บทที่ 11 ศัตรูหัวใจมาแล้ว

ปาณวัตรยืดตัวลุกขึ้น จนใบหน้าเสมอกับวงหน้าของ หล่อน หญิงสาวหลับตาพริ้ม เมื่อเขาค่อย ๆ โน้มใบหน้า เข้ามาหาช้า ๆ ราวกับต้องมนต์

“ฉันพร้อมแล้วค่ะ..คุณหมอ พร้อมที่จะรับจุมพิตจากคุณ หญิงสาวรำพึงในใจ รอคอยวินาทีที่เขาจะจรดริมฝีปากลง มาอย่างใจจดใจจ่อ

อ้าว…เอ๊ะ…ทำไมยังไม่จูบ?

พิมลภัสว์ลืมตา เป็นจังหวะเดียวกับที่เขากำลังขยับปาก พูดพอดี

“ปากคุณแตกครับดอกเตอร์…คงเป็นตอนกระแทกกับ ศีรษะของผม เอ๊ะ! นี่ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าฟันของคุณ มันยื่นออกมามากกว่าเดิม

ชายหนุ่มเพ่งสายตามองให้แน่ชัดอีกครั้ง รู้สึกว่าฟันของ หญิงสาวอยู่ในลักษณะแปลก ๆ ขณะที่พิมลภัสว์หน้าแตก หมอไม่รับเย็บ

“คุณหมอขา…อยู่หรือเปล่าคะ?”
เสียงหวาน ๆ ด้งแทรกเข้ามากลางวง หญิงสาวหันขวับไป ทางปากถา เห็นร่างขาวอวบของใครคนหนึ่งโผล่ออกมา ยิ้มเผล่ให้ปาณวัตร

“ครับ มีอะไรหรือครับ?” ชายหนุ่มลูกยืนขึ้น มองไปทาง เพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันตอนนั่งรถกอล์ฟมาจากวิหาร

“อยู่นี่เอง….ตามหาตั้งนาน เข้าไปดูด้วยกันสิคะ” เธอเดิน มายืนข้างคุณหมอหนุ่ม ยิ้มซุกซนตามแบบฉบับสาวญี่ปุ่น ผมหยิกฟูนั้นถูกรวบขึ้นสูงปล่อยหางม้า แต่งหน้าอ่อน ๆ ทรวดทรงองค์เอวหรือก็เหลือจะรับประทาน

อะไรกัน! นี่เขาไปรู้จักกันตอนไหน ถึงกับเรียกชื่อเล่นกัน อย่างสนิทสนม

“คุณเดินไหวไหมครับ…ถ้าไหวจะได้เข้าไปพร้อมกันเลย ปาณวัตรหันมาถามคนเจ็บและมองเลยมาที่เจนนิเฟอร์ที่ กำลังมองหญิงสาวข้างกายเขาตามเป็นมัน

“ไหวค่ะ…” พิมลภัสว์สวมรองเท้า ลุกยืนขึ้น สัญชาติญาณ หญิงบอกให้รู้ว่า สาวน้อยคนนี้กำลังหมายปองชายหนุ่มคน เดียวกันกับเธอ
แล้วดูสิ…ตอนนี้เธอไม่ใช่พิมลภัสว์ผู้เลอโฉม เป็นแค่สาว เพิ่มคนหนึ่ง จะสู้กับเด็กสาวคนนั้นได้อย่างไร

“คุณป้าคงไม่ค่อยสบาย อากาศข้างในก็ร้อน อย่าเข้าไป เลยค่ะเดี๋ยวเป็นลมไปเปล่า ๆ

พิมลภัสว์ผงะ! อะไรนะ? คุณป้าหรือ? ยัยเด็กนั่นเรียกเธอ ว่าคุณป้างั้นหรือ?

“จริงด้วยสิครับ เดี๋ยวอาการจะแย่กว่าเก่า นั่งรออยู่ข้าง นอกเถอะครับ” ปาณวัตรเห็นด้วย

“ไม่ค่ะ…ฉันจะไป เจน…ไปเถอะ” พิมลภัสว์หันไปเรียก เจนนิเฟอร์ซึ่งกำลังมองแขกไม่ได้รับเชิญด้วยสายตา วาววับ

“เจน!” หญิงสาวดึงแขนเพื่อนให้เดินนำหน้าคุณหมอหนุ่ม เข้าไปก่อน หล่อนอยากจะถามเพื่อนให้แน่ใจ “เธอคิด เหมือนกันหรือเปล่า?”

