ตอน7หล่อนคิดว่าฉันไม่กล้าไล่หล่อนออกหรอ

ตอนที่ 7 หล่อนคิดว่าฉันไม่กล้าไล่หล่อนออกหรือ

จ้าวเทียนอั้ยพูดเสียงเบากระซิบออกมา “ใครจะกล้าตัด กระโปรงของเธอกัน? ท่านพ่อบ้านก็รู้ไม่ใช่หรอว่าเธอคิดจะ อ้อยคุณอยู่ทุกวัน ไม่แน่ว่าอาจจะคิดว่าการใส่ชุดเหมือน พวกเราอาจไม่ดีต่อการยั่วอ้อยผู้ชาย ก็เลยตัดออกซะ?”

ท่านพ่อบ้านคิดไปสักพัก ก็พูดออกมา “พูดแบบนี้ก็ไม่ ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ เซียหวั่น ชุดของเธอเองแต่ไม่ ดูแลให้ดี มันเป็นความผิดของเธอ สาเหตุอื่นก็ไม่ต้องพูดอีก พูดมาฉันก็ไม่มีทางเชื่อ

เซียหวั่นยิ้มเศร้าในใจ ผลออกมาแบบนี้ก็ไม่แปลกใจ เท่าไหร่

“โอ๊ย ท่านพ่อบ้าน ฉันจำได้เหมือนกับว่าท่านพ่อบ้านเคย พูดเอาไว้ ถ้าชุดของใครเกิดปัญหาขึ้นมา จะต้องรีบออกจากที่ นี้ไปใช่มั้ยคะ?” ฟางน่าเอ่ยออกมา ตามมาด้วยจ้าวเทียนอย ที่พูดเสริมออกมา “ใช่แล้ว นี่อาจจะเป็นกฎที่ท่านตั้งเอาไว้ เพิ่ง จะวางกฎเอาไว้ก็มีคนแหกกฎไปแล้ว หรือท่านพ่อบ้านจะไม่ ลงโทษเธอกัน แต่หลังจากนี้จะมีใครฟังคำพูดของท่านอีกคะ?
เซีย หวั่นแอบสํารวจสีหน้าของท่านพ่อบ้านอย่างเงียบๆ เธอรู้ดีว่าถ้าตามความคิดของเขาเองแล้ว จะต้องไม่ให้เธออยู่ที่ นี่ต่อไปอีกแน่นอน คงคิดว่าเธอจะสร้างปัญหาให้กับเขา

ท่าทีที่แสดงออกมาของเขาราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบาง อย่าง รอเขาเอ่ยปากพูดออกมา ก็ไม่ดีที่จะเก็บคืน

ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเธอยอมรับผิดเอง ท่านพ่อบ้าน ก็คงไม่ปล่อยไปง่ายๆเหมือนกัน

เซียหวั่นก้าวเข้าไปด้านหน้า ถามออกมาเบาๆ “ฉันจำได้ ว่าตอนที่พวกเราเข้ามาเป็นคุณเย่ที่เลือกเข้ามาด้วยตัวเอง ถ้า จะต้องไล่ออกจริงๆ ก็ต้องให้เขาเห็นชอบด้วยใช่หรือเปล่า คะ?”

เธอหลากหลายความรู้สึกเต็มไปหมด แม้ว่าคนแซ่เยผู้นั้น จะใจร้ายกับเธอ แต่เขาคงไม่ไล่เธอออกไป แม้ว่าเธอจะไม่ได้ พูดถึงสาเหตุอย่างชัดเจน

สีหน้าดูไม่ได้เลยของท่านพ่อบ้าน นี่เท่ากับว่าคำพูดที่เขา พูดไว้มันไม่มีประโยชน์เลย เขาจ้องเซียหวั่นด้วยสายตาวาว โรจน์ พูดออกมาอย่างโกรธเคือง “หล่อนคิดว่าฉันจะไม่กล้าไล่ หล่อนออกจริงๆหรอ?”

