บทที่4 มามีผมเข้าห้องน้ำผู้ชายไม่ได้

เมื่อบริศ เห็นนรมนมาแต่ไกล ตัวเขาสั่นเทา

เล็กน้อย

รูปร่างลักษณะนั้น ท่าทางการเดินเช่นนั้นเหมือนนรมน

เขาเดินไปเดินไม่รู้ตัว เพื่อที่จะเข้าไปใกล้

พฤกษ์เองก็ช็อก เขาไม่เคยเห็นบริศ เริ่มเข้าหาผู้หญิงคน ไหนก่อนมาก่อน โดยเฉพาะตั้งแต่หลังจากอุบัติเหตุของภรรยา เขาเมื่อห้าปีก่อน เขากลายเป็นเหมือนภูเขาน้ำแข็ง ผู้คนอดไม่ ได้ที่จะถอยหนี ความคิดที่จะเป็นฝ่ายเริ่มปฏิสัมพันธ์ของเขา เช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

เขามองไปที่นรมนอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวและรู้สึกประหลาดใจ ที่ได้เห็นเธอ

ใบหน้าที่น่าอัศจรรย์นั้นสมบูรณ์แบบที่สุด งดงามราวกับ ถูกศิลปินเลื่องชื่อแกะสลักออกมา ไม่มาก ไม่น้อยเกินไป

คนที่ตกใจเช่นกันก็คือบุริศร์

แต่ว่าบุริศร์กลับตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว เขาขมวดคิ้วเล็ก น้อย ฝ่าเท้าลดถอยหลังโดยไม่รู้ตัวและพูดอย่างเย็นชา “เดิน ระวังหน่อยสิ”
นรมนยิ้มเยาะในใจ

ใบหน้าของเธอวันนี้กับเมื่อคงก่อนคงแตกต่างกันโดยสิ้น

เชิง

เธอยังคงจำความรู้สึกที่ไฟไหม้บนผิวของเธอได้ว่าเจ็บ ปวดทรมานมากเพียงใด แต่เพื่อที่จะรักษาลูกในท้องเอาไว้ เธออดทนกับความทุกข์ทรมานอยู่นานเก้าเดือน หลังจาก คลอดลูกแล้วจึงได้ทำศัลยกรรม

ทุกคืนที่หลับฝัน เธอจะตกใจตื่นจากฝันร้าย หมอนเปียก ชิ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้ผู้ที่กระทำผิดอยู่ตรงหน้าเธอ เธออดไม่ ได้ที่จะยกฝ่ามือขึ้นมา อยากจะฉีกหน้าเขา เกลียดจนอยากจะ กระชากหัวใจเขาออกมาดู ให้รู้ว่าหัวใจของเขาเป็นสีอะไร อยากถามเขาสักคำ ว่าเขามีหัวใจไหม

ในมือนรมนถือลูกอมที่กานต์ยังทานไม่หมดอยู่ ขณะที่ชน กับบริศร์นั้น อมยิ้มก็เปื้อนไปที่ชุดสูทของเขาด้วย

เธอยิ้มและพูดว่า “ขอโทษ เมื่อครู่ฉันไม่เห็นจริงๆ ชุดสูท ของคุณสกปรกแล้ว ฉันจะจ่ายค่าเสียหายให้คุณก็แล้วกัน มี เบอร์โทรศัพท์ใช่ไหม ไว้ฉันซื้อให้ใหม่แล้วให้คนส่งไปให้คุณ

เสียงของนรมน และแหบแห้ง

นัยน์ดาเจ้าเล่ห์ของบริศน์ฉายแววผิดหวัง

ไม่ใช่เธอ!

ไม่เพียงใบหน้าไม่ใช่ แต่ว่าเสียงก็ยังไม่ใช่
เขาจำได้ว่าเสียงนรมนนั้นนุ่มนวลแผ่วเบาเหมือนกับเสียง ของนกโอริโอล(คล้ายนกขมิ้น) แต่ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ถึงแม้ จะสวย แต่เสียงของเธอกลับแหบและต่ำ สำหรับคนอื่นเสียง เช่นนี้อาจจะน่าดึงดูด แต่สำหรับเขาแล้วกลับไม่ได้ทำให้รู้สึก อะไรเลย

ใบหน้าของบริศร์กลับมาเย็นชาตามเดิม

“ไม่ต้อง แค่สูทตัวเดียว

พูดจบ เขาก็ถอดสูทของเขาออก และทิ้งลงในถังขยะต่อ หน้านรมน เขาทำท่าทางเหมือนกำลังทิ้งขยะที่น่าขยะแขยง อย่างนั้น

