ตอน5 ฉันก็มีลิมิตความอดทนเหมือนกัน

ตอนที่ 5 ฉันก็มีลิมิตความอดทนเหมือนกัน

อยากจะหนีจากความเป็นจริงแต่ก็หนีไม่พ้น เธอจะต้อง เผชิญหน้าไปกับมันเท่านั้น เธอหลับตาลงครู่นึง ในทันใดนั้น เธอก็พูดออกไปราวกับปล่อยวาง “คุณเย่ ฉันรักงานนี้มาก แต่ ฉันก็มีลิมิตของฉัน ถ้าคุณทำแบบนั้น ฉันคงต้องออกจากที่นี่

ตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะโกรธซะอีก คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะ เพียงแค่ยิ้มเยาะออกมา แล้วปล่อยคางของเธอเป็นอิสระ พูด เสียงเย็นออกมา “คิดจริงหรอ? อยากขึ้นเตียงฉัน? เกรงว่าเธอ คงไม่มีคุณสมบัติอะไรคู่ควรเลย

เซียหวั่นแทบจะไม่มีหวัง ถ้าเขายืนหยัดที่จะทำต่อ เธอก็ ไม่มีทางสละร่างกายของเธอ แต่เธอทำได้เพียงออกจากที่นี่

ประโยคที่ว่าเธอไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ ยังทำให้เธอรู้ซึ้ง เลยจริงๆ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอจะต้องได้อยู่ที่นี่ต่อไป

เพียงหวังว่าคนที่เธออยากเจอจะมาเร็วขึ้นอีกสักนิด เธอก็ ไม่ต้องอยู่รับใช้ข้างๆคุณเยู่อย่างต้องระแวดระวังอีกแล้ว

เซียหวั่นเดินตามเขาไป เดินตามไปตามทางเดินจนถึง หน้าประตูของห้องสุดท้าย เขายืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง รอเธอเปิดประตูให้เขา
เธอก้มหน้าลงบิดลูกบิดประตู พูดเบาๆออกมา “คุณเ

เชิญค่ะ!”

เขาเดินห้องด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เซียหวั่นพกความ กังวลมากมายแล้วเดินตามเข้าไป

ห้องนอนของเขาตกแต่งหรูหราคนละสไตล์กับด้านนอกที่ เป็นสไตล์ยุโรปโดยใช้สีทองเป็นหลัก แสงไฟในห้องที่ ขมุกขมัว ผนังสีม่วงเข้ม มองดูหม่นหมอง

พื้นที่ในห้องใหญ่โต เตียงใหญ่ อย่างน้อยก็น่าจะกว้าง ประมาณสองเมตร สีเครื่องนอนก็มีสีดำเป็นหลัก

แสงสว่างเดียวในห้องก็คือมาจาก โคมระย้าคริสตัลเหนือ เตียง เพียงแต่ฐานโคมไฟระย้าก็เป็นสีดำ

มองห้องนอนที่ดูมืดมน เซียหวั่นราวกับเจอสาเหตุการ ทำเรื่องที่ยากจะเข้าใจของคนตระกูลเย่

“ปิดประตู!” เขาออกคำสั่งเสียงดัง เซียหวั่นกัดริมฝีปาก ออกมาโดยไม่รู้ตัว แล้วหันกลับไปปิดประตู

เย่เชินหลินเอามือไปปลดเข็มขัดหนังบนเอวออก คล้าย กับตอนที่อยู่ในห้องน้ำครั้งที่แล้ว ถอดกางเกงออกอย่าง ธรรมชาติ เหลือไว้เพียงกางเกงชั้นในสีดำ

เซียหวั่นไม่กล้ามองเขา เขาเองก็ไม่ได้เปิดโชว์อะไร มากกว่าเดิม ถอดเสร็จแล้ว ก็เดินไปยังประตูที่อยู่มุมห้อง เธอคิดว่าเขาจะต้องไปอาบน้ำแน่ และคิดว่าเธอก็ต้องเข้าไปรับใช้เขาในนั้นด้วย แล้วเดินตามก้าวของเขาเงียบๆ เขากลับสาดคำพูดเย็นๆออกมา “ไม่ต้องตามเข้ามา

คำขอที่ไม่อาจเกิดขึ้นได้ของเธอ หยุดฝีเท้าโดยทันที

ในขณะที่เขากำลังอาบน้ำอยู่ เธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำ อะไรบ้าง และก็ไม่รู้ว่าการอยู่ทำงานกลางค่ำกลางคืนที่ห้อง ของคนอื่นมันคุ้มยังไง หรือจะเป็นเหมือนนางกำนัลในวังหลวง ที่ต้องคอยเฝ้ายามน่ะหรอ?

