บทที่ 5

ยามเช้าอากาศสดใสทำให้สมาชิกของทั้งสองตระกูลที่เพิ่งจะ ได้เกี่ยวดองกันมารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่นกลางบ้านพักตาก อากาศที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงฉลองงานแต่งงานเมื่อคืนนี้ โดยลืมเรื่องที่เกิดขึ้นกลางงานไปซะสนิท อาจจะเป็นเพราะทุกคน ต่างรู้นิสัยของเจ้าบ่าวดีว่าถึงจะมีผู้หญิงมาเกี่ยวพันมากแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยไปให้ความหวังใครอย่างนั้นแน่และที่สำคัญเจ้าตัว เองก็คงไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนไหนจับมาง่ายๆ ไม่อย่างนั้นคงเสีย ชื่อเพลย์บอยตัวพ่อแย่

“ตื่นแล้วเหรอลูกแพร” คุณหญิงสุชาดา มารดาของแอชตัน มารีโน่เอ่ยเรียกลูกสะใภ้ที่เดินมาถึงห้องนั่งเล่น

แน่นอนการแต่งงานของทั้งสองตระกูลย่อมมีเรื่องทางธุรกิจ มาเกี่ยวข้องด้วยอยู่แล้ว เนื่องจากตระกูลโฮเมอร์มีสายการบิน โฮเมอร์แอร์ไลน์เป็นสายการบินอันดับหนึ่งของโลก ขณะที่มารี โน่ก็มีบริษัทแอชตันแอร์แพลนที่เป็นบริษัทผลิตเครื่องบินราย ใหญ่ที่ผลิตเครื่องบินจำหน่ายให้เกือบทุกสายการบิน รวมถึง เครื่องบินส่วนตัวให้เหล่ามหาเศรษฐีที่ไม่รู้จะเอาเงินไปเก็บไว้ ที่ไหนได้ถลุงเงินเล่นจึงไม่แปลกที่ทั้งสองตระกูลจะอยากเกี่ยว ดองกัน อีกเหตุผลสำคัญก็คงจะเป็นเพราะพ่อแม่ของทั้งสายฝ่าย เป็นเพื่อนสนิทกันจึงอยากจะให้ลูกๆ ที่มีฉายา “เพลย์บอยตัวพ่อ กับ คาสโนวี่ตัวแม่’ ได้เจอกับคนที่สมน้ำสมเนื้อกันก็คงจะเหมาะ กันอยู่ไม่ใช่น้อย
โชคดีที่ตระกูลโฮเมอร์มีแค่แอชตันคนเดียวและเป็นผู้ชาย ขณะที่ตระกูลโฮเมอร์มีกันสามคนพี่น้องแต่มีลูกสาวคนเดียว เท่านั้นนั่นก็คือแพรวา เขาและลูฟที่เป็นพี่ชายคนโตจึงไม่ถูกจับ ให้แต่งงานกับใคร เพราะถ้าแอชตันดันมีน้องสาวหรือเขากันเป็น ผู้หญิงเสียเอง งานนี้คงตกอยู่ที่เขาหรือลูฟแน่ที่ต้องถูกให้จับ แต่งงานครั้งนี้

ลูฟยื่นกระดาษขนาดครึ่งเอสให้กับแพรวา มันเป็นของขวัญ แต่งงานให้กับคู่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันได้ไปฮันนีมูนกันไกล ถึงทะเลมัลดีฟส์ แต่เจ้าสาวหมาดๆ ก็ดื้อรั้นหัวชนฝาไม่ยอมไป ง่ายๆ จนต้องยกข้ออ้างการเจ็บป่วยของคุณหญิงแพรพรรณซึ่ง เป็นมารดาขึ้นมาอ้างเธอจึงยอมใจอ่อน

“เอ้าไปได้แล้วอย่าคิดมากกับคำพูดของลูกแพรเลยเธอยัง เด็ก แต่นายต้องดูแลน้องสาวฉันดีๆ นะเว้ยไม่งั้นเพื่อนก็เพื่อน เหอะฉันไม่เอานายไว้แน่” ลูฟเดินเข้าไปตบบ่าแอชตัน

“ฉันฝากนายตามเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นที่เข้ามาป่วนงานเมื่อวาน ด้วยละ เฮ้..อย่าทำหน้าแบบนั้นฉันไม่มีทางทำอย่างที่ผู้หญิงคน นั้นพูดแน่นอน นายก็รู้ฉันแค่อยากจะรู้ว่าความจริงมันเป็นยังไง ต่างหากละ”

“แล้วไป เดี๋ยวฉันให้เจ้าโลฟจัดการให้”

“อ้าว แล้วทำไมกลายเป็นผมละพี่ลูฟ”

“เหอะน่า นายว่างสุดแล้ว”

อะไรนะ! ว่างที่ไหนกัน ตัวเองนั่นแหละว่างชอบโยนงานมาให้เขาทุกที