บทที่ 6ผู้ชายกลัวที่จะปฏิเสธ

หลินเวยมี่เธอยังไม่ทันได้โต้ตอบ เขาก็เข้ามาจูบเธอ อย่างดุเดือด บ้าคลั่งและซาบซ่าน

ไม่ทันที่เธอจะได้ด่าเขา ลิ้นของเขาก็เข้ามาอยู่ใน ปากของเธอ เข้ามาลิ้มรสความหวานจากปากของเธอ พร้อมกับใช้ลิ้นกวาดไปทั่วปากของเธอ ตอนนี้เธอถูก เขาจูบจนเคลิ้มลืมตัว

แต่ทันใดนั้นเอาเธอก็รู้สึกถึงความเย็นบริเวณครึ่งตัว ด้านบน ไม่รู้ว่าเสื้อเชิ้ตของเธอถูกเขาปลดออกไปครึ่ง หนึ่งเมื่อไหร่ พร้อมกับมือของเขาที่ค่อยๆ ไต่ขึ้นมา

หลินเวยมี่

เธอสูดอากาศเย็นๆเข้าไปครั้งหนึ่ง พยายามยกตัวเอง ขึ้นมา แต่กลับถูกเขากดไว้ เธอไม่สามารถสู้แรงของ เขาได้เลย

“อย่าแตะต้องฉัน!” เธอตะโกนอย่างเยือกเย็น พร้อม กับสายตาเย็นชา เธอทิ้งคำพูดที่เธอเคยพูดก่อนหน้า รูปภาพอะไร ในตอนนี้เธอไม่ต้องการแล้ว เธออยากจะ แค่หนีออกไปจากตรงนี้ หนีออกไปจากปีศาจนี้

ฉู่เฉินซี

เขาหรี่ตาลงพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก และใช้หัวเข่า กดเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอขยับไปไหน ใช้มือดึงเข็มขัดออกมา แล้วจับมือทั้งสองข้างของเธอมัดไว้ด้วยกัน

“ที่แท้เธอก็ชอบแบบนี้?” เขาถามพร้อมหัวเราะ แวว ตาของเขาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

แต่เมื่อมองไปที่หลินเวยมี่ เขาแค่หยอกล้อเธอ ผู้ชาย คนนี้ เห็นได้ชัดว่าชอบเห็นเธอตื่นตระหนก! ถึงได้ทำกับ เธอแบบนี้

“คุณปล่อยฉัน! ฉันไม่อยากได้รูปภาพแล้ว คุณอยาก จะส่งไปให้ใครก็ได้ ขอแค่ปล่อยฉันไป!” หลินเวยมี่ ดิ้นรนเปล่งเสียงออกมา

ฉู่เฉินซีชอบเห็นเวลาที่เธอแสดงอะไรที่ไร้ประโยชน์ จริงๆ เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วก้มลงพูดกับเธอว่า

เธอคิดว่าอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไปได้หรอ?”

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย แล้วก้มลง ดึงกางเกงยีนส์ของเธอออก มองเธอที่พยายามดิ้นรน ไม่หยุด พร้อมกับสายตาที่ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ แค้น สมควรตาย เขาคิดว่าการควบคุมเธอของเขา สําเร็จแล้ว

เขาจึงทำตัวอบอุ่นและอ่อนโยนกับเธอแทน ซึ่งต่าง กลับเมื่อสักครู่ที่ทำตัวอย่างบ้าคลั่งโดยสิ้นเชิง

ไม่พูดไม่ได้เลย เขาช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน ขนาดหลิน เวยมี่ที่กำลังพยายามดิ้นรน ก็อดไม่ได้ที่จะหลงไปกับเสน่ห์ของเบา

นิ้วมือของเขาสัมผัสที่กระดูกไหปลาร้าของเธอ แล้ว ค่อยๆเลื่อนไปที่คอ งดงามของเธอ ต้องยอมรับเลยว่า ผู้หญิงคนนี้รูปร่างดีจริงๆ เมื่อคิดได้เช่นนี้ แววตาของ เขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วถัดลงไปที่คอของเธอ แรงๆ

หลินเวย

เธอเริ่มได้สติขึ้นมา เธอกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ปล่อย พยายามไม่ร้องออกมา เธอรู้ว่าถ้าเธอร้องออกมา ก็จะ เป็นไปตามที่ผู้ชายคนนี้ต้องการ

เขาแค่ชอบเห็นเธอทำอะไรที่ไร้ประโยชน์ เห็นเธอ เป็นแบบนี้ แต่เธอจะไม่ปล่อยให้เขาประสบความสำเร็จ ไปได้

ฉู่เฉินซี

เห็นใบหน้าที่หยิ่งยโสของผู้หญิงพร้อมกับรอยยิ้ม อย่างภาคภูมิ ถึงจะทำตัวสูงแค่ไหน จะภูมิใจแค่ไหน ก็ ถูกผู้ชายทําอะไรมาแล้ว ยังไงก็ไม่ต่างกับเศษผ้าที่ใช้ แล้ว

