ตอนที่ 11 แกะเปลือกกุ้งให้ฉัน

ความคิดของคณพศในสมองคือ: หญิงสาวคนนี้เป็น ภรรยาของเขาตอนนี้งั้นเหรอ เด็กมาก เหมือนเด็กผู้ หญิง

เขานึกไปถึงวันที่วิษณุส์เมามายเพราะความเจ็บปวด ทรมานอยู่ในที่นั่งชั้นพิเศษก็ยืดตัวตรงขึ้นทันที จ้องมอง หญิงสาวที่อยู่บนเตียงอย่างดุดัน

ปากของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มดูถูกเหยียดหยาม อีก อย่าง ถ้าไม่สวย วิษณุส์ทำไมจะต้องเจ็บปวดขนาดนั้น

ดวงตาของเขามืดมนเย็นชา ยกมือขึ้นและปิดไฟข้าง เตียง จากนั้นก็เลื่อนรถเข็นออกจากห้องไป

เขากลับไปที่ห้องนอนแล้วลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ หน้าต่างเพื่อดูทะเลตอนกลางคืน ในหัวใจไม่สามารถ พูดได้ว่าเหงา

จากนั้นไม่นานลุงบีมก็มาเคาะประตู เดินเข้าไปเห็น ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงระเบียง

เขาเดินเข้าไปแผ่วเบา คุณชาย พบแล้วครับ!

“คุณนายสามวันนี้ไม่ได้คุยกับใครทางโทรศัพท์ เธอส่งข้อความถึงนักศึกษาสามคนของมหาวิทยาลัย แจ่มใสเท่านั้น” ลุงบีมแสดงข้อมูลทางดาวเทียมให้ คณพศดู
ดวงตาคมลึกของชายหนุ่มมองไปที่แผ่นข้อมูลในมือ ของลุงบีม

“นักศึกษามหาวิทยาลัยแจ่มใสงั้นเหรอ เธอไม่ได้ ติดต่อกับวิษณุส์หรอกเหรอ” คณพศคิดไปถึงวันนี้กับ ท่าทางที่เมามายของวิษณุส์ หรือว่าไม่ใช่เพราะรับ โทรศัพท์จากผู้หญิงคนนี้จนทำให้เมามายเศร้าโศก

“ไม่มีครับ ผมตรวจสอบการใช้โทรศัพท์ของคุณนาย สามแล้ว เธอไม่เคยติดต่อกับคุณชายสองเลย” ลุงบีม มองสีหน้าของชายหนุ่มแล้วจึงพูดออกมาแผ่วเบา

ไม่มีการติดต่อ! เปลี่ยนโทรศัพท์ก่อนมาแล้วน่ะสิ วิษณุส์น่ากลัวแค่ไหนใช่ว่าเขาไม่รู้

ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้อยู่ที่นี่ วิษณุส์เมามายอยู่ในบาร์!

แสงเย็นในแววตาของคณพศมองผ่านความมืด

วันต่อมาก่อนรุ่งสาง นาราถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียง เคาะประตู เธอลืมตาและลุกขึ้นทันที

ป้าอ้ายยืนอยู่ที่หน้าประตู “คุณนายสามคะ คุณชาย บอกให้คุณไปรับใช้ที่ห้องอาหารค่ะ”

“.……….. นี่มันเช้ามาก ทำไมถึงให้ไปที่ห้องอาหาร

“ได้ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” เธอไปแต่งตัวล้างหน้าแล้ว เดินลงมา
ชายหนุ่มนั่งอยู่ที่โต๊ะอย่างสง่างาม คนใช้สองคนนำ อาหารมาให้เขา

นาราเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม และมองดูอาหารที่วาง อยู่บนโต๊ะ

อาหารเช้านี้มันมากเกินไป มากขนาดนี้จะไปทานหมด เหรอ เสียของ!

เธอยังคงเดินเข้าไป ช่วยตักชามซุปให้เขา “คุณชาย คะ ดื่มซุปค่ะ”

คณพศเม้มปากแน่น “แกะเปลือกกุ้ง!”

