บทที่ 6

“ดอน?”

ฮาร์วี่ย์ชะงักไปชั่วขณะ แต่จากนั้นเขาก็ยิ้มออกมาพลาง คิดในใจ ‘ผู้ชายคนนี้ก็เป็นได้เพียงแค่สุนัขรับใช้ที่ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์เลี้ยงไว้เท่านั้น ก็แค่รอจังหวะที่มัน จะถูกเตะออกไปเท่านั้น

“คุณแม่ครับ ผมจะไม่ยอมหย่าเด็ดขาด ถึงแม้ว่าเราจะ หย่ากัน แต่นี่ก็ไม่ใช่ธุระอะไรของคุณแม่ ผมหวังว่าคุณ แม่จะไม่เข้ามายุ่งเรื่องของเรา” ฮาร์วี่ย์หัวเราะเบาๆ อย่างสะใจ พูดจบเขาก็ขี่จักรยานไฟฟ้าคู่ใจจากไป

“ไอ้ฮาร์วี่ย์ ไอ้คนไร้ค่า!” ลิเลียนตัวสั่นเทิ้มด้วยความ โกรธ เธอเกือบตัดสินใจขับรถของเธอ ทับฮาร์วี่ย์ แล้ว เชียว ถึงอย่างนั้นเธอทำได้เพียงแค่ระงับความโกรธและ ขับออกไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่สังเกตุเห็นฝูงชนราย ล้อมมองดูอยู่

ในช่วงเวลาหลังเลิกงานแล้ว แมนดี้เดินไปที่แผนก ต้อนรับของบริษัท

เธอก็เห็นผู้หญิงสองคนหัวเราะคิกคักกันไปมาเหมือนมี พูดคุยเรื่องน่าขันอะไรมากอย่างนั้น แถมยังมีพนักงาน หลายคนกำลังดูอยู่พวกหล่อนสองคนอยู่เช่นกัน“สามีของคุณซิมเมอร์เขาเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องอะไรเลย นะ เขาบอกว่าจะมอบดอกกุหลาบจากปรากให้เธอ เขา กล้าพูดแบบนั้นได้อย่างไร? เขาไม่ได้มองตัวเองใน กระจกเลยเหรอ? ดูแค่รถจักรยานไฟฟ้าที่เขาขี่สิ แม้แต่ รองเท้า แตะของเขาก็เก่าซะจนใช้งานไม่ได้แล้ว ผู้ชาย อย่างเขาควรไปขออาหารชาวบ้านแทนซะยังดีกว่า…”

“ใช่ ไม่รู้ทำไมคุณซิมเมอร์ถึงไปเลือกผู้ชายที่ไม่ได้เรื่อง อะไรแบบนั้น”

“ถ้าเขาไม่ใช่คนขี้แพ้ เขาคงไม่ได้เป็นแค่ลูกเขยที่มาขอ อาศัยอยู่หรอก!”

“ถ้าเป็นฉัน ฉันคงหย่ากับเขาไปนานแล้ว…”

“มีที่สนใจและกำลัง ตามจีบนายหญิงตั้งมากมาย แมนดี้ได้ยินแบบนั้นก็พูดไม่ออก

“พวกเธอ…” แมน ดี้ เมื่อ เธอ ได้ยิน ความคิด ของ พวก หล่อนเหล่านี้ เธอกัดริมฝีปากสีแดงระเรื่อของเธอแน่น พร้อม ใบหน้า ที่มีแดงก่ำ ราวกับว่าเธอเป็นไข้ เธอรู้สึก อายเหลือเกิน

“นายหญิงซิมเมอร์…” พนักงานประจำแผนกต้อนรับทั้ง สองคนดูหวาดกลัวเมื่อเพิ่งจะสังเกตเห็น แมนดี้ยืนอยู่ ตรงนี้

“นายหญิงซิมเมอร์ พวกเราแค่พูดเรื่องไร้สาระ ได้โปรด อย่าโกรธพวกเราเลยนะคะ…””หุบปาก !” แมนดี้ ตวาด ลั่นด้วยเสียง ที่ดัง ในขณะที่ ร่างกายของเธอก็สั่นเทาไปด้วยความโกรธ

ตาของเธอ เป็น สีแดง และเหมือน เธอ กำลัง จะร้องไห้ ทำไมเธอถึงมีสามีที่ไร้ประโยชน์ ไม่มี ค่าอะไรเช่นนี้ ? สามีของคนอื่นเป็นนักธุรกิจมหาเศรษฐีชนชั้นสูงหรือมา จากครอบครัว ที่ร่ำรวย แต่ดูสามีของเธอสิ ไม่มีอะไรดี เลย เป็นลูกเขยในนามเท่านั้น ไม่เพียงแค่เขาไม่ สามารถ ที่จะดูแล ปกป้อง เธอ ได้ เขายังทำให้เธอเสีย หน้าต่อหน้าคนอื่นเสมอ