มุมปากของนรมนยกขึ้นเล็กน้อย

ในสายตาบุริศร์ เธออาจจะชื่นชมเขา คงคิดว่าผู้หญิงคง หาทางอ่อยเขาอยู่หล่ะสิ

นรมนยิ้มให้เงาหลังเขาด้วยความเยาะเย้ย ไม่รู้จริงๆว่า เมื่อเขาได้ทราบเธอคือสถาปนิกที่เขากำลังจะพบเขาจะทำหน้า อย่างไร

บริศร์หัวเสียเล็กน้อย แต่หงุดหงิดเรื่องอะไรนั้น เขาก็ยัง ไม่ชัดเจนกับตัวเองนัก

ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่นรมนชัดๆ แต่ทำไมตัวเองกลับรู้สึกคุ้น เคยกับเธอ

ไม่!
ไม่ใช่เธอ!

หากนรมนรู้ว่าเขาพยายามเข้าหาเธอล่ะก็ เธอจะต้องต๊อก

ดีใจมากเป็นอย่างแน่ เขารู้ว่านรมนรู้สึกกับเขาเช่นไร แต่ว่า สายตาของผู้หญิงเมื่อสักครู่กลับไม่ได้มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ เลย

ดวงตาทั้งคู่ของเธอ เหมือนกับนรมนมาก

บุริศร์หยุดฝีเท้าลงกะทันหัน พฤกษ์ไม่ทันได้สังเกต ชนที่ด้านหลังบุริศร์เข้า

“ประธานบริศร์ ขอโทษครับ

พฤกษ์เองก็รู้สึกเจ็บจมูกเขาจึงถอยหลังออกมาสองก้าวใน ทันที เขาถึงได้พบว่าสายตาของบุริศร์จับจ้องอยู่ในรมนตลอด

เวลา

นรมนและบุริศร์พูดคุยกันอยู่พักหนึ่งเธอก็แยกไปเข้า ห้องน้ำ ท่วงท่าและวิธีการเดินนั้นทำให้บริศพิศวงอีกครั้งหนึ่ง

“ประธานบริศร์ คุณสนใจผู้หญิงคนนั้นหรือครับ

บุริศรเหลียวหันไปมองพฤกษ์ พฤกษ์รีบหุบปากตัวเอง

“ผมไปเข้าห้องน้ำหน่อย

บริศร์ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาหงุดหงิดแทบเป็นบ้า เขา หันหลังกลับ และเดินตรงไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

น้อยนักที่พฤกษ์จะเห็นบริศร์เป็นเช่นนี้ เขาจึงไม่กล้าที่จะตามไป ได้แต่รออยู่ที่ด้านนอก

บริศ เดินไปเข้าห้องน้ำ เขาเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าตัวเอง พยายามเรียกสติตัวเองกลับมา ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีใคร บางคนกำลังดึงเสื้อของเขา

บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและหันหน้าไปมอง เด็กชายตัว น้อยวัยสี่ห้าขวบกำลังจ้องมองเขาอยู่ มือขวาของเด็กน้อย กำลังดึงชายเสื้อของเขาอยู่ เหมือนกับว่าต้องการพูดอะไรสัก อย่าง

“ปล่อยเดี๋ยวนี้!”

บริศน์จ้องมองอย่างเยือกเย็น ลมหายใจที่พ่นออกมา ทําให้คนอยากจะหลบหนี แต่เด็กชายตัวน้อยตรงหน้ากลับไม่ ไหวติง

ดวงตาทั้งคู่ของเด็กน้อยทำให้เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นมา

“คุณลุง ช่วยผมหน่อยได้ไหมครับ

กานต์มองตรงไปที่บุริศร์ เมื่อถูกจ้องมองด้วยแววตาที่ กระตือรือร้นอย่างนั้นบุริศร์ก็ใจอ่อน

“ผู้ใหญ่บ้านเธอไปไหนล่ะ

“มามีผมเข้าห้องน้ำผู้ชายไม่ได้

กานต์ทำปากจู๋ หน้าของเขาเอียงอายเล็กน้อย
บุริศร์มองดูเด็กน้อยที่เหมือนตุ๊กตาตัวเล็ก หายใจออกมาและพูดขึ้นว่า “จะให้ช่วยอะไรล่ะ เขาถอน

“ซิปกางเกงของผมติด แต่ว่าผมต้องรีบแล้ว คุณลุงครับ

ช่วยดึงรูดซิปกางเกงลงให้ผมทีได้ไหมครับ

ขณะที่ถาม สองขาของเขาก็กระโดดไปมา ดูเหมือนว่า ใกล้จะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว