ตอนที่ 2 การแต่งงาน

รถRolls-Rpyceสีดำเหินอยู่กลางอากาศตีลังกาไป หลายตลบก่อนจะล่วงลงไปยังกลางทะเล เกิดฟองคลื่น ขนาดใหญ่กระจายเหนือน้ำทะเล

“นารา”

คณพศเห็นรถลอยล่องลงสู่ทะเลเหมือนฝุ่น เขา ตะโกนด้วยสายตาที่โกรธมาก ข้างหน้ามืดมน เขาหัก พวงมะลัยหวังจะโดดลงทะเลตามเธอ แต่กลับชนเสา เหล็กแล้วเด้งไปอยู่ระหว่างแผงกั้นและเสาร์เหล็ก..…….…..

รถของรานาค่อยๆจมลงสู่ทะเล ในหูตาปากของเธอ เต็มไปด้วยน้ำ

คลื่นใหญ่ซัดผ่าน นาราถูกคลื่นซัดออกจากรถผ่าน จากกระจกที่แหลกละเอียด ลอยออกไป ในหูของเธอมี เสียงหัวเราะเยาะเสียงดังจากพี่สาว “นารา แกตายไป เถอะ แกตายไปจะได้คืนงานแต่งให้ฉัน ทำไมแกถึงหน้า ด้านอย่างนี้ เอาผู้ชายที่ควรเป็นของไป ฮ่าๆๆ……

เธอหลับตาลง สมองของเธอกลับเป็นเสียงอันเจ็บ ปวดของคณพศ “นารา คุณอย่าทิ้งผมไป คุณบอกว่า จะอยู่กับผมตลอดชีวิต คุณลืมไปแล้วเหรอ” เหอะๆ เธอ เคยพูดเหรอ!

ต่อมาคือเสียงแม่ของเธอเขมินท์ที่ใบหน้าเต็มไปด้วย น้ำตา “นารา แกคืนแฟนของพี่แกไปซะ แกทำไมไม่รู้จักอายบ้างเลย” เหอะๆ ใช่เหรอ

เวลานั้นพวกเธอใช้ทุกวิธีทางให้เธอได้แต่งานกับ ผู้ชายคนนั้น ตอนนี้กลายเป็นว่าเธอแย่งแฟนพี่สาวซะ งั้น

“นารา ไปกับผมเถอะ คุณไม่เหมาะกับที่นี่ ผมจะพา คุณไปเจอแม่แท้ๆของคุณเอง แม่คุณคิดถึงคุณทุกวัน เลย” เครี่โล่พูดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

“นารา ผมจะรอคุณ ไม่ว่านานแค่ไหนผมก็จะรอ นาราคุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าเขาไม่ได้รักคุณเลย ถ้า เขารักคุณแล้วทำไมต้องไปอยู่กับผู้หญิงอื่นทั้งๆที่คุณ กำลังตั้งท้องอยู่ มันไม่คุ้มเลย นารา”

ใช่แล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ เธอยิ่งไม่ควรอยู่ เธอควร จากไปได้แล้ว แต่เธอแค่อยากอยู่กับลูก เธอกำลังจะไป แล้ว

สุดท้ายเธอก็ได้หลุดโพ้นเสียที เธอกำลังจะไปอยู่กับ ลูกในอีกโลกหนึ่ง ลาก่อนคุณคณพศ ลาก่อนคุณพ่อ ลา ก่อนคุณเคนโด้ ลาก่อนพี่เครี่โล่ ร่างของเธอค่อยๆจมลง ทะเล….เหมือนเธอมองเห็นลูกกำลังยิ้มอยู่

ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อน

ในเมืองธิตกล งานแต่งงานระหว่างตระกูลปัญญา พนต์กับตระกูลวรชัยลภัส ซึ่งตอนแรกควรเป็นคุณชาย รองอาชัญตระกูลปัญญาพนต์กับคุณหนูใหญ่พิมมี่ของตระกูลวรชัยลภัส แต่สุดท้ายกลายมาเป็นคุณชายสาม ของตระกูลปัญญาพนต์กับคุณหนูใหญ่พิมมี่ของตระกูล วรชัยลภัส

“คุณพ่อคะ เพราะอะไรคะ หนูไม่ใช่หมั้นกับคุณชาย รองเหรอคะ ทำไมเป็นคุณชายสามไปได้ หนูไม่แต่ง หนู ไม่มีวันแต่งงานกับพิการนี้หรอก” เสียงร้องไห้เสียงดัง ในคฤหาสน์ตระกูลวรชัยลภัส

