บทที่ 7

ณิตาวางแก้วกาแฟไว้ตรงตำแหน่งเดิมเพื่อให้ประธานหนุ่มได้ ดื่มกาแฟที่เธอบรรจงทำมาเป็นแก้วที่แปดทั้งๆ ที่เธอก็ใส่ทุก อย่างเหมือนเดิมทุกครั้ง แต่เขากลับบอกรสชาติแต่ละครั้งแตก ต่างกันโดยสิ้นเชิง

“พอใช้ได้” เสียงเข้มพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเงยหน้าจาก แฟ้มงานสุดท้ายขึ้นมาสบตาเธอ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วถือโอกาสจับ มือณิตาเดินไปหยิบกระเป๋าบนโต๊ะทำงานฝั่งตรงข้าม

“ไปกันเถอะ”

“คะ..ไปไหนคะ แล้วก็ปล่อยมือดิฉันด้วยค่ะ” ณิตาถามด้วย ความงุนงง ก่อนพยายามบิดมือออกจากมือใหญ่ของประธาน หนุ่ม

“ไปทานข้าว”

“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาพักของดิฉันค่ะ แล้วดิฉันก็ยังไม่ได้ทำงาน ของตัวเองเลยนะคะ”

“นี่แหละงานของคุณ”

ชายหนุ่มจึงปล่อยมือแล้วเปลี่ยนมาโอบเอวขอดกิ่วของหญิง สาวให้เดินออกจากห้องลงไปยังที่จอดรถซึ่งไรอันท์สั่งให้ครอ สนํารถมารอรับเรียบร้อยแล้ว
เพียะ!!

เสียงฝ่ามือปะทะกับใบหน้าหล่อเหลาของประธานหนุ่มดังลั่น ห้องจนเจ้าของใบหน้ารู้สึกซา

“มันจะมากไปแล้วนะคะท่านประธาน ฉันไม่ใช่คู่ควงของคุณ คุณถึงจะมาทำแบบนี้กับฉันได้

ไรอันท์หันกลับมามองหญิงสาวด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความ โกรธ ไม่เคยมีใครตบหน้าเขามาก่อนหล่อนเป็นคนแรกที่กล้าทำ วินาทีนี้เป็นอันติดใจได้ทันทีว่าเขาต้องปราบพยศหญิงสาวให้อยู่ หมัด ให้ได้

ไรอันท์กระชากร่างบางเข้ามาปะทะกับอกแกร่ง กอดรัดหล่อน ไว้แน่นไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน

“เมื่อกี้คุณตบหน้าผม”

ณิตาพยายามสะบัดตัวออกจากการกอดรัดของเจ้านายหนุ่ม แต่ก็ไม่สามารถทำได้เมื่อมือทั้งสองข้างของเธอถูกล็อคไว้ด้วย ตัวของบุรุษหนุ่มที่มีกล้ามเนื้อแน่นไปทั้งตัว นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่เขากอดรัดเธอไว้แต่ครั้งนี้เขาจับเธอไว้แน่นจนไม่สามารถขยับ ตัวได้แม้แต่นิดเดียว ณิตาพยายามคิดที่จะใช้ศิลปะป้องกันตัวที่ ร่ำเรียนมาแต่เหมือนมันจะใช้ไม่ได้ผลกับชายหนุ่มแม้แต่น้อย

“คุณจะทําอะไร ปล่อยนะ”

“คราวนี้คุณทำอะไรผมไม่ได้หรอก ตอนนั้นผมไม่ทันตั้งตัวแต่ คราวนี้คุณไม่รอดแน่” ไรอันท์โน้มใบหน้ากระซิบ ใกล้ริมฝีปากอวบอิ่มของณิตาทำเอาใบหน้างามแดงไปจนถึงลำคอ

“ปล่อยนะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย คุณไม่มีสิทธิ์มาทำอะไร แบบนี้กับฉัน”

“ร้องไปเถอะ ลูกน้องผมข้างนอกจะไม่เข้ามาจนกว่าจะมีค่าสั่ง จากผมเท่านั้น แล้วผมก็จะทำให้ตัวเองมีสิทธิ์ในตัวคุณเดี๋ยวนี้ แหละ”