เขาจึงลงโทษเธอด้วยการถัดไปบริเวณคอของเธอ เขากัดเธออย่างรุนแรงทุกครั้ง กัดลงไป

“ผู้ชายคนนี้เกิดปีสุนัขหรอ?” หลินเวยสั่นเทิ้มไปทั้งตัว พร้อมกับน้ำตาคลอขึ้นมาที่นัยน์ตา

เขาค่อยๆเพิ่มความร้อนแรงขึ้น เปลวไฟในตาของเขา ยิ่งร้อนแรงมากยิ่งขึ้น ดวงตาเขายิ่งลึกซึ้งมากขึ้น รอย แผลของเขาเริ่มบวมขึ้นด้วยความเจ็บปวด เขาเงยหน้า ขึ้นมองใบหน้าของเธอที่พยายามอดทนต่อความเจ็บ ปวดนั้น

การแยกตัวออกจากเธอเป็นเรื่องที่ทำใจได้ยาก

เขารู้สึกได้ถึงความตึงเครียดจากเธอ จึงใช้มือทั้งสอง ข้างวางลงไปบนบ่าของเธอ ก้มลงดูใบหน้าที่เจ็บปวด ของเธอ

“สมควรตาย! ออกไป! ออกไป!” หลินเวย

เธอสูดหายใจเข้า พร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้

“ผู้หญิง จำกฎของเกมด้วย ไม่ใช่ว่าเธออยากจะออก ก็ออกได้เลย” ใบหน้าของเขาแสดงถึงรอยยิ้มเยาะออก มา พร้อมกับเอามือวางไปที่เอวของเธอ ไม่สนใจการต่อ ต้านของเธอ พร้อมกับเริ่มขยับอย่างบ้าคลั่งอีกครั้งหนึ่ง

หลินเวยมี่ พยายามดิ้นรนและส่งเสียงร้องอย่างไม่ หยุดหย่อน แต่มันยิ่งทำให้เขาคลั่งมากขึ้น เธอร้องจน กระทั่งไม่มีเสียงจะร้องแล้ว เธอจึงได้แต่หลับตาแล้ว ยอมให้เขา เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดและความรู้สึกที่ แปลกประหลาด
ภายในห้องตอนนี้เต็มไปด้วยความลุ่มหลงระหว่างเธอ กับเขา

หลินเวยมี่

ตอนนี้ทั้งตัวเธอไม่มีแรงที่จะนอนในอ่างอาบนํ้า เธอ ใช้กระจกส่องรอยม่วง บนตัวเธอ ตอนนี้เธออยากจะ ฆ่าเขามากจริงๆ

ประตูห้องน้ำเปิดออก ฉู่เฉินซีที่นุ่งผ้าห่มอยู่ ยืนพิง ประตู

หลินเวยมี่

มองไปที่ผู้ร้ายที่ประตูอย่างโกรธเคือง สีหน้าของเธอ ดูไม่ได้เลย แต่พูดจริงๆแล้ว หุ่นของเขาดูไม่แย่เลย เป็นไปตามสัดส่วนทองคำพอดี มองแล้วไม่อ้วนเกินไป ไม่ผอมเกินไป และยังมีกล้ามที่หน้าอกอีก

“มองพอหรือยัง?” เขาหัวเราะพร้อมกับเดินเข้าไปหา

เธอ

“อย่าเข้ามานะ!” หลินเวยมี่รีบเอาสองมือทาบปิด หน้าอกเอาไว้ พร้อมกับสีหน้าที่พยายามป้องกันตัวเอง และดูถูกเขา

ฉู่เฉินซี

ดวงตาของเขาไม่ได้แสดงความตระหนกเลยแม้แต่น้อย ไม่มีแม้แต่อารมณ์เยาะเย้ยหรืออารมณ์ขัน นี่ยิ่ง ทำให้ดูน่ากลัวขึ้นไปอีก ทำให้คนรู้สึกว่าไม่ได้มีความ โกรธเคืองแต่กลับดูมีพลังบางอย่าง ตอนนี้เธอยิ่งรู้สึก ถึงความเย็นที่กำลังเข้าหาเธอ

“ดูเหมือนว่าเธอยังมีแรงเหลืออยู่อีก ถ้าไม่อย่างนั้นจะ เอาแรงที่ไหนมาด่าฉัน?” เขาพูดอย่างเยือกเย็นจบ ก็ลง ไปโอบหลินเวยมี่ที่แช่อยู่ในอ่างอาบน้ำขึ้นมา

หลินเวยมี

ไม่ทันที่จะกรีดร้อง เท้าของเธอก็ลื่นทําให้เธอล้มลง ไป แต่ไม่ทันที่เธอจะล้มลงไปเขาก็ดึงเธอเข้ามาอยู่ใน อ้อมกอดแล้ว

เธอเกือบจะรู้สึกได้ว่าแผลที่บวมของเขาอยู่ต่ำกว่า เธอไปนิดเดียว ตอนนี้เธอรู้สึกละอายใจ เริ่มมีน้ำตา คลอขึ้นมา แต่ก็กลั้นเอาไว้ได้ในที่สุด

“คนชั่ว ปล่อยฉันนะ!”

