บทที่ 8 พายุเข้า (1)

เช้าตรู่ หลินเวยมี่เดินกางแขนกางขาเข้าไปในบ้าน ตระกูลหลิน จนมาถึงห้องนั่งเล่น เธอรู้สึกได้ว่ามีบาง อย่างแปลกประหลาดไป

เงยหน้าขึ้นเธอก็พบกับ หลินจ่านหงที่หน้าดำคร่ำ เครียดอยู่บนโซฟา พร้อมกับน้าหรานที่ทำหน้ารังเกียจ มาที่เธอ และหลินซินหยานที่แสดงออกเหมือนจะพูด อะไรแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา ราวกับว่าต้องการจะบอก อะไรเธอ

เธอมองไปที่พวกเขาชั่วครู่หนึ่ง ก็ทำเป็นไม่สนใจ หมุนตัวเดินขึ้นตึก

“หยุดเดี๋ยวนี้!” หลินจ่านหง

เสียงโกรธของเขาดังขึ้น แววตาของเขาแฝงไปด้วย ความโกรธที่เขาเองก็ควบคุมไม่ได้ กับใบหน้าที่แฝง ไปด้วยความเศร้า เขาไม่คาดคิดเลยว่าหลินเวยจะ เปลี่ยนไปแบบนี้! ทำไมถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ได้!

เป็นเพราะเขาไม่สั่งสอนหรอ? หรือจะเป็นอย่างที่ ฉู่หรานพูดจริงๆ ข้างในลึกๆเธอก็เป็นผู้หญิงแบบนั้น จริงๆ?

“มีเรื่องอะไร?” หลินเวยมี่ถามด้วยความเฉยเมย แวว ตาเต็มไปด้วยความรำคาญ
“ไอ้โหยว คุณดูสิๆ ขนาดพ่อก็ไม่รู้จักเรียกแล้ว คุณ ผู้ชาย คิดดูคุณเลี้ยงดูเธอมาจนโต ที่แท้เลี้ยงสุนัข จิ้งจอกตัวหนึ่ง!” น้าหรานพูดพร้อมกับสีหน้าเยาะเย้ยไป ที่เธอ แววตาเต็มไปด้วยความดีใจ

“เธอพูดให้น้อยหน่อย! หลินเวยมี่! ลงมาเดี๋ยวนี้!” หลิน จ่านหงพูดด้วยสีหน้าเย็นชา พร้อมกับบรรยากาศที่เต็ม ไปด้วยความสงสัย

หลินเวยมีหรี่ตาลง ในใจก็คาดเดาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น กันแน่

เธอลงมายืนอยู่ด้านหน้าทุกคน พร้อมกับทําหน้าเย็น ชาใส่น้าหราน ที่ทำหน้าดูถูกเธอพร้อมกับรอคอยให้ หลินจ่านหงพูดต่อ

“ไม่รู้เลยจริงๆว่าเธอภูมิใจอะไรนัก ไม่รู้จักละอายบ้าง เลย” น้าหรานพูดจาเยอะเย้ย

“แม่ ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะมีคนตั้งใจ ฉันเชื่อ ว่าพี่สาวต้องไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น” หลินซินหยานดึงเสื้อ ของน้าหรานเพื่อให้เธอหยุดพูด พร้อมกับพูดโน้มน้าว

“เมื่อวานเธอไปไหนมา?” หลินจ่านหงถาม พร้อมกับ ทำหน้านิ่งๆใส่น้าหรานเพื่อเป็นการเตือน

น้าหรานไม่พอใจทำเสียงเชอะใส่ แล้วก็ไปนั่งหลบที่โซฟา
“เย่หนิง ไม่ได้โทรมาหรอ?” หลินเวยมีถามแบบคาด เดา

ที่นี่ไม่เรียกว่าบ้าน เธอไม่เคยคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของ เธอ ไม่มีญาติพี่น้อง มีแต่ความอ้างว้าง สำหรับเธอแล้ว เป็นแค่ที่ซุกหัวนอนเท่านั้น

“เย่หนิง? หึม คุณผู้ชายเมื่อคืนไปเยี่ยมตระกูลเยู่ด้วย ตัวเอง แต่กลับไม่เจอเธอ” น้าหรานพูดขึ้นมาอย่างเย้ย หยัน พร้อมกับแสยะยิ้มที่มุมปาก

หลินเวย ใจสั่น สีหน้าตกใจ เธอไม่คาดคิดเลยว่า หลินจ่านหงจะไปที่บ้านของเย่หนิง ถ้าอย่างนั้นความ แตกหมดแล้วหรอ?

เธอควรจะตอบอะไรดี? หรือว่าเปิดเผยไปเลยว่าไป นอนที่บ้านผู้ชายมาดี? ทำให้หลินจ่านหงโกรธจนช็อค ไปเลยดีไหม?