ในขณะเดียวกัน เสียงโทรศัพท์ที่แผนกต้อนรับก็ดังขึ้น พนักงานสาวที่ยังคงตื่นตกใจรับโทรศัพท์ และพูดเสียง เบาๆ ว่า “นายหญิงซิมเมอร์คะ เจ้าหน้าที่ รักษา ความ ปลอดภัยแจ้งว่ามีรถบรรทุกสินค้าจากบริษัทขนส่งแห่ง หนึ่งจะเข้ามาส่งสินค้า ให้นายหญิงค่ะ อนุญาตให้พวก เขาเข้ามาไหมคะ”

“ของฉันเหรอ?” แมนดี้ผงะไปชั่วขณะ เธอไม่ได้สั่งซื้อ อะไรเลยนะ แต่เธอก็พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต จากนั้นไม่นาน เธอก็เห็นชายหนุ่มที่หน้าตาสวมสูท หรูหราหน้าตาหล่อเหลาดูดีเหมือนพวกผู้ดีชั้นสูงเดินเข้า มาด้านใน

เขากล่าว ด้วยความสุภาพ ว่า “คุณคือคุณซิมเมอร์ใช่ ไหมครับ พวกเรามาจากบริษัทบริการจัดส่งสินค้า ด่วน ทั่วโลกครับ นี่เป็นสินค้าที่ส่งตรงมาจากปราก โปรดเซ็นรับตรงนี้นะครับ

“ปราก?!” แมนดี้เซ็นเสร็จด้วยท่าทางประหลาด ใจปน ตกใจ เป็นอย่างมาก ในขณะที่ชายหนุ่มก็โบกมือให้ พนักงานขนของสองสามคนยกกล่องไม้ที่สวยงามระดับ ไฮเอนด์ และพวกเขาก็วางลงอย่างระมัดระวัง ที่ล็อบบี้

ด้านบนของ กล่อง ประดับ ด้วย คริสตัล แวววาว ที่พร่าง พราวภายใต้แสงไฟ

สายตาของพนักงานทุกคนเบิกกว้าง

“ว้าว! นี่มาจากปรากจริงๆใช่ไหม”

“แล้วกล่องใบนี้สวยงดงามมากเลยค่ะ มีอะไรอยู่ในนั้น น่ะ”

“คุณซิมเมอร์คะ ช่วยเปิดให้พวกเราดูได้ไหมค่ะ”

ส่วนใหญ่เป็นพนักงานหญิงในบริษัทที่ดูตื่นเต้นอยากรู้ ว่ามีอะไรอยู่ในกล่องนั้น ในขณะนี้พนักงาน ทุกคนต่าง ตั้งตาคอยรอดูว่าข้างในกล่องนั้นคืออะไรด้วยสายตาที่ เต็มไปด้วยความอยากรู้

แม้ว่าแมนดี้จะรู้สึกงงงวย แต่เธอก็สั่งให้ชายหนุ่มนั้นเปิด กล่อง ไม้หลังจากที่เห็น ทุกคนดูจะตื่นเต้น กับมันมาก แต่ในวินาที ต่อมาทุกคนต้องตกตะลึง และ นิ่งเงียบ ไป หลายนาที

“นี่…นี่คือดอกกุหลาบจากปราก…”
“คุณแน่ใจ ใช่ไหมคะ? มีข่าวออกมาที่พูดถึงผลผลิต กุหลาบปีนี้ของปรากลดลงไม่ใช่หรือคะ? แล้วจะมี กุหลาบมากมายในกล่องนี้ได้อย่างไร”

ชายหนุ่มรูปงามที่เห็นสาวๆ ยืนลุ้นอย่างตื่นเต้น จากนั้น เขาก็ยิ้มและชี้ไปที่ช่อดอกกุหลาบ เขาก็กล่าวขึ้นมาด้วย ความสุภาพว่า “คุณซิมเมอร์ ผมขออนุญาตแนะนํา…

“นี่คือดอกกุหลาบจากปราก ทุกคนน่าจะรู้ว่านี่คือ กุหลาบที่ดีที่สุดในปีนี้”

“แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่มีมูลค่าสูงที่สุด มาดูตรงนี้สิครับ…”

ชายหนุ่มชี้ไปที่ตรงกลางของช่อดอกกุหลาบขนาดใหญ่ ซึ่งมีดอกกุหลาบขนาดเล็กที่มีขนาดเท่าเข็มกลัดเท่านั้น แต่ถ้าหากได้มองใกล้ๆ ก็จะพบว่ามันไม่ใช่ดอกกุหลาบ

แต่กลับถูกล้อมด้วยเพชรและอัญมณีหลากสี

“หัวใจของปราก!” แมนดี้ตกใจมาก เธอรู้สึกราวกับว่า เธอกำลังฝัน

หัวใจ ของปราก ได้รับการออกแบบ และแกะสลัก โดย ปรมาจารย์ด้านศิลปะที่มีชื่อเสียงที่สุดในประวัติศาสตร์ ของกรุงปราก นี่เป็นหนึ่งเดียวในโลก มันเป็นเอกลักษณ์ มาก นอกจากนี้สิ่งนี้ยังเป็นสัญลักษณ์ ของปราก แม้ว่า มันจะมีมูลค่ามาก แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะซื้อขายได้ ในวันนี้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนส่งมันมาให้เธอ

“ว้าว! ใครกันคะที่ส่งของพวกนี้มาให้คุณซิมเมอร์”“คุณซิมเมอร์ ต้องเป็นแฟนของคุณแน่เลยค่ะ!”

