7

หนึ่งเดือนที่แม่พักฟื้นเธอต้องทิ้งการเรียนเพราะไม่มีกำลังใจ คิดว่าจะดรอปไว้ก่อนแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปเพราะแม่เริ่มกลายเป็น คนหงุดหงิด พูดคนเดียว หวาดระแวง

ไม่นานต้องเข้ารับการรักษาที่แผนกจิตเวช เงินที่มีเริ่มหมดลง เธอเริ่มขายเครื่องประดับที่แม่ซื้อให้เพื่อเอาเงินสดมาไว้ใช้จ่าย

หนึ่งเดือน สองเดือน สามเดือน เงินเริ่มหมด เธอคิดหนัก เพราะหมอบอกว่าแม่ยังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น เธอจำใจย้ายแม่ไป รักษาห้องธรรมดาเพราะต้องการประหยัด

ลูกอย่างเธอสุดท้ายทำอะไรไม่ได้แม้แต่น้อย เทียบกับที่แม่ทำ

มาตลอดหลายปี

ก่อนจะเผาคุณลุงทศเธอไปแอบขออโหสิกรรมท่าน กลับเจอ คนที่รักไล่ออกมาอย่างรังเกียจ ยังตามมาที่บ้านทำลายข้าว ของจนพังพินาศ เอาทุกอย่างที่คิดว่าเป็นของแม่เขากลับไป ทั้ง รถยนต์ เครื่องประดับที่ยังพอเหลือ และโยนบางอย่างให้เธอดู เธอมองกระดาษที่อยู่บนพื้นด้วยความตกใจ หยิบขึ้นมาใกล้ สายตาด้วยมือที่สั่นเทา

“อะไรคะพี่หนึ่ง มีอะไรอีก พี่จะทำอะไรนอีก”

“เลิกนับญาติกับฉัน บ้านเธอเป็นแค่ลูกหนี้ จากนี้ไปเตรียมตัว ย้ายออกจากบ้านหลังนี้ด้วย”
“แม่บอกว่าบ้านเป็นของแม่” เธอพึมพำคนเดียวเหมือนคนบ้า

แหงนมองคนรักน้ำตานองหน้า กลับโดนฟาดหน้าด้วยกระดาษ

อีกหลายใบ “เสียใจไม่มีพ่อแล้ว ใครก็ช่วยเธอไม่ได้ หนี้สินที่แม่เธอเคย มาจากพ่อฉัน บังเอิญฟ้าใจดีให้ฉันเก็บได้ตอนพ่อจะทำลายมัน

ทิ้ง”

ที่เคยลำบากกันหนักหนาและแม่หาเงินมาได้ ที่แท้จากการกู้ ยืม ก่อนจะเอาตัวเข้าแลก เธอเดาเรื่องราวเป็นฉากๆ พยายาม หยิบทุกอย่างขึ้นมา

“อยากได้ก็เอาไปไม่ต้องเอาอะไรมาฟาดหน้านี้ อย่าทำอย่างนี้ อย่าทําเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้า ฮือๆ

“ครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเตือนว่าอย่าเรียกฉันแบบนั้น

“พี่ฮือๆๆ…. คุณคงยังไม่สบายใจ ไว้เราคุยกันเมื่อสบายใจนะ คะ” เมื่อสติกลับคืนมาบ้าง เธอยังหน้าด้านอ้อนวอนเขา แม้จะ สับสนกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

“ฉันสบายดีทุกอย่างและมาบอกอีกอย่างว่า เตรียมตัวเก็บ ข้าวของออกไปจากที่นี่ ไปพรุ่งนี้เลย อย่ารอให้คนของฉันมาโยน ทุกอย่างออกไปเองล่ะ ที่นี่เป็นบ้านของพ่อฉัน”

“นิไม่มีที่ไป แม่ก็อยู่โรงพยาบาลนะคะ มีแค่ญาติแต่อยู่อำเภอ หนึ่ง พิ… คุณก็รู้

“ฉันไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น
“แต่แม่ต้องรักษาตัวที่นี่” เสียงเบาหวิวผ่านริมฝีปากอิ่มที่ต เผือดเฉกเช่นใบหน้า แต่คนที่รักก็ไม่สนใจ สายตาเย็นชานั้นมอง รอบบ้านอย่างเย้ยหยัน

และแล้วทุกคนก็ไม่มีความสุขเพราะความเห็นแก่ตัว” ก่อน เขาหันมายิ้มเยาะ “ออกไปก่อนหกโมงเช้าได้ยินนะ

