บทที่ 6 มาเป็นผู้หญิงของพี่ (6)

ก็ยังอยากพาตัวเองเข้าไปเยือนกลีบดอกไม้นั้นอีกครั้ง อยาก บดขยี้เคล้าคลึงให้บอบช้ำแหลกสลายคามือ

“เอ่อ ทำไมพี่รันถึงเลิกกับพี่ทิพย์ล่ะคะ คบกันมาตั้งหลายปี หมดรักกันแล้วเหรอ” น้ำค้างถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

ก่อนหน้านี้ก็เห็นรักกันดีมีแพลนว่าจะแต่งงานกันปีหน้าด้วย แล้วทำไมตอนนี้ถึงเลิกกันง่ายดายเหมือนที่ผ่านมาแค่รู้จักกัน เพียงผิวเผินไม่ได้ผูกพันอะไร ไม่ได้มีความรักมาเกี่ยวข้องด้วย

“ไม่ใช่หมดรัก แต่อาจจะไม่เคยรักกันอย่างจริงจังตั้งแต่แรก ก็ได้ ไม่รู้สิ พี่ก็รักทิพย์นะ ถึงเสียใจจนดื่มหนักแล้วมาลงกับน้ำไง ทำให้น้ำต้องเจ็บทั้งที่ไม่มีความผิดอะไร

นิ้วโป้งลูบวนบนกลีบบวมแดงแผ่วเบา สีหน้าลุแก่โทษของคน ทำผิดทำให้น้ำค้างถอนหายใจ โกรธก็โกรธ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไป แล้วมันแก้ไขอะไรไม่ได้ เธอเรียกคืนสิ่งที่สูญเสียไปเพราะเขา กลับมาไม่ได้แล้ว

“เดี๋ยวพี่จะซื้อยาแก้ปวดลดบวมมาให้ รวมถึงยาคุมกำเนิด ด้วย”

น้ำค้างถึงกับชะงักค้างไปครู่หนึ่งเพราะคำว่ายาคุมที่หลุดมา จากปากเขา เมื่อคืน ศรัณย์ไม่ได้ป้องกันปล่อยน้ำเชื้อให้คั่งค้าง อยู่ในตัวเธอจนกระทั่งถึงตอนนี้ แต่ยาคุมฉุกเฉินมีผลยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้ารีบกินก็คงพอสกัดกั้นการท้องไม่พร้อมของเธอได้

“แต่ตอนนี้พี่อยากให้น้ำค้างช่วยพี่หน่อย” ศรัณย์ทำหน้า เครียดขบกรามแน่น ขณะสูดหายใจลึกควบคุมปฏิกิริยาของร่าง กายมที่ตอบสนองต่อสิ่งเร้าตรงหน้า

สาวสวยร่างแบบบางอวดสรีระอ่อนช้อยงดงามต่อหน้าเขาจะ ให้อดทนไม่รู้สึกอะไรได้ยังไง ทรวงอกกลมกลึงขาวจั๊วะยอดกัน ซันบวมเป่ง เห็นขนอ่อนบนกายลุกพรึบรำไร ตัดกลับมาที่เรียวขา เสลา งอ้าออกเผยความสวยงามของเพศหญิง กลีบผกาแดงระ เรื่อฉ่านล่อลวงให้อยากสัมผัส

เสน่ห์บางอย่างของน้ำค้างดึงดูดให้เขาลุ่มหลงมอมเมาอย่าง ยากจะหักห้ามใจไม่ให้แตะต้องเธอไหว

“ช่วยอะไรคะ”

เห็นสีหน้าทรมานเหมือนอดทนอดกลั้นกับอะไรบางอย่าง น้ำค้างก็ถามอย่างคนพาชื่อ เรียกสีหน้าเอ็นดูจากชายร่างสูง ใหญ่ตรงหน้าที่ผุดยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตากรุ้มกริ่มมองสบเจ้าของ นวลเนื้อน่าขย้ำจนอยากจับมาเคี้ยวๆ แล้วกลืนลงท้อง

เพิ่งรู้ว่าน้ำค้างมีนิสัยน่ารักน่าเอ็นดูหนักๆ ก็วันนี้แหละที่ผ่าน มาเขาไม่เคยมองเห็น หรือบางทีก็ไม่ได้สนใจมองเพราะมีคนรัก เป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว แต่พอตอนนี้ไม่เหลือใครเขาถึงเพิ่งสังเกต เห็นน้ำค้างอยู่ในสายตา