“กรี๊ดดดด..อุ๊บ”

โดยไม่ทันตั้งตัว ปากได้รูปของซาตานร้ายฉกลงมาอย่าง รวดเร็ว ปิดเสียงกรีดร้องของณิตาจนหมดสิ้น บดขยี้ริมฝีปาก รุนแรงไร้ปรานี จนปากอิ่มชอกช้ำ ดื่ม ดูดดึงรั้งจนลิ้นเล็กๆ หนี ไปไหนไม่ได้ หัวใจของณิตาเต้นแรง หายใจไม่ออก มือบางสอง ข้างที่สะบัดผลักไสเริ่มอ่อนลง ไรอันท์ผ่อนแรงกอดรัดเธอไว้ให้ คลายลงกว่าเดิมลูบไล้แผ่นหลังเนียนนุ่มไปทั่ว ร่างบางที่ขัดขืน รู้สึกเคลิ้มไปกับจูบรสกาแฟหวานนุ่มปล่อยให้ชายหนุ่มตักตวง ความหวานจากปากหวานของเธออย่างลืมตัว

หลังจากสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของประธานหนุ่มหล่อที่ คลายอ้อมกอดลง ณิตาจึงรีบหนีออกมาจากห้องทำงานเดินไป ยังสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเพื่อกลับคอนโด เมื่อลงบันไดเลื่อนไปยัง สถานีเพื่อซื้อตั๋วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเธอไม่ได้นำกระเป๋าติดตัว มาด้วย

“โอ๊ยยยย…อยากจะบ้าตายดันลืมหยิบกระเป๋ามาด้วย นี่ฉัน ต้องกลับไปเอากระเป๋าที่ห้องอีตาประธานในกามนั่นเหรอเนียณิตา โวยวายกับตัวเองที่ลืมหยิบกระเป๋าติดมือมาด้วย

“จริงสิ…”

ณิตารีบวิ่งกลับไปยังโรงแรมที่ทำงานอีกครั้งแล้วตรงไปยัง แผนกบัญชีที่มีเพื่อนเลขาคนสนิทอยู่ เพื่อขอความช่วยเหลือจา กอลิสา

“แอม ตามีเรื่องจะให้ช่วย ช่วยตาหน่อยนะ ถ้าแอมไม่ช่วยตา ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว นะ นะ

“เป็นอะไร ตา ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูด แอมงงไปหมดแล้ว” อลิสา เงยหน้าขึ้นจากงานที่ทำอยู่ถามเพื่อนสนิทที่ร้อนรนวิ่งเข้ามาหา “แอมขึ้นไปหยิบกระเป๋าของตาที่ห้องประธานให้หน่อยสิ”

“อ้าว แล้วกระเป๋าของตาไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง ” อลิสาถามนติ ตาด้วยความสงสัยในเมื่อเพื่อนของเธอไม่น่าจะมีธุระอะไรกับ ประธานบริษัทขนาดนั้น

“ตาจะเล่าสั้นๆนะ แต่แอมต้องสัญญากับตาก่อนว่าห้ามบอก

ใครและจะช่วยไปหยิบกระเป๋าให้ตา

“โอเคสัญญา” อลิสารับปากเพื่อนสนิท

“ท่านประธานคือผู้ชายที่กอดตาที่หน้าผับ แล้วตอนเช้าเขาก็ เรียกตาไปพบแล้วเขาก็บังคับให้ตาไปเป็นเลขาส่วนตัวของเขา แล้วเมื่อกี้เขาก็……จูบตา ตาก็เลยรีบหนีมา” น้ำเสียงตาตอน ท้ายเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ขณะที่อลิสาตกใจจนอ้าปากค้าง
“อะไรนะ!!! จูบ!!ท่านประธานจูบตา

“อย่าเสียงดังสิแอม นะ นะ ไปหยิบกระเป๋าให้ตาหน่อยนะ ตา อยากกลับแล้ว”

“ทำไมท่านประธานถึงจูบตา

“ตาตบหน้าเค้า”