“อืม..ยัยตุ๊กตาบาร์บี้นั่นหรือ?” เจนนิเฟอร์ถามกลับ รู้สึก สังหรณ์ใจไม่ดี
“ใช่…เหมือนเธอหมายปองคุณปาณวัตร” พิมลภัสว์พยัก

หน้า

“อืม…นมเธอใหญ่มาก

“โธ่เอ๊ย!…คนกำลังกลุ้มนะ” หญิงสาวบ่นเบา ๆ เมื่อเพื่อน สาวร่างยักษ์เอาแต่มองหน้าอกของผู้หญิงแท้ ๆ ด้วยความ อิจฉา

“ย่ะๆ แหม…ใจเย็น ๆ ซิ รอดูต่อไป เชื่อฉัน…แค่นี้จัดการ ได้”

วันแรกของการออกผจญภัยในดินแดนอัยคุปต์ผ่านไป อย่างทุลักทุเล พิมลภัสว์สามารถหอบร่างที่อ่อนล้าของตัว เองกลับมานอนแผ่หราอยู่บนเตียงนุ่มได้สำเร็จ โดยมีเพื่อน รักอย่างเจนนิเฟอร์ตามประกบอยู่ไม่ห่าง

เธอไม่มีเวลาคิดเรื่องความเจ็บปวดของฝ่าเท้าอีกต่อไป เพราะสิ่งที่รบกวนจิตใจอยู่ในเวลานี้คือร่างอวบอัดของ สาวญี่ปุ่นนิรนามคนนั้น ไม่ว่าหล่อนเพียรติดตามคุณหมอ หนุ่มไปที่ไหน เด็กสาวที่แทนตัวเองว่า มิจิ ก็มักจะตามเกาะ ปาณวัตรอย่างกับปลิงดูดเลือด
แวบหนึ่งหล่อนริษยามิจิอยู่ลึก ๆ ที่สามารถแสดงออกได้ อย่างไม่เคอะเขิน และเป็นตัวของตัวเองอย่างที่สุด ผิดกับ หล่อนที่ขี้ขลาดได้แต่อาศัยเงาของเจมส์เพื่อให้ได้ใกล้ชิด เขา

ขณะที่ฟากคุณหมอหนุ่ม หลังรอดพ้นจากมือตุ๊กแกของมิ จิมาได้ เขาก็รีบจัดการธุระส่วนตัวและเตรียมแพ็คกระเป๋า สําหรับการเดินทางไปล่องเรือในวันพรุ่งนี้ วันนี้ทั้งวันทั้ง ดร.ลิซ่า และเจนนิเฟอร์ทำตัวแปลก ๆ คิดในใจว่าจะไปดู อาการบาดเจ็บของเธอเสียหน่อย

พิมลภัสว์หลับตาได้แค่สิบนาทีก็ต้องสะดุ้งตื่น เมื่อร่าง หนาของเพื่อนสาวกระโดดลงมานอนเคียงข้างจนเตียง อ่อนยวบ ร้องเฮ้อ…ออกมาดังๆ

“ทำไมนะ? โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเลย….คนบางคนเกิดมา พร้อมกับหน้าอกคับอี แต่อีกคนต้องขื่นขมอยู่กับความจริง อันแสนเจ็บปวด

พิมลภัสว์กลอกตามองเพื่อน อันที่จริงก็น่าเห็นใจอยู่ เหมือนกัน เพราะเจมส์นั้น แม้จะผ่านการแปลงเพศมาแล้ว แต่ด้วยรูปร่างที่ใหญ่โตบึกบึนแบบฝรั่ง ถึงจะผอมยังไง ก็ ยากที่จะมองให้น่าทะนุถนอมอยู่ดี
“ดูซิยัยจิ๊มิเลยคาบคุณหมอไปกิน”

“เขาชอมิจิ…เซี้ยวจริง” พิมลภัสว์อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง เพราะเจนนิเฟอร์เรียกชื่อยัยมิจิ ราวกับรู้ใจว่าหล่อนก็แอบ เรียกแบบนั้นเหมือนกัน

“เธอเองก็อย่าถอดใจไปเสียก่อน ฉันรู้ว่านี่ไม่ใช่เสปกของ เขา”

“ฉันแค่…อยากมีความกล้าแบบนั้นบ้าง…อยากออดอ้อน ควงแขน ได้ใกล้ชิดสักนิดก็ยังดี” หญิงสาวรําพัน ชักไม่ แน่ใจแล้วเหมือนกันว่า ความจริงแล้วที่เขาเมินหล่อนนั้น เป็นเพราะเขาไม่ชอบผู้หญิงแต่งตัวเซ็กซี่ หรือเกลียดที่ หล่อนคือ “พิมลภัสว์” ที่แสดงเป็นคู่รักของชุลภัสว์กันแน่

