ตอนที่ 2 ตอนนี้ทั้งแก่และน่าเกลียด

ซึ่งเหอฝันถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นก่อนเธอจะอายุครบสิบเก้า ปี ความทรงจำที่เธอคิดว่าได้สูญเสียมันไปแล้วกำลังย้อนกลับ คืนมา

เธอตระหนักว่าตัวเธอในอดีตนั้นไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ได้ ง่ายๆ ไม่มีทางที่เธอจะตกอยู่ในสภาพที่น่าสมเพชแบบนี้

เธอเคยเป็นความภาคภูมิใจของครอบครัว… แต่ตอนนี้

เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงความยากลำบากที่เธอต้อง กล้ำกลืนฝืนทน น้ำตาแห่งความเศร้าโศกก็ไหลรินลงมาบน

ใบหน้า

“ผู้ป่วยยังคงไม่ได้สติ แต่ตอนนี้อาการของเธอคงที่ขึ้น มากแล้ว เธอได้รับบาดเจ็บจากการกระทบกระเทือนบริเวณ ศีรษะเล็กน้อย พักสักหนึ่งหรือสองอาทิตย์ก็น่าจะเพียงพอให้ กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม อย่างไรก็ตามเธอจะต้องกินอาหาร เสริมเนื่องจากการได้รับสารอาหารที่ไม่เพียงพอมาเป็นเวลา นาน…”

ในห้องผู้ป่วย คุณหมอได้อธิบายอาการของชิงเหอ ให้ไป ฟังอย่างละเอียด

ชายหนุ่มรูปงามขมวดคิ้วเล็กน้อย
ซึ่งเธอจะทนทุกข์ทรมานจากการขาดอาหารเป็นระยะเวลา นานได้ยังไง

ไปหันหน้าไปมองซิงเหอ แล้วก็ได้เห็นน้ำตาที่กำลังไหล ลงมาบนใบหน้าที่ทรุดโทรมของอดีตภรรยาพอดี…

ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อความรู้สึกต่างๆ นานา

พรั่งพรูเข้ามาในใจ

เซียซิงเหอ คุณต้องทนใช้ชีวิตแบบไหนหลังจากที่เราหย่า

กัน

ในขณะเดียวกัน เทียนซินที่ยืนอยู่ข้างๆ ไปก็จ้องไปที่ซึ่ง เหอ แล้วจดจ่ออยู่กับความคิดของเธอเอง

เธอมองไปที่ผู้หญิงซึ่งครั้งหนึ่งเคยคบกับไป แต่ก็ถูกเธอ

ขจัดออกไปในที่สุด เธอรู้สึกดีใจเหลือเกิน หัวใจของเธอพอง

โตขึ้นเมื่อได้รับรู้ว่าซิงเหอตกอยู่ในสภาพอันเลวร้ายแค่ไหน

เซียซึ่งเหอ เธอเคยแพ้ฉันมาแล้วครั้งหนึ่ง… เธอจะตกต่ำ ลงเรื่อยๆ เพราะตอนนี้เธอทั้งแก่และน่าเกลียด ฉันแทบไม่ต้อง เปลืองแรงมาจัดการกับเธอเลย เพราะฉันมั่นใจว่าเธอก็เป็นได้ แค่ขยะที่ไร้ค่า

ท้ายที่สุดแม้แต่คนโง่ก็ยังสามารถตัดสินใจได้อย่าง ง่ายดาย ถ้าต้องเลือกระหว่างหญิงงามกับหญิงแก่จนๆ

อาจจะมีบางเรื่องที่เทียนซินสู้ไม่ได้เมื่อเทียบกับชิงเหอที่ เคยอ่อนเยาว์และสะสวย แต่ตอนนี้
ความคิดเหล่านี้ทำให้เทียนในอารมณ์ดีขึ้นอย่างมาก จน ความรู้สึกที่เธอมีต่ออดีตคู่แข่งเริ่มดีขึ้นไปด้วย

เธอสะกิดมไปแล้วพูดเบาๆ ว่า “ไป อย่ากังวลไปเลย ฉันมั่นใจว่าชิงเหอจะต้องไม่เป็นอะไร เอาอย่างนี้ดีไหมคะ เรา หาพยาบาลส่วนตัวให้เธอหรือไม่ก็เอาเงินให้เธอไว้ ฉันเชื่อว่า นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการที่สุดในตอนนี้

ไปมองไปที่คู่หมั้นของเขาแล้วพยักหน้าเล็กน้อย

“ไป นี่ก็สายมากแล้ว หลังจากนี้เรายังต้องไปกินข้าว เย็นกับครอบครัวเพื่อคุยเรื่องงานแต่งงานที่กำลังจะมาถึง จะ ไปกันเลยไหมคะ” เทียนซินลองถามหยั่งเชิง

ไปจึงเพิ่งตระหนักได้ว่าการตกลงเรื่องการแต่งงานครั้ง ใหม่นั้นอยู่ในกำหนดการของเขาจริงๆ

ตั้งแต่หย่ามาเขาก็ไม่ได้มองหาคู่ชีวิตคนใหม่เลย แต่ เนื่องจากตระกูลสีมีเขาเป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียว เขาจึงต้อง แต่งงานเพื่อให้ตระกูลสียังคงอยู่ต่อไป

เทียนซินเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขา ทุกคนในตระกูลสี ชอบเธอ เพราะเธอทั้งดูดีและฉลาดเฉลียว ด้วยเหตุนี้หลังจาก การหย่าร้างของไป ทั้งสองครอบครัวจึงพยายามจับคู่พวก เขาทั้งสองคน

ถึงมู่ไปจะดีต่อเทียนซินแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขารัก เธอ คิดดูอีกทีเขายังไม่เคยตกหลุมรักกับผู้หญิงคนไหนเลยด้วยซ้ำ

แม้กระทั่งการแต่งงานของเขากับซิงเหอรัก แต่เป็นการคลุมถุงชน

สำหรับเขาแล้วตราบเท่าที่ภรรยาของเขาเป็นผู้หญิงแท้ๆ จะเป็นใครได้ทั้งนั้น

เขายิ่งเพิ่มมากซิงเหอจบลงด้วยความล้มเหลว เมื่อครอบครัวแต่งงานกับเทียนซิน เขายักไหล่และยอมรับอย่างไม่ แยแส และจะกินอาหารระหว่างสองครอบครัวเพื่อ หารือเกี่ยวกับงานแต่งงานของพวกเขา

จริงๆ แล้วเมื่อนี้เขากับเทียนไปหาภัตตาคารจัด เลี้ยงและร้านตัดสำหรับงานแต่งงาน

ใครจะว่าเขาจะบังเอิญเจอกับเซียซิงเหอ อดีตภรรยาที่ เขาได้เจอเป็นเวลาสามปี

ว่ากันตามจริง ไปเคยสงสัยว่า

ภายใต้สถานการณ์แบบไหน แต่เหตุการณ์ไหนเลย ในความของเขาที่จะตรงกับเหตุการณ์แปลกประหลาดที่ เกิดในนี้

เธอเป็นที่น่าเวทนาอย่างยังไง