บทที่ 1

มือบางทิ้งมีดปลายแหลมลงข้างตัวแล้วคว้ามือถือที่วางอยู่บน ฟื้นขึ้นมาโทรหาใครบางคน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไปเธอคิดมา หลายรอบแล้วว่ามันเป็นหนทางที่ดีที่สุดสำหรับเธอ ถึงแม้คนอื่น จะมองว่าการกระทำแบบนี้มันเป็นเรื่องสิ้นคิด แต่ถ้าใครไม่ได้มา ยืนอยู่ตรงจุดที่เธอยืนอยู่ก็ไม่มีวันรู้หรอกว่าความเจ็บปวดเจียน ตายมันเป็นยังไง ต่อให้ใครจะฉุดรั้งยังไงเธอก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจ จากเส้นทางที่เธอเลือกเดินครั้งนี้

เสียงรอสายดังขึ้นไม่กี่ครั้งก็ได้ยินเสียงตอบรับจากปลายสาย ริมฝีปากอิ่มสั่นระริกกลั้นก้อนสะอื้นที่แล่นขึ้นมากระจุกอยู่ที่คอ ด้วยความยากลำบาก ก่อนจะตอบกลับปลายสายไปด้วยน้ำ เสียงสั่นเครือ

“ฉันอยู่ต่อไปไม่ได้แล้วริน เขาไม่รักฉัน เขาโกหกฉัน ฮือๆ…

“เป็นอะไรแคลลี่ ใครทําอะไรเธอ” เสียงหวานถามอีกฝ่ายด้วย ความเป็นห่วงเมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือของเพื่อนสาว

“เขาทิ้งฉันไปแล้ว เขาทิ้งฉัน เขาไม่รักฉัน ฮือ..ฉันอยากตาย”

“ใครทิ้งเธอแคลลี่ เธออยู่ไหน

“ฮือๆ…ฉัน…ขอโทษ ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว”

“แคลลี่ แคลลี่” เสียงหวานตะโกนใส่มือถือจนเป็นที่สนใจของ คนรอบข้าง โดยเฉพาะคริสที่ดีดตัวลุกจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาร่างบางทันทีด้วยความตกใจ

“เกิดอะไรขึ้น”

“ฉันต้องไปหาแคลลี่เดี๋ยวนี้” มือบางปัดมือช่างแต่งหน้าที่ กำลังตั้งใจลบเครื่องสำอาง ให้เธอออก ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าตัวเอง วิ่งออกจากห้องแต่งตัวไปทันที

“เดี๋ยวก่อนริน เกิดอะไรขึ้นกับแคลลี่ ทำไมถึงต้องรีบขนาดนี้ คริสถามรในเมื่อวิ่งตามมาถึงลานจอดรถ

“ฉันไม่รู้ แต่ฉันต้องไปหาแคลลี่ให้เร็วที่สุดก่อนที่เธอจะทำ อะไรบ้าๆ ลงไป”

“งั้นผมขับเอง” คริสแย่งกุญแจรถในมือรรินมาถือไว้แล้วขึ้นรถ ไปพร้อมกัน

รถยนต์คันหรูมุ่งหน้าไปยังแมนชั่นหรูย่านชานเมืองมหานคร นิวยอร์ก ไม่นานทั้งสองก็มาถึงห้องพักของแคลลี่ที่อยู่ชั้นบนสุด ของแมนชั่น รรินทึกระวนกระวายด้วยความเป็นห่วงเคาะประตู เรียกเพื่อนสนิทหลายครั้งแต่ก็ไร้เสียงตอบรับจนคริสต้องลงไป ขอกุญแจสำรองจากผู้ดูแลข้างล่างขึ้นมาเปิดประตู

รในรีบผลักประตูเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วเมื่อคริสตามผู้ ดูแลแมนชั่นขึ้นมาเปิดประตูได้ ร่างบางวิ่งตรงเข้าไปในห้องนอน หวังจะพบแคลลี่อยู่ในห้องนั้นแต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า

“แคลลี่! แคลลี่!”

เสียงร้องด้วยความตกใจของคริสทำให้เงินต้องรีบวิ่งออกจากห้องนอนไปตามเสียง ก่อนจะตกใจกับร่างไร้สติของแคล ที่นอนอยู่บนพื้นในห้องครัว

“แคลลี่!แคลลี่!” รรินรีบผวาเข้าไปหาร่างเพื่อนสาวที่ถูกคริส พยุงตัวขึ้นมานอนบนตัก

เลือดสีแดงฉานเปรอะเปื้อนพื้นกระเบื้องสีขาวและเสื้อผ้าจน น่ากลัว โดยเฉพาะข้อมือบางข้างซ้ายที่มีรอยกรีดเป็นเส้นตรง เต็มไปด้วยคราบเลือดมากกว่าที่อื่นเป็นเท่าตัว จนกลัวว่าแคลลี่ จะเสียชีวิตเพราะเสียเลือดมากเกินไป

ความหวาดกลัวทำให้เกินร้องไห้ไม่หยุด เธอไม่รู้จะทำยังไง ต่อดีกับเหตุการณ์ตรงหน้ามันเหมือนกับสมองของเธอหยุดสั่ง การไปแล้วเมื่อห้านาทีก่อน ปล่อยให้คริสและเจ้าหน้าที่ดูแล แมนชั่นที่ตามขึ้นมาจัดการห้ามเลือดที่ข้อมือแคลลี่จนเสร็จ แล้ว จึงวิ่งตามไปขึ้นรถตัวเองไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเพราะทนรอ รถพยาบาลที่ยังมาไม่ถึงที่เกิดเหตุไม่ไหว

“ไม่เป็นไร แคลลี่ต้องไม่เป็นไร” เสียงทุ้มกอดปลอบประโลม ร่างเล็กที่ยังคงหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสาย เขารู้ว่ารในเป็นห่วง เพื่อนสนิทคนนี้มากขนาดไหนเพราะทั้งวงการไม่เคยมีใครดีกับ เธอเท่ากับแคลลี่อีกแล้ว

“ทำไม ฮือ..มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมแคลลี่ต้องทำแบบนั้นด้วย” “ผมก็ไม่รู้”

ถึงแม้เขาจะทำหน้าที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและผู้จัดการส่วนตัว ของทั้งสองคน แต่เขาก็ไม่สามารถรู้ทุกเรื่องของทุกคนในสังกัดได้อันที่จริงเขาแทบไม่รู้เรื่องอะไรของทั้งสองคนมากมาย โดยเฉ พาะรรินที่ค่อนข้างหวงตัวกับทุกคนแต่นั่นกลับเป็นเสน่ห์ของเธอ ที่ทำให้เขาหลงใหล

คริสมองร่างบาง ในอ้อมกอดรรินคงตกใจมากจริงๆ ถึงได้ มให้เขากอดอยู่อย่างนี้ หากเป็นสถานการณ์ปกติไม่มีทางที่ ยอม เขาจะได้กอดเธอนอกจากกอดทักทายเท่านั้น