บทที่ 8

“ต๊ะ!ตาตบหน้าท่านประธานเหรอ”

แอม ทําไมต้องเสียงดังด้วย ก็อีตาท่านประธานมาฉวย โอกาสโอบตา ตาตกใจก็เลยตบเค้า” ณิตาดูเพื่อนเสียงเบา

“ยัยตา…แกทำอะไรลงไปเนี้ย เดี๋ยวก็ตกงานหรอก แล้วพ่อกับ แม่ตาก็จะมารับกลับบ้าน” อลิสาท้วงเพื่อน

“ยัยแอม..ตกลงจะช่วยตาไหม”

“งั้นตารอแปปนึงนะ แอมไปขออนุญาตคุณโกศลก่อน เดี่ยว มาตามงานแล้วไม่เจอแอมแล้วจะโดนดู “ อลิสาบอกเพื่อนก่อน จะลุกไปเคาะประตูห้องเจ้านายของตน

หลังจากที่ได้ลิ้มรสจูบหวานหอมสูดกลิ่นแชมพูหอมอ่อนๆ และ กลิ่นตัวของณิตา ทำเอาไรอันท์รู้สึกประหลาดใจกับความรู้สึกตัว เองที่เกือบห้ามใจไม่อยู่ ความหอมหวานจากริมฝีปากอวบอิ่มที่ ไม่ประสา ทำไรอันท์อยากจะได้ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นมาครวญ ครางใต้ร่างแกร่งเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม และหากว่าหล่อนไม่ผลัก เขาแล้วหนีไปซะก่อน บางทีมันอาจจะไม่จบแค่จูบก็ได้

เสียงโทรศัพท์จากกระเป๋าถือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของณิตา ดึงสติไรอันท์กลับมา จึงรู้ว่าแม่กวางน้อยที่หมายตารีบหนีเขาจน ลืมหยิบกระเป๋าติดตัวไปด้วย ไรอันท์ฉวยโอกาสหยิบโทรศัพท์ มือถือขึ้นมาดูสายโทรเข้าที่ถูกบันทึกไว้ในชื่อพี่กฤษ ไรอันท์ขมวดคิ้วแล้วจึงกดปิดเสียงก่อนจะถือวิสาสะค้นดูของภายใน กระเป๋าหญิงสาวอย่างละเอียด ทั้งกระเป๋าสตางค์ คีย์การ์ดคอน โด กุญแจรถยนต์

หึ หึ แล้วเธอจะหนีไปไหนได้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา” เสียงเข้มเอ่ยอนุญาต

“คุณอลิสา เลขาของคุณโกศลมาขอพบคุณไรอันท์ครับ”

“มีธุระอะไร” ไรอันท์พอจะจำชื่อของผู้หญิงอีกคนที่ให้บอก าร์ดหาข้อมูลมาให้ได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทของณิตา และเป็นบุคคล ที่เพื่อนสนิทของเขาสนใจด้วยเช่นกัน

“เธอบอกว่าจะมาขออนุญาตเข้ามาเอากระเป๋าของคุณณิตาที่

ลืมทิ้งไว้ครับ” มือขวารายงานเจ้านายหนุ่มอย่างคล่องแคล่ว

“บอกเธอไปว่าฉันไม่อนุญาต ให้คุณตามาเอาเองเท่านั้น ประธานหนุ่มยิ้มที่มุมปากแล้วสั่งมือขวาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

ครอสก้มหน้าแล้วเดินออกจากห้องเพื่อกลับไปบอกกับหญิง สาวที่คอยค่าตอบหน้าห้อง

อลิสากำลังลุ้นเหลือเกินว่าประธานจะตอบว่ายังไง จะอนุญาต ให้เธอเข้าไปหยิบกระเป๋าของณิตาเองหรือจะให้ผู้ชายที่เดิน เข้าไปหยิบออกมาให้เลยจนมือที่กุมกันไว้สั่นไปหมด แล้วคำ ตอบที่ได้รับก็ทำเอาเธอต้องคิดหนักแทนเพื่อนสนิทมากกว่าเดิม หลายเท่านัก
“คุณไรอันท์ไม่อนุญาตครับ ท่านบอกว่าให้คุณณิตามารับเอง

ครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

อลิสารู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถช่วยเพื่อนสนิทได้ เดินกลับไปที่ ลิฟต์พร้อมกับเสียงถอนใจยาวเหยียด

มือบางกดเรียกลิฟต์แล้วยืนรอให้ลิฟต์โดยสารค่อยๆ ขึ้นมาที ละชั้นอย่างใจเย็น เมื่อประตูลิฟต์เปิดขาเรียวที่กำลังจะก้าวก็มี อันต้องหยุดชะงัก เพราะบุคคลที่เดินออกจากลิฟต์แล้วหยุดยืน ตรงหน้าหล่อนก็คือ ผู้ชายคนนั้น!!

“ดีใจที่ได้พบกันอีกครับ” ไคล์ทักทายหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม กระชากใจ เขารู้สึกเหมือนมีอะไรดลใจให้มาพบไรอันท์ถึงที่ ทำงาน แล้วก็เป็นเรื่องดีที่เขามาเจอหญิงสาวที่ถูกใจยืนอยู่ตรง หน้า

“คุณ…คุณ…คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” อลิสาพูดตะกุกตะกักพลาง ก้าวถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

“ผมมาหาเพื่อนสิครับ แล้วคุณทำงานที่นี่เหรอครับ”

“ไม่เกี่ยวกับคุณ”

“เกี่ยวสิครับทำไมจะไม่เกี่ยว เพื่อนผมเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ ถ้าคุณทำตัวไม่ดีกับผม เรื่องก็จะถึงหูประธานบริษัทแน่ แล้วคุณก็ อาจจะต้องหางานใหม่

อลิสาอ้าปากค้างกับคำขู่ของชายหนุ่มที่นำเรื่องงานมาเธอมันยิ่งทำให้เธอเกลียดผู้ชายคนนี้มากกว่าเดิม

“คุณมัน..” อลิสาไม่รู้จะโต้ตอบอีกฝ่ายอย่างไรจึงได้แต่ก้ม หน้าสงบสติ “หลีกทางด้วยคะ ดิฉันจะได้กลับไปทํางาน

“เดี๋ยวก่อนสิครับผมยังไม่ได้ทำความรู้จักกับคุณเลย ผมอยาก รู้จักคุณ” ไคล์ส่งสายตากรุ้มกริ่มให้กับหญิงสาว ซึ่งสายตาแบบ นี้ใช้เอาชนะผู้หญิงที่เขาหมายตาเอาไว้ได้หมดทุกคน

“อยากรู้ก็หาเองนะคะ ขอตัวก่อน” อลิสารีบเดินเข้าลิฟต์แล้ว กดปิดทันทีเพราะไม่อยากอยู่คุยต่อกับชายหนุ่มที่ทำให้หัวใจมี อาการแปลกๆ