เธอยืนอยู่ตรงนั้น สายตาถูกภาพถ่ายกลุ่มสองภาพบน โต๊ะข้างเตียงของเขาดึงดูดเข้าไป

เดินเข้าไปดูใกล้ๆ ภาพหมู่ภาพนั้นที่ถ่ายจากที่พระราชวัง ต้องห้าม เป็นภาพที่ดูเก่าหลายปี ขอบรูปมีสีเหลืองเล็กน้อย เด็กผู้ชายในรูปคงจะเป็นคนตระกูลเย่ รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาบน ใบหน้าของเขา และมีผู้หญิงคนนึงกำลังโอบเขาอย่างรักใคร่ นั่นคงจะเป็นแม่ของเขา

อีกภาพที่อยู่ใกล้กัน กับคนกลุ่มเดิม เบื้องหลังเป็นจัตุรัส เมืองเก่าของกรุงปราก เป็นที่ที่เชียชีหวั่นอยากไปมาโดยตลอด

ในรูปนี้เขากำลังเม้มริมฝีปากแน่น บนใบหน้าไม่มีร่อง รอยการยิ้มอยู่เลย แม่ของเขายังคงมองเขาด้วยสายตารักใคร่

เซียหวั่นมองรูปอย่างเหม่อลอย ในใจคิดว่า ทำไมถึงมี

แค่รูปเขากับแม่ หรือว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อไม่ดีหรอ?”
ถ้าอย่างนั้น เธอ…

คิดมาถึงตรงนี้ อยู่ดีๆก็รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆข้างหู เสียง ด้วยกันก็แค่นั้นเอง”

ทุ่มของเขาดังขึ้นมา “สนใจหรอ? เป็นแค่รูปแม่ลูกถ่ายรูป

เซีย หรั่นตกใจออกมา แล้วสงบสติอารมณ์ของตนทันที อธิบายออกมาด้วยเสียงต่ำ “ขอโทษค่ะ ฉัน ฉันแค่ไม่รู้ว่าควร ทำอะไรที่นี่ดี ก็เลยเดินดูเรื่อยๆ

สีหน้าดูไม่เชื่อของเยเงินหลิน แต่ก็กลับไม่พูดอะไรออกมา เพียงชี้ไปที่โซฟาที่อยู่ปลายเตียงแล้วพูดออกมา “นอน!”

เขาก็ไม่ได้บอกว่าตอนกลางคืนต้องทำอะไรบ้าง เธอมักจะ คิดว่าเขาทำเหมือนกับครั้งที่แล้วตอนที่เขาหาว่าเธอยั่วยวนเขา บางทีอาจจะต้องการให้พรุ่งนี้เธอโดนกลุ่มผู้หญิงเขม่นเอาแน่

และแน่นอนว่าพวกเธอไม่ทำให้เธอผิดหวังแน่ ถ้าเขาได้ รังแกผู้หญิงคนนึงแบบนี้คงรู้สึกสนุกมากสินะ เธอเองก็จะไม่ ทำให้เขาผิดหวังเหมือนกัน

เธอนอนลงบนโซฟาตัวนั้น เขาเองก็นอนลงบนเตียงกว้าง ของเขาเช่นกัน เพิ่งได้รู้จักกันสองวัน มันแปลกมากที่เรามาอยู่ ห้องเดียวกัน บางทีเขาอาจจะเคยชินที่มีคนอยู่คอยปรนนิบัติ เขาถึงได้ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเธอได้อย่างธรรมชาติแบบนั้นได้ แต่เธอกลับไม่ชินเลยสักนิดที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกับชายแปลกหน้าแบบนี้

เขาเป็นเหมือนกับปีศาจตนหนึ่ง ที่ทำให้เธอคิดว่าเขาเป็น เหมือนแมวที่คอยจับหนูตัวหนึ่ง ที่มีแผนคอยแกล้งเธอ มันน่า สนุกขนาดนั้นเลยหรอ?

