บทที่ 7

“อ้าว! ทำไมกลับมาเร็วจังล่ะลูก” เมื่อเห็นลูกชายเดินกลับมาที่ ห้องนั่งเล่น หลังจากไปไม่นานน้ำจันทร์ก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย

เดินมาถึงน้ำเหนือก็นั่งลงโซฟาตัวเดิม หันไปเอ่ยกับผู้ใหญ่ ทั้งสองท่านด้วยสีหน้าไม่มั่นใจสักเท่าไร

“คือ…ผมมีเรื่องจะบอกครับ”

“ไอ้คนมันทำอะไรให้เหนือไม่สบายใจอีกงั้นเหรอ ถึงได้กลับ มาเร็วอย่างนี้” พ่อเลี้ยง โอภาสมั่นใจว่าเรื่องที่น้ำเหนือจะกล่าว ต้องมีสาเหตุมาจากลูกชายตัวเองอย่างแน่นอน

“คือ…ผมจะขอตามไปดูแลพี่คนที่ท้ายไร่ด้วยครับ” คนพูด ไม่กล้าสบตาผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน เพราะรู้ว่าคงจะโดนคัดค้านเป็น แน่ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องไปเพื่อความสงบสุขของบ้านหลังนี้ แม้ว่า จะต้องทนอยู่กับคนใจร้ายสองต่อสองก็ตามที

“ทำไมเหนือถึงได้ตัดสินใจอย่างนี้ล่ะลูก

“ผมสงสารพี่คนครับ ไปอยู่คนเดียวคงจะเหงาแย่ แล้วอีก อย่างใครจะคอยเป็นคนหุงหาอาหารให้
“ฉันไม่มีทางให้เหนือไปอยู่กับไอ้ลูกชายสารเลวนั่น” พ่อ เลี้ยงโอกาสค้านหัวชนฝา กลัวว่าลูกชายจะเอาความแค้นไปลง กับน้ำเหนือก็เป็นได้

“แม่เองก็เป็นห่วง หากเหนืออยากไปจริง ๆ รอให้คุณกินอา รมณ์เย็นลงกว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอลูก” น้ำจันทร์รู้ดีว่าคนทั้งสอง สนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ถึงอย่างไรก็อดเป็นห่วงลูกชายไม่ ได้

“ทุกคนไม่ต้องห่วงนะครับ ผมกับพี่คนเรายังคุยกันได้ เหมือนเดิม พี่คนไม่มีทางทำร้ายผมแน่นอนครับ อีกอย่างผม อยากจะคอยเป็นหูเป็นตา ส่งข่าวให้พ่อเลี้ยงด้วยยังไงล่ะครับ น้ำเหนือเอ่ยด้วยรอยยิ้มสื่อว่าเขาเต็มใจย้ายไปอยู่ที่นั่น

“จะเอาอย่างนั้นจริง ๆ เหรอเหนือแม่เป็นห่วงนะ

“จริงครับแม่ ผมไม่ได้ไปไหนไกลซะหน่อย อยู่ท้ายไร่นี่เอง นะแม่”

“ถ้าลูกตัดสินใจดีแล้วแม่ก็ไม่ห้าม

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ฝากดูแลมันด้วยละกัน ถ้ามันทำอะไรให้ เหนือไม่สบายใจก็รีบกลับมาที่นี่เลยนะ ถึงยังไงฉันก็เป็นห่วง เหนืออยู่ดีนั่นล่ะ” พ่อเลี้ยง โอภาสเอ่ยด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ครับพ่อเลี้ยง ถ้าอย่างนั้นผมขอขึ้นไปเก็บของก่อนนะครับ

กล่าวจบน้ำเหนือก็ลุกขึ้นเดินไปเก็บของที่ห้องนอน เขาจะ ต้องเข้มแข็งเข้าไว้ เพราะยิ่งอ่อนแออีกฝ่ายยิ่งได้ใจ และจะต้องหาวิธีทําให้ภาคินกลับมาเป็นคนเดิมให้ได้ เพื่อให้บ้านหลัง นี้กลับมามีความสงบสุขเหมือนเดิม เขาหวังว่ามันจะต้องเป็น อย่างนั้น ในอีกไม่ช้า