“มันช่างดูเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่อลังการมากเลยค่ะ หรือว่า คุณแซนเดอร์จะส่งมาให้คะ”

“แต่สามีที่ไม่ได้เรื่องคนนั้นเขาพูดไว้ว่าจะส่งดอก กุหลาบจากปรากให้คุณซิมเมอร์ไม่ใช่หรือ?”

“งี่เง่า หนะ เธอทำให้ฉันขำนะ เขาจะซื้อ ดอกกุหลาบ เหล่านั้นได้อย่างไร? ถึงแม้ว่าเขาจะขายตัว คนอย่างเขา ก็ยังไม่สามารถซื้อมันได้เลย!”

แมนดี้ได้แต่ตกตะลึงอยู่อย่างนั้น ใครกันน่ะที่ส่งดอก กุหลาบจากปรากทั้งยังส่งหัวใจของปรากให้เธออีก ด้วย?”

แมนดี้ไม่ได้คิดว่าจะเป็น ฮาร์วี่ย์เลยแม้แต่น้อย เพราะ เธอรู้เกี่ยวกับสถานะทางการเงินของเขาเป็นอย่างดี เธอ มักจะให้เงินค่าขนมแก่เขา เขาไม่มีความสามารถมาก พอที่จะซื้อ ดอกกุหลาบ ธรรมดา ได้นับประสาอะไรกับ กุหลาบจากปราก เขาคงไม่สามารถซื้อได้เช่นกัน

เป็นไปได้ไหม…ว่าดอนจะเป็นคนส่งมา?

หัวใจของแมนดี้เต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ เมื่อเธอ นึกถึงเรื่องนี้ – เธอแสดงอาการเขินอายเล็กน้อย

ณ โรงแรมแพลตตินัม ในเมืองนิอัมมี่โรงแรมแห่งนี้เป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงด้านความบันเทิงใ นเมืองนิอัมมี่ แน่นอนว่าราคามันต้องสูงอย่างแน่นอน ว่า กันว่าคนที่เข้าใช้บริการที่นี่ได้นั้นต้องเป็นคนที่มีชื่อเสียง และมีอิทธิพลมาก ดังนั้นจึงเห็นว่ามีรถหรูหลายคันจอด อยู่ที่ประตูหน้าโรงแรม

งานเลี้ยงสังสรรค์ เพื่อนร่วมรุ่นของฮาร์วี่ย์ในครั้งนี้ก็จัด ขึ้นที่โรงแรมแห่งนี้เช่นเดียวกัน

ฮาร์วี่ย์ฮัมเพลงเบาๆ อย่างมีความสุข เขาจอดจักรยาน ไฟฟ้าของเขาในช่องจอดรถที่ประตูทางเข้า แม้ว่าตอนนี้ เขาจะร่ำรวยมากขึ้นแล้ว แต่เขาก็ยังนึกถึงมัน จักรยาน ไฟฟ้าคันนี้อยู่กับเขามาสามปีแล้ว เขาไม่สามารถที่จะ ทิ้งมันได้

ในระหว่าง ที่เข่กำลังจอดรถตักรยานไฟฟ้าอยู่นั้นก็มี เสียงแตรดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขา

“ไอ้โง่เอ้ย! นายเป็นคนส่งของหรือพนักงานจอดรถหะ? นายไม่รู้กฎหรือไง? นายกล้าใช้พื้นที่จอดรถจอด จักรยานไฟฟ้าเก่าๆนี้ได้อย่างไร? นายจะบ้าไปแล้ว หรอ!”

เสียง ตะโกน จากชายคนหนึ่ง ยื่นศีรษะ ออกมาจากรถ Audi A4 ที่จอดอยู่ข้างหลังของฮาร์วี่ย์ แล้วเขายังชี้นิ้วไ ปยังฮาร์วี่ย์อีกด้วย

ฮาร์วี่ย์ หันกลับไปมอง ทั้งสองคนต่างชะงักค้าง ไปชั่ว ขณะ“หัวหน้า ห้องงั้นเหรอ?” ฮาร์วีย์โต้ตอบ คนนี้ คือเพื่อน ร่วม ชั้น ของเขา า ซึ่งเขาเคยเป้นหัวหน้า ห้องมาหลายปี