ตอนที่16 ตอนนี้เขาเป็นสามีของเธอนะ มีทะเบียนด้วย!

ฉันตกใจกลัวมากรีบไปดึงติณณาออกมา จากนั้น หันไปขอโทษดนุนัย”ขอโทษด้วยนะคะ เพื่อนฉันเมามา กน่ะค่ะ”

ฉันเองก็ไม่รู้ว่า ฉันผิดอะไร

ติณณาที่ดื่มมาหนักมาก ดึงฉันไว้ แล้วตะโกน ว่า“ณิชา เธอมีศักดิ์ศรีบ้างได้ไหม ไม่ว่าจะพูดยังไงตอน นี้เขาเป็นสามีของเธอนะ มีทะเบียนด้วย!

ดนุนัยไม่ตอบอะไรพวกเรา เดินตรงต่อไปที่รถ

ในเวลานี้เอง จิณณาที่อยู่ในอ้อมกอดก็สลัดออกมา ยืนนิ่งบนพื้น พูดด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาว่า”ณิชา ขอโทษนะ ฉัน ฉันจะไปเอง”

เธอพูดว่าจะไปเรียกรถที่ถนนเองคนเดียว

“ถ้าจะไป ไม่ใช่คุณที่ต้องไป”ดนุนัยพูดแล้วดึงเธอ กลับมาในอ้อมแขน

ติณณาด่าว่า“จิณณา เธออย่ามาแสดงละครอีกเลย ใครก็รู้ว่าเธอมันคือกระหรี่แอ๊บใส! ก่อนหน้านี้ที่ณิชา ต้องทำงาน ลับหลังเธอทำสิ่งที่ไม่สามารถบรรยายออก มาได้มากมาย คนอื่นไม่รู้ แต่ฉันรู้นะว่าเธอเป็นคนยัง ไง!”
“ช่างเถอะค่ะ พี่ติณ”ฉันดึงแขนติณณาคิดจะไปแล้ว

ติณณากลับด่าทอจิณณาอย่างเกรี้ยวกราด อย่า อ่อนแอสิ! เธอไม่เห็นเหรอว่านังกระหรี่แอ๊บใสจิณณา คนนี้กำลังชักนำสามีเธอ ถ้าตอนนี้เธอยอมให้พวกเขา ไป พวกเขาต้องไปขึ้นเตียงด้วยกันแน่ๆ!”

เสียงเธอตกลง เมื่อดนุนัยก้าวเข้าไปตรงหน้า2ก้าว คว้าคอของติณณาด้วยมือเดียว แล้วผลักเธอ

เขากัดฟันกรอด แล้วเตือนอย่างใช้ความอดทน ว่า”หุบปาก! มันจะคุกคามกันมากไปแล้ว! ถึงเป็นผู้ หญิงฉันก็ดีเหมือนกันนะ!”

“ดนุนัย คุณมีอะไรก็มาที่ฉันเถอะ”ฉันรีบเข้าไปจับติณ ณาไว้อย่างรวดเร็ว กลัวว่าดนุนัยจะคิดแค้นเธอ

จิณณารีบดึงมือดนุนัยไว้อย่างรวดเร็ว แล้วส่าย หน้า“ดนุนัยคะ ช่างมันเถอะค่ะ ฉันไม่ดีเอง ฉันอารมณ์ ไม่ดี ดื่มไปเยอะ แล้วยังมารบกวนคุณ

ขณะที่พูดดวงตาก็เต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจ

“รีบมาเอาผู้หญิง2คนนี้ออกไปซะ”

เมื่อฉันดึงติณณาออกมา คนขับรถของดนุนัยก็พา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนของบาร์มา ด้วย
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนตรงเข้า มาถึงฉันกับตัณณาไว้

จากนั้นคนขับรถวิ่งไปที่ด้านข้างประตูหลังรถเพื่อ เปิดประตูให้เขา

คนนัยพาจิณณาขึ้นรถไป

ติณณายังคงเกี้ยวกราด จะด่าหล่อนต่อ แต่ถูกฉัน หยุดไว้ ช่างมัน ช่างมัน

ฉันรู้ว่า ไม่ว่าฉันกับติณณาจะพูดอะไร ก็ไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ได้

ทันทีที่รถออกตัวไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ก็ถอนตัวออกไป

ติณณาดีดนิ้วใส่หน้าผากฉัน ตำหนิฉันด้วยท่าที่ จริงจังเพราะหวังดี”ณิชา ทำไมเธอขี้ขลาดแบบนี้นะ! เธอจะปล่อยให้พวกเขาไปแบบนี้เหรอ?!”

ฉันจ้องดูเธอแล้วยิ้มอย่างขมขื่น“ไปกันเถอะค่ะ”

ที่จริง ฉันกลัวว่าดนุนัยจะโกรธเคืองติณณา

พวกเราล้วนออกมาจากบ้านเด็กกำพร้าด้วยกัน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เธอจะประสบความสำเร็จอย่างทุก วันนี้
ไม่ว่าเธอจะบอกฉันอย่างไร ฉันล้วนแต่ยิ้มรับ ทั้งหมดอยู่อย่างนั้น ไม่ง่ายเลยที่จะลากเธอกลับมาถึง บ้านได้

ติณณาดื่มไปมาก อาบน้ำล้างหน้าแล้วหลับทันที

แต่ฉันยืนอยู่หน้าต่าง มองออกไปด้านนอก วันนี้ สภาพอากาศดีมาก ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันหมุนตัวไปดู มองเห็นเบอร์ โทรศัพท์ของดนุนัยที่หน้าจอ!

ใจของฉันบีบรัดแน่น ดวงตาจ้องมองที่โทรศัพท์ ลังเลอยู่สามครั้ง สุดท้ายก็กดรับและยกขึ้นมาเมื่อเสียง เรียกเข้าใกล้จะสิ้นสุดลง

“สวัสดีค่ะ”ฉันพูดสวัสดี ที่กลางฝ่ามือของฉันมีเหงื่ออ ซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว

โทรศัพท์ที่ปลายสายไม่มีคนพูดอะไร แต่ว่ามีเสียง แปลกๆ…

ฉันเอาโทรศัพท์แนบที่หู ตั้งใจฟัง ที่ฉันได้ยินกลับ เป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งครวญคราง…

“อ้า…เร็วเกินไป เร็วเกินไปค่ะ

ที่รัก…

“ให้ฉัน พวกเราอยู่ด้วยกันนะคะ…”
เสียงออดอ้อนนั้นยังคงดังออกมาจากปลายสาย ของโทรศัพท์อย่างต่อเนื่อง

ที่มาพร้อมกันนั้น คือเสียงหอบแฮ่กอันคลุมเครือ ของชายหนุ่ม และคำรามทุ้มต่ำอย่างอ่อนแรง

หัวใจของฉันราวกับถูกจับเอาไว้ด้วยมือจำนวนนับ ไม่ถ้วน แม้แต่จะหายใจยังยากลำบาก

ดนัย ทำไมคุณต้องทรมานฉันด้วย?

ฉันวางสายโทรศัพท์ แล้วทรุดเข่านั่งลงอยู่ที่มุมห้อง บอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่าร้องไห้ พวกเขามันไม่ คู่ควร