จะไม่มีที่ซุกหัวนอนอีกครั้ง เหมือนวัยสิบเอ็ดปีที่พ่อทิ้งไป แม่ ไม่มีเงินต้องเร่รอนออกจากบ้านเช่า กลับบ้านเดิมเพื่อขออาศัย ญาติอยู่ก็ไม่มีใครต้อนรับ ต้องบากหน้ามาหาบ้านเช่า อดมื้อกิน มื้อ

วันนั้นเธอมองบ้านหลังใหญ่ที่เคยไปวิ่งเล่นเพราะลูกชายเจ้า บ้านใจดีมาก ไปโดยที่ไม่ร่ำลาแต่เขายังอยู่ในความทรงจำเสมอ เหมือนวันนี้แม้เขาใจร้ายแต่เธอกลับไม่คิดจะโกรธและอยากร้อ ให้สําเร็จ

ในวันรุ่งขึ้นแม้ความฝันเลือนรางเธอยังนั่งรถแท็กซี่ไปหาเขาที่ ทำงาน แอบดีใจที่หมอซึ่งงานยุ่งสละเวลาพบเธอ เขาอาจจะหาย โกรธบ้างแล้ว เพราะเมื่อคืนไลน์ที่ส่งไปเขาอ่านแม้จะไม่ตอบ

“ทานข้าวหรือยังคะ

“เงินที่แม่เธอเป็นหนี้มีจ่ายหรือเปล่า หรือว่าจะเชิดหนีเพราะ เธอไม่มีทรัพย์สิน”

น้ำเสียงเย็นชาบอกให้รู้ว่าคิดผิด เธอกลายเป็นใบ้ไปชั่วขณะ “ว่ายังไง ฉันไม่มีเวลาให้ลูกหนี้มากนัก
“แค่มา มาบอกว่าขอเวลาหนึ่งอาทิตย์

อายเกินกว่าจะบอกว่าไม่มีเงิน เพราะต้องเก็บเงินไว้รักษาแม่ เมื่อก่อนเธอเป็นเหมือนคุณหนูพราะแม่ยัดเยียดแต่สิ่งดีๆ ให้ ช่วงหลัง อดสูตนเองนักที่ไม่รู้ว่าเงินเหล่านั้นแม่ได้มาอย่างไร คิด ว่าแม่เป็นนายหน้าขายที่ดินอย่างที่เคยบอกเสียอีก

“ไม่ได้”

“ขอร้องล่ะ” เธอกลั้นน้ำตา

“เอาอะไรมาแลกอย่าบอกว่าจะเอาตัวมาแลกเหมือนที่แม่เธอ เคยทํา บอกไว้เลยฉันไม่ชอบของเหลือเดน”

รู้ว่าตนเองไม่มีค่าในสายตา จะไม่ร้องไห้กับสิ่งนี้ เธอนั่งหลัง

ตรง

“ทํางานใช้หนี้ได้ไหมคะ ก่อนที่แม่จะกลับบ้าน จากนั้นจะกลับ บ้านเดิมไปฝากแม่กับญาติและเริ่มหางานทำใช้หนี้คุณ

“ได้ข่าวว่าไม่เรียนแล้ว จะหาเงินที่ไหนมาจ่ายคืน หรืองาน อย่างว่า”

ดูถูกให้พอ

“ถ้าอย่างนั้นคุณรับเอ่อ…ฉันไว้ทำงานนะคะ ตำแหน่งอะไร ก็ได้”

เขาดูจะคิดอะไรอยู่ในใจแต่เธอไม่สามารถรู้ เธอรอเพียงคำ ตอบว่าตกลง
“ฉันคงไม่มีทางเลือกให้คนอย่างเธอนะ ได้ถ้าอย่างนั้นไปปิด กวาดเช็ดถูที่บ้านไร่ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์”

เธอพยักหน้า ดีใจที่อย่างน้อยได้อยู่ใกล้เขา “จำไว้ให้ไปทำงานอย่ามาตอแยฉัน” เธอก้มหน้า พยักหน้า รีบออกจากห้อง เอาน่าอย่างน้อยก็ได้ทำงาน ยังไม่ต้องออกจากที่บ้านหลังนั้น แต่เรื่องที่พยักหน้าเธอจะไม่ทำตามหรอกนะ ยังไงเธอจะซื้อคน ที่รักต่อไป จนกว่าเขาจะมีคนอื่น ถ้าเขาแต่งงาน วันนั้นเธอจะ ยอมแพ้ทุกอย่าง

ยินดีกับรักของเขา เธอจะทำให้ได้