ตอนที่ 3 ผู้ชายที่อ่อนแอมากจนทำให้

คนรู้สึกเอ็นดู ตอนที่ 3 ผู้ชายที่อ่อนแอมากจนทำให้คนรู้สึกเอ็นดู

พอลี่ ม่อเดินจากไปฉินหลินก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง หายใจออกอย่างช้าๆ หล่อนหันหัวกลับไปสำรวจห้องนี้ต่อ

ห้องไม่ใหญ่มาก กำแพงรอบๆ เนื่องจากเวลาผ่านไปนาน ทำให้ผนังเริ่มลอกออก เพราะว่าไม่มีคนอยู่นานแล้ว ทั้งห้องจึง เต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะ

สภาพห้องทำให้ฉันอีหลินแอบถอนหายใจเบาๆ รีบไป หยิบผ้าขนหนูหนึ่งผืนจากห้องมาคลุมผมตัวเองไว้ หลังจากนั้น ก็เริ่มทำความสะอาดฝุ่น

ฉันอีหลินแค่อยากจะทำความสะอาดห้องให้สะอาด แต่ คิดไม่ถึงว่างานที่ดูเหมือนจะสบายๆ พอทำแล้วกลับเหนื่อย ขนาดนี้ พอฉินหลินทำความสะอาดห้องเสร็จ ท้องฟ้าก็มืด แล้ว

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉินหลินที่เหนื่อยเพลียมากๆ ใน ที่สุดก็ได้ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างสบายใจ

ในอีกด้านหนึ่งโม่อวี่ที่กำลังขับรถอยู่ มองไปยังทางข้าง หน้าด้วยสายตาเย็นชา แผลเป็นที่อยู่ที่หน้าผากกับนัยน์ตาที่ดูเย็นชายิ่งทำให้ดูน่ากลัวมากขึ้น

ในเวลานี้จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ว่าไง”

“วันนี้อากาศไม่เลวเลย ว่าไหมพี่” เสียงที่ดูมีความสุขของ เห้อห้าวดังมาจากอีกด้านของโทรศัพท์

“ถ้ายังพูดไร้สาระอีกฉันจะวางสายแล้ว

“อย่านะๆ ผมจะบอกว่า ผมได้ยินคนมันคุยกันว่า พี่พาผู้ หญิงคนหนึ่งไปที่อพาร์ทเม้นท์” เห้อห้าวเกาหัวพร้อมถามพี่ชาย ของตนด้วยความสงสัย

เขารู้ดีกว่า ใครว่าอพาร์ทเม้นท์หลังนั้นเป็นเขตหวงห้าม ของลีโม่อวี่

แต่ตอนนี้ ดันมีผู้หญิงเข้าไปอยู่ได้อย่างสบายๆ จะไม่ให้ เขาอยากรู้อยากเห็นได้อย่างไร?

ไม่อหันไปมองใบทะเบียนสมรสสีแดงที่วางอยู่บนที่นั่ง

ในรถ

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่ผ่านไปแล้วเหรอ? การแต่งงานครั้งนี้มันก็ ไม่เหมือนกันแล้วไม่ใช่เหรอไง?”

พอเห้อห้าวได้ยินคำตอบก็แทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง

แต่งงาน? พี่ใหญ่แต่งงานแล้ว
พอถามเสร็จ เห้อห้าวก็ได้ยินเสียงดๆจากในสายดังขึ้น มาแทน: “วางสายไปแล้ว

ไม่อเอามือถือโยนไว้ที่ข้างๆ เท้าเหยียบคันเร่งสุดแรง

สองสามวันที่ฉินหลินอยู่อพาร์ทเม้นท์ก็ไม่เห็นโมอเลย ถ้าเกิดว่าไม่รู้ว่าห้องนี้ไม่ใช่ของตัวเอง หล่อนคงแทบจะลืมไม่ อวีคนนี้ไปแล้ว

