บทที่ 10 ลุงท้องโต (1)

หลินเวยมี่มองดูเค้กสตรอเบอร์รี่ครึ่งชิ้นที่เธอกินเหลือ อยู่อย่างเบื่อหน่าย ในขณะเดียวกันเธอก็สัมผัสได้ถึง สายตาที่จ้องมองจากฝั่งตรงข้าม ได้แต่ฉีกยิ้มที่มุมปาก

เธอรู้อยู่แล้ว ว่าเย่หนิงพึ่งพาไม่ได้ ถ้าไม่อย่างนั้นจะ เสนอให้อยู่ที่นี่ทำไม

แต่ว่า ทำไมเธอต้องกลัวผู้ชายคนนี้ด้วย? อีกอย่าง ผู้ชายสกปรกคนนี้ทำไม่ถูกกับเธอ น่ารังเกียจ! เธอยัง ต้องกลัวเขาอีกหรอ?

เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้น มองเหมือนกำลัง เผชิญหน้ากับศัตรู “ผู้ชายสกปรก ฉันกับนายไม่มีอะไร ต้องคุยกัน”

“อืม” ฉู่เฉินซียิ้มขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับอธิบายอย่าง อดทน “อย่างแรก ฉันมีชื่อ ฉู่เฉินซี ฉันอนุญาตให้เธอ เรียกฉันว่า เฉิน อย่างที่สองเธอหน้าอกไซส์ 36D ใช่ ไหม? วิเศษจริงๆ”

หลินเวยมี่

หน้าเธอแดงลงไปจนถึงคอ น่าเกลียด! เสื้อที่เธอสวม วันนี้ คอเสื้อค่อนข้างต่ำ นอกจากนี้เธอก้มหน้าอยู่ตลอด ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเห็นหมดแล้วก็ได้?

“คนเลว!”
“ฉันทำอะไรให้เธอ?” ฉู่เฉินซียิ้มออกมาเบาๆ แล้ว ค่อยๆลดระดับสายตาจากหน้าเธอลงไปข้างล่าง

“น่าเกลียด!” หลินเวย

เธอลุกพรึ่บขึ้นมา สีหน้าเป็นสีแดงเล็กน้อยด้วยความ โกรธ จากนั้นหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปนอกร้าน

ตอนนี้เธอหงุดหงิดมาก ฉู่เฉินซี ผู้ชายสมควรตาย คนนี้ เธอไม่อยากแม้จะมองหน้าเขา ถ้าไม่ใช่เพราะ เขาชีวิตของเธอคงไม่ต้องมาวุ่นวายขนาดนี้? พูดแล้ว ทั้งหมดก็เป็นเพราะผู้ชายน่ารังเกียจคนนี้!

ฉู่เฉินซี

เขามองออกไปด้านนอกผ่านหน้าต่างที่ยาวลงมา จนถึงพื้น ทัศนวิสัยดีจริงๆ ขนาดใบหน้าของหญิงสาว ตัวเล็กที่กำลังโกรธเคืองก็สามารถมองเห็นได้อย่าง ชัดเจน

รอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขานั่ง พิงไปบนพนักเก้าอี้ แล้วหยิบโทรศัพท์ โทรออกไป

“คุณหลิน เจ้านายของเราบอกว่ายังคุยกับคุณไม่จบ กรุณากลับมาด้วยครับ” ผู้คุ้มกันสองคนยืนขวางอยู่ที่ ด้านหน้าของเธอ และพูดกับเธออย่างไร้อารมณ์

“เจ้านาย? ตอนนี้มันยุคสมัยอะไรแล้ว ยังเรียกเจ้า นาย?” หลินเวยมี่จ้องไปทีหนึ่ง เบะปากใส่พวกเขา แล้วเดินหนีออกไป

“เชิญกลับไปด้วย” เขาทั้งสองยังคงขวางที่ด้านหน้า ของเธอ โดยที่ไม่ได้มีความคิดที่จะปล่อยให้เธอไปเลย แม้แต่น้อย

“ฉันไม่กลับไป พวกคุณจะทำอะไรฉัน?” หลินเวยมี่ มองไปทางร้านกาแฟ ฉู่เฉินซียิ้มเบาๆมองมาทางเธอ พร้อมกับเปล่งรัศมีสูงส่ง

“ถ้าอย่างนั้น อย่าโทษพวกเราไม่เกรงใจ” หลังจากนั้น ไม่ถึงหนึ่งนาที หลินเวยมี่ก็ไปปรากฏตัวหน้าฉู่เฉินซี

เธอมองผู้ชายที่กำลังนั่งจิบกาแฟอย่างสบายใจด้วย ความอาฆาตแค้น แล้วถามอย่างเบื่อหน่ายว่า “คุณชาย ฉู่ มีเรื่องอะไรกรุณารีบพูดมา”

“รีบไปไหน? เวลาของพวกเรายังมีอีกเยอะ”

