บทที่ 1

5 ปีผ่านไป

“ไม่เอา ไม่กิน ไม่กิน…เพลง

เสียงจานตกกระแทกพื้นดังขึ้นหลังจากเสียงเอาแต่ใจของเด็ก ชายอัลบาโร เดอมาร์ จบลง ลิซ่าสายหน้าอย่างระอา ในนิสัย ของคนที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่สามเดือนใจแทบขาด แต่ก็รู้ว่าไม่ ได้

ร่วมห้าปีแล้วที่ลิซ่าทำหน้าที่พี่เลี้ยงอัลบาโร เด็กชายที่ถูก เลี้ยงดูด้วยเงินมากกว่าความรัก อัลบาโรได้เงิน ได้ของเล่น มากกว่าได้อ้อมกอดของคนเป็นพ่อ ที่วันหนึ่งแทบจะไม่ได้เห็น หน้ากันเลย เมื่อการเห็นหน้าเป็นเรื่องที่ยาก เรื่องการถูกอุ้มชู หยอกเย้าเล่นด้วยระหว่างพ่อลูกลืมไปได้เลย เพราะมันไม่เคย เกิดขึ้น การสั่งสอนอบรมบ่มนิสัยจึงไม่มีตามไปด้วย ไม่แปลกที่ อัลบาโรมีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองแบบสุดโต่ง อยากได้อะไรต้องได้ เกเร ไม่กลัวใคร

การทําลายข้าวของเป็นอีกหนึ่งนิสัยของอัลบาโร ยามไม่ได้ดัง ใจ ถูกขัดใจ เด็กชายมักทำลายของใกล้มือเสมอ ยิ่งระยะสาม เดือนมานี้ยิ่งมีมากขึ้น ดูเหมือนอารมณ์ของอัลบาโรจะรุนแรง มากขึ้นทุกวัน หากไม่มีใครอบรมหรือป้องปราม รับรองได้ว่า เด็กชายจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่นิสัยเลวคนหนึ่ง

“อัลบาโรอยากกินอะไรบอกฉันสิ ฉันจะได้ทำให้กิน” ลิซ่า”ไม่

“ไม่กิน

ลิซ่าบอก อัลบาโรกระโดดลงเดินออกจากห้องทานอาหารไปรถยนต์จอดหน้าบ้าน เด็กก้าวบน ลิซ่าที่เดินกระเป๋านักเรียนก้าวรถ ตามไป โดยจัสโก้ทำหน้าที่พลขับ

อีกเรียน อัลบาโรยังไม่จากรถ เด็กชายเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนร่วมโรงเรียนส่วนใหญ่พ่อแม่มาส่ง พวกเขาได้รอยยิ้ม ได้รับอ้อมกอดและการโบกมือจากบุพการี อัลบาโร อิจฉาเพื่อนทุกคน เพราะตนเคยได้รับสิ่งเลย และอยาก สัมผัสตัวเองมองเห็นสักครั้ง อยากรู้ว่า จะรู้สึกอย่างไร

“มองอะไรอัลบาโร” ถาม

“ทําไมปะป๋าถึงผมบ้างครับ

ลิซ่ามองหน้าจัสโก้ ความรู้สึกกันสงสารและ อัลบาเข้าใจความรู้สึกชายด้วยเป็นอย่างไร ทว่าคำถามอัลบาโรควรถามฟรานเซสโก้มาก

“คุณฟรานโก้งานยุ่งครับเลยมาอัลบาโรได้”

“ป๊ะป๋าก็ยุ่งวัน หลายวันแล้วผมไม่ได้
ลิซ่าไม่รู้จะพูด จะปลอบอัลบาโรยังไง ไม่ใช่ว่าฟรานเซสโก้จะ ยุ่งจนไม่มีเวลาให้ลูกชาย ต้องพูดว่าเขาทำตัวไม่ว่างเอง หลังเลิก งานก็ไปเที่ยว ไปสังสรรค์กับเพื่อน พอตกดึกเวลาทั้งคืนก็เป็น ของสาวสวยที่เข้ามาในชีวิตแทบไม่ซ้ำหน้า วันหยุดก็ไม่เคยอยู่ บ้าน หรือถ้าอยู่ก็ไม่เคยมาดูแลลูก ฟรานเซสโก้จะพักผ่อนอยู่แต่ ในห้อง เขาทําตัวเหมือนชายโสด ไม่มีลูกให้ใส่ใจ

“เข้าโรงเรียนเถอะครับ จวนได้เวลาเรียนแล้ว” ลิซ่าตัดบท หากพูดต่อมีหวังเธอได้ร้องไห้เพราะความสงสารเด็กชายเอาแต่ ใจแน่นอน

“แล้วจะบอกเรื่องนั้นกับคุณเซสโก้เมื่อไหร่

จัสโก้ถามลิซ่า หลังจากอัลบาโรลงจากรถแล้ว สีหน้าคนถาม หนักใจไม่แพ้คนตอบ

“ฉันจะบอกวันนี้แหละ คุณเซสโก้จะได้หาคนใหม่ทัน” ลิซ่า ตอบ ขณะสายตามองไปยังเด็กชายที่ตนเลี้ยงดูมาหลายปี “แต่ ฉันไม่คิดว่าจะมีใครทนนิสัยอัลบาโรได้ ขนาดฉันเลี้ยงมาตั้งแต่ สามเดือนบางครั้งยังทนไม่ไหว

น้ำตาลิซ่าคลอเบ้า เรื่องนั้นที่จัสโก้พูดถึงคือ ลิซ่ากำลังจะ แต่งงานในเดือนหน้านี้ หากแต่งงานแล้วอยู่เมืองนี้ก็คงไม่เป็น ปัญหา ทว่าเธอต้องไปอยู่กับสามีที่โบโลญญา ลิซ่าจึงไม่สามารถ ทำหน้าที่พี่เลี้ยงเด็กต่อไปได้ ลิซ่าเสียใจมน้อยแต่ก็ต้องเลือก ชีวิตคู่ของตน

“เรื่องทนนิสัยคุณอัลบาโรได้หรือไม่ ฉันว่านะ งานนี้ฉันคงหาคนเลี้ยงเด็กจนเหนื่อยแน่ๆ

มันไม่ผิดไปจากที่จัสโก้พูด ขนาดเขาเองเห็นอัลบาโรมาตั้งแต่ เด็ก บางครั้งเห็นฤทธิ์เดชของเจ้านายตัวน้อยแล้วถึงกับส่ายหัว เขายอมรับว่า ลิซ่ามีความอดทนมาก มากกว่าใครในบ้าน พี่ เลี้ยงคนใหม่ไม่รู้ว่าจะทานทนอิทธิฤทธิ์ของอัลบาโรได้มากน้อย แค่ไหน อาจทนไม่ได้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามารับหน้าที่ก็เป็นได้