ฉินหลินได้แต่ถอนหายใจแล้วนอนมองเพดานอยู่อย่าง

นั้น

ฉินหลินรู้ดีว่าไม่สามารถ “ยึดครอง” บ้านของไม่อ เป็นเวลานานได้ แต่ว่าหล่อนสองสามวันมานี้ไปสมัครงาน

ไม่มีใครรับเลย

หล่อนได้แต่นอนอยู่บนเตียง เงินที่อยู่ที่ตัวตอนนี้ก็ใกล้จะ ใช้หมดแล้ว ถ้าเกิดยังหางานไม่ได้อีกล่ะ…….. เพราะว่าช่วงนี้วิ่งหางานจนเหนื่อย นอนคิดไปคิดมา ฉันอี

หลินก็เลยเผลอหลับไป

ไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหน หล่อนก็รู้สึกหายใจลำบาก ราวกับว่ามีภูเขาลูกหนึ่งกำลังทับอยู่บนตัว

ฉินหลินที่กำลังหลับสนิทอยู่นั้นจู่ๆก็ตื่นขึ้นมา มือก็จับ โดนผู้ชายที่มีกินเหล้าคละคลุ้งกำลังนอนทับอยู่บนตัวหล่อน

ในขณะที่กำลังจะเรียกก็ได้ยินเสียงหายใจของโม่อ หล่อนเอามือดันคนที่อยู่บนตัวออกอย่างสุดแรง กะจะให้เขาลุกขึ้นมาจากตัวเอง

ลีโม่อกลับไม่เปิดโอกาสให้หล่อนเลย เขาเอามือกอดผู้ หญิงที่นอนอยู่ข้างล่างตัวไว้แน่น

ไม่ว่าฉันอีหลินจะขัดขืนสักเท่าไรก็ดูเหมือนเขามีท่าทีที่จะ ไม่ปล่อย โอวี่ที่ดื่มจนเมาก็เผยตัวตนที่แท้จริงของเขา จริงๆ แล้วเขาเหมือนเด็กน้อยอ่อนแอที่ไร้ซึ่งที่พึ่งพาคนหนึ่ง เขากอด หล่อนอยู่นาน สีหน้าดูชื่นชอบและพอใจแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน

ฉินหลินพบว่าโมอที่ดูอ่อนแอในตอนนี้คงจะมีเรื่องที่ ทำให้สะเทือนจิตใจอยู่ไม่น้อย หล่อนกะจะเอามือไปกอดผู้ชาย ที่อ่อนแอจนทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกเอ็นดูคนนี้

แต่หล่อนกลับคิดไม่ถึงว่าไม่อพูดชื่อของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ข้างหูของหล่อนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกคิดถึง

ฉินอีหลิน ในเวลานั้นก็เปิดตากว้าง มือที่มีทีท่ากำลังจะ

กอดก็เปลี่ยนเป็นขัดขืนทันที

“ลี่โม่อวี่ นี่นาย..…….

ริมฝีปากที่เพิ่งจะพูดไปได้สองสามคำก็ถูกโม่อปิดปาก เอาไว้ ประโยคที่ยังไม่ได้พูดออกมาก็เปลี่ยนเป็นเสียงอู้อี้แทน

ชายที่เมาจูบหล่อนเข้าอย่างแรง โม่อไม่เปิดโอกาสให้ หญิงสาวหันหลบอะไรทั้งนั้น กันทุกทางที่ฉินหลินจะดิ้นหนีได้

“มู่หลิง”
สี่โม่อราวกับสัตว์ป่าที่โกรธคลั่งเพราะถูกทำร้าย เขา ขลงบนคอเนียนๆของฉันอีหลินด้วยความรุนแรง

“โมอนี่นายเมาจนบ้าไปแล้วเหรอ? ฉันคือฉันอีหลินไม่ ใช่มหลังอะไรนั่น ถ้านายอยากที่จะหาคนนั้น นายจะมา โวยวายอะไรที่นี่เพื่ออะไร?