ในตอนนั้นก็มีเสียงเรียบๆของเยเงินหลินดังเข้ามาในหูฟัง ของเขา

“สาวใช้เหล่านั้น ถ้าเกิดใครทำผิดขึ้นมา ให้ลงโทษให้พวกเธอไปทำกะดึกที่ห้องโถง ต่อกันจนครบหนึ่งสัปดาห์

ท่านพ่อบ้านคิดทบทวนคำพูดของเขาอย่างละเอียด ถึงจะ เข้าใจได้ว่ามันหมายความว่าอะไร เกรงว่าคงจะเป็นการพุ่งเป้า ไปที่เขียชีหวั่นโดยตรง

เขาถูกเซียหวั่นทำให้เขาเป็นคนไม่รักษากฎ ทำไมถึง ไม่ฟังคำพูดของเขากัน จากนั้นก็รับปรับอารมณ์ของตัวเอง พูด ออกมาด้วยท่าทางน่าเคารพ “ครับ! คุณเย่ ลงโทษให้หล่อนไป ดูแลห้องโถงคืนนี้”

ท่านพ่อบ้านเดินกลับเข้าไปด้านหน้าของกลุ่มสาวใช้ พูด ออกมาอย่างไม่เต็มใจ “เซียหวั่น เธอทำชุดพัง เพราะฉะนั้น คืนนี้หล่อนต้องเริ่มไปทำงานกะดึกที่ห้องโถงจนครบหนึ่ง สัปดาห์”

เซียหวั่นถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พูดเสียงต่ำ

ออกมา “ขอบคุณค่ะ!”

“แล้วยังต้องเช็ดพื้นต่อไปด้วย

“รับทราบค่ะ!”

“แล้วยังมีอีกเรื่องนึงก็คือเรื่องชุดของเธอก็ต้องคิดแก้ ปัญหาเอาเอง แต่ต้องให้เหมือนกับของคนอื่นๆด้วย เขาอยาก จะรู้จริงๆว่าเธอจะแก้ปัญหานี้ยังไง แต่ถ้าแก้ไม่ได้ เขาค่อยคิด หาวิธีจัดการกับเธออีกที

เขาไม่เชื่อว่าเธอจะทนกับมันได้ ถึงเวลานั้นเธอเองจะต้องมาออกไปด้วยตัวเอง

ฉันได้”

ทำงานกะดึกห้องโถง นั่นเป็นที่ห่างจากคุณชายใหญ่

ไม่ไกล ถ้าเกิดดีกับน้ำตาลใกล้มด

ฟางลีน่า จ้าวเทียนอัยและซุนเหมิงเหมิงทั้งคนเกิด รู้สึกอิจฉาๆขึ้นมาทันที ถ้าว่าตัดชุดนั้นแล้วจะไป ทำงานห้องให้ได้ผลประโยชน์ครั้งไป

เซียหวั่นน่าตาย ทำไมมันได้โชคดีอยู่ตลอดกัน?

เรื่องราวเลือกกับเซียหวั่น จะเธอรับอย่างไม่ปริปาก

ตอนใกล้ถึงเวลาอาหารเที่ยง มาแล้ว

สาวทั้งหมดยืนเรียงแถวหน้าประตูห้องโถงด้วยกับเจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัย ผู้ชายในลำลองฟ้าอ่อนเดินเข้ามาห้อง โถงภายใต้การคุ้มครองจากบอดี้การ์ดของตระกูลเย่

“สวัสดีตอนกลางวันเป็นระเบียบ
สายตาของไหลี่หมินกวาดตามองสาวใช้ที่กำลังก้มหน้า ก้มตากันอยู่ แล้วหยุดลงเมื่อเห็นใบหน้าของเซียหวั่นขึ้นมา เร่งก้าวเท้าเข้าไป

เดินเข้าไปจนถึงตัวเยเงินหลิน แล้วตบลงที่บ่าของเขา พูด ด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่จำเป็นต้องมากพิธีไปหรอกมั้ง?

