ตอนที่ 6 สูญเสียและเริ่มต้น

ร่างบางนั่งทอดอาลัยอยู่บนเตียงกว้าง ชีวิตของหล่อนต่อจาก นี้จะทําเช่นไร และสิ่งที่คุณธานุภาพคาดหวังนั้นหล่อนจะทำให้ได้ หรือไม่ การแต่งงานสำหรับศศรีญาแล้วมันไม่ง่ายเลย เพราะ หล่อนไม่เคยรู้จักความรัก

“คุณญาคะ คุณท่านให้มาเชิญไปทานอาหารค่ะ

เสียงสาวใช้ตะโกนบอกนอกห้อง ศศิรญาหยุดความคิดชั่ว ขณะ

“ทราบแล้วค่ะ เดี๋ยวญาลงไปนะคะ” หล่อนตอบ

ศศิรญาถอนหายใจอขยับกายเพื่อลุกไปทำธุระส่วนตัว ใช้ เวลาไม่นานหญิงสาวจึงลงมาด้านล่าง ธานุภาพซ้อนสายตามอง แล้วส่งยิ้มให้เขาอยากให้กำลังใจ เกรงหล่อนจะเหงา เพราะมา อยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย หล่อนเดินมาถึงโต๊ะอาหาร แล้วยืนนิ่งไม่กล้า ทําอะไรโดยพลการ

“นั่งลงสิลูก”

หล่อนซะงัก กับคำเรียก ลูกงั้นเหรอ ทำไมคุณธานุภาพเรียก หล่อนเช่นนี้ มันฟังแล้วรู้สึกเกรงใจเหลือเกิน หล่อนไม่คู่ควรเลย

“อย่าเรียกญาว่าลูกเลยค่ะ ญาเกรงใจคุณมาก ญาไม่คู่ควรสัก นิดเลยค่ะ” หญิงสาวขอร้อง สีหน้าไม่สบายใจ
“เธอไม่ชอบเหรอที่ฉันแทนตัวเองว่าพ่อ ที่ฉันพูดแบบนั้นเพราะ เธอไม่มีญาติที่ไหน ฉันเองอยากได้ลูกสาวมานาน ในเมื่อฉันคิด จะให้เธอมาเป็นสะใภ้แล้ว เรียกล่วงหน้าคงไม่เป็นอะไร

แต่หล่อนไม่ได้อยากเป็นสะใภ้ เป็นคนรับใช้ยังดีเสียกว่า กับ การเปลี่ยนแปลงแบบฉาบฉวย อีกอย่างหล่อนไม่รู้จักบุตรชาย ของคุณธานุภาพเลย นิสัยใจคอเป็นเช่นไร จะเข้ากันได้หรือไม่ นี่ คือสิ่งที่ตนหนักใจ แล้วเขาคนนั้นจะยอมรับการแต่งงานแบบนี้เห รอ หล่อนไม่ค่อยเห็นด้วยเลย

“คุณท่านแน่ใจแล้วเหรอคะ เรื่องที่จะให้ญาแต่งงานกับลูก ชายน่ะค่ะ” หล่อนถาม สีหน้าเครียด

ธานุภาพเข้าใจว่าคนตรงหน้าคงคิดมาก และดูเหมือนมันชวน ให้คิดเสียด้วย ลูกชายตัวดีไม่ยอมง่ายๆ หากไม่ยกเรื่องมรดก มาอ้าง แถมผู้หญิงซึ่งติดแจกับบุตรชายไม่ห่าง ยิ่งทำให้เขากลุ่ม หนัก อะไรมันก็ดีเสียอย่างเดียวเรื่องผู้หญิง

“แน่ใจสิ”