นารานั่งลงทันทีและทำการแกะเปลือกกุ้งแล้วใส่ลงใน ชามของชายหนุ่ม

มือเล็กขาวนวลของเธอ แกะเปลือกกุ้งอยู่ตรงหน้าเขา อย่างมีทักษะ ตลอดเวลาก็เอาแต่เงยหน้าขึ้นมองชาย หนุ่ม

แล้วก็ได้เห็นว่าเขาทำหน้าบึ้ง มีความค่อนข้างไม่ พอใจ

“ไม่มีถุงมือหรือไง ไม่รู้เหรอว่าฉันรักความสะอาด

นาราหูร้อน เขารักความสะอาด! เธอรีบเอากุ้งในชามมาทานเอง แล้วจึงไปที่ห้องครัวเพื่อเอาถุงมือมาแกะต่อไป

ทุกการเคลื่อนไหวนี้ ถูกคณพศมองด้วยดวงตาลึก ใบหน้าของเขาเริ่มเข้มขึ้น

“ฉันบอกให้เธอแกะเปลือกไม่ได้ให้เธอทาน!”

“.……………….” นาราหยุดมือ และเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม “ก็ คุณไม่ใช่เหรอที่ไม่ทานกุ้งที่แกะจากมือของฉัน ฉันก็ เลยทานเองไงคะ” หรือว่าเขาไม่ทานก็ไม่สามารถทิ้งได้ หรือไง

ชายหนุ่มไม่พูดอะไร มองดูกุ้งครึ่งชามซ้อนกันในชาม ใบหน้ามีดจําเหมือนก้นหม้อ

หญิงสาวคนนี้กำลังคิดอะไร หรือว่าคิดจะแกะเปลือก กุ้งให้หมดจาน เธอแกะอย่างอื่นไม่เป็นหรือไง ปูมีเธอก็ ไม่แกะ

“เธอแกะเปลือกมากขนาดนี้เป็นเธอจะทานหมดหรือ ไง!” ชายหนุ่มหยิบซูชิข้างๆ มาทาน

นาราหยุดและจ้องมองเขา “ไม่ใช่ว่าคุณบอกให้แกะ เหรอคะ”

ชายหนุ่มโกรธเกรี้ยวในที่สุด ‘ตุบ!’ กระแทกตะเกียบ ลงเสียงดัง “ฉันให้เธอแกะแต่ไม่ได้ให้เธอแกะมัน ทั้งหมด เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้ เธอทำอะไรเป็นบ้าง”
นาราเงยหน้าขึ้นมองไปที่ดวงตาเย็นชาของชายหนุ่ม เม้มปากแล้วพูดว่า “คุณให้ฉันแกะเปลือกกุ้ง ฉันก็แกะ ให้แล้ว คุณทานไม่หมดฉันก็ทานเองไงคะ ไม่เสียของ หรอก”

..” ชายหนุ่มมองหญิงสาวดวงตาสีฟ้าเข้มกับกุ้งใน ชาม แล้วเลื่อนชามมาตรงหน้าเธอ “ทานสิ!”

นาราถอดถุงมือออก “คุณไม่ทานแล้วเหรอ”

“เห็นกุ้งเยอะขนาดนี้ก็อิ่มแล้ว” จากนั้นเขาก็เลื่อนรถ เข็นออกจากห้องอาหาร ทิ้งให้นารานั่งนิ่งจ้องกุ้งครึ่ง ชาม

เธอเบะปาก ไม่ทานก็ดี!

เธอหยิบตะเกียบมาคีบกุ้งแล้วเริ่มทานมัน

ชายหนุ่มในลิฟต์เห็นหญิงสาวอ้าปากกว้างทานกุ้งบน โต๊ะ ช่างไม่มีความอายเลยจริงๆ

ท่าทางของหญิงสาวเหมือนไม่ได้ทานอะไรมาหลาย วัน เหมือนคุณหนูใหญ่ทองพันช่างที่ไหนกัน

คิดมาถึงตรงนี้ก็ขมวดคิ้วยุ่ง

ชายหนุ่มเข้าไปในห้องนอนและปิดประตู ลุกขึ้นยืน ตรงระเบียง ร่างกายของเขาสูงเพรียว เรียวขาตั้งตรง ทั้งร่างเผยให้เห็นความเย็นชาและเย่อหยิ่ง
ลุงบีมผลักประตูเบาๆ เห็นชายหนุ่มยืนอยู่ตรงระเบียง ก็รีบปิดประตูลงทันที “คุณชาย นี่เป็นหนังสือที่คุณให้ ผมหาครับ”