เย่เชินหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่ไม่เท่าไหร่เอง ต้อนรับเลขลับ กิตติมศักดิ์ของท่านประธานหอการค้าแห่งมณฑลทั้งที ผมยัง คงไม่ชอบความไม่เป็นระเบียบ

ไหลี่หมินเข้ามาใกล้เขา พูดออกมาเสียงเบา “เป็นท่านผู้ อาวุโสของตระกูลพวกนาย เดินไปไหนก็จะไม่อลังการขนาดนี้ นายจงใจสร้างความลำบากใจกับเขา หรือว่าทำให้ฉันลำบาก ใจกัน?”

เย่เงินหลินไม่ได้ตอบกลับออกไป ยิ้มเพื่อสื่อความหมาย

ลึกซึ้งออกมาเล็กน้อย

ด้านบนหลังคาและบริเวณโดยรอบของศาลาพาวิลเลียนที่ อยู่ในสวนหลังบ้าน ปกคลุมไปด้วยพืชพรรณสีเขียวมากมาย ทั้งศาลาตั้งอยู่ในที่ที่อากาศถ่ายเทเย็นสบายที่สุดในคฤหาสน์ ใหญ่โตแห่งนี้ แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อน แต่ก็ยังคงเย็นสดชื่น

เย่เชินหลินกับไหลี่หมินนั่งลงที่หน้าโต๊ะไม้สีแดงในศาลา ที่จริงแล้วในศาลานั้นมีพื้นที่อย่างจำกัด จะให้สาวใช้ทั้งหมด มายืนประกบด้านข้างนั้นไม่อาจทำได้
เย่เงินหลินออกคำสั่งให้เหลือฟางน่าและเชียชีหวั่นไว้ ข้างๆ โต๊ะเพื่อคอยบริการอาหาร ส่วนสาวใช้คนอื่นๆ ให้ยืนรอ ด้านนอกศาลาที่ห่างออกมาอีกหน่อยนึง

ไหลี่หมินกวาดตามองทั้งในและนอกศาลารอบนึง เอ่ย ออกมาอย่างมีอารมณ์ขัน “ที่นี่เขาเลือกสาวใช้ๆสวยๆกันทั้งนั้น เลย นี่ช่างเป็นอาหารตาที่ดีจริงๆ

เย่เงินหลินหัวเราะออกมาอย่างไม่ใส่ใจอะไร แล้วตอบ กลับเขาไป “สวยงั้นหรอ? มีคนที่คุณรู้สึกชอบใจคนไหนบ้าง มั้ย ผมจะมอบให้คุณ คนนี้ คุณคิดว่าเป็นยังไง?” พูดไปมือก็ ไปยังเซีย หวั่นไปด้วย

ความอัปยศเหล่านี้เป็นสิ่งที่เซียหวั่นพบเจอมาโดยตลอด แม้ว่าเธอจะมีชีวิตสุดอาภัพตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่เคยมีตอนไหนที่ เศร้าและเหนื่อยอ่อนเหมือนอย่างตอนนี้เลย

เธอกัดริมฝีปากของเธอออกมาโดยไม่รู้ตัวแล้วเงยหน้าขึ้น มาอย่างไม่พอใจ หน้าแดง แล้วมองไปยังเยเงินหลิน กวาดตา มองไหลี่หมินด้วยหางตา

ตั้งแต่ไหลี่หมินเข้าบ้านตระกูลเมา เธอก็ยุ่งวุ่นวายตลอด ตอนนี้ก็ยังเป็นครั้งแรกที่ได้เจอเขา ใบหน้าที่คุ้นเคยทำให้เธอ ลืมความทุกข์ที่เพิ่งได้รับมา เธอจับตาดูใบหน้าที่หล่อเหลา อย่างไม่เชื่อสายตา ไม่ผิด เป็นเขาจริงๆด้วย