เธอเหมือนกล่องของขวัญที่ทำให้อยากแกะกระดาษที่ห่ออยู่ แต่พอแกะออกแล้วก็ยังเจอกับกระดาษที่ห่อปิดทับไว้อีกหนึ่งชั้นสร้างฉงนใจและก่อเกิดความปรารถนาที่อยากจะขุดค้นให้ลึกลง ไปถึงตัวตนที่ซ่อนอยู่ภายใน

ร่างกายเขาชอบที่จะได้แนบชิดสนิมสนมกับเธอ คาดหวังที่จะ ได้แนบเนื้อผสานรวมกันเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง…

เขาเข้าใจว่านี่คือความต้องการทางกายที่ผู้ชายทุกคนล้วนมี กัน ผู้ชายอย่างเราๆ ต่างก็มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงได้ง่ายๆ แต่ กับน้ำค้างลึกๆ ในใจเขากลับรู้สึกอิ่มเอม ความรู้สึกดีเยี่ยมยาม ได้เคลื่อนไหวบนเรือนร่างอ่อนนุ่มหอมหวนมันวิเศษมาก เพียง นึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้นร่างกายก็พลันร้อนรุ่มซาบซ่านโหยหา รสชาติที่เพิ่งลิ้มลองไป

“ช่วยใช้มือให้พี่หน่อย

“ซะ…ใช้มือทำอะไรคะ” ดวงตาเรียวโตเบ่งมองอย่างฉงน สนเท่ห์ มือเธอสามารถช่วยอะไรเขาได้เหรอ

แต่ระหว่างที่น้ำค้างกำลังสงสัยและรอคอยคำตอบอยู่นั้นเอง ฝ่ามือหยาบกระด้างก็คว้าข้อมือเล็กมาไว้แถมหว่างขากดฝ่ามือ นุ่มลงบนเป้ากางเกงที่โป่งพองขึ้นลำยาว แวบแรกที่สัมผัสโดน น้ำค้างก็กระตุกมือหนีเหมือนถูกของร้อน แต่ศรัณย์กลับยึดไว้ แน่นไม่ยอมให้ผละออก

“คนดีช่วยพี่หน่อย พี่ไม่อยากบุกละทวงเล่นงานน้ำตอนกำลัง เจ็บๆ อยู่ เพราะมันมีแต่จะทรมานไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดี ไม่อยาก ทำให้น้ำค้างขยาดเวลามีเซ็กซ์กับพี่”

“คะ หมายว่ายังไงที่ว่ามีเซ็กซ์กัน
“เป็นผู้หญิงของพี่คงไม่คิดว่าแค่เอามาประดับไว้ในแจกันให้ สวยงามหรอกนะ”

“แต่…แต่เราบังไม่ได้แต่งงาน

“สมัยนี้ก็มีอะไรกันก่อนแต่งทั้งนั้น อย่าเอาเรื่องการแต่งงาน มาจํากัดอิสระในการเลือกคู่ ลองคบกันดูถ้าเข้ากันไม่ได้ก็เลิก เดี๋ยวนี้ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น

“พี่รันเป็นผู้ชายก็พูดได้สิ”

เอาไว้ถ้าเราขายไม่ออกพี่จะรับผิดชอบดูแลเราไปทั้งชีวิต เอง”

แต่กว่าที่เขาจะยอมปล่อยน้ำค้างให้เป็นอิสระก็หลังจากที่เบื่อ

แล้วเท่านั้น

ประโยคนี้ศรัณย์คิดในใจไม่ได้เอื้อนเอ่ยออกไปให้ลูกกวาง

น้อยรู้ตัว จากนี้ไปเขาจะตักตวงทุกอย่างจากร่างกายหอมหวานนี้

จนอิ่มหนํา พอหมดความอยากกระหายในตัวน้ำค้างแล้วค่อย แยกย้ายกันไป

ส่วนเรื่องที่พูดเขาไม่ได้โกหก หากสุดท้ายน้ำค้างไม่มีใครอื่น อีกเขาจะรับผิดชอบดูแลเธอในฐานะน้องสาวคนหนึ่งเอง