บทที่ 5

ณิตาถูกปล่อยให้นั่งอยู่ในห้องตามลำพังหลังจากที่เข้ามานั่ง ในห้องทํางานของประธานบริษัทมานานกว่ายี่สิบนาทีแต่ก็ยังไม่ เห็นแม้แต่เงาของประธานบริษัท ร่างบางลุกจากเก้าอี้ไปยังผนัง ห้องที่กรุด้วยกระจกสามารถมองเห็นมุมสูงของเมืองหลวงได้ ถนัดตา มองเห็นรถยนต์ที่แย่งกันเคลื่อนตัวเพื่อไปยังจุดหมาย ของแต่ละคนแล้วได้แต่ถอนหายใจ ในเมืองที่ความเจริญเติบโต ทางด้านวัตถุสูงแต่ในทางจิตใจของมนุษย์กลับยิ่งตกต่ำ ทำให้ คิดถึงคืนที่ตนกับอลิสาถูกผู้ชายแปลกหน้าสองคนเข้ามาขวาง ทางตอนออกจากผับชื่อดังเพื่อเดินทางกลับที่พัก ณิตายังจำ ใบหน้าหล่อเหลา นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล ที่ทำให้ใจเต้นแรงเมื่อตก อยู่ในอ้อมกอดของเขาได้ มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด เหมือนมีกระแสไฟวิ่งผ่านร่างของเธอ แค่คิดก็ทำให้ใบหน้าร้อน ผ่าวรู้สึกร้อนขึ้นบริเวณที่ถูกเขาสัมผัส

“เฮ้ออ..”

ณิตาถอนหายใจแล้วหันหลังกลับมานั่งที่เพื่อรอพบท่าน ประธานตามเดิม แล้วก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ รู้สึกเหมือนใจหล่น วูบไปกองอยู่ที่ปลายเท้า ณิตาเผลออ้าปากค้างเมื่อเห็นชายหนุ่ม ในความคิดเมื่อกี้กำลังนั่งกอดอกมองดูเธออยู่ที่โต๊ะทำงาน ด้วย ดวงตาที่เป็นประกายสั่นระริกราวกับผู้ชนะที่สามารถจับตัวเธอได้ สำเร็จ และดูเหมือนจะมีความสะใจนิดๆ ที่เห็นเธอซะงักเมื่อเห็น ว่าเขากำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ ซึ่งเป็นโต๊ะของประธานบริษัท
“จะยืนตกใจอีกนานไหมคุณณิตา เชิญนั่งก่อนสิ

เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำให้สติของตากลับมาทำงานอีกครั้ง แต่ ใจของเธอยังคงเต้นแรง ร่างกายสั่นไปหมดด้วยความกลัวและ เขินอายปะปนกัน ณิตาเดินกลับมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามเจ้าของ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล สายตาที่เขาใช้มองเธอมันเปล่งประกาย แปลกจนเธอเกิดอาการประหม่า สองมือเล็กเย็นเฉียบจับกันแน่น บนหน้าตักของตัวเอง ไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกตัว ชายหนุ่มยังคง จ้องสำรวจเธอไปทั้งตัวริมฝีปากแดงอมชมพูอวบอิ่ม ใบหน้า เรียวสวยล้อมกรอบด้วยผมซอยสั้นดูกระฉับกระเฉง รับกับรูปร่าง สมส่วนที่อยู่ภายใต้ชุดทำงานเข้ารูป รู้สึกอยากจะกระชากชุดเห่ ยๆ นี้ออกจากตัวหล่อนแล้วสำรวจรูปร่างที่แท้จริงทุกซอกทุกมุม ไม่ให้เหลือแม้แต่นิดเดียวตั้งแต่ตอนนี้ แต่ก็ทำได้แค่นิ่งเพื่อไม่ให้ หล่อนหนีไปอีก

