ตอน 5

หาทางยักยอกเงินของไร่ร่วมหลายสิบล้าน รวมๆ กันแล้วกับ เงินที่ตัวเธอยืมฉันไปให้ผู้หญิงร่านสวาทคาวโลกีย์มารยาสาไถ พันเล่มเกวียนอย่างเธอ ไม่ใช่น้อย ไอ้บ้าก็โดนของหมอเขมรที่ เธอใส่ให้มัน” วายุอดร่ายยาว ด่าหญิงสาวไปด้วยในเวลา เดียวกัน แม้ไม่เคยหยาบคายกับผู้หญิงแต่กับผู้หญิงที่เขาคิดว่า เป็นอินทุอร ได้อานิสงส์คนแรกในโลก

“นั่นไม่ใช่เงินพิธีหรอกหรือ

เท่าที่น้องสาวเล่าให้ฟัง บอกว่าขอเงินจากธีรพงศ์ใช้ทุกเดือน ทางนี้ส่งให้ตลอดไม่เคยขาดมือ ที่แท้หนุ่มชาวไร่สามีเก่าน้อง สาว ไม่ใช่เจ้าของเงินแม้กระทั่งไม่ใช่เจ้าของไร่ ฐานะแท้จริงแค่ หัวหน้าคนงานที่ยักยอกเงินของไร่ ตอนนี้กลายเป็นลูกหนี้อีตา สุดหล่อนี้น่ะหรือ ไม่น่าเชื่อ

อริสาไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่ได้ฟังจากปากผู้ชายหน้าหล่อหุ่น น่ากินคนนี้ จะไปมีประโยชน์อะไรที่เขาจะโกหก หรือว่าเขามีจุด ประสงค์อะไร ใครกันที่โกหก น้องสาวหรือว่าคาวบอยหุ่นเท่ห์ ความหล่อเหลาเกินกว่าชายทั้งสามโลก เครื่องหน้าลงตัวไร้ที่ติ

ไม่ว่าจะเป็นคิ้วโก่งตกดรับกับจมูกโด่งเป็นสัน ตัวสูงใหญ่ อย่างกับหนุ่มชาวต่างชาติ ริมฝีปากสวยอิ่มดั่งคนดูแลตัวเอง เป็นอย่างดี เรียวคางแน่นหวั่น เคราสากขึ้นเขียวครึ้ม ยิ่งไปกว่า นั้นรูปร่างยังสมส่วนงามสง่า แม้จะอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาล แบบหนุ่มคาวบอยตะวันตก ท่าทองอาจนั้นแฝงเงาของมัจจุราชสูบ วิญญาณชัดๆ

“ถูก ไอ้มันแค่หัวหน้าคนงานกินเงินเดือนจากฉัน มันคงคิด ว่าดีเด่นนักหนาได้เด็ดดอกอุตพิดอย่างเธอ เชอะ เน่าเหม็นสุดๆ ฉันคือเจ้าของไร่ตัวจริงเสียงจริงที่จะเอาเงินที่ได้เสียไปทุกบาท ทุกสตางค์จากเธอตัวต้นเหตุ จําใสสมองเน่าๆ ของเธอไว้ซะ ทั้งวาจาทั้งแววตา ท่าที่เพื่อนเฉือนหัวใจดวงน้อย ให้ขลาดกลัว จนตัวบางสั่นงันงก

“คุณหลอกฉันมาเพื่ออะไร

“ใช้หนี้” เขาตอบสั้นๆ แววตายังเย็นชา นาควักออกจากเบ้า เช่นดั่งนาทีแรกที่สบประสานกับแววตาคู่หวานของเธอ

“พิธียืมก็ต้องให้พิธีใช้สิ เกี่ยวอะไรกับฉัน” เธอพยายามโต้

“ไอ้ธีมันยืมเพื่อไปบำเรอผู้หญิงชั่วๆ อย่างเธอ ฉะนั้นเงินทุก บาททุกสตางค์เธอ…” นิ้วแกร่งชี้หน้าหวานแสร้งแกล้งเปรี้ยวของ หญิงสาว