เธอรู้สึกเจ็บที่ติ่งหู พร้อมกับไออุ่นที่กระทบเข้ามา ที่แท้เขาเข้ามากัดที่ติ่งหูของเธอ ผู้ชายคนนี้ เอาอีก แล้ว! เธอถูกเขากัดจนทรมานขนาดนี้แล้ว หรือว่าต้อง กินเธอไปทั้งตัวเขาถึงจะพอใจ?

คิดไปมา ตอนนี้เธอไม่สนใจความรู้สึกละอาย เธอ ต้องการที่จะหันหลังกลับแต่กลับถูกเขากดลงไปที่ อ่างอาบน้ำ
ตอนนี้หน้าผากเธอเต็มไปด้วยเหงื่อแล้ว

สติเธอเริ่มเลือนราง จนในที่สุดก็เป็นลมหมดสติไป

ฉู่เฉินซี

มองเห็นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ก็ยิ้มขึ้นมา แล้วอาบน้ำให้เธอจนสะอาด วางเธอลงแล้วกดโทรศัพท์

“ข้อมูล” เขาส่งข้อความไปอย่างเย็นชา พร้อมกับ ความรู้สึกราวกับกษัตริย์

หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆนั่งดูข้อมูลของเธอ จากใบหน้า ที่ยิ้มเย้ยค่อยๆเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ตกใจเล็กน้อย จาก นั้นหันไปมองที่ใบหน้าขาวเล็กของเธอ พร้อมกับจับริม ฝีปาก

ของขวัญที่กู้จุนเฟิงให้มาใหญ่มากจริงๆ ทำให้เขา รู้สึกว่ามันมากเกินไป แต่ยังไงก็น่าสนใจอยู่ดี

ถ้าอย่างนั้นเธอเล่นบทบาทเป็นอะไร? ของขวัญหรือ สายลับ?

จากนั้นเขาก็ยื่นมือไปหยิกที่แขนของเธออย่างแรก

หลินเวยที่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด จึงลืมตาขึ้นมา มองไปที่เขาอย่างตื่นตระหนก หดตัวไว้แล้วเอาผ้าห่ม

เข้ามากอด
“คนชั่ว!”

“ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าจะมีคำอะไรออกมาจากปาก ของเธออีก” เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วบีบไปที่คาง ของเธอ ตอนนี้นัยน์ตาสีน้ำตาลของเขาช่างดูเยือกเย็น เหลือเกิน

“ธุระของเราหมดแล้ว การ์ดความจํา!” เธอปัดมือของ เขาออก พร้อมกับยื่นมือไปด้านหน้าของเขา ด้วยความ คิดที่อยากจะกําจัดเขาไปในทันที

ฉู่เฉินซีขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบคำว่าแลกเปลี่ยนเลย จริงๆ “เป็นผู้หญิงของฉันเถอะ”

“คุณผู้ชาย วันนี้คุณลืมกินยามาหรอ” หลินเวย เธอหัวเราะขึ้นมา เมื่อสักครู่หูเธอไม่ได้มีปัญหาใช่

ไหม? ผู้ชายสมควรตายคนนี้ เธอเกลียดเขามากขนาด

นี้แล้ว ตอนนี้ยังมาเสนอข้อเสนอไร้สาระแบบนี้อีกหรอ?

“หลินเวยมี่ ฉันจะทำให้เธอต้องมาขอร้องฉัน” เขาเอา บัตรให้เธอหนึ่งใบ จ้องมองเธอเข้าไปลึกๆ

หลินเวยมี่

ไม่มองเขาแม้แต่หางตาเดียว นอกจากว่าเธอบ้าไป แล้ว ถึงอยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ชายคนนี้

“คุณผู้ชาย สบายใจได้ ฉันจะไม่มาเกี่ยวข้องอะไรกับคุณอีก และถ้าคุณต้องการโทรเรียกโรงพยาบาล จิตเวช ฉันจะทำเพื่อคุณเอง”

หลินเวยมี่

ขณะพูดก็ค่อยๆเปิดผ้าห่มออกพร้อมกับหยิบเสื้อเชิ้ต ขึ้นมาใส่ ยังไงก็มาขนาดนี้ คงไม่ต้องวางตัวอะไรอีก

หลังจากสวมเสื้อผ้าเสร็จ ก็เอาการ์ดความจำใส่เข้าไป ในกระเป๋า แล้วรีบออกจากห้องไปให้เร็วที่สุดโดยไม่ มองไปที่เขา

ฉู่เฉินซี

จ้องมองไปที่ประตู เรื่องนี้จะจบง่ายๆแบบนี้หรอ? ยิ่ง กว่านั้นเกมนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง