ตอนที่ 1 สูญเสียและเริ่มต้น

เสียงไอของยายอิ่ม ทำให้หญิงสาวต้องหันไปมองด้วยความ เป็นห่วง พักนี้ยายไอติดต่อกันมาหลายวันศศิรญารู้สึกเป็นห่วง แต่พอพูดเรื่องพาไปหาหมอทีไร ยายจะเป็นหน้าหนีและไม่ยอม ไปเลยสักครั้ง เห็นทีครั้งนี้คงต้องบังคับกันเสียแล้ว

“ยายเป็นอะไรหรือเปล่า ญาว่ายายไปหาหมอดีกว่า” หล่อน นิ่วหน้ามองยายด้วยความเป็นห่วง

“ยายไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย เราก็เป็นห่วงมากเกินไปเดี๋ยวก็ หายแล้ว” ยายอิ่มบอก แล้วล้มตัวลงนอน

“ไม่ได้นะยาย พรุ่งนี้ญาจะพายายไปหาหมอ ห้ามปฏิเสธด้วย

เดี๋ยวนี้โรคคนแก่เยอะแยะจะตายไป ไปตรวจสักนิดจะเป็นไรไป

หล่อนจับท่อนแขนยาย แล้วเอามือยังหน้าผากเพื่อทดสอบดู ว่ามีไข้หรือเปล่า ยายไม่มีอาการไข้ แต่ร่างกายกลับเย็นเสีย มากกว่า

“เดี๋ยวญาไปทำกับข้าวก่อนนะ เสร็จแล้วจะมาเรียก ยายจะได้ กินยา” หล่อนบอก แล้วเดินไปหลังครัวเพื่อเตรียมอาหารให้กับ ยาย

เพียงเวลาไม่นานทําอาหารเสร็จ หล่อนรีบยกออกมาแล้ว ตะโกนเรียกยายอิ่ม ให้ตื่น แต่เสียงเรียกของหญิงสาว ไม่ได้ ทำให้หญิงชรายอมขยับกายลุกขึ้นแม้แต่น้อย
“ยายญาทำกับข้าวเสร็จแล้ว ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนนะคะแล้ว ค่อยนอน” ศศิรญาเรียกยายของตนเองพร้อมกับใช้มือจับไปที่ ต้นแขนของยายอิ่มแล้วเขย่าเบาๆ

ยายอิ่มกลับนิ่งสนิทไม่มีอาการตอบสนองใดๆ ต่อการเขย่า หรือการเรียกจากหญิงสาวเลย ศศิรญาหน้าซีดเผือด เริ่มเขย่า ยายแรงขึ้น แต่กระนั้นหญิงชรายังคงไม่ไหวติงเช่นเดิม หล่อน มองใบหน้าเห็นยายยิ้ม ในใจเริ่มหวาดกลัว

“ยาย…” ศศิรญาเรียกยายเสียงสั่นเครือไปหมด “ยายเป็น อะไร!”

กายของหญิงสาวสั่นเทาเมื่อหล่อนกำลังตัดสินใจจะทำอะไร บางอย่าง หล่อนค่อยๆก้มลง ใช้หูแนบที่อกข้างซ้ายฟังเสียง หัวใจ น้ำตาของค่อยๆ ไหลริน หล่อนฝันไปหรือเปล่า ไม่จริง หรอก

“ยาย ไม่จริงใช่ไหม ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ ไหนยายบอกว่าจะอยู่ กับญานานๆ จะดูญารับปริญญา ยายมาทิ้งญาไปได้ยังไง!” คน ตัวเล็ก โถมกายกอดยายสะอื้น ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้

เวลาล่วงเลยผ่านนานเท่าไหร่หล่อนไม่รับรู้ รู้แต่ตอนนี้ได้สูญ เสียญาติเพียงหนึ่งเดียว ความเจ็บปวดเช่นนี้หล่อนไม่อยากได้ รับอีกแล้ว

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูบ้านทำให้ศศิรญาสะดุ้งกลั้นใจยกมือปาด น้ำตา กัดฟันลุกเดินไปหน้าประตูบ้าน ปลดกลอนแล้วแง้มดูสายตาของหญิงสาวมองเห็นชายวัยกลางคนพิการนั่งรถเข็นอยู่ กับชายฉกรรจ์อีกสองคนที่ยืนขนาบข้างเขา คิ้วบางขมวดหากัน หล่อนไม่รู้จักชายคนนี้มาก่อนเลย ประตูเปิดอ้ากว้างมากขึ้น บางทีเขาอาจมาผิดบ้าน

“คุณมาหาใครคะ”

“ฉันต้องการพบยายอิ่ม” ชายพิการตอบหล่อนเสียงแผ่ว

ศศิรญาแปลกใจ ผู้ชายท่าทางเหมือนเศรษฐีมีเงิน รู้จักยาย ด้วยเหรอ

“คุณรู้จักยายอิ่มด้วยเหรอคะ?” หล่อนสงสัย

“ใช่”