คนฟังขมวดคิ้วเล็กน้อย บางทีปัญหานี้มันคงไม่ได้ตกที่หล่อน แต่น่าจะเป็นลูกชายคุณธานุภาพเสียมากกว่าหากทางนั้นปฏิเสธ คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อย่าเพิ่งคิดมากเลยศศิรญา พ่อไม่ได้ให้แต่งวันนี้พรุ่งนี้เสีย เมื่อไหร่ เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ค่ะ ญาทราบแล้ว” หล่อนตอบรับ แล้วถอนหายใจ เรื่องนี้คง ต้องใช้เวลา
“อีกอย่างพ่อรับปากยายอิ่มไว้แล้ว พ่ออยากให้ยายอิ่มหมด

ห่วง ญาเข้าใจใช่ไหม ถึงยายอิ่มไม่ได้เห็นหลานแต่งงาน แต่

ยายน่าจะรับรู้ว่าหนูอยู่สุขสบายดี กับครอบครัวที่พร้อมให้หนูได้

ทุกอย่าง” ชายชราเอยน้ำเสียงอ่อนโยน เขาอยากชดใช้กับเรื่อง

ที่เคยทําลงไป ความทรมานนั้นทำให้เขาไม่อาจข่มตาหลับลงได้

ตลอดหลายปี

ศศิรญาน้ำตาคลอ กระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ หล่อนรู้ว่ายายรัก มากแค่ไหน หากสิ่งนี้ทำให้ยายหมดห่วงได้หล่อนยินดี ขอเพียง ยายไปสู่สุขคติ

“ค่ะคุณท่าน”

“เรียกพ่อเถอะ” ธานุภาพระบายลมหายใจ “ปกติบ้านหลังนี้ ลูกชายพ่อก็แทบไม่เข้ามาสักเท่าไหร่ หากได้หนูมาเป็นเพื่อนคุย พ่อคงหายเหงา พ่ออยากให้หนูมาเป็นลูกสาว”

หล่อนช้อนสายตามองชายชราด้วยความซาบซึ้ง เม้มริมฝีปาก แน่นเพื่อข่มน้ำตา

“ค่ะคุณพ่อ ขอบคุณมากนะคะที่เมตตาญา”

หญิงสาวพูดคุยกับเจ้าของบ้านพักใหญ่ อาหารมากมายจึงถูก นำมาวาง หล่อนเริ่มเกร็งขึ้นมาอีกครั้ง พอเห็นสาวใช้เข้ามา ปรนนิบัติราวกับหล่อนเป็นนายอีกคน ไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้ เพราะหล่อนเข้ามาในฐานะคนอาศัย หากได้ช่วยเหลือทำงาน บ้านก็ยังดี ดูเหมือนธานุภาพจะรู้ว่าศศรีญาคิดอย่างไร

“คิดมากอีกแล้วเหรอเรา อย่าคิดมากไปเลย พ่อให้มาอยู่ในฐานะลูกสาวแล้ว คนใช้ที่นี่ไม่มีใครไม่ชอบญาหรอกนะ ทุกคน เอ่ยชมหนูทั้งนั้น”

ศศิรญากวาดตามองสาวใช้ในบ้าน ทุกคนส่งยิ้มมาให้เลย พลอยโล่งใจ หล่อนกลัวว่าพวกเขาจะคิดว่าหล่อนเป็นใคร มานั่ง ตรงนี้ให้รับใช้เพิ่มอีก

“พรุ่งนี้ เป็นวันเผาแล้วสินะ” ธานุภาพเอ่ยกับหญิงสาว

หล่อนพยักหน้าช้าๆ “ค่ะ”

“ยายอิ่มคงสบายใจแล้ว พ่อสัญญาว่าจะดูแลหนูให้ดีที่สุด อย่ากลัว อย่ากังวลไปเลย

หล่อนยกมือกระทุ่มไหว้ “ขอบคุณค่ะ”

“ทานข้าวกันเถอะ พูดเรื่องเศร้ามากๆ คงไม่ดี พ่อไม่อยากให้ เราต้องเสียน้ำตามากกว่านี้ เริ่มต้นใหม่เสียให้สมกับที่ยายอิ่ม ฝากฝังหนูไว้กับพ่อ”

“ค่ะ” หล่อนรับค่า แววตาสดใสเพราะคิดในคำพูดของชายชรา