ตอนที่ 1 จบชีวิตไปพร้อมกัน

ความมืดยามราตรีดุจตาข่ายไร้รูป ครอบคลุมสรรพสิ่งระหว่าง ฟ้าและดินจนไม่อาจหนีพ้น! ความมืดยามราตรียังบดบังการก ระทำอัปยศบางอย่าง ดังคำกล่าวว่าค่ำคืนมืดมิดลมแรง เหมาะแก่การสังหารคน

สายฟ้าแลบแปลบปลาบเป็นพักๆ ที่ขอบฟ้า คืนนี้ฝน ตกหนักเป็นแน่

“เร็ว เร็วหน่อย” ท่ามกลางความมืด กลุ่มคนในชุดท่อง ราตรีเข้าล้อมเรือนหลังหนึ่งบนเขาอย่างรวดเร็ว กระบี่ในมือ ส่องประกายวูบวาบเปี่ยมจิตสังหาร อากาศยามค่ำคืนยิ่งหนาว เหน็บ

โครม! คนกลุ่มนี้กระแทกประตูใหญ่ปลิวกระเด็น บุก เข้าไปภายในเรือนราวกับปีศาจร้าย ดวงตาแดงก่ำกระหาย เลือด

ในห้องหนึ่งของเรือนหลังนี้ สตรีนางหนึ่งกำลังหลอม โอสถมาถึงช่วงสำคัญที่สุด ทว่าคนกลุ่มนี้ลงมือฉับไว ถีบประตู ห้องที่นางอยู่ออก

“ถึงกับทำลายข่ายคุ้มพิรุณที่ข้าวางไว้ นับว่ามีฝีมืออยู่ บ้าง!” นางใช้มือหนึ่งยันหม้อหลอม โอสถ อีกมือโคจรพลังต่อสู้กับคนกลุ่มนี้ ต้านทานไม่ให้พวกเขาผ่านประตูเข้ามาชั่วระยะ หนึ่ง

ใกล้แล้ว ข้าต้องรีบหลอมยาวิเศษนี้ให้สำเร็จ หากทำ สำเร็จ ทั้งตำรับและตัวยาอาจมีเพียงหนึ่งเดียวในใต้หล้า คิด ได้ดังนี้ นางจึงแข็งใจกัดลิ้นแล้วพ่นเลือดทิพย์ออกมา หยดลง ไปในหม้อหลอม โอสถ

ใช้เลือดเป็นกระสายยา ทั้งยังเป็นเลือดทิพย์ด้วย นี่นับ เป็นส่วนที่ล้ำเลิศที่สุดของการฝึกปรือ หากเลือดทิพย์พร่องไป ย่อมเหมือนพลังถูกดูดจนเหือดแห้ง ยากจะฟื้นฟูได้ในเวลาอัน สั้น

เป็นดังคาด เมื่อปล่อยเลือดทิพย์ออกไป ใบหน้าหญิงสาว ก็ขาวซีดทันที พลังลดลงฉับพลัน ทว่าทันทีที่คนเหล่านั้นบุกเข้า มา น้ำอ่างหนึ่งก็ราดรดลงมาเหนือศีรษะ หากสัมผัสกายต้อง จบชีพทันที

คนกลุ่มนั้นรู้สึกตึงมือ ไม่กล้าบุกเข้าไป หญิงคนนี้ไม่เพียง วรยุทธ์สูงส่ง ยังเชี่ยวชาญการหลอมโอสถและโอสถพิษ ยุทธ ภพขนานนามนางว่าหมอปีศาจ

ทันใดนั้นนางก็ชูมือขึ้น เงยหน้าพร้อมกับใช้ฝ่ามือปะทะ กับคนที่บุกลงมาจากคานห้อง โลหิตไหลออกมาจากมุมปาก นาง สีหน้าตื่นตระหนกทันทีที่เห็นใบหน้าผู้ที่จู่โจม

