10

บ้านหลังที่ต้องเช่าวงศกรอยู่ห่างจากบ้านหลังใหญ่ซึ่งแม่ อยากได้เพียงหนึ่งกิโลเมตร ลงจากรถแม่ยืนเกาะรั้วไม้สีขาวมอง ดูบ้านด้วยสายตาละห้อย ก่อนหันมาหากุญแจในกระเป๋าเธอ เมื่อไม่พบก็โวยวาย เธออ้างว่าลืมเพราะรีบ แม่เสียงอ่อนลง กำชับว่าคราวหน้าอย่าลืม นิทรานั่งลงที่ริมฟุตบาทเพราะรู้สึก เหน็ดเหนื่อย เหนื่อยกายยังพอทนแต่วันนี้เธอเหนื่อยล้าใจมาก ขึ้น ไหนกังวลเรื่องกลับไปทำงานอีก

“ที่นี่สวยมาก คุณทศรอแม่อยู่แต่ตอนนี้ไปไหน” แม่เลี้ยงคอ ทำท่าครุ่นคิด นิทราลุกขึ้นไปยืนใกล้ๆ

“คงไปทํางานแล้วละค่ะ เราเองก็ต้องกลับแล้วนะคะ ต้องไป ทำงานอีก วันนี้อาจต้องไปเร็วและอยู่ที่นั่นหลายวัน แม่อยู่กับ น้ำนมนะ อย่าดื้อเชียวล่ะ

“ถ้าได้อยู่ที่นี่ แกจะไปไหนก็ได้ ให้แม่อยู่กับยายเตี้ยก็ได้”

น้ำนมอยากจะฆ่าคนป่วยที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่ห้ามใจไว้ได้ เพราะสีหน้านิทรา

ขณะที่คนทั้งสามกำลังคุยกันกลับปรากฏรถเก๋งคันหรูคุ้นตา เลี้ยวมาจอดหน้าประตูรั้วหลังใหญ่ นิทราตกใจรีบพาแม่เดินไป ยังรถมอเตอร์ไซน์ บอกแม่ว่าต้องกลับแล้ว

แต่เสียงเข้มทำให้ต้องหยุดเดิน
“มาที่นี่ทำไม เช้านี้เธอต้องอยู่ที่ไร่ ทำงานที่นั่นไม่ใช่หรือ

นิทราหันมองแม่แต่แม่กลับไม่ตกใจที่เจอวงศกร สีหน้าที่ไม่ อยากกลับเมื่อครูยิ้มแย้ม

“แฟนลูกนี่น่า”

“แม่!” เธอหันมองหน้าวงศกร ขอร้องด้วยสายตาอย่าให้เขา พูดอะไรที่ทำให้แม่เสียใจแต่คำขอดูจะไม่เป็นผล

“ใครแฟนลูกสาวคุณไม่ทราบ

“คุณ คุณหมอฉันขอร้อง

นางนิดาหน้าซีด เดินตัวแข็งเข้าไปหาหมอ เหมือนสงสัยแต่ไม่ ถามอะไรออกมา นิทราพิมพ์ “นิขอร้องค่ะ”

“ขอร้องอะไร จะให้บอกหรือเปล่าว่าแค่แฟนเก่า ตอนนี้เธอไม่ สําคัญอะไรทั้งนั้น”

“พอเถอะค่ะ แม่คะกลับกันนะ”

“ไม่กลับ ผู้ชายคนนี้แม่บอกแล้วไงว่าต้องจับให้อยู่หมัด ไป อย่าให้เขาไปมีคนอื่น”

หญิงสาวหน้าแดงก่ำ

“ข่าแม่เธอจริงๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะบ้าขนาดนี้”

นิทรา โอบแม่แน่นดึงให้เดินไปที่มอเตอร์ไซน์ ไม่ได้อะไรเลย นอกจากความเสียใจถ้าโต้เถียงกลับไป แม่กลับไม่ยอมขึ้นรถ ง่ายๆ
ใครบ้าแกว่าใครบ้า ฉันเจ้าของบ้านหลังนี้นะ คนรวยๆ อย่างฉันจะบ้าได้ยังไง”

วงศกรมองสองแม่ลูกด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะพูดสั่งเสียง เข้ม

ไปให้พ้นอย่าพาแม่เธอมาที่นี่อีก บรรพบุรุษฉันจะนอนไม่ หลับเพราะแม่เธอ”

น้ำนมตัวสั่นตกใจ “พี่ๆ กลับเถอะค่ะ”