เย่เชินหลินที่ดูเหมือนหลับลึกไปแล้วแต่ที่จริงแล้วกลับยัง คงตื่นตัวอยู่ คอยแอบดูทุกการเคลื่อนไหวของเธอตลอด

เขารู้ว่าคู่แข่งของพ่อที่เป็นหอการค้าแห่งมณฑลฝั่งนั้นส่ง คนเข้ามาแทรกซึมอยู่รอบตัวเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่ ต้องการเก็บหลักฐานที่ไม่เป็นผลดีกับพ่อของเขา เพื่อต้องการ ที่จะโค่นล้มเขา ในวิดีโอก็ได้ยืนยันกับเขาแล้วว่า คนที่ถูกส่ง เข้ามาก็คือผู้หญิงที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาในตอนนี้ เพราะแค่ มองเธอก็ดูออกว่าไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ไม่เหมือนกับฟางน่า แบบนั้น ที่เข้าหาเขาก็เพื่ออยากแต่งเข้าบ้านคนรวย

ทั้งคืน เขาไม่ได้สั่งอะไรออกมา เซียหวั่นยังคงคุมสติเอา ไว้ ไม่กล้านอนหลับ แต่ก็ง่วงมากจริงๆ เลยคิดจะจีบสักพักนึง

หลังจากที่ฟ้าสว่างแล้วเย่เชินหลินก็ตื่นขึ้นมาล้างหน้า แปรงฟัน เธอพบว่าแท้ที่จริงแล้วยามที่ไม่มีใครหลายคนคอย จับจ้อง เขาเองก็ไม่ชอบให้ใครมาคอยดูแล เธออยู่ข้างๆเขา แต่กลับดูเป็นส่วนเกิน แทบจะไม่มีอะไรทำเลยสักอย่าง

“คุณเย่ ใกล้จะถึงเวลารวมตัวกันแล้ว ฉันกลับไปเขตคน งานได้แล้วใช่มั้ย?” เธอพูดออกมาเบาๆ
“ไม่ได้!”

เขาจงใจ! ท่านพ่อบ้านหนุ่มคนนี้ทำไมถึงได้โหดร้ายแบบ

นี้กัน?

เธอทำได้เพียงทำตามเขา รอเขาล้างหน้าแปรงฟันจน เสร็จ แล้วตามเขาไปห้องออกกำลังกาย

เมื่อถึงหกโมงตรง หน้าประตูในเขตของคนงานสาวใช้ทุก คนก็ได้มารวมตัวกัน

ท่านพ่อบ้านเงยหน้าถามออกมาว่าเซียหวั่นไปไหน จ้าว เทียนอัยพูดเสียงหลง “ไม่ทราบค่ะ ท่านพ่อบ้าน เมื่อคืนทั้งคืน ก็ไม่กลับมา ไม่รู้ว่าไปนอนบนเตียงผู้ชายคนไหนไปซะแล้วค่ะ”

ไม่ได้กลับไปทั้งคืน นี่จะเป็นข่าวที่จะกระจายกันไปทั่ว ฟางลี่น่าและซุนเหมิงเหมิงแอบคิดในใจว่าอย่าเป็นเตียงของ คุณชายใหญ่ก็แล้วกัน

ภายใต้การนำของท่านพ่อบ้าน กับพวกเธอก็ยังเป็นกฎ เดิม เมื่อเรียงแถวเสร็จแล้วก็มุ่งหน้าไปห้องออกกำลังกาย

คนกลุ่มหนึ่งกำลังก้าวเข้าประตูไป ได้ยินเย่เงินหลินพูด กับเซียหวั่นพอดี เสียงไม่ดังไม่เบา แต่ก็ทำให้คนทุกคน

สามารถได้ยินได้พอดี

“เมื่อคืนบริการของเธอยังพอใช้ได้ แต่ต่อไปถ้าไม่มีคำสั่ง ของฉัน ก็ไม่ต้องเข้าไปในห้องนอนของฉันตามอำเภอใจอีก ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบจู่โจมเข้าหา
พระเจ้า แท้ที่จริงแล้วเธอก็นอนกับคุณชายใหญ่แล้วจริงๆ

หรอ?

ในใจของผู้หญิงทั้งสามคนก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา จึงเกิดจุด ประกายความเกลียดชังขึ้นมาทันที อดไม่ไหวที่อยากจะฉีกเธอ เป็นชิ้นๆ

แม้ว่าเซียหวั่นจะคาดการณ์เอาไว้แล้ว เขาก็ทิ้งเธอแบบ นี้เอาไว้กับสิงโตหิวโซเหล่านี้ หูก็แง่ฟังสิ่งที่เขาพูดออกมา ภายในใจของเธอก็ยังมีความไม่พอใจและไม่เศร้าใจจนพูดไม่ ออก

โทนเสียงของเย่เงินหลินเย็นยะเยือก ฟังดูเหมือนคน กำลังโกรธ ท่านพ่อบ้านรีบเข้ามาต่อว่าเซียหวั่น เพื่อลดแรง โกรธของเขาลง