ตอน5กันไฟกันขโมยกันแม่เลี้ยง

ตอนที่5กันไฟกันขโมยกันแม่เลี้ยง

หลินเย่มองผู้หญิงตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

สีแก้มดุจเมฆสีชมพูเหมือนดอกบัวที่บานในสระบัวทำให้ เขาต้องวางนิ้วและเกลี่ยไปตามใบหน้าเรียบเนียนของเธอ เด็ก ดีอย่าดิ้น

ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่หลิวเซียนเซียนดิ้นในหัวเขาปรากฏ หญิงเมื่อคืนโดยอัตโนมัติ

เสียงลิฟต์ดัง ‘ติ้ง ลี่หลินเย่เคลื่อนไหวด้วยขาเรียวยาวใน

ไม่ช้าเขาก็เข้าไปในห้องที่จิ้นหยู่ได้จองไว้

กู้จิ้นหมู่เย่ไปและจิ้นเฉินต่างก็มีห้องประจำของเขามีแต่ เขานั่นแหล่ะที่ไม่มีเพราะว่าเขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงเลย

เดินเข้าไปห้องรับแขกด้วยขาเรียวยาวลี่หลินเยอุ้มหลว เซียนเซียนตรงไปยังห้องอาบน้ำแล้วเปิดก๊อกน้ำในอ่างอาบน้ำ ปรับอุณหภูมิน้ำให้ต่ำที่สุดทันใดนั้นเราวกับมือปลาหมึกที่ไม่ ยอมปล่อยจากเขา

“ตูม เสียงน้ำกระจายหลิวเซียนเซียนที่ตกลงไปในน้ำที่ เย็นเฉียบ
แต่เธอก็ยังรู้สึกร้อนและดิ้นไปดิ้นมาจนอยู่ไม่สุขเสื้อเปียก โชกไปหมด

ลี่หลินเย่หยิบฝักบัวและเปิดน้ำเย็นราดใส่หัวหลิวเซียน เซียนเธอถึงจะหยุดลงได้แช่อยู่ในน้ำด้วยความสะลึมสะลือ หลินซูอย่าไปนะอย่าจากฉันไป

ในขณะที่ดิ้นรนก็ปรากฏรอยที่ยังไม่จางหายของเมื่อคืน สายตาลี่หลินเย่เศร้าหมองแล้วเดินจากไปอย่างเย็นชา หลิวเซียนเซียนที่ตื่นเพราะความหนาว แช่ในน้ำเย็น4ชั่วโมงกว่า ในที่สุดเธอก็ตื่น มองไปรอบๆด้วยความสะลึมสะลือห้องน้ำที่ไม่เคยเห็นมา

ก่อน

รีบลุกขึ้นทันทีในที่สุดความจำทุกอย่างก็กลับมาฉาก ล่าสุดที่เธอจำได้คือประธานหลังจะพาเธอไปแต่เรื่องราวหลัง จากนี้เธอจําไม่ได้เลย

หลิวเซียนเซียนเช็ดผมและพันผ้าเช็ดตัวเดินออกจะห้องน้ำ เห็นเสื้อชุดใหม่ของผู้หญิงวางไว้บนเตียง

ช่างเถอะยังไงเธอก็เดินออกไปตัวเปล่าไม่ได้อยู่ดีรอให้รู้ ว่าใครช่วยเธอไว้ค่อยพาเธอมาที่นี่ค่อยขอบคุณเขาก็ยังไม่สาย

เธอสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเธอเดินดูรอบๆห้องการ ตกแต่งนั้นค่อนข้างพิเศษและหรูกว่าบ้านตระกูลหลิวเสียอีก
เมื่อเธอเห็นบัตรบริการบนโต๊ะข้างเตียงเธอถึงรู้ว่านี่

คือclubblue

ห่างจากclubpoisonไม่ไกลมากอย่างไรก็ตามเธอแค่เดิน

ผ่านเท่านั้นยังไม่เคยเข้ามาเลย

คนที่สามารถเข้าclubblueถ้าไม่รวยมากก็ต้องเป็นคนที่ มีหน้ามีตาในสังคมมากแม้แต่พ่อของเธอหลิวเพิ่งนั่นก็ไม่มี คุณสมบัติที่จะเข้าสถานที่หรูหราแบบนี้

ไม่คิดเลยว่าเธอจะเข้ามาแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าคนที่ส่งเธอมาที่นี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่?

แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายสิ่งนี้สามารถ ตัดสินได้จากความจริงที่ว่าเธอตื่นเพราะความหนาว

ดังนั้นถ้าเป็นผู้ชายก็ต้องเป็นสุภาพบุรุษ

ถ้าเป็นลี่หลินซูก็ดีสิ

พอนึกถึงลี่หลินซูหลิวเซียนเซียนรู้สึกว่าคนที่ช่วยเธอไว้ เมื่อคืนเหมือนจะเป็นลี่หลินซูแต่พอเธอนึกดูดีๆกลับจำราย ละเอียดไม่ได้

ทันใดนั้นเสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นพร้องเสียงเพื่อนรักฟัง

เวิ้นซิ ว

หลิวเซียนเซียนที่พึ่ง ใส่เสื้อผ้าเสร็จรีบไปเปิดประตูพึ่งจะ เปิดประตูฟังเป็นซิวก็พุ่งตัวเข้ามา
เมื่อคืนเธอแค่ลุกไปเอาน้ำเย็น ให้หลิวเซียนเซียนพอหัน กลับมาก็ไม่เห็นหลิวเซียนเซียนแล้ว

เธอตามหาเกือบทั้งคืนพอได้รับโทรศัพท์จากหน้าเค้า เตอร์ถึงได้รับมา

“เซียนเซียนเกิดอะไรขึ้น? เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? “ฟังเป็น ซิวเข้ามาตรงหน้าหลิวเซียนเซียนด้วยสีหน้ากังวลเห็นเธอใส่ เสื้อครบทุกอย่างเลยโล่งใจ

หลิวเซียนเซียนพูดสั้นๆว่าเธอสงสัยถั่วเหมยจูวางยาให้ เธอและเล่าเรื่องประธานหลังที่คลับด้วยพอพูดเสร็จอดไม่ได้ที่ จะถามชิวชิวหน้าเค้าเตอร์ได้บอกไหมว่าใครเป็นคนพาฉัน มา? ใช่ลี่หลินซูรีป่าว? ”

พอได้ยินชื่อลี่หลินซูฟังเป็นซิวจึงดีดหน้าผากเธอ แรงๆ หลิวเซียนเซียนเธอฝันกลางวันอยู่รึไงลี่หลินซูไม่ได้อยู่ที่ เมืองโซักหน่อยเขาไปเข้าร่วมงานที่เมืองแล้ว

“อ่อ หลิวเซียนเซียนตอบกลับด้วยความผิดหวัง

เห็นเธอแบบนี้แล้วฟังเป็นซิวก็ไม่มีทางเลือกนอกจากพูด ขัดเธอขึ้น เซียนเซียนเดี๋ยวเธอจะไปไหนรึป่าวตรงกลับบ้านเลย หรือว่า…….

“ฉันไม่อยากกลับบ้าน! “แค่คิดถึงลั่วเหมยจูและประธาน หลิงเธอก็ปวดหัวแล้ว

ครั้งนี้พวกเขาทำไม่สำเร็จครั้งหน้าต้องวางแผนอะไรอีกแน่เป็นแบบนี้แล้วเธอต้องกันไฟกันขโมยกันแม่เลี้ยงตลอดแล้ว ล่ะ

หลิวเซียนเซียนจับมือฟังเป็นซิวไว้แล้วพูดขึ้นด้วยความ สงสาร ชิวชิวให้ฉันอยู่ด้วยนะ”