“ทำไมล่ะ…ตอนนี้เธอก็ได้อยู่บ้านเดียวกัน แถมได้มา เที่ยวด้วยกันอีก มีเวลาอีกถมไปที่จะพิชิตใจเขา” เจน นิเฟอร์พลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าไปหาเพื่อนสาว อด เสียดายความสวยสดทั้งรูปร่างหน้าตา และจิตใจอัน บริสุทธิ์นั้นไม่ได้ เป็นเขานะจะใช้ให้คุ้มเลย

“ทั้ง ๆ ที่ฉันต้องอยู่ในร่างเจมส์ และ ดร.ลิซ่าอย่างนี้น่ะหรือ เมื่อไหร่กันล่ะ ทีเขาจะมองฉันที่เป็นพิมลภัสว์เสียที อะไรต่อมิอะไรไม่ยานหมดหรือ

“ใช่…ยานด้วย แล้วก็คงจะฝืด…หิวจัง…จะลงไปห้อง อาหารหรือจะสั่งรูมเซอร์วิส” กระเทยร่างยักษ์ทับถม ก่อน จะเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากจะคิดถึงปัญหาอะไรในตอน นี้ และพยาธิในท้องก็ประท้วงหนักเหลือเกิน เหตุเพราะวัน นี้ทั้งวันต้องแปลงร่างเป็น “แมน” ทั้งหอบ ทั้งหิ้ว และอุ้ม พิมลภัสว์ตลอดทั้งวัน

“เอาแซนด์วิชก็พอ ขอตัวอาบน้ำก่อนนะ” พิมลภัสว์ลุกขึ้น หยิบชุดนอนแบบผู้ชายออกจากกระเป๋าแล้วส่ายหน้าด้วย ความเชิง

หญิงสาวแช่ร่างที่อ่อนล้าลงในอ่างจากุชชี่ ไม่ลืมยกเท้า พาดขอบอ่าง แม้ว่าแผลพุพองจะทุเลาจนเกือบหายดี แต่ ก็ยังขยาดอยู่ หล่อนกวักน้ำลูบลำตัว ขัดสีฉวีวรรณทุก สัดส่วนอย่างบรรจง นึกชมตัวเองที่ยืนอยู่ในทะเลทรายได้ ทั้งวัน

มือที่กำลังจะแกะผมปลอมด้วยความเคยชินหยุดชะงัก ราวกับถูกน็อกกลางอากาศ เมื่อรู้สึกตัวว่าบนศีรษะว่าง เปล่า หญิงสาวทะลึ่งพรวดขึ้นด้วยความตระหนก ก่อนจะ ลื่นล้มลงก้นเบ้าในอ่างจนน้ำกระเพื่อมแตกซ่ากระเซ็นออกมาจากอ่างเลอะเต็มพื้น

“ว้าย!”

“ลิซ่า!!!” เจนนิเฟอร์ถลาเข้ามาเคาะประตูดังปึงปังเมื่อ ได้ยินเสียงร้องของเพื่อนสาว “เป็นอะไรหรือเปล่า?”

พิมลภัส คล่ากันป้อย ๆ กัดฟันลุกขึ้นเช็ดตัวแล้วสวมชุด นอนทับด้วยชุดคลุมตัวใหญ่อีกตัวหนึ่ง เปิดประตูออกจน คนที่ยืนพิงอยู่ ล้มหัวคะนําเข้าไปข้างใน

“ว้าย!พระเจ้า!” ตอนนี้กระเทยสาวเหมือนนกปีกหัก บิน ถลาลงในอ่างจนหน้าทิ่ม มาชี้ฟ้า

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หญิงสาวหลุดขำ และหายเครียดลง บ้างที่ได้แก้แค้นเพื่อนรักนิด ๆ หน่อย ๆ เอาคืนที่เขาบังอาจ เอาวิกผมของหล่อนยัดใส่ตรงจุดยุทธศาสตร์ ถึงจะฉ กละหุกแค่ไหนก็เถอะ ถ้าเป็นหล่อนก็คงไม่อุตรทำอย่างนั้น เป็นแน่

หล่อนเดินไปรับโทรศัพท์ พูดสองสามประโยคก็วางสาย แล้วหันไปหาคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่ดู ไม่จืด
“แฟนเธอโทรมาแน่ะ” หญิงสาวคลี่ยิ้ม นึกออกแล้วว่าพรุ่ง นี้จะไปเผชิญหน้ากับปาณวัตรอย่างไร

“ใครยะ…อย่าบอกนะว่าเลออน” เจนนิเฟอร์ กระฟัดกระเฟียด ใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมเช็ดหน้าที่เปียกโชก