บทที่ 7 ช่วยด้วยมือ เสร็จด้วยปาก (1)

น้ำค้างไม่เข้าใจความคิดของศรัณย์เลยสักนิด เขาเพียงแค่ ต้องการร่างกายเธอเท่านั้น แต่ไม่ได้ต้องการหัวใจเธอ แล้วยัง ทํามาเป็นพูดว่าจะรับผิดชอบอีก คิดว่าเธอจะดีใจหรือไงที่เขา พูดจาแบบนี้ ไม่ว่าจะมองมุมไหนฝ่ายที่เสียเปรียบและเสียหายก็ คือเธออยู่ดี

“น้ำค้างไม่อยากเป็นของเล่นของพี่รัน เชิญไปมีอะไรกับคนอื่น เถอะ”

“พี่ก็ไม่ได้บอกว่าจะเอาเป็นของเล่น แต่คบเป็นแฟน

“คบเป็นแฟนแต่ป่าวประกาศบอกใครไม่ได้นี่นะคะ น้ำค้าง

ไม่ใช่นางบำเรอของพี่นะ!”

“พูดไม่รู้เรื่องแล้ว เดี๋ยวเรื่องนี้ค่อยคุยกันทีหลัง แต่ถ้าเรายัง มัวลีลาไม่ยอมช่วยพี่ โดนจับแทงรูตอนนี้ไม่รู้ด้วยนะ

“หยาบคาย พี่พูดจาแบบนี้ไม่อายบ้างหรือคะ” น้ำค้างแทบ อยากกรีดใส่หน้าคนเอาแต่ใจ ทำร้ายเธอจนมีสภาพแบบนี้ยังไม่ พอ ยังคิดจะเอาเปรียบเธอทุกทาง

ดวงตาเรียวโตวาววับขู่ฟ่อเหมือนแมวน้อยตั้งท่ากางเล็บใส่ เจ้านายเวลาถูกแกล้ง ทำเอาศรัณย์สบถเสียงต่ำในลำคอรู้สึกว่า เลือดไหลไปกองยังอวัยวะเบื้องล่าง ปวดหน่วงจนแทบระเบิด บางทีน้ำค้างก็ทำตัวน่ารักเกินไป เมื่อก่อนก็ยังเฉยๆ ไม่ได้คิดเกินเลยอะไร แต่ตอนนี้ในหัวเขาคิดแต่เรื่องอกุศล อยากท่ารัก กับน้องสาวเพื่อนคนนี้แทบคลั่ง คิดถึงเนื้อนวลเนียนนุ่มมือกับ กลีบผกา เยิ้มที่ตอดรัดแน่นไม่ยอมคลาย ทั้งร่างก็ร้อนวูบวาบ สั่นสะท้านขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ศรัณย์ก ฝ่ามือนุ่มไว้มั่นบังคับให้รูดซิปกางเกงลงให้เขา แม้ อีกฝ่ายจะขัดขืนไม่เต็มใจทำให้ แต่พอถูกดวงตาคมแข็งกร้าว จ้องนิ่งเป็นเชิงปรามให้ยอมเชื่อฟังดีๆ ก่อนจะโกรธจนเผลอพลั้ง มือทำรุนแรง เจ้าตัวดีที่เคยลิ้มรสความเจ็บปวดจากการร่วมรัก อย่างไม่เต็มใจก็ทำสีหน้าตื่นกลัว เห็นแบบนั้นแล้วก็รู้สึกผิดที่ ครั้งแรกไม่ได้ทะนุถนอมดอกไม้งามจนซอก เพราะความ กระหายหิวเจียนคลั่งของเขา

“น้ำค้างไม่อยากทํ

“อยากโดนเอาตอนนี้เหรอ หัดรู้ซะบ้างว่าผู้ชายทุกคนพอมา เห็นผู้หญิงนอนเปลือยอวดเรือนร่าง ในหัวก็คิดแต่เรื่องกามๆ ทั้ง นั้น ถ้าเป็นคนอื่นน้ำโดนปล้ำจนน้ำแตกขึ้นสวรรค์ไปเจ็ดแปด รอบแล้ว เผลอๆ อาจจะนอนสลบขาถ่าง สภาพยับเยินเหมือน ตุ๊กตายางไร้ความรู้สึกก็ได้”

…!”

“อย่าล้อเล่นกับอารมณ์อยากของผู้ชาย น้ำไม่รู้หรอกว่าพี่ต้อง ใช้ความอดทนอดกลั้นแค่ไหนที่จะไม่แตะต้องน้ำซ้ำอีก อย่าง น้อยที่สุดในตอนนี้พี่ก็อยากให้น้ำได้พักผ่อนให้ร่างกายแข็งแรง ดี แล้วค่อยมาพูดเรื่องของเราทีหลัง”
แววตาของศรัณย์จริงจังมากจนน้ำค้างทำอะไรไม่ถูก เมื่อคืน เธอก็ได้ลิ้มรสความอยากของเขามาแล้ว รู้ว่าพี่ศรัณย์เป็นพวก อืดทนนาน และไฟจุดติดง่าย หากไม่อิ่มจะไม่ยอมเลิกราหรือ ปล่อยตัวเธอให้นอนพักเด็ดขาด

ถ้าต้องถูกเขาทําเรื่องแบบนั้นอีกเธอตายแน่

“ละ…แล้วน้ำต้องทำยังไงคะ

ดวงตาเรียวโตคลอขังด้วยหยาดน้ำตาใสซ้อนขึ้นมาด้วยใจ หวาดหวั่น เธอไม่อาจทนรับความป่าเถื่อนรุนแรงจากเขาได้อีก แล้ว แค่นี้ร่างกายเธอก็แทบแตกสลายเพราะเขาเหมือนกลีบ ดอกไม้บอบบางที่ถูกขยี้จนฉีกขาดเหลือเพียงเศษซากไว้เท่านั้น

ศรัณย์โน้มตัวไปหาใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดของคนกลัวเจ็บ เขาจุมพิตหน้าผากมนปลุกปลอบขวัญที่กระเจิงเพราะถูกคำขู่ของ เขาทำให้กลัวเข้า โดยที่อีกมือไม่ลืมชักนำมือน้อยให้ลูบโลม แท่งเนื้อร้อนระอุ

มีหลายครั้งที่เจ้าตัวดีคิดจะซักมือกลับ แต่ก็ถอยหนีไม่ได้ เนื่องจากถูกเขาจับแน่นไม่ยอมปล่อย

“ค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆ ลูบ เก่งมาก…สัมผัสจากมือน้ำค้าง ทำให้พี่รู้สึกดีมากครับ” เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยชมไปตามใจ นึกคิด มือนุ่มๆ ของน้ำค้างกำลังทำให้เขาแตกคามือ แต่มัน คงจะน่าอายเกินไปหากจะเสร็จไวขนาดนั้น

น้ำค้างไม่กล้าก้มไปมองมือตัวเอง เธอรับรู้ถึงท่อนเนื้อร้อนระอุ ที่แทบจะลวกมือเธอให้พอง เหมือนกำลังจับเผือกร้อนที่เพิ่งเผาเสร็จจากกองไฟ ขนาดความยาวว่าน่ากลัวแล้ว ยังไม่มีความ ใหญ่โตที่ทําเอานิ้วมือเธอไม่รอบ ยังจะมีความแข็งขึงตั้งลำ อวดศักดาอีก

เธอสงสัยว่าเมื่อคืนเขาเอามันยัดเข้ามาในตัวเธอได้ไง เขาก็ไม่ ‘เล็ก’ เลยจริงๆ เพราะ