“ต้องชดใช้แทนไอ้ธี ทุกบาททุกสตางค์ไม่ขาดตกแม้สักบาท เดียว อ้ออย่าหวังจะใช้ร่างกายเน่าๆ ของเธอใช้หนี้ บอกได้คำ เดียวฉันไม่สน ของคาวๆ ผ่านมือผู้ชายนับไม่ถ้วนอย่างเธอ ไอ้ มันหน้ามืดตามัว สำหรับฉันไม่มีทาง” ว่าจบสายตาคู่คมเย็นชา ระคนโหดเหี้ยมส่งผ่านมาโดยตรงให้กับอริสา ร่างบางรู้สึก หนาวสั่น สิ่งที่เธอกำลังเผชิญ ณ เวลานี้ อินทุอรอยู่เบื้องหลังหรือ ว่าน้องสาวไม่รู้เรื่องเลย อริสาหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้นอกจากมีโอกาสออกไปให้พ้นจากสถานที่บ้าๆ แห่งนี้

“อย่าคิดจะโทรหาใคร เพราะที่นี่ไม่มีคลื่นโทรศัพท์”

นอกจากจะเป็นมัจจุราชหน้าเหี้ยม ตาบ้านยังเป็นพระเจ้า เดา ความคิดเธอได้ถูก เธอกำลังคิดจะโทรหาน้องสาวเพื่อให้รับรู้ เรื่องนี้ เธอไม่มีส่วนกับเงินหรือแม้แต่ธีรพงศ์ ในเมื่อไม่มีคนป่วย หน้าที่ของเธอต้องจบลง กลับบ้านไปอยู่ในที่ของเธอ

“พิธียืมเงินคุณเท่าไหร่” อริสาตัดสินใจถามออกไป ใบหน้า สวยนัยน์ตาวาววับ มีเลือดหญิงทระนงเต็มเปี่ยม แค่นเสียงถาม เจ้าหนี้ที่ได้มาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“รวมเบ็ดเสร็จสามสิบห้าล้าน นี่ยังไม่รวมดอกเบี้ยที่ฉันจะคิด ทบกับเธอ ไหนๆ ก็เจอลูกหนี้ตัวจริงแล้ว ฉันคิดเลยแล้วกัน”

“สะ…สามสิบห้าล้าน ทำไมมันมากมายขนาดนี้

“ตั้งแต่เธอกับไอ้เริ่มรักกัน มันก็เริ่มกู้เงิน เธอคงไม่คิดว่าไอ้ เงินเดือนคนงานในไร่จะปรนเปรอคนฟุ้งเฟ้ออย่างเธอได้หรอกนะ อ้อ ลืมไปมันหลอกเธอว่าเป็นเจ้าของไร่ ขอนิดขอหน่อย ไอ้มัน เปย์ไม่อั้น เธอมันตัวปลิงดูดเลือดชัดๆ เหลือบ ลิ้น ไร ยังอาย ปลิงอย่างเธอ” ด่าว่าไป ร่างหนาเดินวนรอบร่างบาง ด้วย สายตาดูถูก

ให้ตาย อริสาอยากตายให้พ้นๆ เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยจริงๆ อินทุอรจะรู้บ้างหรือไม่ หรือว่ารู้แต่ส่งเธอมาเพื่อรับกรรมแทน เวลานี้ไม่ควรสนใจจำนวนเงิน สนใจแค่จะหาทางพาตัวเองกลับ ออกไปจากสถานที่อันน่ากลัวและรกร้างนี้ได้อย่างไร แสงแดดยามนี้จัดจ้าน ชวนให้เป็นลมหน้ามืด ร่างบางพยุงกายทั้งอาการ เมารถ มึนงงกับเรื่องที่เพิ่งได้ฟัง ร่างบางแทบจะรับไม่ไหว สมอง ปั่นป่วนคิดอะไรไม่ออก หากว่ายังใจแข็ง เชิดหน้าฟังคนบ้าเมา น้ำลาย ฟังคำพิพากษาให้จบสิ้น เธอจะไม่อยู่ ยังไงก็ไม่อยู่……

