ตอนที่ 7 ความทรงจําของฉันกลับมาแล้ว

แสงไฟสีเหลือง ในห้องทำให้ซิงเหอดูซีดเซียวขึ้นไปอีก

“มันเป็นแค่อุบัติเหตุเล็กๆ หมอเองก็บอกว่าไม่มีอะไรร้าย แรง พักแค่สองสามวันเดี๋ยวหนูก็ดีขึ้นค่ะ” เธอไม่อยากเปิดเผย ไปมากกว่านี้ เพราะมันจะทำให้คุณอาเป็นห่วง “ร่างกายคุณอา ยังไม่แข็งแรงดี ทำไมถึงลุกออกมาจากเตียงล่ะคะ”

เฉิงอู่ป่วยเป็นโรคไต บวกกับการที่เขาเป็นพนักงาน ทําความสะอาดทำให้ต้องนอนตั้งแต่หัวค่ำเพื่อจะตื่นให้ทันไป ทํางานกะเช้า

“อารู้สึกไม่ดีเพราะหนูออกไปนานมากแล้ว เห็นไหมว่ามี เรื่องแย่ๆ เกิดขึ้นกับหนูจริงด้วย” เฉิงอู่พูดด้วยความเจ็บปวด รวดร้าว “หนูเคยประสบอุบัติเหตุเมื่อหกปีก่อนไปแล้ว นั่นยังไม่ พออีกเหรอ ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะทอดทิ้งตระกูลเซียแล้วจริงๆ

มันเป็นเรื่องยากที่จะโต้แย้งตรรกะของเฉิง เพราะว่าไม่มี สิ่งดีๆ เกิดขึ้นกับตระกูลเซียจริงๆ

พ่อของเธอตาย เธอสูญเสียความทรงจำหลังประสบ อุบัติเหตุรถชน และแม้กระทั่งการแต่งงานของเธอก็จบลงด้วยตอนที่ 7 ความทรงจําของฉันกลับมา

แล้ว

แสงไฟสีเหลือง ในห้องทำให้ซิงเหอดูซีดเซียวขึ้นไปอีก

“มันเป็นแค่อุบัติเหตุเล็กๆ หมอเองก็บอกว่าไม่มีอะไรร้าย แรง พักแค่สองสามวันเดี๋ยวหนูก็ดีขึ้นค่ะ” เธอไม่อยากเปิดเผย ไปมากกว่านี้ เพราะมันจะทำให้คุณอาเป็นห่วง “ร่างกายคุณอา ยังไม่แข็งแรงดี ทำไมถึงลุกออกมาจากเตียงล่ะคะ”

เฉิงอู่ป่วยเป็นโรคไต บวกกับการที่เขาเป็นพนักงาน ทําความสะอาดทำให้ต้องนอนตั้งแต่หัวค่ำเพื่อจะตื่นให้ทันไป ทํางานกะเช้า

“อารู้สึกไม่ดีเพราะหนูออกไปนานมากแล้ว เห็นไหมว่ามี เรื่องแย่ๆ เกิดขึ้นกับหนูจริงด้วย” เฉิงอู่พูดด้วยความเจ็บปวด รวดร้าว “หนูเคยประสบอุบัติเหตุเมื่อหกปีก่อนไปแล้ว นั่นยังไม่ พออีกเหรอ ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะทอดทิ้งตระกูลเซียแล้วจริงๆ

มันเป็นเรื่องยากที่จะโต้แย้งตรรกะของเฉิง เพราะว่าไม่มี สิ่งดีๆ เกิดขึ้นกับตระกูลเซียจริงๆ

พ่อของเธอตาย เธอสูญเสียความทรงจำหลังประสบ อุบัติเหตุรถชน และแม้กระทั่งการแต่งงานของเธอก็จบลงด้วยไม่ได้เลย แต่นับจากนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

“ไชโย ในที่สุดก็ได้ความทรงจำกลับมาแล้ว!” เซี่ยจื้อรู้ สึกมีกำลังใจมากขึ้น ตอนนี้เขาอายุยี่สิบปีแล้ว แต่ในความคิด ของชิงเหอเขาก็ยังคงเป็นเด็กอยู่ดี

อย่างไรก็ตามเขาเพิ่งนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

ทำให้รอยยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นจืดเขื่อนแทน

และ

ในทางกลับกันเฉิงที่มองโลกในแง่ดีก็รู้สึกปลื้มใจแทน ซึ่งเหอจากใจจริง เขาไม่ได้ตระหนักเลยว่าการที่ชิงเหอได้ ความทรงจำกลับมาอาจมีผลกระทบทำให้มุมมองเกี่ยวกับ ความทุกข์ยากที่เธอได้เผชิญในไม่กี่ปีมานี้เปลี่ยนไป

แต่เซี่ยจื้อเข้าใจความยากลำบากของชิงเหอ เขารู้ว่า ความแตกต่างระหว่างก่อนและหลังจากที่เธอความจำเสื่อมมัน เป็นอะไรที่ยากจะรับได้

ถ้าจะให้พูดตรงๆ ตอนแรกมันก็เป็นเรื่องยากเกินกว่าที่ซึ่ง

เหอจะรับได้

แต่ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะจมปลักอยู่กับอดีต เธอจัดการ ความรู้สึกของตัวเองได้อย่างรวดเร็ว

หลังพูดคุยกับครอบครัวอีกไม่กี่คำ ซึ่งเธอก็อ้างว่าเหนื่อย แล้วกลับไปที่ห้องนอนของเธอ

เฉิงอู่ก็กลับไปที่เตียงเช่นกัน

ขณะที่ซิงเหอเตรียมจะล้มตัวลงนอน เธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตู “หลับแล้วหรือยัง

“ยังอยู่ เข้ามาส” เหอตอบแล้วลุกขึ้นนั่งบน

เตียง

เซี่ยผลักประตูเข้ามา พร้อมมือ

ผมเป็นห่วงอาจยังไม่ทานเลยของเหลืออยู่ทำข้าวมาให้ และใส่เพิ่มเพื่อ เพิ่มโปรตีน มันช่วยให้ฟื้นตัวเร็วขึ้น ระวังฮะ ยังร้อน อยู่เลย

เซี่ยจื้อวางชามข้าวลงบนโต๊ะข้างเตียงของเธอด้วยความเอาใจ

เหอมองไปหนุ่มซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เตียงเธอ หกปีแล้วเซี่ยจื้อยังเป็นเด็กที่หกปีต่อมาแววตาใสของเขาได้หายแล้ว แต่เขาก็ ยังน้ำใจเหมือน

เซี่ยจื้อคิดถูกที่มองออกชิงเธอยังไม่กินเลย แต่เช้า เธอหยิบชามเซรามิก ใบต้มกินละช้อน

เซี่ยจื้อนั่งอยู่ตรงขอบเตียงที่เธอด้วยความรู้สึกอันหลากหลายเขาถามว่า ทุกอย่างหมดแล้วจริงเหรอ