ตอนที่15 เขากำลังกอดหญิงอื่น

ดนุนัยได้ยินคำพูดของเจ้าหน้าที่ พูดยอย่างตรงไป ตรงมาว่า”พวกเราเลือกวันไม่ดีเองแหละครับ”

เจ้าหน้าที่แสดงท่าทีแปลกๆ มองมาที่ฉัน แต่ก็ไม่พูด อะไรมากอีก แล้วทำหน้าที่พวกเราต่อทันที

เมื่อฉันหยิบสมุดทะเบียนสมรสเล่มสีแดงเกิดออก มาจากสำนักงานกิจการพลเรือนกับดนุนัย ชายหนุ่ม ก็หันมาพูดกับฉันโดยใช้น้ำเสียงเย็นชาอย่างผิดปกติ ว่า”ณิชา ในเมื่อเธอพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะ ได้แต่งงานกับฉัน ฉันย่อมไม่ทำให้เธอผิดหวัง”

เขาเน้นย้ำคำว่า ผิดหวัง สองคำนี้หนักมาก

เห็นได้ชัดว่าวันนี้เป็นวันที่ร้อนที่สุดในรอบปี แต่ตัว ฉันกลับขนลุกซู่

ฉันกำลังคิดจะอธิบาย คนขับรถของดนุนัยเดินมา แต่ไกล ในมือมีขวดน้ำและกล่องยาเล็กๆ

ดนุนัยใบหน้าเรียบเฉย คนขับรถยื่นขวดน้ำและยา มาให้ฉัน

ฉันหยิบกล่องยาอ่านดูชื่อทางวิทยาศาสตร์ด้วย ความสงสัย ตอนที่ฉันมองเห็นบรรทัดเล็กๆด้านล่างนั้น เอง ใจของฉันก็บีบรัดแน่น
ด้านล่างนั่นเขียนไว้ว่า ยาคุมกำเนิน ฉุกเฉิน24ชั่วโมง

ฉันไม่พูดอะไร กินยาอย่างว่าง่าย

ดนุนัยมองฉันกินยา แล้วถากถางว่า”จากนี้ฉันจะ มองดูเธอกินยานี้ตลอด ดังนั้นอย่ามาคาดหวังว่าจะมี เมล็ดพันธุ์อะไรเกิดขึ้น แล้วมาเกาะฉันได้!

ชายหนุ่มพูดจบก็โยนกุญแจให้ฉัน ขึ้นรถไปอย่าง สง่าน่าเกรงขาม

ฉันยืนอยู่ที่เดิม มองดูรถค่อยๆหายไปจากวิสัยทัศน์ ตรงหน้า ภายในใจฉันเต็มไปด้วยความขมขื่น

คิดถึงการแต่งงานที่เป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของ คนเรา ฉันต้องใส่ซื่อพี่สาวของตัวเองลงไป ตอนนี้ฉันกับ ดนุนัยได้จดทะเบียน สมรสกันจริงแล้ว แต่กลับถูกชาย หนุ่มปฏิบัติด้วยราวกับเป็นศัตรู

ฉันนั่งแกร่วอยู่ที่แปลงดอกไม้ตรงหัวมุม กัดริม ฝีปากนิ่งชั่วครู

ถึงจะลุกขึ้นเดิน ไปทำงานต่อ

ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป
ในตอนเย็น ฉันไม่ได้กลับไปที่เรือนหอ แต่กลับไปที่ บ้านติณณา

ติณณาอยู่บ้านพอดี

เห็นฉันดูไม่ค่อยสบายใจ จึงดึงฉันไปถาม หลังจากที่เธอถามซ้ำหลายครั้ง ในที่สุดฉันก็พูด ความจริง

เมื่อเธอได้ฟังแล้ว ใช้มือหนึ่งจับที่คาง พึมพำว่า “คุณ ยายของเธอคนนี้สุดท้ายแล้วทำเพื่อเธอ หรือ ทำลาย เธอกันแน่นะ?”

“เธอดีกับฉัน”

ฉันตอบอย่างมั่นใจ

ฉันเชื่อว่า ต่อให้ไม่มีใครดีกับฉัน แต่หล่อนดีกับฉัน อย่างแน่นอน

เธอคิดว่าดนุนัยเป็นคนดี เพราะฉะนั้นจึงอยากให้ ฉันแต่งงานกับเขา

ติณณาพยักหน้า โอบไหล่ฉันไว้และพูดว่า”ดีล่ะ ถือ เสียว่าวันนี้คือวันแต่งงานของเธอไปกัน พี่จะพาเธอไป กินของดีๆนะ”

ถึงแม้ว่าฉันจะทำใจใช้เงินไม่ได้ แต่ก็ขัดเธอไม่ได้
ในที่สุดพวกเราเลือกร้านหม้อไฟขนาดกลาง

ในวันที่ร้อนที่สุดคนจึงกินหม้อไฟไม่เยอะ ตอนที่ พวกเราเข้าไป ภายในร้านมีคนไม่กี่คน

พวกเรากินหม้อไฟไปพลาง ดื่มเบียร์ไปพลาง

ดื่มเบียร์ไป3รอบ อารมณ์ของฉันไม่แย่มากขนาด นั้นแล้ว พวกเรายังวิ่งไปร้องเพลงต่อ

เที่ยวเล่นจนถึงเที่ยงคืนกว่า

อากาศไม่ร้อน พวกเราจึงเดินกลับบ้าน

ใครจะไปรู้ แค่ออกจากร้านคาราโอเกะเกาหลีไม่กี่ ร้อยเมตร ก็มองเห็นรถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ริมถนน

ฉันมองปราดเดียวก็จำได้ว่าเป็นรถของดนุนัย

และถ้ารถของเขาจอดอยู่ตรงนี้ ถ้าอย่างนั้นคนของ เขาควรอยู่ใกล้ๆ

ฉันเหลียวซ้ายแลขวาอย่างรวดเร็ว มองเห็นบาร์เ หล้าอยู่ไม่ไกล ดนุนัยโอบกอดผู้หญิงคนหนึ่งออกมา

ไม่ต้องมอง ฉันก็รู้ว่า คนๆนั้นคือ จิณณา….

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เหมือนว่าจะเมามาก
เมื่อฉันเห็นสองคนนั้น ฉันสร่างเมาขึ้นมาไม่น้อย ใต้ฝ่าเท้าเหมือนโดนถ่วงด้วยตะกั่ว ไม่ขยับแม้แต่ก้าว เดียว

น่าหัวเราะเยาะซะจริง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสามี ของตัวเองหลังจากจดทะเบียนสมรส ในอ้อมกอดของ เขากลับเป็นหญิงอื่น

ตอนที่ฉันกำลังยอมแพ้ไม่อยากทำอะไร ติณณา ที่อยู่ข้างๆรีบวิ่งไปทันที แล้วผลักดนุนัย ก่อนตะโกน ว่า“ดนุนัย คุณมันหน้า ด้าน ไม่สนใจไยดีภรรยา แล้วยัง จะไปกอดผู้หญิงอื่นเหรอ?!”