ตอนที่ 2 ยื่นมือคว้าลูกทรงกลม

เสียงระเบิดดังสนั่นกึกก้องไปทั้งเรือนหลักกลางหุบเขา ที่ผ่าน มาสำหรับคนอย่างมั่วเสี่ยวชิงแล้ว สิ่งที่นางวางไว้ในอาณาเขต ของตนมากพอที่จะทำให้ศัตรูถึงแก่ชีวิต น่าเสียดายที่นางเพิ่ง จะซื้อเรือนหลังนี้ได้ไม่นาน

ความเจ็บปวดจากการระเบิดตัวเองทำให้นางจมดิ่งสู่ห้ อนธการ พลังที่เกิดจากดินระเบิดที่นางวางไว้ใต้ดิน ประกอบ กับที่นางระเบิดตนเองมีอานุภาพรุนแรงอย่างที่ไม่อาจคาดคิด

แต่เรื่องนี้ไม่แปลก เพราะชั่วชีวิตของมั่วเสี่ยวชิงล้วน เป็นการฝึกระเบิดตนเอง การระเบิดของเน่ยตาน[1]นั้นรุนแรง ที่สุด ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงพิษที่เก็บซ่อนไว้ระเบิด เพียงสัมผัสกาย ตาย ไม่เช่นนั้นนางก็ไม่คู่ควรกับฉายาหมอปีศาจ

ต่อให้โชคดีรอดจากการระเบิด แต่หากสูดดมไอพิษเหล่า นี้ก็ต้องตายแน่นอน วิธีการของหมอปีศาจย่อมไร้ความอ่อน โยน

เวลานั้นเอง ฝนก็กระหน่ำลงมา เปลวเพลิงยังคงลุกโหม กลางสายฝน หลังจากการระเบิดตัวเองยังไม่สลายไป สายฟ้า ขนาดใหญ่เท่าถังน้ำฟาดลงมา

หากเป็นคนที่มีประสบการณ์ก็จะรู้ว่าฟ้าผ่าครั้งนี้เกิดเพราะลูกกลอนเคลื่อนวิญญาณ โอสถวิเศษระดับลูกกลอนเขียนขึ้น ไปเท่านั้นจึงจะดึงดูดอสนีบาตได้

ที่ส่วนลึกของจักรวาล ลูกทรงกลมสีเงินขนาดเท่าขาม กำลังเคลื่อนไปท่ามกลางดวงดาว ดวงตาสองข้างเคลื่อนไหว

เป้าหมายคือโลก เริ่มดำเนินการข้ามมิติ จากนั้นลูกทรง

กลมสีเงินที่เกือบจะโปร่งใสก็เพิ่มความเร็วขึ้น

แย่แล้ว พลังประหลาดนี่คืออะไร! ระหว่างการกระโดด ข้ามมิติ จะข้ามดวงดาว เวลา อดีต หรืออนาคต

มั่วเสี่ยวชิงมีสติเล็กน้อย ได้ยินเสียงเหมือนเครื่องจักรดัง ข้างหู จากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวอีก

ติ้ดๆๆๆ

“อัตราการเต้นของหัวใจคนไข้เพิ่มขึ้น ทำยังไงดี” เสียง เพื่อสะอื้นดังขึ้น เหมือนใกล้จะร้องไห้ออกมาเต็มแก่ ก่อนหน้านี้ ยังดีๆ อยู่ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ น่าเป็นห่วงจริงๆ

เสียงดังรบกวนทำให้มั่วเสี่ยวชิงลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพที่ ปรากฏเบื้องหน้าคือแสงไฟแยงตาและเพดานสีขาว

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว ต้องไม่เป็นไรแน่ ไม่ต้อง ร้องไห้” หญิงที่สวมชุดขาวพูดปลอบใจเด็กสาวผมสั้น

“เธอ เธอ เธอ…” เด็กสาวผมสั้นเบะปาก พลันมองไปยัง หญิงสาวทีลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจจนพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง
เพื่อนของเธอเงยหน้าขึ้น ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว อาจเพราะเครื่องขัดข้อง รีบไป อธิบายกับหมอหน่อย

“แหะๆ” คนไข้ไม่เป็นอะไรแต่กลับเรียกหมอ อาจกลาย เป็นเรื่องใหญ่ เด็กสาวผมสั้นเปลี่ยนจากร้องไห้เป็นหัวเราะ แล้ววิ่งออกไปทันที

เห็นภาพรอบกายแปลกตา มั่วเสี่ยวชิงจึงเอ่ยถาม “ที่นี่คือ ที่ใด เหตุใดข้าจึงมาอยู่ในสถานที่ประหลาดเช่นนี้ รวมทั้งคน เหล่านี้ด้วย ไยจึงแต่งกายประหลาดนัก

“ที่นี่คือโรงพยาบาล ถ้าคนไข้รู้สึกไม่สบายตรงไหน บอก ฉันได้เลยนะคะ ฉันเป็นพยาบาลค่ะ” เด็กสาวคนนี้เป็นผู้ใหญ่ กว่า สวมแว่นตา มีสีหน้าเป็นมิตร

“โรงพยาบาล?” หลังจากใช้ความคิดเล็กน้อย มั่วเสี่ยวชิง ก็ปวดศีรษะจนแทบระเบิด แต่เพราะเป็นคนอดทนได้ดีเสมอ สีหน้านางจึงไม่เปลี่ยน หญิงสาวลงนอนต่อแล้วหลับตาลง พยาบาลเห็นเช่นนั้นก็ส่ายหน้า แล้วเดินออกไป

หลังจากพยาบาลออกไปแล้ว มั่วเสี่ยวชิงก็ลืมตาขึ้นทันที มองดูสิ่งของที่ลอยอยู่บนเพดาน นัยน์ตาดำทะมึน “เจ้าเป็นตัว อะไร”

ลูกทรงกลมสีเงินเกือบโปร่งใสลอยมาอยู่ตรงหน้ามั่วเสียว ชิง ให้ตายเถอะ บิดาไม่อยากถูกควบคุมเลย ตั้งใจเปิดร้าน ตลาดมืดในอวกาศแท้ๆ ดันมาถูกยืนยันตัวตนได้
ภาพเหตุการณ์หนึ่งผุดขึ้นในสมอง ตอนที่ขายังมีสติ ดู เหมือนจะคว้าอะไรไว้ได้ หรือจะเป็นลูกทรงกลมอันนี้

[1] เนยตาน เป็นแนวคิดของเต๋าที่เกี่ยวข้องกับการฝึกฝน ภายใน เปรียบเสมือนโอสถทิพย์ภายในตัวที่เชื่อว่าจะช่วยยืด อายุขัยได้