ งดงามก็มาอยู่ที่อ้อมกอดแล้วเขาจะไม่ได้หวั่นใจได้ อย่างไร

จิรภาสจูบเธออย่างดูดดื่ม ฮอร์โมนดูเหมือนจะพลุ่ง พล่านถึงขีดสุด เขาอดไม่ได้ที่จะขอแรงกระตุ้นจากเธอ

จรีภรณ์ต่อสู้ดิ้นรนไม่หยุด ในใจกลัดกลุ้มมาก
กลับไปคิดถึงเรื่องสามปีก่อนตอนที่จิรภาสกับชญา ภาอยู่ด้วยกันบนเตียง เธอก็รู้สึกรังเกียจ สะอิดสะเอียด

เธอไม่เคยสนใจสิ่งของที่ผู้หญิงคนนั้นเคยใช้มา ก่อน

แต่ก็ดูเหมือนว่าจิรภาสยังคงเสพติดและเขาก็ไม่ได้ สนใจว่าจรีภรณ์จะตบตีอะไรเขา

จรีภรณ์รู้สึกบ้าคลั่ง ใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่กัดเขา ด้วยความโกรธทันใดนั้นเองปากเขาก็เต็มไปด้วย รสชาติของเลือด

หลังจากที่จิรภาสปล่อย จรีภรณ์ก็ยกมือขึ้นและตบ ลงไปบนใบหน้าของเขาดัง “ผัวะ!”

“คุณกล้าตบผมหรอ” จิรภาสจ้องไปที่จรีภรณ์ เขา ไม่คิดว่าจรีภรณ์จะกล้าตบเขา แต่ก่อนนี้เธอเป็นผู้หญิง ที่เรียบร้อย สงบเสงี่ยม แต่วันนี้เธอกลับกลายเป็นคนที่ อารมณ์ร้อน

“ถอย!” จรีภรณ์รู้สึกโกรธอย่างมา

“จรีภรณ์ คุณอย่างทระนงตัวไปหน่อยเลย” จิร ภาสอดไม่ได้ที่จะเช็ดเลือดที่ไหลออกจากปากของ เขา และก็รู้สึกอยากจะเตือน ว่า “ ฉันเตือนเธอนะ ว่าให้ ห่างๆจากนายชนุตต์นั้นหน่อย รักตัวเองหน่อย

“นั้นก็ไม่ต้องมากังวลใจกับฉันหรอกท่านจิรภาส ฉันจะอยู่กับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ” จรีภรณ์ข้าม ผ่านเขาไปและจะไปบน ตึก เธอไม่ว่างที่จะมาเสียเวลา อยู่กับคนแบบนี้

เพียงแค่เอาเท้ายกขึ้นมา เธอก็ถูกจิรภาสลาก เข้าไปกอดแล้ว เขาใช้แรงที่มีจับที่คางของเธอ ใน ดวงตาเหมือนพ่นไปออกมาได้ “คุณเปลี่ยนไป เหลวแหลกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮะ ไม่คิดว่าเธอจะเป็น เหมือนขอทานที่เป็นคนเลือกไม่ได้แบบนี้

“ฉันเหลวแหลกงั้นหรอ” จรีภรณ์จ้องไปที่เขา เธอก็ หัวเราะและพูดขึ้นมาว่า “ นั้นก็ดีกว่าใครบางคน ที่บอก ว่าจะอยู่กับฉันตลอด ชีวิต แต่กลับไปนอนเกลือกกลิ้ง กับผู้หญิงอื่น เมื่อเทียบกับคุณเลย ความต่ำตม ความ เหลวแหลกของฉันคืออะไรหรอ”

“ตั้งแต่ที่เราเลิกกัน ต่างคนก็ต่างอยู่ แล้วตอนนี้ คุณมาหาผม มันคืออะไร คุณคิดว่าผมเป็นใคร เรียก หาผมเมื่อคุณต้องการผม และขอร้องผมให้ไปเมื่อคุณ ต้องการ ผม จิรภาส ขอร้องคุณอย่ามาใช้น้ำเสีนงแบบ นี้ อย่าพยายามจะมาบังคับผม ผม สะอิดสะเอียนคุณ เองก็รู้ ผมเกลียดตัวเองที่แต่ก่อนเคยโง่ โง่มาอยู่กับคน อย่างคุณแบบนี้

ประโยคสุดท้ายเกือบจะทำให้เธอตอกกลับแต่หลัง จากพูดจบเธอก็หันตัวและวิ่งขึ้นไปบนตึกทันที

จิรภาสกำลังมองการหายไปของเงาในตรอกและ ยืนงงอยู่สักพัก ความรู้สึกนึกคิดที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ก็กลับมา

เขาเห็นความเกลียดชังจากดวงตาของเธอได้อย่าง ชัดเจน เธอเกลียดเขาเข้าจริงๆ ทำไมเธอถึงเกลียดเขา มันยากที่จะเข้าใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำไม่ใช่ทำเพื่อ เขาเองหรอกหรอ

เขาจะต้องรับความกดดันที่มากขนาดนี้และต่อสู้ กับมันเพียงคนเดียว เมื่อเขาพลิกตัวกลับมาหาเธอ เธอ กลับไปอยู่ในอ้อมกอด ของคนอื่นซะแล้ว

ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าเธอกล้าจะสร้างเขตกั้นชัดเจนกับ

เขา

โอเค ดี จรีภรณ์ คุณให้ผมอยู่แบบสงบสักที มิฉะนั้น ผมจะไม่สนใจแย่งคุณกลับมาจากผู้ชายคนอื่น