ตอนที่ 8 ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

ตอนที่ 8 ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

ตอนเช้าวันหนึ่ง จริภรณ์รีบกินข้าวเช้าและรีบนั่งรถไฟ

ใต้ดินไปทํางาน

พอถึงบริษัทก็พบว่าเพื่อนร่วมงานต่างก็มองเธอด้วยสาย ตาแปลกๆ จริภรณ์ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้แต่เดินตรงมาที่ ที่นั่งของ ตัวเองและเธอก็พบว่าบนโต๊ะมีดอกกุหลาบกองเต็ม ไปหมด

และบนดอกกุหลาบก็ยังเขียนคำว่า ILOVEYOUอีกด้วย

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนทำ จริภรณ์ทำเป็นมองไม่ เห็นและก็กวาดดอกไม้ลงถังขยะทั้งหมด

และไม่กี่วันต่อมา ชนุตต์ก็จ้องมาที่จรีภรณ์ตลอด ดอกกุหลาบ เสื้อผ้า เครื่องประดับต่างๆ ถูกส่งให้จรีภรณ์ อยู่ตลอด และเธอก็กลายเป็นคนที่ทุกคนรู้จักและพูดถึง

แม้กระทั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าประตูยังพูด เลยว่าจรีภรณ์ต้องคว้าโอกาสไว้ให้ดี

แต่ไม่ว่าจะยังไง จริภรณ์ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรตั้งแต่แรกอยู่ แล้ว
แต่ก่อนนี้จิรภาสแทบจะไม่ค่อยส่งของอะไรให้เธอ แต่มี บางอย่างที่มีค่ามากกว่าของเหล่านี้ ถ้าจริภรณ์เห็นแก่ได้จริงๆ ในตอน นั้นเธอคงไม่ออกจากบ้านมาตัวเปล่า เธอสามารถที่จะ ทวงเอาสถานะความเป็นตัวตนของเธอมาได้ แต่ว่าเธอไม่ทำ เธอออกจาก บ้านจริภาสมาตัวเปล่าและก็หายไปในค่ำคืนนั้น

เมื่อเธอหันมาเธอก็เผชิญหน้ากับชนุตต์ที่มีความกระเหี้ยน กระตือรืออย่างบ้าคลั่ง จริภรณ์รู้สึกกลัวอย่างมาก มากจน กระทั่งเริ่มที่ จะหาทางเลี่ยงออกจากเขา ภายใต้สถานการณ์ที่ เหลืออดเหลือทน เขาจึงสกัดกั้นจริภรณ์ที่บริษัท

“ทําอะไรคะ”

“ไปกินข้าวกับผมหน่อยสิ” ชนุตต์มองจริภรณ์ด้วยรอยยิ้ม ที่มีเล่ห์เพทุบายและขาก็สั่นราวกับว่าจะเป็นลมชัก

“ไม่ว่างค่ะ” จริภรณ์ตอบและเดินเลี่ยงไปต่อทางด้านหน้า ของเขาแต่ก็มีพนักงานมาขวางเธอไว้ด้านหน้า พนักงานผู้นี้เพิ่ง ถูกส่ง กลับมาจากสำนักงานใหญ่ ก่อนหน้านี้เคยเป็นมือขวา พ่อของชนุตต์มาก่อน

“คุณคิดจะทำอะไร” จริภรณ์หันกลับไปถามชนุตต์

“ก็ไม่ทําอะไรหรอก ก็แค่อยากให้เธอไปกินข้าวกับฉัน

“แค่กินข้าวจริงหรอคะ ยังไงฉันก็ไม่กิน” จริภรณ์รู้ว่าวันนี้ ไปไม่ได้แน่ๆ เธอจึงแสดงสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ใส่เขา ชนุตต์เห็นปฏิกิริยาของจริภรณ์ เขาก็หัวเราะออกมาอย่างชนุตต์พาเธอไปร้านอาหารตะวันออกที่เรียกว่าเจสซี ตับห่านด้านในร้านมีเดียวกัน

ก่อนหน้านี้ จิรภาสก็พาเธอบ่อยๆ ทุกๆครั้งก็สั่งเมนูตับห่านนี้ เพราะมันคือจริภรณ์ชอบที่สุด

ตั้งแต่จรีภรณ์ก้าวออกจากบ้านจิรภาสเธอเคยได้ มาเลย

วันชนุตต์พาเธอมาอาหารตะวันรู้สึกไม่สบอารมณ์อะไร

“จริภรณ์ เธอชอบกิน” ชนุตต์ขอเมนู

จริภรณ์

จรีภรณ์ไม่มองอะไรและไม่ได้พูดอะไร

“จรีภรณ์ ทำไมเธอใส่เสื้อผ้าฉันซื้อให้ล่ะ

“ชอบค่ะ”

“งั้นเธอชอบอะไร เธอบอกมาฉันจะซื้อ

ชนุตต์ตอบ

“สิ่งที่คุณให้ฉันไม่ชอบทั้งหมด จริภรณ์ตอบด้วย

ความนิ่ง

จรีภรณ์เฟมือนจะอารมณ์อย่างมาก ในชนุตต์ไม่มีอะไรจะพูด ดูจากภายนอกแล้วเหมือนกับก่อนหน้านี้เขาใช้ วิธีนี้กับผู้หญิงคนอื่นให้ติดเขาได้แต่ดูเหมือนจริภรณ์จะไม่ได้ผล ภาพจำในหัวของเขา ผู้หญิงไม่ได้ชอบเงินหรอกหรือ