เมื่อไรอันท์ได้รับแฟ้มรายงายประวัติส่วนตัวของณิตาจากครอ สที่ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพดีเยี่ยมภายในคืนนั้น ชายหนุ่ม จึงนั่งอ่านประวัติของหญิงสาวในแฟ้มจนจบ จึงได้รู้ว่าหล่อนคือ นางสาวณิตา เกียรติพินิจ เป็นเลขาของเอกวิทย์ผู้จัดการโรงแรม ซึ่งก็หมายถึงหล่อนเป็นพนักงานในบริษัทของเขานั่นเอง หล่อน เป็นลูกสาวของนายขจรและนางสรวงสุดา เกียรติพินิจ เจ้าของไร่ ชาพินิจนันท์ ไร่ชาที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดเชียงราย และมีพี่ชายก็ คือนายณดล เกียรติพินิจ ที่รับช่วงสืบต่อกิจการไร่ชาอีกหนึ่งคน ณิตาซึ่งเป็นลูกสาวคนเล็กที่ถูกตามใจจากทางบ้าน เลยยังไม่คิด จะกลับไปช่วยงานที่บ้านอย่างที่ครอบครัวคาดหวังอาศัยอยู่คอนโด กรุงเทพเพียงลำพังทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วง ทั้งๆ ที่ทางบ้านก็พยายามหว่านล้อมให้กลับไปช่วยที่ไร่ ที่สำคัญ ยังไม่มีคนรักหรือคบหากับใครจริงจัง ถึงแม้หน้าตาที่สวยหวาน และรูปร่างที่เย้ายวนจะเชิญชวนให้ชายหนุ่มหลายคนเข้ามาขาย ขนมจีบแต่หล่อนก็ปฏิเสธ เขาจึงอยากจะเด็ดดอกกุหลาบดอกนี้ ลงมาเชยชมความหวานหอมดูสักครั้ง

“คุณ…เอ่อ..ท่านประธานเรียกดิฉันมาพบด้วยเรื่องอะไรคะ” ณิตากลั้นใจถามออกไปด้วยความอึดอัดที่ถูกอีกฝ่ายเอาแต่จ้อง หน้าไม่ยอมพูดเรื่องที่เรียกเธอมาคุยสักที แล้วก็ต้องก้มหน้ามอง มือของตัวเองราวกับมีอะไรน่าสนใจ เพราะถูกสายตาคู่นั้นต้อง มองมาราวกับจะดึงดูดให้เธอตกลงไปในความรู้สึกแปลกๆที่เขา เป็นคนสร้างขึ้น

นี่เค้าเป็นประธานบริษัทหรือเบี้ย แล้วเขาเข้ามาในห้องตั้งแต่ เมื่อไหร่นะ….ตายๆๆๆยัยตาเอ๊ยแกตายแน่

“เงยหน้าก้มหน้าอย่างนั้นจะคุยกันได้อย่างไร ฉันไม่ชอบคุย กับคนที่ไม่มองหน้า” เสียงเข้มออกคำสั่งแกมบังคับ

ณิตาจึงเงยหน้าขึ้นตามคำสั่ง จึงสบตาเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้าน้ำ ทะเลคู่นั้นที่มองจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว เขากำลังจะทำให้เธอตาย เพราะหัวใจที่เต้นแรงเกินปกติ

“ผมอยากให้คุณมาเป็นเลขาส่วนตัวของผม

“ดิฉันเป็นเลขาของคุณเอกวิทย์คะ คงไม่สามารถเป็นเลขาให้ กับท่านประธานได้ แล้วท่านก็มีเลขาส่วนตัวอยู่แล้วนิคะ
“ครอส เป็นทั้งบอดีการ์ดทั้งเลขาส่วนตัว งานเยอะจนล้นมือ แล้ว ผมเลยต้องการหาคนมาช่วยงานของเค้า เฉพาะช่วงเวลาที่ ผมอยู่ประเทศไทยเท่านั้น” เสียงเข้มยังคงราบเรียบ ติดจะเบื่อ หน่ายด้วยซ้ำกับคำสั่งที่หล่อนพยายามขัดขืน

“แต่งานของดิฉันที่ต้องช่วยคุณเอกวิทย์ก็เยอะแล้วนะคะ ถ้า ต้องมาเป็นเลขาของท่านประธานอีก ดิฉันคิดว่างานที่ออกมาจะ ไม่มีประสิทธิภาพค่ะ” ณิตายังคงหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองต่อไป เพราะไม่อยากทำงานอยู่ใกล้ชายหนุ่มที่ทำให้เธออยากจะหนีไป ให้ไกลที่สุด