ตอนที่ 2 นี่คือผู้หญิงของฉัน

ตอนที่ 2 นี่คือผู้หญิงของฉัน

“เกิดอะไรขึ้น” หลิวซินเดินออกมาพร้อมกับใบหน้าที่อิ่ม ครีมและตำหนิผู้ชายในชุดสูทพวกนั้น หลินจือ ไม่ง่ายเลยที่จะ มาครั้งหนึ่ง พวกไม่ได้เรื่องเหล่านี้ จะสร้างปัญหาอะไรขึ้นอีก กันแน่

“ผู้จัดการหลิว ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของประธานเสีย เพิ่งกัด ประธานเสี้ยบาดเจ็บ แล้วหนีออกมา ตอนนี้พวกเราจะจับเธอ กลับไปให้กับประธานเสียตามคำสั่ง คนที่ทำหน้ารีบอธิบาย ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็เอาเธอกลับไป” หลิวซินมองตวัดป่ายบึงเวย ที่ อยู่ในอ้อมกอดของหลินจือ

สวยไม่เลว แต่ใจกล้าเกินไปจริงๆ ที่สำคัญคือ ยังชนเข้า อ้อมกอดของหลินจือ “ท่านประธานหลิน ขออภัยที่รบกวนถึง คุณ คุณเพียงแค่ส่งยัยเด็กนี่ให้พวกเขาไปจัดการก็พอ

หลิวซินมองดูหลินจื้ออย่างสุภาพ ด้วยรอยยิ้ม 360 องศา เกรงว่าหลินจือจะไม่พอใจ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ ครู่นี้ ผู้จัดการอย่างเขาถูกไล่ออก มันคงไม่ดีแน่

* ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของฉัน พวกนายห้ามแตะต้องเธอ! หลินจื่อ พูดออกประโยคนี้อย่างเยือกเย็น สายตาเย็นชาจ้องมองคนพวกนั้น หลิวซินรีบพยักหน้ารับค่า

ได้ฟังบทสนทนาของพวกเขา ป้ายบึงเวยแอบดีใจเล็ก

น้อย ในที่สุดก็หนีจากเงื้อมมือของชายแก่จนได้ ชายรูปงาม คนนี้สามารถช่วยเธอได้จริงๆ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า ในโลกนี้ยัง ไงคนดีก็ยังมีมากกว่านะ

“คุณคะ ขอบคุณนะที่ช่วยฉันไว้” ฝ่ายบึงเวยพูดอย่างแผ่ว

เบา

หลินจือ ก้มหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง เดรสชีฟองสีฟ้าเนื้อบางเบา ผมดำเงางามยาวสลวย สายเดี่ยว หลุดร่วงลงจากไหล่ เนื่องจากวิ่งเร็วเกินไป

หลินจือ ขมวดคิ้วนอย่างอดไม่ได้ “ ทำไมถึงไม่รักนวล สงวนตัว แล้วมากลับใจตอนนี้?” เขาดูป้ายบึงเวยด้วยความ ตลก ป้ายบึงเวยก็เงยหน้าขึ้นมองชายที่ทั้งร่างปกคลุมไปด้วย กลิ่นอายสมรภูมิรบคนนี้ อยากจะอธิบายอะไรแต่ก็ไม่รู้จะพูด ออกไปยังไง

เธอไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย ว่าตัวเองแสงวสันต์สาดส่องไป หมด คิดในใจ ก็ใช้สินะ ต่อหน้าเงินทอง เธอแบบนี้ช่างดู และไม่มีราคาเสียจริงๆเลย ป้ายบึงเวยล้มหน้าลงอย่างโศก เศร้า มองสู่ทิศทางอื่น

หลินจื้อ ถอดเสื้อสูทของตัวเอง แล้วคลุมบนตัวของป้าย บึงเวย “เฉียง พาเธอขึ้นรถ ไปที่คฤหาสน์ราชาของฉัน
สิ้นเสียงค่นี้ หลินจือทิ้งป้ายวิ่งเลยที่นั่งอยู่บนพื้น ก้าว ขาใหญ่เดินจากไป…

“คฤหาสน์ ทำไมต้องพาฉันไปคฤหาสน์” ป้ายบึงเวย สับสนงุนงง เขาช่วยเธอแล้วไม่ใช่หรือ ไม่ใช่ว่าควรปล่อยเธอ ไปหรือ?