“รีบ? เธอเนี่ยนะรีบ? เอาเถอะๆ เธอไม่มีอะไรจะพูด กับผู้ชายคนนี้แล้ว เธอพยายามข่มความรู้สึกไม่พอใจ เอาไว้ แล้วพยายามยิ้มให้เขา

“คุณชายฉู่ ฉันคิดว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว ธุระ ระหว่างพวกเราก็จบลงแล้ว ฉันไม่อยากเกี่ยวข้องอะไร กับคุณอีก นิดเดียวก็ไม่อยาก” หลินเวยมี่พูดออกไป อย่างชัดเจน

“โอ้? น่าเสียดายจัง ฉันเป็นคนที่รักมั่นคงมาก อีกเธอก็ยังคงน่าดึงดูดมากสำหรับฉัน” ฉู่เฉินซีตอบกลับอย่าง มีรสชาติ พร้อมกับยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย

“คนชั่ว! ทั้งชีวิตนี้ฉันไม่คิดจะมาเจอหน้านายอีก!”

“ช่างเป็นผู้หญิงที่โหดร้ายจริงๆ” เขาหัวเราะขึ้นมา เบาๆ จากนั้นชี้นิ้วสั่งการ ผู้อารักขาที่อยู่ด้านข้างก็รีบยก กล่องใหญ่กล่องหนึ่งเข้ามาวางตรงหน้าของเขา

หลินเวยมี

เธอเงยหน้าขึ้นดู ที่แท้ของในกล่องก็คือหนังสือพิมพ์ เมื่อเช้านี้? ใจเธอเริ่มหวั่นไหวแต่ว่าไม่ได้แสดงออกมา

เธอรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอช่างมีอำนาจ เหลือเกิน เขาทำแบบนี้เพื่อที่จะพิสูจน์ว่ารูปที่ลงใน หนังสือพิมพ์ไม่ใช่เขาที่เผยแพร่ไปหรอ?

แต่ว่าเรื่องรูปมีแค่พวกเขาสองคนที่รู้เรื่อง ถ้าเช่นนั้น จะเป็นใครได้?

สักพักเธอเริ่มนึกถึงการ์ดความจำ จากนั้นก็รีบหา การ์ดนั้นทันทีแต่แล้วเธอก็หาการ์ดความจำนั้นไม่พบ

“ผู้หญิง บางทีเธอควรระวังคนที่ใกล้ชิดกับเธอบ้าง ทำไมไม่คิดว่า ทำไมเธอถึงเข้าไปที่ห้องของฉันได้ แล้ว ทำไมรูปถึงได้ถูกเผยแพร่ออกมา” รอยยิ้มของเขาหาย ไป เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เย็นชาแทน พร้อมกับแสดงออก อย่างจริงจัง ดูแล้วน่ากลัวมาก
หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว คนใกล้ตัว? ที่เขาพูดหมายถึงกู้ จุนเฟิงใช่ไหม? แต่ว่าเธอกับกู้จุนเฟิงเพิ่งจะเจอกันแค่ สองครั้งเอง ทำไมเขาต้องอยากทำร้ายเธอด้วย?

หรือว่าระหว่างพวกเขามีเรื่องไม่พอใจกัน เธอเป็นแค่ คนโชคร้ายที่เข้ามาหรอ?

เธอถูกกดคางลง พร้อมกับถูกจับศีรษะหมุนให้มาเจอ

กับดวงตาคู่สีน้ำตาล ชั่วครู่หนึ่งเธอหลงเข้าไปในดวงตา

คู่นั้น

“มาเป็นผู้หญิงของฉันเป็นอย่างไร”

คำพูดของเขาดึงเธอออกมา นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ เขาพูดคำนี้ ระหว่างพวกเขายังไงก็ไม่มีความสัมพันธ์ ระดับนั้น นอกเสียจากว่าเธอกลืนคำพูดของเธอถึงจะ พยักหน้าตอบรับข้อเสนอนี้แบบไร้ยางอาย

นอกจากนี้ความบาดหมางระหว่างพวกเขา ก็ไม่ควร เสียสละเอาเธอมาเป็นเครื่องมือแบบนี้

“ฝันกลางวัน”

“ฉันจะทำให้เธอมาขอเป็นผู้หญิงขอฉันให้ได้” เขาลุก ขึ้นยืน ในขณะที่เธอไม่โต้ตอบอะไร เขาก็ก้มศีรษะลง มาจูบเธอที่ริมฝีปาก แล้วรีบหนีออกไป

“คนบ้า!” หลินเวย
เธอรีบเอามือเช็ดปาก พร้อมกับมองไปที่คนที่ออกไป ไกลแล้ว พร้อมกับสายตาที่เย็นชา ไม่ว่าใครก็ตามที่ ทำร้ายเธอ เธอจะจับเขามาให้ได้

แต่อย่างไรก็ตาม เธอเองก็สงสัยว่าทำไมเธอถึงได้ เชื่อใจกู้ฉุนเฟิง?