ในช่วงหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบไปอย่างไรดี จึงได้

แต่มองหลินจ่านหงด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย รอปฏิกิริยา

ของเขาก่อน

“หลินเวยมี่ เธอคิดอะไรของเธออยู่? ใครทำให้เธอ เปลี่ยนไปกลายเป็นคนแบบนี้?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็น ชา “เธอทำตระกูลหลินของเราขายหน้าไปหมดแล้ว”

หลินเวยมี่ได้ยินก็หัวเราะออกมาดังๆ ที่แท้เขาก็ให้ ความสำคัญกับตระกูลหลินเพียงอย่างเดียว
เพียงแค่หน้าตาของตระกูลโดยไม่สนใจว่าเธอจะเป็น อย่างไร

“คุณจะโยนฉันออกไปเพื่อไหร่ก็ได้! ให้ฉันไปตามทาง ของฉัน แบบนี้จะได้ไม่ทำให้ตระกูลหลินต้องอับอาย!” หลินเวย ตอบกลับไป ตอนนี้ภายนอกของเธอนิ่งสงบ สายตาเฉยเมยราวกับว่าไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้เลย

ความสัมพันธ์ในครอบครัว ก็แค่ของภายนอก เธอไม่ เคยสนใจมันอยู่แล้ว พวกเขาไม่เคยให้สิ่งเหล่านี้กับเธอ อยู่แล้ว แล้วทำไมเธอต้องร้องขอมันด้วย?”

“ไร้สาระ!” หลินจ่านหงได้ยินก็ลุกขึ้นมาด้วยความ โมโห พร้อมกับจะยื่นมือไปตบหลินเวยมี่ หลินซินหยาน ที่อยู่ด้านข้างจึงต้องรีบดึงห้ามไว้

“พี่สาว พ่อกำลังโกรธอยู่ อย่าพูดเยอะเลย

“เธอมายุ่งอะไรกับฉัน?” หลินเวยมี่ตอบกลับด้วย ความเย็นชาอย่างตั้งใจ

“เธอเห็นไหม? เธอทำดีกับเขา เขาก็ไม่ได้รู้สึก อะไร” น้าหรานเหลือบตามองไปที่หลินเวยมี่ เธอเห็น สถานการณ์กลายเป็นแบบนี้ก็ยิ่งมีความสุข

“เธอดูเรื่องที่ก่อไว้สิ! ขายหน้าไหมล่ะ!” หลินจ่านหง หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาจากโต๊ะน้ำชา ตีเข้าไปที่หน้า ของหลินเวยมี่
หลินเวยบี

แววตาของเธอไม่มีความกลัวใดๆ ได้แต่ยืนนิ่งให้เขา จนหนังสือพิมพ์ร่วงลงไปที่พื้น เธอถึงจะก้มลงไปค่อยๆ เก็บทีละแผ่นขึ้นมา

พาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์ มีรูปของเธออยู่ ถึงแม้ว่า เส้นผมจะบดบังส่วนสำคัญไว้ แต่ก็พอดูออกได้ว่าเธอ ไปทําอะไรมา

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่ามีน้ำเย็นไหลลงจากศีรษะของ เธอไปจรดปลายเท้า ทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่น มีที่หยิบ หนังสือพิมพ์สั่นเล็กน้อย ผู้ชายคนนั้น เอารูปนั้นมาลง หนังสือพิมพ์อย่างนั้นหรอ

เธอคิดถึงคำพูดสุดท้ายที่เขาพูดทิ้งไว้ เขาพูดไว้ว่า เธอจะต้องกลับไปขอร้องเขา! ไอ้ผู้ชายสมควรตายคนนี้ ทำไมถึงกลับคำแบบนี้?

ความตกใจทั้งหมดของเธอตอนนี้เปลี่ยนเป็นความ โกรธ เธอถือหนังสือพิมพ์แล้ววิ่งออกไปข้างนอก ไอ้ คนสมควรตาย คุยกันว่าจะจบเรื่องนี้แล้วแท้ๆ ทำไมถึง กลับคําแบบนี้!

ที่โรงแรมห้าดาว ฉู่เฉินซี

มือหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ทรงผมที่ดู มีสไตล์ ใบหน้าที่หล่อเหลา สายตาที่แหลมคม และ ใบหน้าที่แสดงเหมือนกับยิ้มแย้ม กำลังลงลิฟต์ลงมา
เพียะ…

ที่โถงกลางทุกคนต่างจ้องมาที่ผู้หญิงและผู้ชายที่ อยู่หน้าลิฟต์ ทั้งสองคนช่างดึงดูดความสนใจจากผู้คน เหลือเกิน ผู้ชายก็ดูนิ่งขรึม ผู้หญิงก็ดูเหมือนจะไม่พอใจ อะไรบางอย่าง แขนที่ยกขึ้นมายังไม่ทันจะได้วางลง

หลินเวยมี่ตอนนี้เธอสั่นเทิ้ม ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่ เพราะโมโห ตอนนี้เธอเกลียดเขามากจนอยากจะฆ่าเขา ให้ตายเลยทีเดียว!

“คนชั่ว!”

ฉู่เฉินซีแววตาของเขาแสดงถึงความโกรธออกมา ใน ขณะที่สีหน้าของเขาเย็นยะเยือกราวกับมีน้ำค้างแข็ง เกาะอยู่ เขาโกรธราวกับเสือที่พร้อมจะขย้ำผู้หญิงที่อยู่ ตรงหน้าของเขา