“ชุดที่เธอใส่ไม่เหมาะกับไร่นี้ หาชุดอะไรก็ได้เปลี่ยนซะก่อนที่ ฉันจะฉีกมันทิ้งด้วยมือของฉัน ที่นี่ไม่มีตะเข้ให้เธอล่อ เปลี่ยนซะ ก่อน” เขาสั่งด้วยสายตาตุ เหยียดหยามระคนดูถูก สายตาเข้ม จ้องมองเรือนร่างของเธออย่างโจ่งแจ้งหยาบคาย ไม่ปิดบัง สายตาขยะแขยง ราวกับจะปอกเปลือกลอกคราบเธอด้วย สายตาคมคู่นั้นเสีย ให้ได้

“อย่าบอกนะว่าฉันต้องอยู่ที่นี่ แล้วฉันต้องอยู่กับใคร

“ถูก คนเดียว จนกว่าจะใช้หนี้หมดทุกบาททุกสตางค์ เธอถึง จะมีสิทธิ์ออกไปจากที่นี่”

“ฉันจะใช้หนี้ให้คุณ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเงินสดมากมายขนาด นั้น”

“ทำงานใช้หนี้ จนกว่าจะหมด” เขายืนยัน

“เงินเยอะขนาดนั้น ฉันไม่ต้องทำงานทั้งชีวิตเลยหรือตาบ้า

“อย่าคิดด่าฉัน คนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์ต่อรอง จําเอาไว้ ในเมื่อ ไม่มีเงินมาใช้หนี้ สิ่งเดียวที่เธอควรจะทำใช้หนี้คือ ทำงาน แต่…หน้าอย่างเธอ คงทำเป็นอย่างเดียว นอนให้ผู้ชายเอา อ้อ…มีอีกวิธี แค่เธอ โทรกลิ้งเดียวผู้ชายหน้าโง่ๆ ทั้งหลาย คร้านจะแห่กันมาใช้หนี้แทนเธอ แต่….นายวายุจะไม่มีวันให้มันง่ายขนาดนั้น” เขากล่าวหาเธอด้วยสายตาดูถูก

“ฉันขอโทรหาญาติได้ไหม อาจจะมีเงินมาใช้หนี้คุณ

“บอกแล้วว่าไม่มีคลื่น” เพราะความจริงเขาไม่ต้องการเงินที่ เสียไป แต่ต้องการสั่งสอนให้ผู้หญิงเลวชาติอย่างอินทุอร ได้รู้สึก นักกับการกระทํา

อริสาอาจเชื่อในสิ่งที่เขาพูด มือบางหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋า ผลคือไร้คลื่นโทรศัพท์ นี่มันอะไรกันโลกก้าวไปถึงไหนต่อไหน ที่ นี่ยังคงล้าหลัง บ้านป่าเมืองเถื่อนของจริง

“ส่วนนี่คือสัญญาเงินกู้ เซ็นซะ ส่วนว่าคนอย่างเธอจะหาเงินมา ใช้ฉันด้วยวิธีไหนเชิญ….ฉันไม่เกี่ยง ขอให้เธอใช้หนี้ฉันเท่านั้น เป็นพอ” ทั้งที่ความจริงเงินจำนวนแค่นี้ วายุ คมพิทักษ์ ไม่แคร์ สักนิด ขนหน้าแข้งยังล่วงมากกว่าเงินที่เสียไป

แค่ต้องการสั่งสอนผู้หญิงมักมาก ร่านโลกีย์ ใช้มารยาเล่น งานผู้ชายดีๆ คนหนึ่งให้เสียผู้เสียคน ยอมแม้กระทั่งเป็นหนี้ มหาศาลที่สุดในชีวิตเพื่อให้ผู้หญิงที่ตัวเองรักหลง กะอีแค่เมีย เก่าๆ ให้ได้สุขสบาย หนำซ้ำตอนนี้หล่อนยังหาที่เกาะใหม่ได้ แล้วตัดสวาทขาดสัมพันธ์กับธีรพงศ์อย่างสิ้นเชิง วายุจำต้องใช้ วิธีเก่าครี ล่อหลอกให้อินทุอรเดินเข้ามาติดกับมัจจุราชร้ายอย่าง เขา

