บทที่ 10 หลับตา

ที่หน้าประตู ไม่รู้ว่ามีสิ่งเข้ามาเมื่อไหร่ ไม่ ให้สุ่มให้เสียงเลย!

ท่าทางเมื่อกี้ของเธอดูดุร้ายใช่ไหม?

เป็นจิ้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มแย้มออกมา แต่มีสิ่งไม่ ได้มองเธอ เข้ามาพร้อมกับกระโปรง

“เมื่อคืนคุณไม่ได้อาบน้ำ ไปอาบน้ำก่อนแล้วเปลี่ยนชุด แล้วค่อยลงไปทานข้าว

กระโปรงสวยงามเข้ามาในหัวของเงินจิ้ง เป็นจิ้งปิดหน้า

ไว้อย่างอับอาย

หนึ่งชั่วโมงถัดมา เห็นเงินจึงยังไม่ลงมา สิ่งที่ขึ้นมา

เป็นจิ้งยืนอยู่หน้ากระจก มองกระโปรงที่มือ ป้ายยังไม่ แกะ เธอเลยเปิดดูราคา หนึ่งหมื่น?

ผ้านี้ราคาหนึ่งหมื่น?

ทำไมเธอรู้สึกว่ากระโปรงนี้แพงกว่าเธอซะอีก

“ชักช้าอยู่ทำไม? “มู่สิงเดินเข้ามาหน้าหม่นลง

“ฉัน….. ตอนนี้เป็นจิ้งใส่แค่เสื้อใน ลังเลว่าจะใส่กระโปรงแพงๆนี้ดีไหม

ตอนที่สิงเข้ามา อะไรที่ควรจะเห็นก็เห็นหมดแล้ว……

เงินจึงลืมตาโต รีบสวมกระโปรงเข้าไป แต่ไม่สามารถ

ห้ามสายตาของมู่สิงได้

“คุณยังเหลืออีกหนึ่งนาที เสียงของเขาราบเรียบเย็นชา สายตามองไปที่ตัวเธอ

ผู้หญิงคนนี้ดูผอมแต่มีเนื้อหนัง

“คุณหลับตาเดี๋ยวนี้เลย! “เห็นสิ่งต้องเธอ เป็นจิ้งก็อาย

“ผมเห็นหมดแล้ว สิ่งยิ้มเบาๆ แล้วไปนั่งที่โซฟา

เงินจึงรีบสวมกระโปรง แต่ซิปด้านหลังนั้นมาก เธอ

เอื้อมมือไปไม่ถึง

มู่วี่สิงขมวดคิ้วเดินเข้ามาดันเป็นทิ้งไปที่กำแพง มือของ เขารูดซิปขึ้น นิ้วเรียวยาวสัมผัสไปที่ผิวด้านหลังของเธอ คันๆ

เป็นจิ้งสั่น เงยหน้ามองสายตาเร่าร้อนของชายตรงหน้า

ระยะห่างของทั้งสองแค่หนึ่งเซน เป็นจิ้งรู้สึกกระหายเลย เลียริมฝีปาก

การกระทำนี้ค่อนข้างเร่าร้อนอย่างไม่ต้องสงสัย สิงห ตาจากนั้นก็จูบลงไปที่ปากชมพูๆของเธอ ลึกลงไป
เงินจึงนิ่งไป ครั้งนี้รู้สึกไม่เหมือนกับฝัน เป็นลมหายใจ

ของเขาที่ประทับเข้ามาที่ริมฝีปากเธอจริงๆ ตอนที่กินข้าวเช้า เงินจึงไม่กล้ามองมู่สิง

เขาจูบเธอทำไม? ไม่ได้คุยกันแล้วเหรอว่าจะแสดงละคร นะ? ครั้งนี้ทำจริง? ย่าหย่าหย่าห์

มองสิง เขากลับปกติไม่มีอะไร กินแซนด์วิชกับกาแฟ อย่างเท่ๆ

เรื่องอะไรที่เขานิ่งขนาดนี้แล้วเธอต้องมาเป็นกวางน้อยที่ คิดมากแบบนี้ด้วยล่ะ

“วันนี้ต้องไปทำงานไหม? “มู่สิงถามเธอ

เงินจึงคิด เปิดแชทมาดูข้อความ ถ้าบริษัทไม่มีคนไป ทํางานแล้ว งั้นเธอก็ไม่ต้องไป

จริงด้วย ทุกคนต่างหางานใหม่แล้ว

เงินจิ้งถอนหายใจออกมา ไม่ต้อง ฉันตกงานแล้ว

สิงขมวดคิ้ว หยิบหนังสือพิมพ์ข้างๆมา หน้าหนึ่งคือ บริษัทการผลิตยาเทียนอีจ่ายเงินเดือนพนักงานช้า ข่าวหารหนี ไปของเจ้านาย

“ให้ผมแนะนำงานให้คุณไหม? ”

“ไม่ต้องไม่ต้อง! “เป็นจิ้งเงยหน้า ปฏิเสธไปอย่างจริงใจ
แม้พวกเขาจะแต่งงานแล้ว แต่ก็แค่แต่งงานจัดฉาก ห้าม ก้าวก่ายชีวิตของแต่ละคน

ไม่มีงาน เงินจึงคิดว่าจะกลับบ้านไปร่อนเรซูเม่

ใบหน้ามู่สิงหม่นลงมีสายตาไม่พอใจอยู่ หมุนตัวออกไป

ตอนออกไปเป็นจิ้งถึงจำได้ว่าตอนที่มาถนนสายนี้ไม่มีรถ ประจำทางสักคัน เธอเลยได้แค่เดินออกไปจากที่นี่

ดูแมปแล้ว ทั้งสองกิโลแหนะ

พระอาทิตย์บนหัวที่ร้อนมาก เป็นจิ้งร้อนสุดๆ ได้แค่ค่อย

ค่อยออกไป

ตอนนี้เองรถปอร์เช่สีฟ้าก็เข้ามา เป็นจิ้งเดินไปอีกทาง รถ นั่นกลับมาหยุดที่ข้างเธอ

“คุณคือ…..เป็นจิ้ง? “ผู้ชายที่ขับรถอยู่นั้นดึงแว่นสีดำลง ปรากฏให้เห็นดวงตาดอกท้อนั่น

เป็นจิ้งจำเขาไม่ได้ แต่เขาจำเธอได้?