“ขอโทษนะคะ ยายคงไม่พร้อมจะพบคุณในเวลานี้หรอกค่ะ” หล่อนปฏิเสธ เพราะเกรงว่าตนอาจถูกหลอก

คนปฏิเสธหรี่ตาลงจ้องมองความผิดปกติที่ซ่อนในแววตาคู่ สนทนา หรือว่าเขาจะมาไม่ทัน ชายพิการหันไปหาลูกน้องแล้ว ออกคําสั่งทันที

“เข้าไปดูยายอิ่มในบ้านหน่อย

ชายฉกรรจ์ดูเหมือนเป็นลูกน้องเขาตรงดิ่งเข้าบ้าน ร่างบาง พยายามห้ามปรามแต่กลับถูกผลักดันให้หลีก

“เข้าไปไม่ได้นะ พวกคุณทําแบบนี้มันบุกรุกกันชัดๆ” หญิงสาว ร้องตะโกน
“หยุดเดี๋ยวนี้ศศิรญา เธอไม่ควรทำแบบนี้!” ชายพิการวาด ร่างบางสะดุ้งหันมองแววตาสับสน

“พวกคุณต้องการอะไรกันแน่ แล้วทำไมถึงรู้จักชื่อของฉัน

“ฉันรู้จักชื่อเธอเพราะยายอิ่มเป็นคนบอกฉันเอง” ชายพิการ คลายความสงสัย

“ยายรู้จักคุณได้ยังไง ในเมื่อฉันเป็นหลายยังไม่รู้จักคุณเลย ถ้าหากยายรู้จักจริงก็น่าจะบอกฉัน

คนถูกถามชะงักเล็กน้อย จะบอกอย่างไรให้หญิงสาวเข้าใจ เพราะเขากับยายอิ่มรู้จักกันในสถานการณ์ไม่ดีนัก มันเป็นเรื่อง เลวร้ายมากเลยทีเดียว ศศิรญายังไม่ควรทราบเรื่องนี้ หากรู้คง หนีห่างจากเขาแน่นอน

“เรื่องมันยาวเอาไว้เล่าทีหลังก็แล้วกัน” ธานุภาพตัดบท

ไม่นานนักบอดี้การ์ดของธานุภาพก็เดินออกมา แล้วกระซิบ ข้างใบหู ธานุภาพพยักหน้าเข้าใจ เหลือบมองหญิงสาวตัวคน เดียวด้วยความสงสารระคนเห็นใจ เพราะยายอิ่มเป็นโรคร้ายวัน นั้นหญิงชราถึงได้โทรมาหาเขาหลังจากที่หายไปไม่เคยติดต่อมา เลยสักครั้ง ยายอิ่มต้องการให้ดูแลหลานสาว เขาเองยินดีที่จะ ทําเช่นนั้น เพราะตนทำผิดกับครอบครัวนี้ไว้มาก หากไม่เกิดเรื่อง นั้นขึ้น ครอบครัวนี้คงมีความสุขมากทีเดียว

“ไปพาร่างยายอิ่มออกมา ฉันคงต้องไปจัดการที่โรงพยาบาล อีก” ชายพิการสั่ง แล้วเข็นรถนำออกไป
“คุณจะเอายายฉันไปไหนไม่ได้นะ!” หญิงสาวร้องห้าม

“เธอคิดว่าเธอมีปัญญาจัดการงานศพยายอิ่มได้อย่างนั้นเหรอ ฉันไม่ได้คิดร้ายกับเธอหรอกนะ”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร” คนตัวเล็กน้ำตารื้น

“ฉันบอกแล้วว่าจะอธิบายให้เธอฟังทีหลัง เวลานี้เธอควรจะไป พักที่บ้านฉันเสียก่อน อยู่คนเดียวมันอันตราย เธอเองหน้าตา สะสวย คงมีพวกวัยรุ่นขี้ยาแถวนี้ต้องไม่น้อย ฉันเองไม่ได้คิด อะไรไม่ดีกับเธอเลย แค่อยากทำตามคำสั่งเสียของยายอิ่มก็ เท่านั้นเอง” เขาพยายามอธิบาย

“คุณแน่ใจนะคะว่าไม่ได้เข้าใจผิดไป พวกคุณรู้จักยายจริงๆ ใช่ไหม?” หล่อนถามย้ำอีกครั้ง เพราะคำพูดเขามีเหตุผลมากที เดียว หล่อนเองหวาดกลัววัยรุ่นแถวนี้ไม่น้อย พวกมันคอยแซว เวลากลับจากเรียนเสมอ ถ้าพวกมันรู้ว่าหล่อนอยู่คนเดียว อาจจะ บุกมาเมื่อไหร่ก็ได้

“ใช่แล้ว ฉันรู้จักยายเธอดีแล้วก็รู้จักเธอด้วยศศิรญา”