คอของฉันอีหลินเจ็บจนแทบจะไม่รู้สึกแล้ว หล่อนใช้มือ กันโอสุดแรง ไม่อยากให้เขากระทำตนอีก

ไม่อไม่ฟังอะไรทั้งนั้น รู้สึกถึงมือที่กำลังจับหน้าตัวเอง มันเป็นอุปสรรค เขาขมวดคิ้วด้วยความรำคาญแล้วใช้มือจับ ข้อมือของคนที่นอนอยู่ด้านล่างขึงไว้บนเตียง

“ปล่อยฉันนะ”

ฉันอีหลินพบว่า เสื้อผ้าที่สวมอยู่ที่ตัวกำลังถูกผู้ชายที่บ้า คลั่งด้านหน้าถอดออกทีละชิ้นๆ

“ไอคนชั่ว!”

ลี่โม่อวี่คิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แล้วรีบลุก

ขึ้นไปที่ห้องรับแขก มองเห็นภายในห้องที่เปลี่ยนไปภายใน เวลาสั้นๆสองสามวัน ทำให้เขานิ่งไปสักพัก

แสงแดดนอกหน้าต่างสาดเข้ามาพอดี ฉันอีหลินที่จะตื่น ขึ้นมาก็ถูกแสงแดดที่สว่างจ้าแยงตาทำให้ลืมตาไม่ได้

พอเริ่มตั้งสติได้ หล่อนก็พบว่าบนร่างกายมีร่องรอยของ ความรุนแรง แล้วเสื้อผ้าที่ใส่ก็หลุดลุ่ย หน้าเริ่มแดงผ่าว
พอเดินเข้าไปในห้องรับแขก ฉันอีหลินก็ได้กลิ่นควันที่อยู่ ภายในห้อง แล้วก็พบว่าไม่อวี่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา มือหนึ่งคืบซิการ์ สองตาจ้องมองอยู่ที่โต๊ะกาแฟอย่างนิ่งสงบได้ ความรู้สึก

สภาพของโม่อรี่ในตอนนี้ทำให้ฉินหลินนึกถึงเรื่องที่ เกิดขึ้นเมื่อคืน ความบ้าคลั่งของผู้ชายคนนี้ ถึงแม้ว่าตนเองจะ ร้องไห้ขอให้หยุดเขาก็ไม่แม้แต่จะฟัง ในใจก็รู้สึกโกรธ เดือดดาล พุ่งเข้าไปอยู่ข้างหน้าของโม่อกระชากซิการ์จาก ในมือของเขาออก

“ลีโม่อเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน นายมีอะไรจะอธิบายไหม! หล่อนไม่รู้จริงๆว่า ทำไมตัวเองถึงโดนผู้ชายคนนี้กระทำ

อีกแล้ว

โดยเฉพาะพอคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็น “บาร์โฮส” ในใจของ ฉันอีหลินก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมา

ด้วยความที่หล่อนโกรธเกินไป ฉันอีหลินเผลอลืมไปเลย ว่ากะอีแค่คนที่ทำงานเป็นบาร์โฮสจะมีปัญญาสูบซิการ์ได้ยังไง

โม่อไม่มีทีท่าว่าจะตอบฉันอีหลิน เขาเพียงแค่มองหญิง สาวที่ยืน โกรธอยู่ตรงหน้าอย่างนิ่งๆ เหมือนกับว่าไม่ได้มอง หล่อนตรงๆ

ฉินอีหลินพบว่าผู้ชายบนโซฟาสีหน้ายังคงเย็นชา แต่ สายตายังคงจ้องมองอยู่ที่ตนเอง
จู่ๆก็รู้สึกอึดอัด หล่อนรู้สึกว่า สายตาของเขาไม่ได้ต้อง

มองที่ตัวเอง

แล้วมองใครกันล่ะ?

คนที่ชื่อมหญิงคนนั้นเหรอ?