“กลับสีน้ำนม”

“และรีบไปทำงานไม่อย่างนั้นโดนไล่ออกจากบ้านที่ซุกหัวอยู่ แน่ๆ”

“ให้ฉันไปตายเลยดีไหม เอาแบบนั้นไหม” นิทราพิมพ์ให้ ได้ยินเพียงสองคน แต่ใบหน้าเย็นชาเป็นหนี เธอเองได้แต่ซ่อน น้ำตาและหันหลังกลับไปหาแม่

ลืมตัวอีกครั้ง คราวหน้าจะจำไว้พูดไปก็เท่านั้น เสียใจก็แค่หัน หลังให้เขา อย่าให้เขารู้ว่าเธอเจ็บปวดคงดีกว่า

น้ำนมน้ำตาซึมสงสารพี่สาวเพราะรู้จักคุณหมอสุดหล่อเช่นกัน

เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นตนก็รู้

คล้อยหลังรถมอเตอร์ไซน์หมอหนุ่มเดินไปแตะล้อรถระบาย ความเครียด

อยากตายก็ไปตายสิ ไปเลย”
หลังจากนั้นชายหนุ่มขับรถออกจากหน้าบ้านยาย ไม่อยาก เข้าไปที่นั่นอีก

กลับถึงบ้านนางนิตายอมกินยาเพราะดูเหมือนแม่มีความสุขที่ ได้ไปบ้านหลังใหญ่ เรื่องอื่นไม่ได้เข้าในสมอง นิทราจึงได้ไป ทํางาน ไม่ลืมให้เงินน้ำนมเพราะต้องไปหลายวัน

“เขาจ่ายเงินเพิ่มก็ดีนะพี่จะได้หมดหนี้เร็ววัน

น้ำนมมองเงินในมือ นิทราหยิบกระเป๋า “อย่าลืมรับสายพี่ล่ะ ถ้าไม่สะดวกให้พาป้ามานอนค้างด้วยนะ

น้ำนมจับมือนิทรา “ อย่าคิดมากเลยนะคะ ทุกอย่างจะผ่าน

“ขอบใจนะนํา เรายังเด็กไม่รู้อะไรหรอก แต่ถึงยังไงก็ขอบใจ

เราที่ช่วยพมาตลอด”

“พี่ช่วยดูแลป้าและหนูเหมือนกันนะคะ อย่าคิดมากเลย ยังไง ป้านิดาก็ยังอยู่กับพี่นะ พี่อย่าพูดเรื่องตายอีกละ หนูกลัว ชีวิตหนู ก็มีป้าและพี่นั่นแหละ”

เด็กหญิงที่อยู่มัธยมห้าตาแดงๆ นิทรากลับต้องปลอบใจฝ่าย นั้นแทน

“อย่าขี้แยยังไงป้าเราก็รักเรามาก เห็นไหมทำงานแทบทุกวัน ป้าของน้ำนมอายุเกือบหกสิบปีแต่ยังทำขนมส่งไปขายที่ โรงเรียนน้ำนมแทบทุกวัน
“คุณหมอใจดีออก สักวันต้องหายโกรธพี่” น้ำนม ใจกล้า ปลอบโยนคืนบ้าง นิทราหลับตาลง “พี่ชักจะท้อแท้เรื่องนี้แล้ว เลิกพูดเถอะนะ เลิกพูดถึงเขา”

นิทราเหม่อลอยจนน้ำนมเข้ามาถามว่าไม่ไปทํางานหรือไหน ว่ารีบ นิทราพยักหน้าเดินออกจากบ้าน ระหว่างไปรอรถเธอ คิดถึงรถที่มาจอดหน้าบ้าน

จะมาทำไม คำถามซ้ำๆ ดังในสมอง ก่อนที่นิทราจะปัดมันทิ้ง ไป เธอจะคิดถึงผู้ชายคนนั้นทำไม จะมาทำไมอย่าได้ใส่ใจ แต่ ขึ้นรถกลับคิดถึงผู้หญิงที่วงศกรพาเข้าบ้านและบอกให้เธอช่วย สอนทําขนม

เธอจะทำหน้าอย่างไรเมื่อต้องเผชิญหน้าฝ่ายนั้น

ไหนว่าจะจากไปถ้าเขามีคนใหม่ เธอยังถามตนเองแต่ตอนนี้ ยังไม่ไหนไม่ได้ รออีกหน่อยก็แล้วกัน