ตอนที่ 4 เด็กไม่มีแม่

ไปขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นว่า “สีหลิน บอกพ่อมา ลูกเป็นอะไร

“ผมไม่ชอบน้า” เด็กชายตอบออกมาตามตรง

เขาเข้าใจความคิดของลูกชายในทันที

“ลูกไม่อยากให้พ่อแต่งงานกับเธอใช่ไหม

เด็กชายนิ่งเงียบ ดังนั้นไปเลยถือว่าคำตอบคือใช้

“ทำไมลูกถึงไม่ชอบเธอล่ะ” ไปยังคงถามต่อไป “เธอ กับลูกมากเลยไม่ใช่หรือ

หนึ่งในเหตุผลที่ทำให้มไปยอมแต่งงานก็เพราะเห็นว่า เทียนซินปฏิบัติกับลูกเขาเป็นอย่างดี เขาไม่ใส่ใจว่าจะต้อง แต่งงานกับใคร แต่ถ้าจะต้องแต่งก็ขอเลือกคนที่สามารถเป็น แม่เลี้ยงที่ดีให้กับสีหลินได้

เทียนซินเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเพราะทุกคนในครอบครัว เขายอมรับเธอ และเธอก็ใจดีกับสีหลิน

ดังนั้นมันจึงน่าประหลาดใจมากเมื่อลูกชายบอกว่าไม่ชอบ คู่หมั้นของเขา

“เธอดีกับผมเพราะว่าผมเป็นลูกพ่อ ผมก็เป็นแค่เครื่องมือ ที่เธอใช้เพื่อเข้าหาพ่อ
สีหน้าของไปดำคล้ำขึ้น นั่นไม่ใช่เรื่องดีที่ควรพูด

“ความจริงย่อมเป็นสิ่งที่ไม่น่าฟัง!” สีหลินพูดด้วยความ เฉลียวฉลาดเกินวัย “พ่อจะสนใจทำไม ยังไงพ่อก็ไม่เคยถาม ความคิดเห็นของผมเกี่ยวกับคนที่จะแต่งงานด้วยอยู่แล้ว ผมก็ เป็นแค่ส่วนเกิน

สีหลินกระโดดลงจากอ่างล้างหน้าแล้วเดินจากไปด้วย ความโมโห

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ไปสั่งอย่างเข้มงวด “สีหลิน ใคร สอนให้ลูกพูดจาแบบนี้กับพ่อของตัวเอง มารยาทของลูกอยู่ ที่ไหน”

สีหลินที่อารมณ์เสียอยู่แล้ว พอโดนสั่งสอนก็ยิ่งทำให้ อารมณ์ขุ่นมัวขึ้นไปอีก

เขาหันกลับมาอย่างดื้อดึง ดวงตาเต็มไปด้วยความโศก

เศร้าและความขุ่นเคือง

“ไม่มีใครสอนผมหรอก ผมไม่มีแม่มาคอยสอนนี่ ใช่ไหม

ไปตกตะลึงจนนิ่งงัน…

พอเขารู้สึกตัว สีหลินก็หายไปแล้ว

มู่ไปวิ่งออกไปตามหาลูกชาย จนจับตัวได้ทันทีทางเข้า ภัตตาคาร เมื่อเขาหมุนตัวสีหลินกลับมาก็ต้องตกใจที่เห็น น้ำตาคลออยู่ในดวงตาของลูกชาย
สีหลินเป็นเด็กสงบเสงี่ยมมาตลอด เขาสามารถใช้เวลา ช่วงบ่ายทั้งหมดไปกับการอ่านหนังสือเงียบๆ ได้

เขาเป็นเหมือนต้นแบบที่เด็กดีควรถือเป็นเยี่ยงอย่าง ไม่ เคยแม้แต่เอาแต่ใจหรือระเบิดอารมณ์ออกมาเหมือนเด็กทั่วไป เป็น

พฤติกรรมของเขาในวันนี้นับว่าไม่ปกติ แล้วนี่ก็ แรกที่ไปเห็นลูกชายอารมณ์เสียขนาดนี้

ครั้ง

ตอนเขาหย่ากับซิงเหอ สีหลินเพิ่งจะอายุหนึ่งขวบ แม่ไม่ ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเด็กชายตลอดระยะเวลาสามปีที่ ผ่านมา

ไปคิดว่าสีหลินชินกับการที่ไม่มีซิงเรือมาช่วยเลี้ยงดู เขา ไม่ได้ตระหนักเลยว่าลูกชายเพียงแค่สะกดความรู้สึกของตัวเอง ไว้ในก้นบึ้งของจิตใจ

พอมองไปที่ลูกชายของเขา ไปก็ไม่มีอารมณ์จะอยู่ร่วม ทานอาหารเย็นอีกต่อไป

หลังโทรศัพท์ไปบอกแม่สั้นๆ เขาก็พาสีหลินกลับบ้าน

ภายในรถสีหลินเอาแต่เหม่อมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ร่าง เล็กๆ ของเขาสะท้อนถึงความอ้างว้างและเดียวดาย

ไปนั่งอยู่ข้างลูกเงียบๆ เมื่อรถขับผ่านโรงพยาบาล เขา ก็คิดถึงซิงเหอขึ้นมา

เขาไม่แน่ใจว่าเธอจะตื่นหรือยัง

มู่ไปไม่สามารถหยุดตัวเองไม่ให้นึกถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของเธอได้เลย

เขามั่นใจว่าสีหลินคงทนเห็นแม่ตัวเอง ในสภาพเช่นนี้ไม่

ได้

ไปตัดสินใจว่าจะไม่พาทั้งสองคนไปเจอกันชั่วคราว เพื่อ ไม่ให้สีหลินต้องเสียใจ…

ตอนที่กลับมาถึงคฤหาสน์หยกม่วงของพวกเขา สีหลินก็ หลับไปแล้ว

ขณะที่ไปกำลังอุ้มลูกชายไปยังห้องนั่งเล่น โทรศัพท์มือ ถือของเขาก็ดังขึ้น

“ท่านคะ ให้ดิฉันเป็นคนอุ้มนายน้อยเองเถอะค่ะ” สาวใช้ เซ่อ พูด น

หลังจากส่งสีหลิน ให้สาวใช้อุ้มด้วยความระมัดระวัง ไป ก็รับโทรศัพท์ มันเป็นเบอร์ที่เขาไม่รู้จัก

“ฮัลโหล” เขารู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเป็นสายจากโรง

พยาบาล

“ใช่คุณสีม่ไปไหมคะ โทรมาจากโรงพยาบาลประจำ

จังหวัดค่ะ”

“ครับ ไปพูดสายอยู่ มีอะไรหรือเปล่าครับ ไปถาม แม้เขาจะแน่ใจว่าต้องเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเซี่ยซิงเหออยู่แล้ว ก็ตามที