“พิมมี่ พ่อก็ไม่มีทางเลือก ตอนแรกคุณกษาปณ์ก็จะ ให้ลูกหมั้นกับคุณชายรองนั่นแหละ แต่คุณชายสาม บอกจะแต่งงานกับลูกกะทันหันซะงั้น” บุรินททร์ทร์พูด ด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีทางเลือก

“ไม่มีทาง หนูไม่แต่งค่ะ คุณพ่อคะ พ่อจะให้ลูกสาวตัว เองแต่งงานกับตาพิการนั่นนะ “ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ที่โกรธและเสียใจ

เขมินท์ภารรยาบุรินททร์ทร์รีบปลอบลูกค้า “พิมมี่ ลูก แม่ไม่ยอมให้ลูกแต่งานกับตาพิการนั่นแน่นอน ลูก สบายใจได้เลย” เธอหันมองบุรินททร์ทร์แว๊บหนึ่ง

พิมมี่โผเข้าไปในอ้อมกอดของเขมินท์ปล่อยโฮร้องไห้ ฟูมฟาย

พอปลอบลูกเสร็จ เขมินท์นั่งข้างบุรินททร์ทร์ “คุณบุ รินททร์ทร์ นี่ตระกูลปัญญาพนต์จะรังแกกันมากเกินไป แล้ว ทั้งๆที่หมั้นกับคุณชายรอง แต่ทำไมถึงเปลี่ยนเป็น ตาพิการคุณชายสามนั่นไปได้
บุรินทท ทร์ถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณกษาปณ์รัห ลานคนนี้มาก ความรู้สึกผิดที่มีต่อเขายิ่งอยู่ยิ่งมาก ถ้า เป็นไปได้เขาจะหาสิ่งที่ดีที่สุดในโลกให้หลานคนนี้ด้วย

“พวกเขารู้สึกผิดก็เรื่องของพวกเขา แต่ไม่ใช่มาเอา เปรียบกันอย่างนี้ คุณบุรินททร์ทร์ ในเมื่อพวกเขาไม่ รักษาคำพูด ก็อย่ามาโทษกันแล้วกัน” เขมินท์พูดด้วย สายตาที่โกรธเคือง

“นี่คุณคิดจะทำอะไร คุณกษาปณ์รักคุณชายสามมาก ถึงแม้เขาอยากได้ทุกอย่างของตระกูลปัญญาพนต์เขา ก็สามารถให้ได้ แล้วนับภาษาอะไรกับผู้หญิงแค่คน เดียว”บุรินททร์ททร์มองเขมินท์แว๊ปหนึ่ง

“คุณบุรินททร์ทร์ ตอนแรกคุณกษาปณ์ตกลงกับ เราว่าให้พิมมี่แต่งงานกับคุณชายรอง ตอนนี้กลับ เปลี่ยนคน เห็นเราน่ารังแกขนาดนั้นเลยหรือไง ในเมื่อ คุณกษาปณ์รักคุณชายสามมาก ถ้างั้นเราก็ให้นารา แต่งงานกับคุณชายสามสิ นาราก็เป็นคุณหนูรองตระกูล วรชัยลภัสเหมือนกัน”

“ไร้สาระน่า ทำอย่างนั้นได้ยังไง นาราไม่ได้แน่นอน” เวลานี้บุรินททร์มีแต่ความวุ่นวายใจ

“ทำไมจะไม่ได้ นี่คุณปกป้องมันเหรอ แล้วพิมมี่ไม่ใช่ ลูกสาวคุณหรือยังไง” เขมินท์ร้องไห้โวยวาย “ลูกที่คูณ ไปมีกับชู้กลับมา ฉันยังไม่ว่าอะไรเลย ยังช่วยคุณเลี้ยง มาสิบกว่าปี นี่คุณบุรินททร์ทร์ ถ้าคุณให้พิมมี่แต่งงานกับตาพิการนั่น ฉันจะไม่จบง่ายๆแน่” พอพูดจบเธอก็ลุก วิ่งขึ้นชั้นบน

ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟานั่งพิงอย่างเหม่อลอย คิ้วชน กันจนดูเป็นเส้นเดียวกัน เมื่อสิบห้าปีที่แล้วเขาพานารา กลับบ้าน ก็พบกับพายุฝนซัดกระหน่ำ ตอนนั้นเขา ปกป้องเธอทุกวิถีทาง หวังเพียงแค่ให้เธอเติบโต ตอนนี้ เธอเติบโตขึ้นแล้ว แต่กลับต้องเจอกลับความลำบากอีก ครั้ง เขาควรจะทำยังไงดี

ทันใดนั้นประตูคฤหาสน์ตระกูลปัญญาพนต์ได้เปิด ออก วิษณุษ์ก้าวเดินเข้ามา สูทดำทั้งตัวที่เต็มไปด้วย ความเยือกเย็น ความโกรธนัยย์ตาที่ใกล้จะแหลกสลาย เขาเดินขึ้นชั้นบน เปิดประตูห้องที่อยู่ฝั่งตะวันออก ใน ห้องเป็นชายชราผมสีเงินกำลังนั่งดูต้นไม้ที่อยู่หน้า ระเบียง ชายชราที่อยู่ในห้องทำเป็นไม่เห็น เขารู้ว่านั่น วิษณุส์หลานชายคนที่สองของเขา

“คุณปู่ ทำไมต้องให้พิมมี่แต่งงานกับน้องสามด้วย ปู่ รับปากผมเองไม่ใช่เหรอว่าจะให้ผมแต่งงานกับลูกสาว ตระกูลวชัยลภัส” วิษณุส์ยืนข้างชายชราแล้วจ้องเขม็ง ที่เขา

“ในเมื่อน้องสามอยากแต่งก็ให้เขาแต่งไปสิ แกก็มีทุก อย่างแล้ว เขาแค่ขอผู้หญิงคนเดียวเอง” ชายชราพูด ด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง

“แต่ว่าคุณปู่ ผมกับพิมมี่เรารักกันนะครับ ปู่จะทำแบบ นี้ไม่ได้นะ” เส้นเลือดบนหลังมือของบุรินททร์ทร์โผล่ออกอย่างเห็นได้ชัด

กษาปณ์ค่อยๆหัน มองชายคนข้างๆอย่างสายตาที่นิ่ง

“วิษณุส์ เขาเป็นน้องชายแก เก้าปีแล้วนะที่เขาไม่ได้ ขออะไรเลย เขาอยู่เกาะฟ้าตัวลำพัง ไม่ได้มีส่วนร่วม อะไรเลย วันนี้เขาขอแค่ผู้หญิงคนเดียวดูแลเขา แกก็ ไม่ได้งั้นรึ ตอนนี้ปู่ชักจะสงสัยหัวใจแกแล้วล่ะว่าใช่คน ตระกูลปัญญาพนต์รึเปล่า”

เสียงที่นิ่มและดูอบอุ่นของกษาปณ์ แต่วิษณุส์ฟังแล้ว เหมือนคลื่นลมทีเลที่พัดมาอย่างแรง

“แต่ว่าคุณปู่ ผู้หญิงบนโลกมีเป็นร้อยเป็นพัน เขา สามารถเลือกได้ตามใจเลย ทำไมต้องมาเอาผู้หญิงของ ผมด้วย ปู่ไม่ใช่ไม่รู้นี่ว่าพิมมี่เป็นผู้หญิงของผม” ความ เจ็บปวดค่อยๆออกจากนัยย์ตาของวิษณุส์

“ตอนนี้แกมีทุกอย่าง แค่ผู้หญิงคนเดียวก็ไม่ต้องไป แย่งกับน้องแกแล้ว ฉันเหนื่อยแล้ว แกออกไปเถอะ” พูด จบชายชราก็หลับตาลง

วิษณุย์กำมือแน่น สายตาที่โกรธและผิดหวัง เขาก้าว ขาออกจากห้องนอนไป

เขาเดินออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ สตาร์ทรถแล้วขับ ออกไป เขาไม่ยอมให้พิการนั่นมาแย่งผู้หญิงเขาไปเด็ด ขาด
เกาะฟ้า ล้อมรอบด้วยทะเล อากาศสดชื่น มีรสชาติ ของทะเล คฤหาสน์ที่เงียบสงบ แสงอาทิตย์ที่อบอุ่น ส่องกระทบระเบียง ชายที่อยู่บนวีลแชร์มีใบหน้าที่หล่อ เหลา นัยย์ตาดโตเหมือนทะเลสาบล็กที่มองไม่เห็นก้น บึ้นของน้ำ