เอกสารการกู้ยืมถูกยื่นไปตรงหน้าหญิงสาว อริสารับกระดาษ แผ่นนั้นไปด้วยมือสั่นเทา คิ้วยับย่น หญิงสาวไล่สายตาอ่าน ข้อความทุกบรรทัดทุกตัวอักษร ด้วยหัวใจเต้นระทึกผิดจังหวะแววตาสีสนิมจ้องมองหญิงสาวไม่กะพริบ ดุจจะจับผิดในความ อ่อนหัด ซึ่งสวนทางกับสิ่งที่วายุได้รู้มา ผู้หญิงตรงหน้าราวกับ ไม่ใช่อินทุอร นังผู้หญิงแสนร้ายกาจคนนั้น

“ฉันไม่เซ็น เพราะฉันไม่เชื่อว่าคนอย่างพิธีจะกู้เงินจำนวนนี้ พะ…เพื่อมาให้ฉัน

“ขนาดนี้เธอยังไม่เชื่อฉันอย่างนั้นหรือ

“ใช่ คุณอาจจะเป็นพวกสิบแปดมงกุฎหรือไม่อย่างนั้นก็พวก โจรลักพาตัวมาเรียกค่าไถ่ก็ได้ ไม่มีหลักฐานให้ฉันต้องเชื่อ

“หน้าอย่างฉันเนี่ยนะโจร” สาวๆ ทั้งบ้านทั้งเมืองต่างหลงใหล ได้ปลื้มกับความหล่อเกินพิกัดของเขา ล้วนต้องการมอบกาย ถวายหัวใจ อยากมาเป็นคุณนายของไร่มันฝรั่งแห่งนี้ใจแทบขาด ผู้หญิงสกปรกคนนี้เอาอะไรมาพูดว่าเขาเป็นโจรลักพาตัวเรียกค่า ไถ่ “เธอจะไม่มีวันได้เจอไอ้ จนกว่าจะใช้หนี้หมด จำเอาไว้ซะ ถ้ายังไม่มีเงินมาใช้หนี้ ก็กรุณาอยู่ที่นี่ต่อไป โน่นไปลากกระเป๋า เธอมา กระท่อมหลังนี้จะเป็นที่อยู่ของเธอนับแต่วินาทีนี้” นิ้ว แกร่งไปตรงกระท่อมหลังโทรมๆ

อริสามองตามนิ้วนั้น พบแต่กระท่อมเก่าๆ ๆ ดังๆ สภาพไม่ น่าเรียกว่าที่อยู่ได้เลย แถมอาณาบริเวณรอบข้างไม่มีบ้านใคร สักหลัง นี่มันสถานที่อะไร รกร้างว่างเปล่าน่ากลัว ไม่ต่างอะไรกับ ป่าช้าวัดดอน หัวใจดวงน้อยไหวกระตุก ราวกับถูก บีบอัดด้วย แท่นเหล็กหนาให้แบนติดกับพื้น

อริสาดั้นด้นมาแสนไกล เพื่อมาเจอกับเรื่องโหดร้าย โดยที่เธอไม่ใช่คนทำผิดตัวจริง หนำสิ่งที่เขาใส่ร้ายต่างๆ นานาเธอไม่ ได้กระทำเลยสักนิด คิดแล้วพานน้ำตาจะไหล แม้จะพยายามเข้ม แข็งอดกลั้น เก็บกักมันไว้ ทั้งที่ทรมานแทบขาดใจ ในใจเพรียก หาน้องสาวตัวดี ไม่ว่าอินทุอรจะรู้หรือไม่รู้เรื่องนี้ แต่เจ้าหล่อน ต้องรับผิดชอบไม่ใช่เธอ