บทที่ 3 มาเป็นผู้หญิงของพี่ (3)

“พี่ไม่ออก จะเต็มใจไม่เต็มใจน้ำค้างก็เป็นเมียพี่แล้ว หรือเรา จะยอมให้พี่เจาะไข่แดงฟรีๆ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น น้อง น้ำเป็นผู้หญิงง่ายๆ ที่ต่อให้ถูกผู้ชายแปลกหน้าแตะต้องร่างกาย ก็ไม่รู้สึกอะไรงั้นเหรอ”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะคะ ไม่ได้ใจง่ายที่จะยอมให้ใคร ก็ได้มาแตะต้อง ทําไมพี่ศรัณย์ต้องว่าร้ายพูดจาถากถางน่าด้วย น้ำไม่ได้ดีใจที่ถูกพี่รันทำร้าย ฮึก…ไม่ได้ดีใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฮืออ”

“น้ำ….พี่ขอโทษ ”

“ขอโทษไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้ ฮือ พี่รันรู้ตัวบ้างไหมว่าทำอะไร ลงไป น้ำเป็นน้องสาวของพี่น่านนะ พี่น่านที่เป็นเพื่อนสนิทของ พี่!” เสียงตะคอกเลือตัดพ้อน้อยใจทำให้คนที่ยิ่งมีสีหน้าสำนึก ผิด แต่ก็ยังไม่วายจะสารภาพออกมาตามตรงว่าตอนนั้นในใจ คิดอะไรอยู่

“ก็ตอนนั้นร่างกายพี่ร้อนรุ่มเหมือนถูกเปลวไฟแผดเผาทรมาน มันหิวกระหายอยากหาที่ระบาย แล้วบังเอิญว่าอยู่ใกล้มือพี่ถึง ยากจะยับยั้งชั่งใจ”

“เหตุผลนี้เองหรือคะที่ทำให้พี่ทำร้ายน้ำ คนเห็นแก่ตัว อยาก นักก็ไปหาเอาข้างทางสิ!” กำปั้นเล็กยกขึ้นจะทุบผู้ชายใจร้ายที่ รังแกเธอได้ลงคอ แต่กลับถูกคว้ามือไว้กระซากยังไงก็ไม่หลุด
“พี่มันสารเลวเองที่ทําเรื่องไม่ดีกับน้ำลงไป แต่ว่าน้ำค้างครับ ถึงพี่จะเมาก็ยังพอมีสติรู้ตัวดีว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นใคร ไม่ได้เอา มั่วๆ หรือหาที่ระบายไปทั่วอย่างที่เข้าใจ

“ถ้ารู้แล้วทำไมถึงยัง…” ดวงตาเรียวโตเบิกกว้างขึ้น น้ำตาริน ไหลลงมาอาบแก้มด้วยความสับสนไม่เข้าใจ เพราะความใคร่ถึง ไม่เลือกว่าจะเป็นใคร แม้แต่น้องสาวเพื่อนก็ไม่เว้น

“พี่ยอมรับผิดทุกอย่าง ที่เป็นผู้ชาย เวลาเจอผู้หญิงสวยๆ รูป ร่างเซ็กซี่ก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้าง ยิ่งเมาก็ยิ่งอยากปลดปล่อย ความบ้าคลั่งที่ถูกกระตุ้นเร้าตามสัญชาตญาณ พี่ถึงได้ร่วมหลับ นอนกับน้ำยันเช้าไม่ยอมปล่อยเลยไง และมันก็ทำให้รู้ว่าน้ำ ร้อนแรงแค่ไหนตอนอยู่ใต้ร่าง ทำให้พี่เต็มอิ่มยิ่งกว่าผู้หญิงทุก คนทีเคยนอนด้วย”

คําตอบของเพื่อนสนิทพี่ชายทำให้น้ำค้างถึงกับแค่นหัวเราะ เสียงหยัน ใบหน้าสวยหวานบิดเบี้ยวรู้สึกถึงเรื่องตลกร้ายที่ตัว เองต้องพบเจอ

“หึ พวกผู้ชายเนี่ย ต่อให้ไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง สามารถไปมีอะไรกับใครได้ไปทั่ว แต่ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะนอนให้ ผู้ชายระบายความใคร่หรือตักตวงจนอิ่มหนำแล้วเฉดหัวส่ง แค่ ครั้งเดียวก็น่าจะพอแล้วนะคะสำหรับความชั่วที่พี่ทำ อย่าให้ต้อง มีครั้งที่สองที่สามเลย พี่พี่ศรัณย์รีบออกไปเถอะ น้ำจะถือว่าเรื่อง นี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

น้ำค้างกระตุกมือออกจากมือศรัณย์ซ้อนดวงตาแดงก่ำมองเขาอย่างเสียใจมากกว่าจะโกรธเกลียด สิ่งที่เกิดขึ้นมันแก้ไข อะไรไม่ได้แล้ว โวยวายเสียงดังไปก็มีแต่เธอที่เป็นฝ่ายเสียหาย และเธอก็ไม่อยากให้พี่น่านรู้เรื่องนี้ด้วย

“พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น คิดว่าครั้งเดียวมันจะพอเหรอ จากนี้ไป ต้องเป็นผู้หญิงของพี่ พี่จะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นเอง

” พี่รันกล้าบอกพี่น่านเหรอว่าข่มขืนน้ำ กล้าที่จะยอมรับผิด กับพี่นานไหมว่าข่มเหงรังแกน้ำ โดยที่น้ำไม่เต็มใจ

“ถ้าเราอยากให้บอกพี่ก็จะพูดกับมัน พี่เป็นลูกผู้ชายพอ ทำผิด ก็ต้องกล้ารับผิด ”

เห็นแววตาเอาจริงเอาจังไม่ได้ล้อเล่น ในใจน้ำค้างก็พลัน

สะท้านกลัวว่าเขาจะวู่วามทำจริง

“ไม่ได้นะ! น้ำจะให้พี่น่านรู้เรื่องนี้ไม่ได้ พี่รันเลิกยุ่งกับน้ำเถอะ แค่นี้ ก็เจ็บมากพออยู่แล้ว พี่ศรัณย์ยังต้องการอะไรอีก น้ำค้างเม้มปากแน่นมองหน้าคนที่เพิ่งทำร้ายเธอไปหมาดๆ แต่ กลับพูดจาได้เหมือนปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ใครจะอยากให้เขารับผิดชอบ ตอนนี้แม้แต่หน้าเขาเธอยังไม่ อยากเห็นเลย ไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากให้ถูกเนื้อต้องตัวเธอ เพราะมันทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาไม่ได้ สัมผัสเธออย่างอ่อนโยนทะนุถนอมเลยสักนิด