ตอนที่ 3 หรือจะมีความชอบแปลกๆ

ตอนที่ 3 หรือจะมีความชอบแปลกๆ

หลังจากที่ป้ายบึงเวยอาบเกือบเสร็จ เช็ดหยดน้ำในตัวให้ แห้งอย่างละเอียด แล้วใส่เดรสสีฟ้าชีฟองของตัวเอง ชุดนี้ดูจะ โป๊เกินไปจริงๆ แต่ก็จนปัญญา ตอนนี้ตัวเองมีเพียงชุดนี้เท่านั้น ทนใส่ไปก่อนแล้วกัน หลังจากเปิดประตูห้องน้ำ ป้ายบึงเวย ตกใจกับหลินจือ ที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน

“คุณ…คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ป้ายบึงเวยถามๆอึ้งๆ “นี่ คือห้องนอนของฉัน” หลินจื้อ กำลังสูบซิการ์ และมองไปที่ป้าย บึงเวย ที่ออกมาจากห้องน้ำ

ชุดเดรสสายเดี่ยวสีฟ้าผ้าซีฟอง เนื้อผ้าบางเบาเสริมสรีระ ของหญิงสาวให้เย้ายวนใจยิ่งขึ้น ผมยาวถึงเปียกปล่อยไว้ตรง หน้าอกอย่างเป็นธรรมชาติ กระดูกไหปลาร้าที่เด่นชัด ผิว พรรณที่ขาวกระจ่างใส ใบหน้าเท่าแค่ฝ่ามือ ดวงตากลมโต ปากกระจับ

ป้ายบึงเวยยืนอยู่หน้าประตู แสงไฟสว่างของห้องน้ำด้าน หลัง สาดส่องมาที่ตัวเธอ ร่างกายที่โค้งเว้า ปรากฏให้เห็น อย่างชัดเจน เสมือนเทพธิดาวีนัสที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ดูจนหลิน จ่อ ลูกกระเดือกเลื่อนขึ้นลง
ป้ายบิงเวยอยากจะกัดลิ้นตัวเองทิ้งเสียจริง ใช่สิ ที่นี่คือ บ้านของเขา ตัวเองไม่ควรปรากฏมากกว่า “คุณคะ ขอบคุณ มากสำหรับความช่วยเหลือของคุณวันนี้ บุญคุณนี้ฉันจะจำไว้ ตลอดชีวิต”

ป้ายบิงเวยเดินไปตรงหน้าของหลินจือ แล้วคำนับให้ อย่างมีมารยาท “ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว คิดว่าคุณก็ต้องการที่จะ พักผ่อนแล้ว งั้นฉันก็ไม่รบกวนคุณอีก ขอตัวก่อนนะคะ ป้าย บึงเวยหันหลังจะออกไป แต่หลินจื้อดึงข้อมือของเธอไว้ทันที

“ทำไม เป็นหนี้ฉันไว้หนึ่งล้าน จะไม่คืนแล้วสิ” ดวงตาที่ เยือกเย็นของหลินจื่อ จ้องมองผู้หญิงที่ได้เปรียบแล้วยังคิดจะ หนีอีก “เห็นฉันเป็นคนที่รวยในชั่วค่ำคืนหรือ? เงินของฉันก็ใช่ ว่าจะเอาไปได้อย่างง่ายดาย ป้ายบึงเวยหันกลับมามอง ใบหน้าดั่งเทวดา แต่กลับอึมครึมตลอดเวลาของหลินจื้อ

“คุณวางใจได้ ฉันแค่อายุ 20 ปี ฉันจะใช้หนี้คุณครบถ้วน ก่อนที่ฉันอายุ 60 ปีแน่นอน” ฝ่ายบึงเวยเรียกความกล้าหาญ อย่างมาก ที่จะพูดจบแต่ละประโยค ในสายตาเย็นเฉียบของ หลินจื่อซี

หลินจื่อซีใช้แรงผลักป้ายบึงเวยกดทับไว้ใต้ร่าง “ฉัน ต้องการให้เธอคืนเงินตอนนี้ จะว่าไง?” มือที่หนาและทรงพลัง ลูบไล้ใบหน้าของป้ายทิ้งเวย

ป้ายบิงเวยเริ่มรู้สึกตื่นเต้นประหม่าขึ้นมา ดวงตาแดงก่ำ และไม่กล้าสบตาของหลินจือ ผู้ชายคนนี้มีจุดประสงค์ในการช่วยเธอจริงๆด้วย “นี่คุณ ที่แท้คุณก็เป็นเหมือนผู้ชายทุกคนใน โลก มักมากในเรื่องกาเมเหมือนกัน” ป้ายบึงเวยมองหลินจื้อ อย่างเย้ยหยัน

มีผู้หญิงกล้าที่จะเยาะเย้ยเขาเลยหรือ และผู้หญิงคนนี้ ก็ เพราะเพื่อเงินถึงออกมารับงานเอนเตอร์เทนไม่ใช่หรือ แล้วยัง เกือบโดนลูกค้าชายลวนลาม? ตอนนี้คือเขาได้ช่วยเธอไว้ เธอ มีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าเขา

หลินจื่อซีโน้มตัวลงไป ประกบจูบป้ายบึงเวยอย่างไม่ ทะนุถนอม ป้ายบึงเวยเบิกตากว้าง จ้องมองไปที่หลินจือ อย่างไม่น่าเชื่อ จูบนี้เร่าร้อนบ้าคลั่งเกินไป เธอรู้สึกว่าตัวเอง กำลังจะหายใจไม่ออก

รอบข้างปกคลุมเต็มไปด้วยกลิ่นอายของผู้ชายคนนี้ กลิ่น ยาสูบจางๆ ยังมีแววตาที่นั่งประหนึ่งน้ำในบ่อ

ป้ายทิ้งเวยรู้ว่าคืนนี้เธอหนีไม่พ้นแน่ น้ำตาเท่าเม็ดถั่วหลัง

ไหลออกไม่ขาดสาย

“ทำไม? ก็ไม่มีใครบังคับเธอนี่” เมื่อเห็นว่าป้ายบึงเวย ร้องไห้ หลินจือซีก็หงุดหงิดขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้จริงๆเลยนะ มา เสียใจตอนนี้ คิดว่าเขาคือผู้มักมากบ้าตัณหาจริงๆหรือ

หลินจือซีลุกขึ้นยืนข้างลิ้นชักและหยิบกล้องถ่ายรูปออกมา ถ่ายรูปป้ายบึงเวยไว้อย่างรวดเร็ว

วางกล้องถ่ายรูปลงลิ้นชักอย่างพอใจ นั่งอยู่บนเตียง เริ่มปลดกระดุมของตัวเองทีละเม็ด เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ แข็งแกร่งด้านใน ผิวสีข้าวสาลี กล้ามเนื้อหน้าท้องที่เซ็กซี่ ทําให้คนคิดจินตนาการไปไกล

หลังจากโดนถ่ายรูปเสร็จ ป้ายบึงเวยวางมือที่ปิดตาของ ตัวเองลง “คุณถ่ายรูปฉัน คุณคิดจะทําอะไร?

หลินจื่อซีเพียงแค่ถอดเสื้อของตัวเองเรื่อยๆ ขี้เกียจไป สนใจการกระทำของป้ายบึงเวย

ป้ายบิงเวยดูทุกการกระทำของหลินจื้อ หรือว่าผู้ชายคน นี้จากมีความชอบแปลกๆหรือเปล่า? ทั้งถ่ายรูปทั้งถอดเสื้อผ้า ต่อไปคงจะไม่…

ป้ายบึงเวยลุกขึ้นคว้าผ้าห่มบนเตียงอย่างเร่งรีบ ห่อตัว เองไว้อย่างแน่นหนา จ้องมองหลินจือด้วยความหวาดระแวง “คุณ…คุณปล่อยฉันไปได้ไหม ขอร้องนะ… ป้ายบึงเวยพูดออก มาเกือบจะร้องไห้

หลินจื่อซีโยนเสื้อเชิ้ตที่ถอดออกมาไปข้างๆ ยิ้มอย่างเจ้า เล่ห์แล้วมองไปที่ป้ายยิงเวย ปล่อยเธอไปก็ได้ แต่ฉันจะมี ประโยชน์อะไร” ได้ยินว่าหลินจื้อจะยอมปล่อยเธอไป

ป้ายบึงเวยราวกับได้เห็นความหวัง “คุณคะ หนึ่งล้านนั่น ฉันจะชดใช้คืนคุณแน่นอน คุณสามารถคิดดอกเบี้ยได้ หลัง จากที่ฉันทำงาน จะโอนเงินเดือนให้คุณทุกเดือนได้ไหม?

“นี่หล่อน ฉันไม่ได้ขาดเงิน” หลินจือซีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเคย ป้ายบิงเวยเหลือบมองไปที่ใบหน้าหล่อ จนทำให้ คนอยากก่ออาชญากรรมนี้ เขาไม่ต้องการเงิน ก็ต้องคิดจะล่วง เกินตัวเองแน่ พูดว่าสามารถปล่อยตัวเองไปได้ ที่แท้ก็แค่ อยากจะเห็นตัวเองดิ้นรนก่อนตายเท่านั้นเอง

ป้ายบิงเวยจ้องมองหลินจือ อย่างนึกคิดอะไรบางอย่าง อยู่ หลินจือก็มองป้ายทิ้งเวยอย่างนิ่งเฉย

หลินจื่อซีเอนตัวโค้งหัวเข้าใกล้ป้ายบังเวย ใบหน้าที่คม หล่อเยือกเย็นไร้ที่ติ เริ่มขยายขึ้นเรื่อยๆ ในม่านตาของป้าย

บิงเวย