ชายหนุ่มหันไปเห็นลุงหลินถือหนังสือเล่มหนาหลาย เล่มมาวางไว้บนโต๊ะของเขา

“จะให้คุณนายสามอ่านหนังสือพวกนี้จริงเหรอครับ” ลุ

งบีมเริ่มรู้สึกเห็นใจหญิงสาวข้างล่าง

“ก็เธอไม่ใช่เหรอครับที่บอกว่าจะดูแลผม ให้เธออ่าน หนังสือเหล่านี้เพื่อเรียนรู้วิธีดูแลผม เธอคงไม่มีความ อดทนพอไม่กี่วันก็จะร้องไห้ ผมจะคอยดูว่าเธอจะ สามารถทนอยู่ได้นานแค่ไหน!”

ชายหนุ่มหันไปนั่งบนโต๊ะ “เธอทานเสร็จแล้วให้ขึ้น มา!”

อีกไม่กี่วันก็จะเดินทางไปฝรั่งเศส ช่วงวันนี้เขาก็จะ คอยดูว่าเธอจะทนได้สักกี่น้ำ

“ครับ คุณชาย”

เมื่อลุงบีมลงไปข้างล่างนาราก็ทานเสร็จพอดี ลุ งบีมยิ้มให้เธอ “คุณนายสาม ทานเสร็จแล้วเหรอครับ คุณชายบอกให้คุณไปรับใช้ที่ห้องหนังสือครับ”

ไปห้องหนังสือเพื่อรับใช้อีกครั้ง เขาจะให้เธอทำอะไร อีก ห้องน้ำก็ล้างไปแล้วเมื่อวานนี้ ห้องนอนก็ไม่มีอะไรให้ทําความสะอาด

เธอพยักหน้า ขึ้นไปข้างบนแล้วเคาะประตู “เข้ามา” เสียงต่ำของชายหนุ่มเย็นชาเสมอ

เธอผลักประตูเข้าไปและเห็นเขาอยู่ในรถเข็น แสงแดดสาดส่องผ่านระเบียงโรยลงมาบนตัวเขา ทำให้ เขาเคลือบด้วยแสงสว่าง

“คุณชายสามจะสั่งให้ฉันทำอะไรคะ” นารายืนห่าง จากเขาสามเมตร

“ขาของฉันต้องนวดทุกวัน เพราะเมื่อเวลาผ่านไปมัน ก็จะหดตัวลง ดังนั้นการนวดทุกวันเป็นหลักสูตรบังคับ ของเธอ” เขามองที่ขาของเขา แล้วเงยหน้าขึ้นมองหญิง สาวช้าๆ

นาราชะงักไปเล็กน้อย “คุณชายสาม ฉันไม่นวด คุณ ต้องให้แพทย์ประจำตระกูลนวดประจำไม่ใช่เหรอ” เธอ ไม่ได้เรียนวิชาแพทย์มาเลยนะ

ชายชี้นิ้วยาวไปที่หนังสือบนโต๊ะ “หนังสือพวกนั้น สามารถสอนเธอได้ เธอทำไม่เป็นก็ศึกษาก่อน ถ้าฉัน ต้องการหมอแล้วจะแต่งงานไปเพื่ออะไร”

เขานั่งอยู่ท่ามกลางแสงแดด นาราไม่เห็นการ แสดงออกทางสีหน้าของเขาในเวลานี้ แต่เขาไม่มองเธอ เลย เลื่อนรถเข็นตรงไปที่โต๊ะและดูเอกสาร
นาราเดินไปดูหนังสือเล่มหนาบนโต๊ะ

นาราอ่านหนังสือเหล่านี้และไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก หยิบหนังสือขึ้นมาและเตรียมกลับไปที่ห้องนอน ชาย หนุ่มกดเสียงต่ำ “อยู่อ่านที่นี่ เย็นนี้พร้อมเริ่มงาน

“.…….…..แต่ว่า ฉัน………

”

“อะไร มีปัญหาเหรอ ฉันจำได้ว่าวันแรกที่เธอเข้ามา เธออวดดีบอกว่าจะดูแลฉัน ตอนนี้หมดความอดทนแล้ว งั้นเหรอ” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเย็นชา มองใบหน้า เล็กที่สวยงามของหญิงสาวที่ไร้เดียงสาของเธอด้วย ดวงตาลึกล้ำ