“เจ้า….เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่ ที่นางหลอมโอสถวิเศษก็เพื่อ ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับคนผู้นี้ เพราะเรื่องนี้นางจึงดั้นด้นไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ขโมยสุดยอดสิ่งล้ำค่าของดินแดนแห่งนั้น มาเพื่อหลอมลูกกลอนเคลื่อนวิญญาณ บัดนี้นางเข้าใจเรื่อง ทั้งหมดแล้ว ล้วนแต่หลอกลวง

แต่การหลอม โอสถมาถึงช่วงสุดท้ายแล้ว นางไม่อยาก ละทิ้ง มือข้างหนึ่งยังคงวางอยู่ที่เตาหลอม โอสถ

“หากมิใช่เพราะมอบตำรับยาให้เจ้า จะหาเจ้าเจอได้ อย่างไร” ชายผู้นั้นยิ้มเย็นชา

นางยิ้มเยาะ “ข้าคิดเองว่าตนมิได้เป็นศัตรูกับเจ้า เหตุใด จึงต้องสังหารข้า” นางต้องจ่ายค่าตอบแทนอันแสนสาหัสเพื่อ แลกกับตำรับยา

“เพราะเหตุใดอย่างนั้นหรือ ก็เพราะไม่ว่าเจ้าจะมี พรสวรรค์ด้านการหลอมยาหรือวรยุทธ์สูงส่ง แต่หากไม่ยอม เข้าร่วมกับแดนศักดิ์สิทธิ์ ไม่ยอมแต่งงานกับข้า เจ้าก็ถูกลิขิต ให้มีแต่ทางตายสถานเดียว!” แดนศักดิ์สิทธิ์เป็นสถานที่เช่นไร มีหรือจะยอมให้สตรีผู้หนึ่งปฏิเสธ ไม่อาจปล่อยให้นางยิ่งใหญ่ ได้

ชายผู้นี้สวมชุดแพรยาว ใบหน้าคมสันเปี่ยมด้วยแวว เดียดฉันท์ สตรีที่ไม่ยอมสยบมีแต่ต้องถูกกำจัดเท่านั้น โลกนี้ บุรุษเป็นผู้ตัดสิน

“อีกอย่าง มีเรื่องหนึ่งที่ข้าลืมบอกเจ้า ตำรับลูกกลอน เคลื่อนวิญญาณนั่นไม่สมบูรณ์ เจ้าถูกกำหนดให้ต้องล้มเหลว ฮ่าๆๆ”
สายตานางเย็นชาขึ้นทุกขณะ “เช่นนั้น ข้าก็มีเรื่องหนึ่งที่ ลืมบอกเจ้า ข้ามีตำรับลูกกลอนเคลื่อนวิญญาณที่สมบูรณ์

สีหน้าชายผู้นี้ดูไม่เชื่อ กระทั่งกลิ่นอายทิพย์ลอยมาเตะ จมูก ทำให้เขาเหมือนตื่นจากความฝัน สีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ชิงชิง ข้าล้อเจ้าเล่นหรอก

“อ้อ ข้าก็ล้อเจ้าเล่นเช่นกัน ลูกกลอนเคลื่อนวิญญาณเป็น ตำรับยาที่หายสาบสูญ ข้าจะมีได้อย่างไร

ถูกนางในหัวเช่นนี้ สีหน้าเขาก็ดำทะมึน ฝ่ามือทำลาย ล้างฟาดเข้าใส่นางทันที “กล้าหลอกขา ตายซะเถอะ!

นางมองพลังที่ฟาดเข้าใส่ตนเองอย่างสงบนิ่ง แต่ที่มุม ปากเผยรังสีเย็นเยียบชัดเจน

นางคว้าลูกกลอนเคลื่อนวิญญาณที่ลอยขึ้นจากหม้อหลอม โอสถไว้ในมือแล้วหลับตาลง “ว่าที่ประมุขแห่งแดนศักดิ์สิทธิ์ จบชีวิตที่นี่ เป็นทางเลือกที่ไม่เลว