ถึงกระนั้นก็เถอะ เธอคือพวกหลอกง่าย หรือว่ามันน่าตื่น เต้นมากขึ้น

พอคิดเรื่องนี้ชนุตต์ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที ผ่านไปครู่หนึ่ง หลังจากที่อาหารมา จริภรณ์ก็เริ่มกิน

“จรีภรณ์ ตอนเย็นเธออยากไปเที่ยวเล่นไหม ชั้นจองที่นั่ง พิเศษที่บึงบนภูเขาคุนลุนไว้” ชนุตต์เริ่มที่จะขยับเข้ามาใกล้ และ สายตาอันเจ้าเล่ห์ก็มองไปที่จริภรณ์

และตอนนี้เองประจวบเหมาะกับที่จิรภาสเข้ามาเห็นพอดี

เขาจึงเดินเข้าไปทันทีและพูดว่า “ท่านชนุตต์

ชนุตต์เงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดว่า “อ้าว คุณจิรภาสก็อยู่ที่นี่ ด้วยหรอ” หลังจากนั้นก็หันหัวออกมาพร้อมกับก้มลงทักทาย ชญาภา ตามมารยาท

“พาแฟนมาทานข้าวหรอครับ หรือยังไง หรือคุณจิรภาส พาคู่หมั้นมาทางข้าวล่ะครับ

หลังจากนั้นจิรภาสก็ยิ้มและทักทายตามมารยาทต่อชนุตต์ แต่ตอนที่เค้าได้ยินคำว่าแฟน สีหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป ทันที และอดไม่ได้ที่จะโกรธตอกกลับชนุตต์ว่า “ท่าน ชนุตต์เนียะเป็นคนตลกจังเลยนะครับ”
หลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่าจะคิดอะไรออก ทันใดนั้นเอง เขาก็หันมาพูดว่า “ได้ยินมาว่าตับท่านที่นี่ไม่เลวเลยนะครับ ท่านผู้หญิง จริภรณ์ลองชิมดูสิครับ

“ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่ชอบทานตับห่านค่ะ จริภรณ์ ปฏิเสธไป

“อ๋อ ดูเหมือนว่ารสนิยมของคุณจะเปลี่ยนไปนะครับ” จิร ภาสมองไปที่จริภรณ์ รอยยิ้มที่ผ่านทางสายตานำมาความ ประชด ประชัน

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณจิรภาสล่ะคะ” จริภรณ์หยิบไวน์ แดงขึ้นมาจิบอย่างสง่างามพร้อมกับถามกลับ ตั้งแต่เจอจิรภาส จนถึง ตอนนี้ แม้แต่สายตาเธอก็ไม่เคยมอง

จิรภาสมองเข้าไปที่ดวงตาอันไร้อารมณ์ของเธอและในใจ

นั้นก็รู้สึกกระวนกระวาย “จิรภาส” ชญาภากระซิบเรียกเขาเบาๆ ตอนที่จิรภาส กําลังรู้สึกโกรธ

จิรภาสหันกลับมามองชญาภาแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร และ เดินตรงไปนั่งที่อื่น

ชนุตต์ยังไม่ได้ทันโต้ตอบอะไรกับเหตุการณ์นี้ แต่ก่อน หน้านี้ได้คิดถึงเรื่องที่งานเลี้ยง เขาจึงค่อยๆถามจริภรณ์ว่า พวกคุณ รู้จัก กันมาก่อนหรอ

จริภรณ์ก้มหน้าลง สายตาได้มองจ้องไปที่จิรภาสอย่างต่อเนื่อง สีหน้าของชญาภาก็ซีด โผลนและกัดปากของตัวเอง พร้อม ดวงตาอันแสนริษยาของเธอ

จริภรณ์ยิ้มมุมปาก ไก่ก็คือไก่ แม้ว่าจะบินขึ้นไปเกาะยอด กิ่งไม้ก็ไม่ได้กลายเป็นหงส์ ไม่ว่าชญาภาจะเสแสร้งแกล้งทำยัง ไง ก็ ยังไม่สามารถกำจัดรสนิยมชั้นต่ำออกไปได้ คุณภาพของ สังคมชนชั้นสูงนั้นถูกเปิดเผยออกมาจากเถ้ากระดูกดำ เธอ เรียนรู้ได้แค่ กี่วัน เรียนเรื่องมารยาทได้นิดเดียวจะมาเป็น ตัวอย่างที่ดีได้อย่างไร

แต่ว่า ผู้ชายกากเดนก็ต้องคู่กับผู้หญิงกากเดน ก็เป็นคู่ที่ สมบูรณ์แบบที่สุดไม่ใช่หรอ และพวกเขาจะได้ไม่ต้องไปทำ เรื่อง อันตรายใส่คนอื่นในอนาคต พอคิดเรื่องนี้ เธอก็หยิบ กระดาษเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปากและพูดว่า “ไม่เคยรู้จัก