ตอนที่ 5 ผู้เลี้ยงดูจะตายไม่ได้

มาถึงชั้นสาม หน้าห้องเฉวียนหมิง อีมั่วเสวี่ยจับลูกบิดประตู เม้มปาก บิดลูกบิดดังแกร๊ก แล้วผลักประตูเปิดออก

สามีในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมเป็นคนเงียบขรึม ไม่พูดไม่จา ปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นแขก แต่ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ การกินอยู่ทุกอย่างล้วนไม่ขาดตกบกพร่อง ดีกว่าตอนอยู่บ้าน สกุลอีไม่รู้กี่เท่า

เสียดายที่ในใจเจ้าของร่างเดิมมีอีกคนซ่อนอยู่ตลอดเวลา

แต่ไม่ว่าอย่างไร เวลานี้เธอคือลั่วเสวี่ย เป็นร่างที่ วิญญาณมั่วเสี่ยวชิงอาศัยอยู่ เธอไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับความ รู้สึกไร้สาระของเจ้าของร่างเดิม

เมื่อเข้ามาในห้อง สิ่งที่เห็นคือชั้นวางที่กั้นแบ่งพื้นที่ บน ชั้นวางวัตถุโบราณและเครื่องหยก ดูเก่าแก่ทีเดียว

เมื่อเดินผ่านชั้นวางเข้าไปก็เป็นห้องนั่งเล่นโอ่โถง มีโซฟา โต๊ะทำงาน ดูแล้วน่าจะเป็นที่ที่ปกติเฉวียนหมิง ใช้ทำงานและ พักผ่อน แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา

เขาอยู่ทางนี้ รีบมาเร็ว! ลูกบอลเงินลอยออกมาจากห้อง นอน ร้องบอกจากตรงประตู อลั่วเสงี่ยใจหายวูบ เกิดเรื่องแล้ว จริงๆ เธอรีบเดินไปจะเปิดประตู แต่ประตูถูกล็อกจากด้านใน
“ให้ตาย!” ถ้ายังมีพลังเหล่านั้นอยู่ มีหรือที่ประตูนี้จะขวาง

ฉันได้

ล็อกนี่ก็คุณภาพดี อีมั่วเสวยออกแรงบิดหลายครั้งก็ไม่มี ผล หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองลูกบอล ช่วยฉันเปิดประตูหน่อย

“หึๆ ตอนนี้เห็นประโยชน์ของผมแล้วล่ะสิ ฮ่าๆ ลูกบอล พูดอย่างวางโต จากนั้นก็บินเสี้ยวทะลุผนังห้องเข้าไป แล้ว ประตูก็เปิดออก

ลัวเสงี่ยเข้ามาในห้องแล้วก็ยังไม่เห็นเฉวียนหญิง แต่ ได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำ เธอรีบวิ่งเข้าไปทันที เห็นไอน้ำอบ อวลไปทั้งห้อง เฉวียนหญิงนอนเปลือยอยู่บนพื้น

ใบหน้าเขาซีดเผือด สองมือซุกอยู่ที่หน้าอก คิ้วขมวดแน่น ดูเหมือนเจ็บปวดทรมานมาก

เก้าอี้รถเข็นล้มอยู่ข้างๆ น้ำจากฝักบัวยังไหลไม่หยุด ใน ห้องเต็มไปด้วยไอน้ำร้อนๆ ลอยคลุ้ง

อลั่วเสงี่ยหันหลังกลับทันทีที่เห็นผู้ชายเปลือย แต่แล้วก็ ฉุกคิดได้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคำนึงถึงเรื่องพวกนี้ รีบไปปิด ก๊อกฝักบัวทั้งๆ ที่สวมเสื้อผ้า จากนั้นนั่งยองๆ ยื่นมือไปแตะข้อ มือเขา

ในฐานะที่เป็นนักหลอมโอสถ เธอย่อมมีความรู้พื้นฐานใน การช่วยชีวิตคน เมื่อเจอคนป่วยล้มลงกับพื้น ก่อนอื่นยังไม่ควร ขยับตัวผู้ป่วยทันที แต่ต้องตรวจดูสภาพผู้ป่วยก่อน นี่เป็นวิธีที่ถูกต้องที่สุด เพราะผู้ป่วยบางราย หากถูกเคลื่อนย้ายโดยไม่ ระวัง อาจอันตรายถึงชีวิตได้

“ผู้ชายคนนี้เขา” อาการป่วยแบบนี้ ในโลกก่อน แม้จะ ยากลำบากแต่ยังรักษาให้หายได้ แต่สำหรับโลกนี้ดูเหมือนจะ ไม่มีทางรักษา

“อยู่มาได้ถึงตอนนี้ก็ถือว่าปาฏิหาริย์แล้ว” ลั่วเสงี่ยน ออกมาพลางส่ายหน้า จากนั้นจึงออกแรงลากเฉวียนหญิงออก มาจากห้องน้ำ ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้เขาตัวหนักอย่างนี้ เจ้าของร่างเดิมก็เป็นคนอ่อนแอไม่มีเรี่ยวแรง

ยังดีที่นอกห้องน้ำเป็นห้องนอน อีลัวเสงี่ยวางเฉวียนหญิง ลงบนเตียงแล้วก็ห่มผ้าให้เลย เธอไม่คิดจะช่วยใส่เสื้อผ้าให้ เขา อีกอย่าง เกิดเขาฟื้นขึ้นมา เธอจะอธิบายอย่างไร

คุณเป็นหมอไม่ใช่เหรอ ไม่ตรวจเขาหน่อยเหรอ” เห็นว เสงี่ยนั่งลงบนพื้น ลูกบอลก็ขยับเข้ามาใกล้ด้วยความแปลกใจ

อลั่วเสวี่ยถลึงตาใส่ เบ้ปากพูดว่า “ก็ต้องช่วยอยู่แล้ว เขาเป็นคนเลี้ยงดูฉันในโลกนี้ จะให้ตายไม่ได้ แต่ตอนนี้เขายัง ไม่มีอันตรายถึงชีวิตหรอก” แต่ถ้าเธอไม่เข้ามา แล้วเขานอน แช่น้ำร้อนในห้องน้ำโดยไม่มีใครมาช่วย คิดว่าคงอันตรายแน่

“ทำเอาพี่สาวเหนื่อยแทบตาย” แต่ก่อนใช้มือเดียวแบก ผู้ชายหนักเท่าเฉวียนหมิง ก็ยังแบกได้เป็นสิบๆ คนโดยไม่ เหนื่อยหอบ ตอนนี้กลับเหนื่อยจนหอบแฮ่กๆ
ยังต้องฝึกฝนไว้ดีกว่า แต่ที่นี่ไอทิพย์เบาบางจนน่าเวทนา

เหลือเกินมีก็ยังดีกว่าไม่มี สภาพตอนนี้ไปก่อนอีลัวเสวยไม่มีทางเลือกต้องยอมรับ