โรลส์รอยซ์สีดำจอดอยู่ชั้นล่างของคฤหาสน์ขาวสไตล์ ยุโรป

“คุณครับ คุณรอท่านประธานตรงนี้ สักครู่ท่านก็จะเข้า มา เฉียงพูดอย่างสุภาพ แล้วปิดประตูจากไป ป้ายวิ่งเลยมอง การตกแต่งภายในห้องอย่างละเอียด การตกแต่งทุกอย่างดู เรียบง่ายที่สุด แต่ก็ไม่สูญเสียรสนิยมและสไตล์

ดูเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งภายในนี้ ทุกชิ้นมูลค่าสูงไม่ น้อย ป้ายบึงเวยหัวใจเพิ่มความเศร้าเล็กน้อย เธอไม่ได้ยืนอยู่ ในห้องที่หรูหราเช่นนี้มานานแล้ว ตั้งแต่คุณพ่อได้เสียชีวิตเมื่อ 5 ปีก่อน เธอและคุณแม่ก็ถูกขับไล่ออกจากบ้าน ได้อาศัยอยู่ ในชานเมืองของเมืองนี้เธอเคยคิดว่า ตัวเองจะมีความสุขกับ คุณพ่อและคุณแม่ที่คฤหาสน์ฮัทซานตลอดไป แต่ไม่เคยคิดว่า ทุกอย่างจะเกิดขึ้นกะทันหันเช่นนั้น ในวันนี้ ตัวเองเพื่อที่จะได้ ช่วยคุณแม่ ต้องบังคับตัวเองไปรับงานเอนเตอร์เทนแบบนั้น

หลังจากผ่านเรื่องราวต่างๆ ในคืนนี้ ฝ่ายบึงเวยยังนึกกลัว มากในภายหลัง ตัวเองเกือบโดยชายน่าเกลียด ที่มีอายุ มากกว่าพ่อของตัวเองล่วงละเมิดแล้ว โชคดีที่ได้พบชายคนนี้ไม่อย่างนั้น…..

แต่ชายคนนี้ได้ช่วยเธอไว้ ก็ไม่ได้ปล่อยเธอไป ฟังเฉียง บอกว่า เขากำลังจะมา เมื่อคิดอย่างนี้ ฝ่ายบึงเวยยิ่งสับสน งุนงงมากขึ้น หลายวันมานี้ เกิดเรื่องขึ้นมากมาย เธอไม่มีแรง ใจที่จะไปคิดเกี่ยวกับเหตุผลของแต่ละเรื่อง

แม้ว่าตัวเองจะไม่ได้ทำตามข้อตกลงกับประธานเสี้ยได้ สำเร็จ แต่ค่าเอนเตอร์เทนน่าจะเข้าบัญชีแล้วมั้ง เมื่อคิดถึงที่นี่ ป้ายบิงเวยก็รู้สึกโล่งไปทั้งตัว เธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

เพียงแค่ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดของแม่มีที่มาแล้ว สิ่งอื่นๆ ค่อยไปทีละขั้นตอน ตราบใดที่คนยังมีชีวิตอยู่ ก็จะคิดหาวิธีได้ แน่นอน

ป้ายบึงเวยเดินมาถึงห้องน้ำ อยากจะอาบน้ำร้อนเพื่อผ่อน คลายเสียหน่อย น้ำร้อนที่พ่นออกมาจากฝักบัว โรยบนผิวที่ ขาวเนียนนุ่ม ป้ายบึงเวยรู้สึกสบายมาก

หลังจากหลินจื่อหยิบกุญแจออกมาและเปิดประตูเบาๆ

ภายในห้องขนาดใหญ่ไม่เห็นร่างของฝ่ายบึงเวย หรือว่าผู้หญิง

คนนี้จะหนีไปแล้ว? เหอะ ยังมีคนกล้าที่จะหนีออกไปจากมือ

ของหลินจือ หรือ หาที่ตายชัดๆ หลินจือเดินเข้าห้องนอน

อย่างหงุดหงิด เห็นไฟห้องนอนถูกเปิดอยู่ ประตูในห้องน้ำก็

ปิดแน่น ส่งเสียงน้ำไหลออกมา

หลินจือ ขมวดคิ้วบ่น ผู้หญิงคนนี้ช่างใจกล้าจริงๆ ถึงกับ อาบน้ำในบ้านของชายแปลกหน้า นัยน์ตาของหลินจื่อซีเผยถึงการดูถูกเล็กน้อย

ถอดชุดสูทนั่งลงบนเตียง หยิบ การออกมาและจุด

ประกายขึ้น จ้องมองที่ประตูห้องน้ำอย่างใจลอย เขา หลินจือ ซี จักรพรรดิวงการธุรกิจแห่งเมือง พลิกหงายมือเป็นเมฆา ความือกลายเป็นวรุณ ท่านประธานแห่งบริษัทRT จะไม่ช่วยผู้ หญิงคนหนึ่งไว้ โดยไม่มีสาเหตุและไม่มีเหตุผลอย่างแน่นอน

ตอนที่ได้เห็นผู้หญิงคนนี้ หลินจื้อซีก็รู้เลยว่าเขาจะไม่ เสียใจ ที่ช่วยผู้หญิงคนนี้ไว้

เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ ในเวลานี้ จะมีประโยชน์ต่อตัวเอง มาก เพียงพอสำหรับคลายความกลัดกลุ้มใจให้ตัวเองแล้ว เพียงคิดว่าปัญหาจะได้รับการแก้ไขในไม่ช้า หลินจือมุมปาก ก็ยกโค้งขึ้นอย่างมีเสน่ห์……..